Αποδοχή
Γειά σου και πάλι Πιτσιρίκο
Θα ήθελα πολύ να σου γράψω για το αίσθημα ανημπόριας, όπως το περιγράφεις, και το οποίο λίγο ως πολύ οι περισσότεροι έχουμε αισθανθεί κάποια ή κάποιες στιγμές στη ζωή μας.
Εγώ το αισθάνθηκα (ξανά) όταν, πριν περίπου ένα μήνα, πηγαίνοντας στη δουλειά το πρωί, άκουγα στο ραδιόφωνο για τους πρόσφυγες που είχαν ξεμείνει στη Λέσβο.
Για να ξεχαστώ από τη δυστυχία του να έχω την υγεία μου, κοινωνική ασφάλιση, δουλειά – καλοπληρωμένη – μια όμορφη και έξυπνη γυναίκα, ένα ζεστό σπίτι με ένα μικρό μουσικό στούντιο που ήταν το όνειρό μου εδώ και 25 χρόνια και το οποίο έφτιαξα μέσα σε τρία χρόνια ξεκινώντας από άφραγκος μετανάστης, και γενικότερα όλα αυτά που με βασανίζουν, σκέφτηκα το εξής:
Αν άδειαζα τον λογαριασμό μου, έπαιρνα τα χρήματα που μάζεψα σε αυτά τα τρία χρόνια που είμαι στη Σουηδία και τα έδινα τώρα σε αυτόν τον κόσμο, πού θα βοηθούσε; Έκανα έναν γρήγορο υπολογισμό, Πιτσιρίκο μου, και ξέρεις τι έβγαινε σαν αποτέλεσμα;
Ένα λίτρο νερό στον καθένα τους, για εκείνη την ημέρα, μόνο σε εκείνο το νησί. Ένα μπουκάλι νερό, αυτό που θα έπρεπε να είναι δωρεάν, όπως δωρεάν θα έπρεπε να είναι ένα ταβάνι και τέσσερεις τοίχοι και ρούχα και παπούτσια για να μην κρυώνουν.
Και λούτρινα ζωάκια για τα μικρά, γιατί λατρεύω τα λούτρινα ζωάκια ακόμα και τώρα, στα σαράντα μου.
Δωρεάν θα έπρεπε να είναι τρία πιάτα φαγητό την ημέρα για όλους.
Δωρεάν θα έπρεπε να είναι τα φάρμακα για μικρούς και μεγάλους, το να δουν έναν γιατρό και να πάνε στο σχολείο.
Δωρεάν θα έπρεπε να είναι το δικαίωμα στο να ζεις χωρίς να σου πετάνε βόμβες, χωρίς να σε αποκεφαλίζουν και να σε καίνε ζωντανό και να σε βάζουν να ζητιανεύεις σε μια κρύα χώρα της βόρειας Ευρώπης, για να σου πάρουν μετά τα λεφτά.
Δωρεάν θα έπρεπε να είναι το να πας σε μια συναυλία μέταλ και να μην φοβάσαι πως θα βγούνε οι τύποι με τα μαύρα και θα σου κάνουν καντάδα το κονσέρτο για καλάσνικοφ σε ντο ματζόρε.
Δωρεάν θα έπρεπε να είναι το να κλείσουν τα ορυχεία στα οποία στέλνουν τον κόσμο να σκάβει για κάρβουνο και να τον μετεκπαιδεύσουν στην τεχνολογία για καθαρές πηγές ενέργειας.
Δωρεάν να ζεις στον ήλιο και στον αέρα αντί στο σκοτάδι και στην κόλαση.
Και αν πούλαγα το αυτοκίνητό μου και όλα μου τα μουσικά όργανα; Νερό για άλλες τρεις ημέρες ίσως;
Διάφορα τέτοια σκεφτόμουν εκείνο το πρωί και τότε ένιωσα το στήθος μου να σφίγγεται δυνατά, σχεδόν να πονάει. Κρίση άγχους, σκέφτηκα. Είχα πάθει ξανά παλιότερα, αλλά τότε δεν ήμουν ακόμα ψυχίατρος και είχα υποψιαστεί έμφραγμα…
Ήξερα τι έφταιγε για τον πόνο μου, όπως μπορώ να υποψιαστώ τι φταίει για την ανημπόρια που αισθανόμαστε, σαν ένα τεράστιο βάρος που μας συνθλίβει μερικές φορές.
