Ο Παύλος

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, σήμερα γνώρισα τον Παύλο. Ο Παύλος είναι Πολωνός και είναι άστεγος. Κοιμάται στα παγκάκια κάτω από το σπίτι μου. Τις μέρες που είχε κρύο ο Παύλος τυλιγόταν με χαρτόκουτες και ενα πάπλωμα που είχε περισσότερες τρύπες από ύφασμα.

Καιρό τώρα σκεφτόμουν οτι πρέπει να βρώ να του δώσω κάτι, ό,τι έχω και εγώ. Δεν μπορώ να τον βλέπω να κοιμάται στα παγκάκια έτσι. Ειδικά, μέσα στο χειμώνα που οι θερμοκρασίες το πρωί σε κάνουν να παγώνεις. Έτσι λοιπόν, απόψε μάζεψα 2-3 ρούχα και λίγο φαγητό μαζί με λίγο καπνό και τσίπουρο που είχα και κατέβηκα κάτω.

Μόλις είχε πέσει να κοιμηθεί και είχε τυλιχθεί μέσα στο πάπλωμα.

“Φιλε γεια σου” του είπα. Δυο μάτια ξεπρόβαλαν από το πάπλωμα και ίσα ίσα που φαινόντουσαν

“Φίλε γεια, σου έφερα λίγο φαγητό και λίγα ρούχα”. Εκείνος με κοίταξε σα να μην καταλάβαινε τι του έλεγα. “Πεινάς;” τον ρώτησα. “Ναι φίλε πεινάω” μου απάντησε.

Σηκώθηκε, έβγαλε το πάπλωμα και έκατσε κανονικά στο παγκάκι. Κοίταξε τις σακούλες με τα πράγματα που του έφερα και με ευχαρίστησε. “Ευχαριστώ φιλαράκι” μου είπε, “κάτσε αν θέλεις μαζί μου.”.

Έφαγε μια μπουκιά και ήπιε λίγο τσίπουρο. Το πρόσωπό του έλαμψε. Σαν να χαμογέλασε μου φάνηκε.

“Συγγνώμη φιλαράκι” μου είπε. “Γιατί μου ζητάς συγνώμη;” τον ρώτησα. “Γιατί μυρίζω κρασί και είμαι βρόμικος” μου απάντησε. “Δεν με ενοχλεί το κρασί” του είπα, “ούτε και ότι εισαι βρόμικος. Μη μου ζητάς συγνώμη για τίποτα. Eγώ το μόνο που ήθελα ήταν να σε βοηθήσω κάπως να βγάλεις και αυτό το βράδυ.”.

Κάθησα δίπλα του. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή και δε θα την ξεχάσω ποτέ. “Πως σε λένε;” τον ρώτησα. “Παύλο και είμαι απο Πολωνία. Πέντε χρόνια είμαι Ελλάδα. Δεν ήμουν πάντα έτσι” μου είπε με σπαστά ελληνικά. “Παλιά ήμουν καλά. Είχα σπίτι, μάμα, πάπα όλα. Τώρα έτσι”.

Δεν ήθελα να ρωτήσω περισσότερα γιατί δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω. Εν ολίγοις, καθήσαμε και τα είπαμε παρέα με λίγο τσίπουρο και τσιγάρα. Ήταν πολύ χαρούμενος και δεν ήθελε να φύγω. Αισθάνθηκα άσχημα οταν έφευγα και με ρώτησε αν πάω σπίτι μου. Το μόνο που τον ρώτησα ήταν τι άλλο χρειάζεται. “Παπούτσια φιλαράκι θέλω. Μόνο αυτό.”. “Έγινε Παύλο μου. Σε χαιρετώ και θα τα ξαναπούμε”.

Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Ας δώσουμε από το στέρημά μας ότι περισσεύει. Γιατί πιστέψτε με, το χαμόγελο του Παύλου σήμερα το βράδυ, δεν θα το ξεχάσω ποτέ και μου έδωσε δύναμη να παλέψω και άλλο. Για το παιδάκι μου, την οικογ;ένειά μου που περνάμε δύσκολα (άνεργος), αλλά και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζουν στους δρόμους και δεν διαφέρουν σε τίποτα από εμάς.

Ας σκεφτούμε καλύτερα λοιπόν την επόμενη φορά λοιπόν που θα προσπεράσουμε εναν άστεγο και ας δούμε τον άνθρωπο κάτω από τις χαρτόκουτες, έτσι για αλλαγή. Αυτά.

Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου Πιτσιρίκο

(Αγαπητέ φίλε, εγώ σας ευχαριστώ. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.