Μια μέρα στον ΟΑΕΔ

Χτες μου τηλεφώνησε μια φίλη μου. Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Έκλαιγε. Ήταν η δεύτερη φορά που πήγαινε στον ΟΑΕΔ αλλά πάλι δεν κατάφερε να εξυπηρετηθεί.

Η φίλη μου πήγε από τα χαράματα στον ΟΑΕΔ, αν και το προηγούμενο βράδυ δούλευε μέχρι αργά, αφού κατάφερε, μετά από πολύ κόπο, να βρει εργασία για μία ημέρα και να κάνει ένα μεροκάματο.

Στις 12 η ώρα, οι υπάλληλοι του ΟΑΕΔ ενημέρωσαν αυτούς που περίμεναν πως έχουν στάση εργασίας και θα πρέπει να πάνε ξανά μια άλλη μέρα. Και δεν θα έχουν προτεραιότητα. Θα πρέπει να στηθούν πάλι στην ουρά από τα χαράματα.

Ακολούθησε πόλεμος, αφού αυτοί που περίμεναν εξαγριώθηκαν και μπήκαν μέσα στο γραφείο, απαιτώντας να εξυπηρετηθούν. Φυσικά, οι διαμαρτυρίες τους δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα.

Η φίλη μου -που είναι πολύ ήρεμη- μου είπε πως δεν έχει ξαναμιλήσει ποτέ στη ζωή της με τέτοιο τρόπο σε έναν άλλο άνθρωπο.

“Ένιωσα αδικία” μου είπε. Την έπνιγε η αδικία.

Την ηρέμησα, όσο μπορούσα, και της είπα να πάει μια βόλτα, να περπατήσει, να ξεσκάσει. Δεν ήξερα τι άλλο να της πω.

Η φίλη μου έχει περάσει πολύ άσχημες στιγμές το τελευταίο διάστημα, αναγκάστηκε -λόγω του θανάτου του πατέρα της- να πάρει στις πλάτες της την οικογένειά της και, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι, κάνει μια εξαιρετικά κακοπληρωμένη δουλειά, αν και την αγαπάει πάρα πολύ.

Δεν έχω καμία εμπειρία από τον ΟΑΕΔ -τις δυο φορές στη ζωή μου που δικαιούμουν επίδομα ανεργίας αρνήθηκα να μπω στη διαδικασία να το πάρω γιατί δεν καταδεχόμουν- αλλά έχω, όπως όλοι μας, μερικές πολύ τραυματικές εμπειρίες από την επαφή μου με τις υπηρεσίες του Δημοσίου, αν και τις αποφεύγω όσο μπορώ.

Ένας από τους λόγους που δεν θέλω να έχω ιδιοκτησία είναι για να αποφεύγω όσο περισσότερο γίνεται την επαφή με το Δημόσιο. Βέβαια, ο κυριότερος λόγος είναι επειδή έχω αντιληφθεί πως, αν δεν έχεις ατομική ιδιοκτησία, αποφεύγεις τα δικαστήρια.

Δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο για το Δημόσιο -ούτε αν υπάρχει κάποιο σχέδιο πέρα από τις απολύσεις-, αλλά εκείνο που ξέρω είναι πως ο δημόσιος τομέας έχει ξεχαρβαλωθεί εντελώς.

Πας σε μια δημόσια υπηρεσία να ζητήσεις πληροφορίες για κάποιο θέμα και οι υπάλληλοι δεν ξέρουν ποια είναι η απάντηση.

Το περίεργο είναι πως τώρα πια δεν ευθύνονται απαραίτητα αυτοί για το ότι δεν μπορούν να απαντήσουν στις ερωτήσεις σου. Πολλές φορές δεν υπάρχει απάντηση. Όλα είναι στον αέρα πια.

Αυτή είναι μια πολύ κακή εποχή για να έρθει κάποιος σε επαφή με υπηρεσίες του Δημοσίου -είναι χειρότερα από ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες- και ελπίζω η απαξίωση και η διάλυση του Δημοσίου να μην οδηγήσει τη χώρα σε κάποια τραγωδία.

Όταν βυθίζεις στην ανασφάλεια χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και καταρρακώνεις το ηθικό τους, δεν ξέρω τι απόδοση μπορείς να περιμένεις να έχουν αυτοί στη δουλειά τους.

Οι ευθύνες των δημοσίων υπαλλήλων είναι μεγάλες. Πέρα από τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες και τις πελατειακές σχέσεις τους με τα κόμματα, οι περισσότεροι αδυνατούν, ακόμα και τώρα, να επιδείξουν ενδιαφέρον για κάτι πέρα από το τομάρι τους.

Το ζητούμενο δεν θα έπρεπε να είναι οι απολύσεις αλλά το πώς το Δημόσιο θα γίνει παραγωγικό και λειτουργικό για τους πολίτες.

Με αυτό κανείς δεν ασχολείται.

Πάντως, αν δεν θέλουμε να το κλείσουμε το μαγαζί που λέγεται Ελλάδα, κάποιος θα πρέπει να ασχοληθεί το συντομότερο δυνατόν.

(Το ποστ είναι αφιερωμένο στην φίλη μου. Θέλω να της πω -για μια ακόμα φορά- πως η ζωή είναι αγώνας. Επίσης, η ζωή είναι μπάνια. Και ωραία μεγάλα παγωτά. Που θα τρώμε παρέα σύντομα.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.