Γατάκια, γάτες -όταν μεγαλώσουν- και η ζωή στα χρόνια της χολέρας
Φίλε Πιτσιρίκο, χαίρε!
Αντιπαρέρχομαι τα τετριμμένα και αυτονόητα ( διαβάζω το μπλογκ σου κτλ. ). Αντιπαρέρχομαι και τα της πολιτικής σκηνής ως ανάξια σοβαρής θεώρησης. Δεν είμαι ο τύπος που γράφει αλλά χαίρομαι που αυτή τη στιγμή μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σου. Θέλω απλά να σου διηγηθώ κάτι που πριν από λίγο μου συνέβη.
Καθόμουν στον υπολογιστή μου και χάζευα. Από τον δρόμο, όμως, ερχόταν ένας ήχος που μου αποσπούσε την προσοχή.
Ενοχλητικός μέχρι που κατάλαβα, προσδιόρισα τι ήταν αυτό που άκουγα. Ένα επαναλαμβανόμενο νιαούρισμα γεμάτο σπαραγμό και παράπονο.
Δεν περίμενα να αντιδράσω όπως αντέδρασα, ειλικρινά. Σηκώθηκα αμέσως, βγήκα έξω και μετά από λίγο να η πηγή του ήχου τρομοκρατημένη κάτω από ένα αυτοκίνητο: ένα γατάκι.
Και πάλι εξεπλάγην από την αντίδραση μου: κατευθείαν στο ψυγείο, έκοψα ένα καλό κομμάτι από το κοτόπουλο του μεσημεριανού και πάλι έξω. Κάθισα στο πεζοδρόμιο, έκανα κομματάκια το κοτόπουλο και περίμενα.
Οι διερχόμενοι με κοίταζαν λίγο περίεργα αλλά αυτό διόλου δεν με ενδιέφερε. Και μετά από λίγο, σιγά – σιγά, διστακτικά, ξεπρόβαλε μια γλυκιά, όμορφη, γατίσια μουσουδίτσα που άρπαξε το πρώτο κομμάτι. Και μετά το δεύτερο, το τρίτο, και ούτω καθ’ εξής.
Αδημονούσα να το δω ολόκληρο. Και έγινε κι αυτό. Είναι ένα ωραίο γατάκι, λευκό με μεγάλες μαύρες, γκρι κηλίδες στην πλάτη. Δεν είμαι και τόσο καλός στην περιγραφή, εξάλλου δεν με βοηθούσε ούτε το ότι ήταν βρώμικο, ούτε η ώρα (είχε ήδη σκοτεινιάσει).
Το χάζευα όση ώρα χρειάστηκε για να φάει το κρέας με μια απερίγραπτη χαρά και ένα χαμόγελο ευτυχούς ηλιθίου στο στόμα.
Το γεύμα τελείωσε, το γατάκι αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του (μη παραγνωριστούμε κιόλας ε ;), το κλάμα σταμάτησε κι εγώ επανήλθα στον υπολογιστή μου.
Και τι καλύτερο μετά από αυτό από το να διαβάσεις το μπλόγκ του Πιτσιρίκου. Στο οποίο μόλις άνοιξε, τι βλέπω; Ένα πανέμορφο, καφέ γατάκι να με κοιτάει από την τελευταία ανάρτηση. Λέω : “δεν είναι δυνατόν, πλάκα μου κάνει ο Πιτσιρίκος”.
Διαβάζω και το κείμενο και να η εικόνα με εσένα να γράφεις με μια γάτα στα πόδια σου. Σε αυτό το σημείο αποφάσισα ότι είχε έρθει οπωσδήποτε η ώρα να σου γράψω για πρώτη φορά.
Πιστεύω ότι ένα αδιόρατο πλέγμα ενώνει όλους όσους από εμάς πιστεύουμε ακόμα στην λογική και σε μια ελεύθερη, ανθρώπινη κοινωνία ενάντια σε δυνάστες και βιαστές-δολοφόνους κάθε έκφρασης χαράς και ευδαιμονίας ( χρειάζεται να τους ονοματίσω;).
