Κάποιες σκέψεις
Ρε πιτσιρίκο, έχω βαρεθεί το “όλοι στο Σύνταγμα”. Τα κανάλια πλέον και με την βούλα του “κάντε ό,τι σας πούμε” της κυβέρνησης (μετά και το πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ για να βάλουν τους ίδιους πάνω κάτω με αλυσίδες όμως) δεν ασχολούνται, οι εφημερίδες περιμένοντας τις επιδοτήσεις του κολλητού του Πρωθυπουργού που πήρε κοψοχρονιά τον μεγαλύτερο λαδωτήρι συνειδήσεων και ταυτόχρονα εκείνο τον ηλίθιο τίτλο (ντροπή για την εκκλησία που του δώσανε) δεν γράφουνε πολλά.
Και το Unfollow που έχει κάνει ρεπορτάζ για αυτά που χρόνια κρύβονται (απορώ γιατί σε μια τόσο μικρή χώρα, 2 χρόνια μετά επιτρέπεται ένα τέτοιο έντυπο να έχει ακόμα ύλη από τα παλιά και όχι να περιμένει τα νέα σκάνδαλα) αντιμετωπίζεται από τους κυβερνώντες σαν γραφικό αποκύημα της αριστεράς κλπ κλπ.
Ασυνάρτητες παπαριές γράφω αλλά με πιάνει το παράπονο.
Κάποια στιγμή η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας διακόπηκε με μπάρμπες ακουκούλωτους (όχι ατίθασα άναρχα νιάτα) στα σκαλιά της Βουλής (αν θυμάσαι την τηλεοπτική εικόνα), με την είδηση της πυρπόλησης της τράπεζας και τον εγκλωβισμό και θάνατο 3 ατόμων. Βολική και συμφέρουσα σύμπτωση.
Αργότερα στην πλατεία, οι “αυθόρμητες” και “ακαπέλωτες” διαμαρτυρίες αντί να μας ενώσουν σε ένα κοινό σκοπό – περισσότερο (πιστεύω) μας χώρισαν σε στρατόπεδα και δώσαν την ευκαιρία στα κρυφοφασιστάκια να ξεπεράσουν την ντροπή.
Μνημόνια, πολυνομοσχέδια όλα περνάνε καταστρέφοντας κάθε έννοια και κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής.
Και η μόνη απάντηση που ακούω είναι “πάμε όλοι Σύνταγμα”. Κάθε μήνα θα υπάρχουν τουλάχιστον 3 συγκεντρώσεις σε διαφορετική μέρα και ώρα για διαφορετικά μπουλούκια,απο διαφορετικές συλλογικότητες.
Αστο διάολο ρε.
Ανασφάλιστος, άνεργος, να ζω με χαρτζιλίκι από συνταξιούχους, και να χρειάζομαι πλέον ένα 5ευρω το λιγότερο να πάω στο Σύνταγμα (δεν μένω Αθήνα), για να πάω να συναντήσω ολοένα και λιγότερους ΚΑΘΕ φορά με ταμπέλες – δεν πάω.
Αστο διάολο ρε.
Το 2003 έγιναν διαδηλώσεις σε κάθε πόλη και χωριό και κωλοχώρι της Ελλάδος ενάντια στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιρακ. Και εκεί ήμουν.
11 χρόνια μετά ο δικός μας κώλος καίγεται και αντί να γίνει κάτι σε αυτήν την κλίμακα για το γαμώτο έστω,για την απόδοση (?) του κοινωνικού αισθήματος, για την πίεση ακούω ακόμα “Όλοι στο Σύνταγμα”.
Φέρτε τους φίλους σας από την δουλειά τους συγγενείς σας,την ταμπέλα του σωματείου , οι κόκκινοι ξεκινάνε από κει και περνάνε στην αριστερή λωρίδα, οι λιγότερο κόκκινοι ξεκινάνε από αλλού και έχουν την μεσαία λωρίδα και οι μαύροι μαζεύονται έτσι στο πουθενά και πιάνουν την δεξιά λωρίδα για να έχουν διαφυγή.
Και εγώ, που τα έχω βαρεθεί όλα αυτά και έχω βαρεθεί τις ομάδες και τον μικροκομματισμό, μόνος.
Δεν έχω φίλους. Δεν νοιώθω πια άνετα να φαίνομαι σαν πεμπτουσίωση της αποτυχίας στα μάτια τους – και δεν θέλω ποτέ να παρακαλέσω για δουλειά (δεν θα βγει σε καλό).
Δεν θέλω να λιάζομαι να βρέχομαι να χαζεύω την Βουλή και να ακούω για το ποτό/καφέ μετά την διαδήλωση.
Δεν θέλω να έχω μάθει κάθε πιθανό σχεδιασμό μέτρων ασφάλισης ενός κτιρίου ,που θα μπουν οι κλούβες που θα είναι οι εφεδρικές μονάδες απο που θα έρθουν οι επιθέσεις για να διαλύσουν την διαδήλωση.
Αστο διάολο ρε.
Τόσες πλατείες τόσοι δρόμοι τόσα μέσα, τόσοι άνθρωποι και το μόνο που έχει συμβεί είναι αυτό που έλεγε ο τύπος στο Network.
|”..ξέρουμε πως τα πράγματα είναι άσχημα – χειρότερα από άσχημα. Είναι αλλοπρόσαλλα, είναι τρελά.Είναι σαν καθετί παντού να οδεύει προς την τρέλα και έτσι δεν βγαίνουμε πια έξω. Καθόμαστε στο σπίτι, και σιγά σιγά ο κόσμος που ζούμε γίνεται ολοένα και μικρότερος, και το μόνο που λέμε είναι “Σας παρακαλώ, απλά άσε με στο σαλόνι μου ήσυχο! Άσε με να κρατήσω την τοστιέρα και την τηλεόραση και δεν θα πω τίποτα, απλά άσε με ήσυχο!”.
Νευριάσαμε -εξαγριωθήκαμε- φάγαμε κατραπακιές- ήρθαν και άλλα χειρότερα -εξαθλιωθήκαμε. Και πλέον περιμένουμε στο σαλόνι μια παρέμβαση που δεν θα έρθει αργοπεθαίνοντας. Ένα national shellschock φαινόμενο.
Συγχαρητήρια σε όσους ελπίζουν και προσπαθούν ακόμα και σε όσους έχουν βρει κάποια άκρη και κάπως την βγάζουνε χωρίς να κάνουν λασπόλουτρα στην απελπισία. Συγχαρητήρια σε όσους βλέπουνε φως.
Αυτά τα πολλά. Αν βγάζουνε νόημα και σε σενα. Καλή συνέχεια.
(Αγαπητέ φίλε, ο τύπος στο Network στη συνέχεια λέει “”I’m as mad as hell and I’m not going to take it anymore!”. Αυτό. Η ζωή είναι αγώνας. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.