Ώρες βροχής

PΦίλε Πιτσιρίκο,
Πόσο όμορφο και συγκινητικό το κείμενο του Άρη, πόσο δυνατά τα λόγια του Μπρεχτ: «Άκου λοιπόν, είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις». Με ανατριχιάζουν οι στιγμές από την ιστορία αυτού του «ικανού για τα πάντα και ικανού για το τίποτα» λαού, όπου ξεσπά η απογοήτευση και πλημμυρίζουν τα μάτια με δάκρυα.

Μιλώ για κείνες τις στιγμές που ο εχθρός σε βλέπει συντετριμμένο, παραδομένο και αφημένο στα χέρια του, μα δεν λογαριάζει πως κάτω από τα υγρά τα μάτια φωλιάζει η λύσσα και από τα σφιγμένα χείλη μέσα τα δόντια τρίζουν.

Στις πιο όμορφες στιγμές κανείς δεν μας περίμενε να σηκωθούμε κανείς δεν μας περίμενε να αντισταθούμε.

Το 1936 σχεδόν η χώρα παραδόθηκε αμαχητί στον φασισμό. Τα παιδάκια στην νεολαία του Μεταξά χαιρετούσαν φασιστικά. Οι γονείς χασκογελούσαν γεμάτοι περηφάνια.

Ότι υπήρχε από την οργάνωση του εργατικού κινήματος τα χρόνια μετά την καταστροφή και την προσφυγιά του 1922 είχε διαλυθεί από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τον διαβόητο Μανιαδάκη.

Όποιος κάποτε είχε πει στην ζωή του «όχι» σάπιζε στα ξερονήσια. Όλα έμοιαζαν πως ήταν χαμένα. Μα μόλις λίγα χρόνια μετά γράφτηκε η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και της Κυβέρνησης του Βουνού.

Ο λαός – ο κάθε λαός – μέσα από τις εμπειρίες και τα λάθη του μαθαίνει. Τις τρεις προηγούμενες βδομάδες και ο τελευταίος ραγιάς ένιωσε τι πάει να πει «δημοκρατική Ευρώπη» και τι αξία είχαν όλες οι προσπάθειες για την συμμετοχή στους θεσμούς της ΕΕ και στο ευρώ που αποτέλεσαν την σύγχρονη «μεγάλη ιδέα» του έθνους.

Εγώ πια είμαι σίγουρος. Όταν τεθεί το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή», «υποτέλεια ή ανεξαρτησία» ο λαός θα απαντήσει πως θέλει την λευτεριά του. Την λευτεριά του με οποιοδήποτε τίμημα.

Γι’ αυτό, ο τωρινός πρωθυπουργός, όταν ρωτήθηκε για πιθανό δημοψήφισμα, ενόψει της νέας συμφωνίας-μνημονίου δήλωσε πως αισθάνεται πως έχει την στήριξη από τον λαό κι απέρριψε την πιθανότητα δημοψηφίσματος.

Να δω, όμως, τι θα πει όταν θα έρθει η ώρα. Όταν ο κόσμος βρεθεί στους δρόμους – και θα βρεθεί – διεκδικώντας το δικαίωμα του να αποφασίσει για την ζωή του και το μέλλον των παιδιών.

Όταν μέσα στους επόμενους μήνες πριν την συμφωνία-μνημόνιο βρεθεί στους δρόμους για να αντιδράσει στην συνέχιση των ίδιων μέτρων και στην επιβολή των ίδιων «μεταρρυθμίσεων» -που αφού βαφτίστηκαν στην αριστερή κολυμπήθρα του Σιλωάμ πήραν καινούργιο όνομα-, όχι όμως και χάρη.

Τώρα λοιπόν δεν είναι ώρα για την απελπισία. Διεκδίκηση για τα καθημερινά μας δικαιώματα. Τώρα πρέπει το βάρος να πέσει στα συνδικάτα. Όχι στην υψηλή πολιτική. Να καθαρίσουν τα συνδικάτα από τους λακέδες. Όπου μπορεί να γίνει αυτό.

