Μια όμορφη πόλη

EL2Φίλε Πιτσιρίκο,
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ της προηγούμενης και της επόμενης δουλειάς -κι αφού πέρασα δυο-τρεις μέρες στην απόλυτα ρέκλα και στην υπνοθεραπεία-, σήμερα ξύπνησα όταν ένας ήλιος λαμπρός πλημμύρισε μετά από καιρό το δωμάτιο.

Πλυθήκαμε κι ετοιμαστήκαμε γρήγορα-γρήγορα, ένα φλιτζάνι καφέ για μας κι ένα ποτήρι γάλα για το παιδί και φύγαμε εκδρομή!

Πόρτσμουθ. Μια ώρα δρόμος από το σπίτι και πάνω από όλα μια πολιτεία δίπλα στην θάλασσα. Πόσο μου λείπει η θάλασσα. Ο γαλανός ουρανός και η θάλασσα.

Λίγα λεπτά αργότερα στα historic dockyards του Πόρτσμουθ με πολλά παιδιά και μεγάλους και αρκετά πλοία-μουσεία που όλοι κοιτούσαμε με θαυμασμό.

EL1Το HMS Victory ένα μεγάλο και επιβλητικό πολεμικό του Βασιλικού Ναυτικού που έδρασε τον 18ο αιώνα τραβούσε – δικαίως – όλα τα βλέμματα. Ένα τρικάταρτο ξύλινο πολεμικό των 3500 τόνων με 104 κανόνια κατανεμημένα σε 3 επίπεδα που έλαβε μέρος σε πολλές ναυμαχίες με σπουδαιότερη εκείνη του Τραφάλγκαρ. Το πλοίο αποτελούσε την ναυαρχίδα του Λόρδου Νέλσων, φέρει κομμάτι από την αίγλη του σπουδαίου αυτού ναυάρχου και αποτελεί ένα υποδειγματικό μουσείο· μονάχα με το Vaasa’s museum στην Στοκχόλμη θα μπορούσε κατά την γνώμη μου να συγκριθεί, αν και η ιστορία του Victory είναι μοναδική και συναρπαστική.

Σε ολόκληρη την παραλία, στο κέντρο της πόλης, δεκάδες καφέ και εστιατόρια, εκατοντάδες εμπορικά γεμάτα με κόσμο.

Πιο κάτω όμορφες γειτονιές, καθαρές με παραδοσιακά σπιτάκια πολλά από αυτά βαμμένα σε διάφορα χρώματα, πράγμα περίεργο για την Γηραιά και μουντή Αλβιώνα. Άσπρο, γαλάζιο, κίτρινο. Νησί.

Στις παρυφές της πόλης –στο λεγόμενο Southsea front–, τεράστιες παραλίες με οχυρώσεις καλοδιατηρημένες που προστάτευαν την ενδοχώρα στο μακρινό παρελθόν.

Τεράστια πάρκα, δίπλα στην θάλασσα. Χιλιάδες άνθρωποι στο γρασίδι ρουφάνε ήλιο που προσφέρεται σήμερα απλόχερα.

Πολλοί ασχολούνται με διάφορα αθλήματα – από cricket μέχρι ποδόσφαιρο και volley ball. Άλλοι διαβάζουν βιβλία.

Άλλοι παίρνουν το φαγητό μαζί τους και το απολαμβάνουν στην φύση. Εκατοντάδες ποδήλατα. Πολύχρωμα μπαλόνια για τα παιδιά. Υπαίθριοι παγωτατζήδες. Μια μπάντα που παίζει κάτι που φέρνει σε reggae.

Πρόκειται για την ελευθερία των πολιτών να διασκεδάζουν και να απολαμβάνουν την φύση μέσα στον αστικό χώρο. Εντός της πόλης τους.

EL3Η θάλασσα βέβαια δεν σου δημιουργεί την διάθεση να βουτήξεις, να κολυμπήσεις. Χιλιάδες όμως ασχολούνται με την ιστιοπλοΐα. Το καταλαβαίνεις από τον μεγάλο αριθμό των μικρών ιστιοπλοϊκών στις μαρίνες και τις δεκάδες λευκές κουκκίδες στον θαλασσινό ορίζοντα.

Στον γυρισμό, μέσα στο αυτοκίνητο, κουβεντιάζουμε μεταξύ μας πόσο όμορφα θα ήταν αν βρίσκαμε τον τρόπο να μετακινηθούμε πιο νότια και να ζήσουμε -ξανά- δίπλα στην θάλασσα.

Η σκέψη μου γυρνάει ξανά και ξανά σε εκείνο που κάποτε υπήρξε μια όμορφη ζωή, μετά έγινε καθημερινός εφιάλτης, και τώρα πια ολιγοήμερες διακοπές μέσα στον χρόνο.

Μου λείπει βαθιά η Ελλάδα. Μου λείπει η πατρίδα. Μου λείπει ακόμα πιο πολύ με καθετί όμορφο που αντικρίζω στην Εσπερία. Και είπα να μοιραστώ αυτό τον νόστο.

Φιλιά πολλά

Ηλίας

Υ.Γ. Το φετινό καλοκαίρι, Πιτσιρίκο, θα έχει τελικά Άνδρο. Εκεί γυρίστηκε μια από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Η «Μικρά Αγγλία» (αστείο έεε;) του Παντελή Βούλγαρη. Μια πολύ όμορφη ταινία που αξίζει κάποιος να την δει αν δεν την έχει δει μέχρι τώρα.

Horse(Αγαπητέ Ηλία, όμορφη πόλη, φωνές, μουσικές… Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω, ούτε να σε παρηγορήσω, αλλά καλύτερα που είστε εκεί αυτή την εποχή. Εδώ ο καιρός έφτιαξε, η άνοιξη ήρθε, αλλά δεν υπάρχει ανεμελιά. Έχεις την εντύπωση πως όλοι -μα όλοι- είναι καταχρεωμένοι και δεν μπορούν να πάρουν ανάσα. Όλες οι συζητήσεις έχουν να κάνουν με χρήματα και λογαριασμούς. Πέντε χρόνια αυτή η ιστορία, πολύ κουραστική. Ωραία είναι η Άνδρος, ωραία και η “Μικρά Αγγλία”. Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν από χρόνια, και είδα την ταινία πέρσι το καλοκαίρι, όταν πήγα να δω τη μητέρα μου στη Ζάκυνθο. Ήθελε πολύ να την δει -μου το είπε-, οπότε εντυπωσιάστηκε όταν το βράδυ συνέδεσα το laptop με την τηλεόραση και το είδαμε παρέα. Νομίζω πως η ταινία θα έπρεπε να είχε λίγο μικρότερη διάρκεια. Ηλία, σου στέλνω κι εγώ την πιο ωραία εικόνα που είδα αυτές τις ημέρες: ένα από τα άλογα των αμαξάδων που κάνουν βόλτες τους τουρίστες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου απολαμβάνει τον ήλιο και βόσκει στο λόφο του Φιλοπάππου, στο κέντρο της Αθήνας. Σου λείπει η Ελλάδα αλλά να ξέρεις πως μου λείπει κι εμένα. Δεύτερο σερί Πάσχα στην Αθήνα -φέτος όχι λόγω δουλειάς- και το μόνο καλό είναι πως όλοι οι φίλοι μου θα είναι εδώ. Την θάλασσα την βλέπω από τους λόφους αλλά ελπίζω να την δω από κοντά. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.