Κι αυτή η αντίσταση είναι νομίζω που κρατάει τον κόσμο ακόμα (;) όρθιο. Προς τι αυτά τα συμπεράσματα αιώνιας διαπάλης Καλού – Κακού;
Αγαπητέ Πιτσιρίκο, τα τελευταία χρόνια της κρίσης μου πήραν το παν. Κάποτε ήμουν ερωτευμένος, έτοιμος να δημιουργήσω οικογένεια και με την κοπέλα μου είχαμε δύο γάτες και κάθε άνοιξη έκανα τον βρεφονηπιοκόμο στα νεογέννητα γατάκια.
Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία το ειδικό μπιμπερόν που είχαμε αγοράσει. Μετά ήρθε η Λαίλαπα των ακρωνυμίων: ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ,ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ και τώρα (διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; ) ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ. Μετά ; Όχι, προϋπήρχαν.
Δεν μπορώ ως η μωρή παρθένος να ισχυριστώ ότι δεν ήξερα με τι είδους τέρατα συγκατοικούμε αυτόν τον εξαιρετικό, μοναδικό πλανήτη. Και πόση Ομορφιά δεν θα δούμε και δεν θα θαυμάσουμε εξαιτίας τους.
Δεν πίστευα όμως ή δεν περίμενα ότι η μανία τους για σάρκα και αίμα θα έφτανε ως αυτό που σήμερα γνωρίζουμε και ζούμε. Και είμαι σίγουρος ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Έχω σκληρύνει σε απίστευτο βαθμό. Με τη βοήθεια όμως της οικογένειας μου έχω διατηρήσει ακόμα την αξιοπρέπεια μου και την ανθρωπιά μου.
Και το “Όσο μπορείς” του Καβάφη έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μου.
Σήμερα με το γατάκι ένιωσα απρόσμενα και πάλι μια γλυκιά ζεστασιά μέσα μου που σχεδόν είχα ξεχάσει. Μπόρεσα να βοηθήσω κάποιο έμβιο ον.
Εννοείται ότι αύριο πάω κατευθείαν για αγορά γατοτροφής και ελπίζω να το ξαναβρώ εδώ τριγύρω στην γειτονιά. Αν με εγκρίνει, ίσως σε λίγο καιρό να σου ξαναγράψω κι εγώ με μια γάτα στα πόδια μου – την γνωρίζω αυτή την αίσθηση από το παρελθόν.
Κι επειδή μάχομαι να ξανασταθώ όρθιος, ελπίζω να μπορέσω να βοηθήσω, ανθρώπους αυτή τη φορά. Εντός της ακτίνας δράσης μου. Και “να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση”.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις, αντλώ δύναμη από τα γραπτά σου τα οποία με βοηθούν να διατηρώ “σώας τας φρένας” και να γελάω, πράγμα εξίσου λυτρωτικό και απαραίτητο.
Με εκτίμηση,
Παναγιώτης
ΥΓ. Αν εδραιωθεί η “σχέση” μου με το νεόφερτο φιλαράκι, αφού πρώτα του κάνω ένα μπανάκι, σου υπόσχομαι να σου στείλω φωτογραφία του.
(Αγαπητέ Παναγιώτη, να το πάρεις το γατάκι. Για εσένα ήρθε. Το γατάκι που βλέπεις εδώ στην φωτογραφία, είναι η γάτα μου στα πόδια μου, τώρα που σου γράφω αυτές τις γραμμές. Την κληρονόμησα από τον πατέρα μου -ήταν δική του γάτα- και φέτος γίνεται 18 χρονών. Δεν την βρήκε στον δρόμο αλλά είχε βρει τη μάνα της στον δρόμο, τραυματισμένη πολύ άσχημα, και την πήρε στο σπίτι. Πάντως, μια φίλη μου βρήκε ένα γατάκι ετοιμοθάνατο στη μηχανή ενός αυτοκινήτου, ο κτηνίατρος του έδινε μερικές μέρες ζωής, και έμεινε μαζί της εννιά υπέροχα χρόνια. Θα σου αλλάξει τη ζωή αυτό το γατάκι. Περιμένω φωτογραφία. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.