Είναι η εποχή της προετοιμασίας. Δεν πήρανε μόνο. Δώσανε και στον λαό 4 μήνες παράταση για να οργανωθεί. Να συνειδητοποιήσει τι έγινε, ποιοι είναι με ποιους και ποιες είναι οι ενδεχόμενες λύσεις. Τώρα είναι η καλή η ώρα για την σπορά των ιδεών της ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης και για το σπάσιμο των δεσμών του μνημονίου.

Τώρα είναι η ώρα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Και ναι, ας κάνουμε λίγους μήνες υπομονή. Ο κύριος Τσίπρας, ο κύριος Βαρουφάκης και η παρέα τους έχουν αναλάβει τον ρόλο του δασκάλου στο σχολείο της σκληρής καθημερινότητας.

Στάση ψύχραιμης πολιτικής κριτικής χρειάζεται – χωρίς υπαινιγμούς για προδοσίες [λάθος μου] κι άλλες τέτοιες ανοησίες – μέχρι την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης για την τελική συμφωνία με τους δανειστές-δυνάστες.

Εκείνο που έρχεται μετά τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τσουνάμι που είτε θα σαρώσει την χώρα και τον λαό της, είτε θα σαρώσει τους εκμεταλλευτές της.

Οφείλω πάντως να αναγνωρίσω πως είναι σωστή η εκτίμηση των κυβερνώντων πως το επόμενο 4μηνο είναι ουσιαστικά μια περίοδος «ανακωχής».

Μια ανακωχή μεταξύ του Ελληνικού λαού και των δανειστών-δυναστών του.

Δυστυχώς όμως για αυτούς, επέλεξαν την λιγότερο ασφαλή θέση, κάπου στην μέση.

Να κλείσω κι εγώ με λίγους στίχους από τον σπουδαίο Χιλιάνο ποιητή Πάμπλο Νερούντα.

Αν περπατήσεις χειμώνα στην Μονεμβάσια στο κάστρο ψηλά ή μείνεις ακίνητος πάνω σε ένα βράχο μπροστά σε όποια θάλασσα του κόσμου.

Αν κλείσεις τα μάτια κρατώντας το βιβλίο που αγαπάς ανοιχτό και πάρεις 2-3 συνεχόμενες βαθιές ανάσες.

Τότε ίσως να ακούσεις τις φωνές των ποιητών που είναι όλοι μαζί κάπου και ψιθυρίζουν ακαταλαβίστικες λέξεις ο ένας στον άλλον.

Αν δεν τρομάξεις και μείνεις ήσυχος και με τα μάτια κλειστά, μπορεί να ακούσεις τις λέξεις που έχουν νόημα παντοτινό και σπουδαίο για όλους που κατοικούν τον κόσμο αυτό και αγωνίζονται, είτε ελπίζουν σε κάτι είτε όχι.

Υπάρχουν πάντα οι λέξεις εκείνες που δεν σε προδίδουν ποτέ:

«Αργοπεθαίνει

όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ” ι ” αντί ενός συνόλου

συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια ,

που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,

όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας»

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Εδώ στην ξενιτειά κατάλαβα μια ακόμα διαφορά ανάμεσα στον Ευρωπαίο Δυτικό και στον Έλληνα. Ο Δυτικός όταν προδίδεται θυμώνει, ο Έλληνας πρώτα θρηνεί και μετά πεισμώνει.

(Αγαπητέ Ηλία, ούτε το δικό σου κείμενο θα σχολιάσω. Μόνο πως κείμενα σαν τα δικά σου, του Άρη και άλλων φίλων, με επιβεβαιώνουν στο ότι, από τις πρώτες ημέρες αυτού του μπλογκ, πριν από δέκα χρόνια, πίστευα πως η δύναμη ενός μπλογκ είναι οι αναγνώστες του. Α, επίσης να σου πω ότι βρέχει τώρα εδώ. Να είσαι καλά, Ηλία.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.