Κάποιες στιγμές το άγχος μας καταβάλλει με τέτοιο τρόπο που τα συναισθήματα μεταφράζονται σε σωματικά συμπτώματα. Πόνος, ναυτία, ζάλη, εφίδρωση, σφίξιμο στο στομάχι, στο στήθος ή στο κεφάλι, σαν να μας έχουν βάλει στην πρέσα, αίσθηση πως καιγόμαστε από μέσα.
Προσοχή, η πληροφορία που λαμβάνει ο εγκέφαλος είναι αληθινή. Δεν εννοώ πως θα σπάσει το κεφάλι μας ή θα πάρουμε φωτιά, αλλά η αίσθηση είναι αληθινή όσο θα ήταν αν κάτι τέτοιο γινόταν, απλά δημιουργείται στον εγκέφαλο και προβάλλεται στο σώμα και όχι το αντίθετο.
Αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές βλέπουμε να πυροδοτούνται δερματικές αλλεργικές αντιδράσεις και το δέρμα να κοκκινίζει σαν να ήρθε σε επαφή με ερεθιστικό παράγοντα, μόνο από το άγχος.
Ή κάποιος να κάνει πραγματικά εμετό χωρίς να έχει λόγο να αποβάλλει κάτι από το στομάχι του.
Το σώμα μας επηρεάζεται σιγά σιγά από το άγχος. Η κορτιζόλη, η ορμόνη του στρες όπως λέγεται, έχει επίδραση σε όλο το σώμα.
Και το άγχος και η κατάθλιψη δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο αυτοσυντήρησης και αρνητικής ανατροφοδότησης.
Τα συμπτώματα γίνονται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο αληθινά και ο φόβος για την επόμενη κρίση άγχους είναι από μόνος του εκλυτικός παράγοντας άγχους.
Και όταν πλέον δεν μπορεί κανείς να ελέγξει τον τρόπο που το σώμα του αντιδρά, τότε το αίσθημα της ανημπόριας σε ότι αφορά τα εξωτερικά ερεθίσματα και πληροφορίες γιγαντώνεται.
Γιατρέ μου, τι να κάνω;
Εδώ μου έρχονται στο μυαλό κάποιοι συνάδελφοι που άφηναν διακριτικά την κάρτα τους.
Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετική προσωπικότητα και διαφορετική ιστορία πίσω του, καθώς και διαφορετική βιολογική προδιάθεση που προκύπτει από το DNA, ξέρετε, αυτό το μοριακό κουβάρι που έχουμε σε κάθε κύτταρό μας και που προέκυψε λίγο αφότου ο μπαμπάς με τη μαμά τελείωσαν με τις βρωμιές τους σε ένα σκοτεινό δρομάκι μέσα στο αυτοκίνητο, τρεις-τέσσερις μήνες πριν τον γάμο τους (για τους πρωτότοκους). Ακολούθησε επίσκεψη από τα αδέρφια, ή την παίρνεις ή πεθαίνεις και άλλα τέτοια παραδοσιακά.
Πέρα από τα αστεία, όμως, πρώτης εκλογής θεραπεία σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες (πριν ακόμα οποιεσδήποτε φαρμακολογικές παρεμβάσεις) είναι η γνωσιακή συμπεριφοριστική.
Χωρίς να είναι πανάκεια, έχει καλά αποτελέσματα σε σύντομο χρόνο. Τα αποτελέσματα σε μεγάλο βαθμό βέβαια εξαρτώνται και από την δομή της προσωπικότητας του θεραπευόμενου που μπορεί να διευκολύνει ή να δυσχεραίνει τη θεραπεία, καθώς και από την εμπειρία και την ικανότητα του θεραπευτή.
Μέσα σε αυτή συμπεριλαμβάνεται και σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό που ονομάζεται “αποδοχή”. Τι σημαίνει αυτό;
Απλά, αποδοχή! Δεν μπορώ να σταματήσω τους πολέμους, δεν μπορώ να διορθώσω την φτώχεια στον κόσμο, δεν μπορώ τις περισσότερες φορές να βάλω μυαλό στους ηλίθιους.
Η αποδοχή της ανικανότητας και της ανημπόριας μπορεί πολλές φορές να βοηθήσει στην μείωση της δυσφορίας που μας καταδυναστεύει.
Ο κόσμος δεν περιμένει από τον Βασίλη και τον Άρη και τον Ηλία και όλα τα άλλα παιδιά -εμείς είμαστε οι μεγάλοι- που γράφουν στον Πιτσιρίκο να αλλάξουν τα πράγματα.
Ούτε από τον Πιτσιρίκο με τα αστεία και έξυπνα κείμενά του, ούτε από τον Σπύρο με τα όμορφα και έξυπνα τραγούδια του!
