Η σατανική γιαγιά

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το “γρἀμμα” σε σένα. Αλλά μάλλον δεν είναι της ώρας να αναζητήσω αυτή την αιτία. Σου γράφω όμως γιατί γνωρίζω την αφορμή. Σήμερα επέστρεψα από μία καθ’ όλα τυπική επίσκεψη στη γιαγιά μου, μητέρα του πατέρα μου. Είχα να την δω 5 χρόνια από κοντά, στην κηδεία του παππού μου τελευταία φορά.

Η γιαγιά μου λοιπόν αυτή είναι το είδος της γραίας που, ενώ κοντεύει τα 90, έχει σώας τας φρένας και σου δίνει την αίσθηση ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο εσύ θα πεθάνεις πριν από αυτήν, καθώς τυχαίνει να είναι ίσως και το πιο υγιές αλλά και πονηρό συνάμα πλάσμα που έχεις γνωρίσει στον πλανήτη αυτόν.

Να διευκρινίσω στο σημείο αυτό, ότι θρέφω μόνο συναισθήματα απέχθειας, ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που θρέφω και για τον γιό της.

Μου περιέγραφε λοιπόν ότι το σκυλί κάποιου γείτονα της έφαγε τις κότες. (Κάπως περίεργο αφού στο πολιτισμένο χωριό της τα ζωντανά αυτά τα έχουν δεμένα κάτω από μια συκιά με αλυσίδα το πολύ ενός μέτρου σε μήκος).

Η συνέχεια της περιγραφής της φάνηκε αρχικά ότι θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον, μέχρι που έφτασε στο σημείο όπου ξετύλιξε όλες τις διεστραμμένες της σκέψεις για το πώς θα εξολοθρεύσει αυτό το έρημο σκυλί.

Θα αποφύγω για καθαρά ευνόητους αλλά και φρικιαστικούς λόγους τις λεπτομέρειες.

Θα καταλήξω γοργά στην συμπερασματική σκέψη που έκανα εκείνη τη μέρα:

Αν γι’ αυτή τη γυναίκα δεν ήθελα να γνωρίζω τίποτα μέχρι πρότινος (η 1η μου τραυματική εμπειρία μαζί της ήταν όταν οι γονείς μου αποφάσισαν δίχως να με ρωτήσουν όταν ἠμουν μικρή να πάνε το σκυλάκι μου στο χωριό, καθώς “τώρα είχα μεγαλώσει και έπρεπε να κοιτάω το σχολείο”. Το σκυλάκι μου βρέθηκε κρεμασμένο στη συκιά του χωραφιού της μετά από 3 μήνες. ), τώρα εύχομαι να πεθάνει με τον πιο οδυνηρό θἀνατο.

Γνωρίζοντας η ίδια πολύ καλά το πώς με στιγμάτισε ο αρχικός αποχωρισμός και ο μετέπειτα θάνατος του σκυλιού μου, συνέχισε την περιγραφή της ατάραχη.

Διαβάζω Πιτσιρίκο καθημερινά ιστορίες για βίαιη συμπεριφορά ανθρωποειδών σε ζώα.

Παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια τα κρούσματα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα.

Δεν είμαι κοινωνιολόγος, ούτε μπορώ αυτή τη στιγμή να δώσω μια έγκυρη ερμηνεία. Ωστόσο, αυτό που πιστεύω είναι ότι ο γαμημένος ο καπιταλισμός στην πιο κρίσιμη μορφή του κι αν δεν έχεις στεγανά διαρρηγνύει κάθε ηθικό φραγμό, κάθε δισταγμό. Σε κάνει ζώο.

Με εκτίμηση,

Α.Β.

(Αγαπητή φίλη, όταν η γιαγιά σας κρέμασε το σκυλάκι σας στη συκιά, ο καπιταλισμός δεν ήταν τόσο άγριος όσο είναι σήμερα. Μην τα ρίχνουμε λοιπόν όλα στον καπιταλισμό, γιατί αυτό μοιάζει με δικαιολογία για να αποκτηνωθούμε εντελώς: “δεν φταίμε εμείς που είμαστε κτήνη, ο καπιταλισμός φταίει”. Όντως, υπάρχουν πολλά κρούσματα κακοποίησης ζώων αλλά σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, υπάρχει και μεγάλη αντίδραση στην κακοποίηση των ζώων, όπως και στο άθλιο φαινόμενο με τα βαρελόσκυλα. Και φυσικά, υπάρχουν νόμοι και ποινές για την κακοποίηση των ζώων. Που πρέπει να εφαρμοστούν και διαβάζω πως εφαρμόζονται αρκετά συχνά πια. Από την άλλη, παρατηρώ πως στην πολύ καπιταλιστική γειτονιά μου στην Αθήνα όλοι έχουν πια σκυλιά και γατιά. Και, αν εξαιρέσουμε το ενδεχόμενο να τα έχουν για να τα φάνε όταν θα πέσει πείνα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως τα αγαπάνε. Παλιότερα, ήμουν από τους λίγους στην γειτονιά που είχαν σκυλιά (σήμερα έχω μια γάτα – μου την άφησε κληρονομιά ο πατέρας μου). Τώρα, βγαίνω βόλτα και βλέπω ανθρώπους με δυο και τρία σκυλιά, ενώ ταΐζουν και τα αδέσποτα. Οπότε, καλυτερεύουν τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα. Καλυτερεύουν τόσο πολύ που πιστεύω πως κάποια στιγμή, εκτός από τα ζώα, θα μάθουμε να αγαπάμε και ο ένας τον άλλον. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.