Αποδοχή λοιπόν, μέχρι να μας χτυπήσει ο κομήτης ή να μας κατακτήσουν οι εξωγήινοι.
Αν και με την τύχη του homo sapiens, ο κομήτης θα έρθει πρώτα. Και θα είναι μια τεράστια μάζα από σκατά.
Οι εξωγήινοι θα ακολουθήσουν και θα είναι μανιακοί κοπρολάγνοι κωλομπαράδες με πριονωτά γεννητικά όργανα και αίμα με βασικό συστατικό το βιάγκρα, που θα μας γλεντάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Εις τους αιώνες των αιώνων.
Αμήν (και πότε).
Με φιλικούς και σουρεαλιστικούς χαιρετισμούς από την Σκανδιναβία.
Βασίλης
Υ.Γ. Αν δεν βοήθησα ιατρικά, ελπίζω να σε έκανα να χαμογελάσεις
Υ.Γ.2 Ναι ξέρω, χρειάζομαι γιατρό. Αν έχεις κανέναν καλό, να μου συστήσεις…
(Αγαπητέ Βασίλη, τώρα μόλις έμαθα πως το σφίξιμο στο στήθος -που νομίζεις ότι θα σου κόψει την ανάσα- είναι από το άγχος. Βασίλη, την άνοιξη που αρρώστησα, ο γιατρός -αφού του τα είπα όλα αυτά που μου είχαν συμβεί το τελευταίο διάστημα- μου είπε πως δεν πρέπει να έχω άγχος. Για την ακρίβεια, μου είπε “γράφτα όλα στ’ @ρχίδι@ σου”. Βέβαια, δεν ήξερε να μου πει πώς να το κάνω αυτό -ούτε αυτός τα είχε καταφέρει να το κάνει- αλλά μου είπε πως αυτός είναι ο τρόπος. Οπότε, τότε αποφάσισα να κάνω αυτό που λες με την αποδοχή. Δηλαδή, παιδιά εγώ έκανα ό,τι μπορούσα αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας. Και χαλάρωσα κάπως. Επίσης, οι επόμενες εξετάσεις που έκανα ήταν άψογες. Βασίλη, το καλοκαίρι στο νησί, είχα ξαπλάρει στην παραλία και λιαζόμουν, διαβάζοντας το βιβλίο μου, και με πλησίασε ένα κοριτσάκι από την Αγγλία, η Λίλυ. Η Λίλυ ήθελε να γίνουμε φίλοι και να κάνουμε παρέα. Εγώ, γενικά, δεν μπορώ τα παιδάκια στην παραλία -μου προκαλούν άγχος και μου σπάνε τα @ρχίδι@- αλλά η Λίλυ ήταν πολύ γλυκιά, πολύ όμορφη και πολύ χαριτωμένα ψευδή. Επίσης, ήταν τριών ετών. Η Λίλυ με πλησίασε πολύ όμορφα, πολύ διακριτικά, μου έδωσε μια καραμέλα, και μετά από πέντε λεπτά φτιάχναμε μαζί στην άμμο ένα κάστρο ή κάτι τέτοιο. Εγώ δεν είμαι πολύ καλός σε αυτά αλλά η Λίλυ το ήθελε τόσο πολύ, που έβαλα τα δυνατά μου. Αφού φτιάξαμε κάτι που το ονομάσαμε “Παλάτι της Λίλυ”, η Λίλυ ήθελε να γράψουμε στην άμμο. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως μαζί με ένα τρίχρονο κοριτσάκι έγραφα στην άμμο “LOVE”. Για την ακρίβεια, είχαμε γεμίσει όλη την παραλία με “LOVE” και καρδούλες. Μετά, εγώ έπρεπε να φύγω αλλά η Λίλυ δεν με άφηνε, αν και η μαμά της της είπε πως “ο κύριος έχει κάποια δουλειά”. Για να με αφήσει να φύγω, έπρεπε πρώτα να την πάρω αγκαλιά. Πήρα αγκαλιά τη Λίλυ και μου έκανε μια σφιχτή αγκαλιά που με έλιωσε. Οπότε, Βασίλη, σε όσα έγραψες εσύ, εγώ να προσθέσω τις αγκαλιές. Παιδιά, να αγκαλιάζεστε. Συνέχεια. Αν αγκαλιαζόμαστε όλοι συνέχεια, δεν θα υπάρχει ελεύθερο χέρι, για να πιάσει όπλο και να κάνει κακό. Σε ευχαριστώ πολύ, Βασίλη. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.