Ψυχολογία της π…
Γειά σου Πιτσιρίκο
Η ζωή ως επί το πλείστον είναι γεμάτη στεναχώριες, ανθρώπινες τραγωδίες, δυσκολίες, άγχος, και μόνο μερικές στιγμές ή και περίοδοι είναι χαλαρές, προσφέρουν χαρά και ανακούφιση και μας κάνουν, εν πάση περιπτώσει, να τραβάμε μπροστά, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο.
Μεγάλη σοφία, περιμένω το βραβείο πρωτότυπης εισαγωγής.
Μια απρόσμενη καλή είδηση αρκεί μερικές φορές να μου φτιάξει το πρωινό, εκεί π.χ. που γαμωσταυρίζω από τις 7 το πρωί στο συνεργείο που έσκασα προχθές τα 350 ευρωφράγκα για να μου αλλάξουν κάτι που δεν είχα καν ιδέα ότι υπήρχε στο αυτοκίνητο, και αυτό συνεχίζει να κάνει τα δικά του.
Ξέρεις, χαίρομαι με χαζά πράγματα, γκομενοδουλειές γνωστών με αίσιο τέλος και τέτοια. Σκέφτομαι λοιπόν τότε “ναι, γυρνάνε τα πράγματα, δεν είναι συνέχεια σκατά”. Καμία εγγύηση ότι δεν θα ξαναγίνουν σκατά, αλλά, μέχρι τότε, τα απολαμβάνεις βρε αδερφέ!
Στο πρόγραμμα είχα λίγη δουλειά σήμερα, οπότε καλά άρχισε η ημέρα και χαλαρά θα τελειώσει. Αν εξαιρέσεις το αυτοκίνητο αλλά λέμε τώρα…
Αλλά, μερικές φορές, ο υπερρεαλισμός μπουκάρει στην ημέρα σου, και τότε λες δεν παίζει, κρυφή κάμερα έχουν και με παίρνουν να δουνε πόσο θα αντέξω.
Το επεισόδιο που περιγράφω συνέβη πραγματικά, όπως ακριβώς το διηγούμαι, σου το ορκίζομαι. Ίσως και να είμαι διαταραγμένος/διεστραμμένος, αλλά στο τέλος κρατιόμουν με το ζόρι να μην ξεσκιστώ στο γέλιο.
Πράξη πρώτη: Μπαίνω αργοπορημένος στην συνάντηση με το ασφαλιστικό ταμείο. Η αντιπρόσωπος του ταμείου (ο εχθρός) στην μία πολυθρόνα, κλασσική Σουινδέζα (μίγμα Σουηδού και νοτιοανατολικού ασιάτη, όρος δικής μου επινόησης).
Η ασθενής, μια από τις πιο αγαπημένες μου κυριούλες, κάθεται όπως πάντα σφιγμένη και ανέκφραστη. Εκ των δεξιών η Χελέν, αγαπημένη μου ψυχολόγα, και εκ των αριστερών η Γιένυ, αγαπημένη μου κοινωνική λειτουργός.
Πολλή αγάπη θα μου πεις τώρα εσύ, αλλά έτσι είμαι εγώ, αγαπησιάρης. Τις συνεργάτιδες τις αγαπάω γιατί είναι πολύ ευγενικές και δουλευταρούδες και πάντα με το χαμόγελο και γλυκύτατες.
Την ασθενή μου την αγαπάω γιατί τους περισσότερους ασθενείς μου τους αγαπάω. Είναι καλούληδες, απροστάτευτοι και ριγμένοι στη μοιρασιά, καταραμένοι από την μοίρα τους να έχουν μια ζωή δυσκολότερη από τη δική μου, και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους αγαπάω, πέρα από το να τους γράφω φάρμακα.
Υπάρχουν και κάποιοι που είναι κωλοχαρακτήρες χωρίς αυτό να έχει σχέση με την πάθησή τους, και αυτούς δεν τους αγαπάω.
Τους συμπονάω αλλά δεν τους αγαπάω. Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι άγιος.
Πράξη δεύτερη: Αφού χαιρέτησα και στρογγυλοκάθησα την αφεντιά μου δίπλα στην Σουινδέζα, η ψυχολόγα μας ξαναπαίρνει τον λόγο για να εξηγήσει στον εχθρό κάτι σχετικό με τις εκτελεστικές λειτουργίες στον εγκέφαλο.
“Μπορώ να σου εξηγήσω σχεδιάζοντας στον πίνακα”.
“Βάρσογκούντ”, απαντάει η τύπισσα.
Καμία σχέση με τον Ιζνογκούντ, σημαίνει “παρακαλώ” στα σουηδικά.
Πράξη τρίτη: Η Χελέν σηκώνεται και κάνει το εξής σχέδιο στον πίνακα.
Πολύ χοντροκομμένα το κλασσικό σχήμα που παραπέμπει στον εγκέφάλο, το ημισφαίριο σε προφίλ ένα πράγμα. Το έχω δει χιλιάδες φορές, το χρησιμοποιούμε συνέχεια, τίποτα πρωτότυπο. Κι όμως, κάτι περίεργο έχει αυτό ρε γαμώτο, λίγο πιο μπροστά ήθελε ο κροταφικός λοβός μάλλον, και λίγο πιο… Αυτό μοιάζει με….
Ψυχολογία της π..τσας σκέφτομαι.
Αρχίζω και χαμογελάω κρυφά. Κάνω πως σημειώνω και σκέφτομαι πως καλό θα ήταν να μην αποφασίσει να δείξει που είναι ο μετωπιαίος λοβός γιατί θα γίνουμε πουτάνα εδώ μέσα. Και ακριβώς αυτό αποφασίζει, τραβώντας ανέμελα γραμμές ωσάν τον… ξέρω εγω; Κάποιον που τράβαγε ανέμελα γραμμές.
Μαλάκα σκέφτομαι, θα γίνεις ρεζίλι. Κάνε ότι πνίγεσαι, ότι βήχεις, ότι παθαίνεις εγκεφαλικό και επιληψία και φύγε τώρα!
Εδώ πήγαμε για εγκέφαλο και ζωγραφίσαμε τον π..τσο μας ξενύχτη.
Ε, δεν προλαβαίνω καν να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, και η ψυχολόγα μας σαν να την διαβάζει και αποφασίζει αυθαίρετα να μαρκάρει δύο κέντρα:
Τώρα έχουμε και τα μάτια του ξενύχτη, σκέφτομαι. Η κατάσταση είναι πλέον τόσο δύσκολη αλλά και τόσο σουρεάλ που έχουν μείνει λίγες πινελιές για να ολοκληρωθεί η συντριβή και εγώ πλέον έχω παραδώσει πνεύμα.
Προσπαθώ να μην ακούω καν τι λέει η Χελέν, στρέφω το βλέμμα μου από την κοινωνική λειτουργό στην Σουινδέζα να δω αν βλέπουν αυτό που βλέπω.
Αν το βλέπουν πάντως δεν δείχνουν τίποτα, παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Και οι αναπόφευκτες τελικές πινελιές έρχονται.
Εκείνη τη στιγμή ολοκληρώνεται και το παραμύθι, η Χελέν κοιτάει τον πίνακα και μάλλον καταλαβαίνει πως μπορεί να υπάρχει και ένας βαθύτερος συμβολισμός στο έργο της, γιατί το σβήνει λίγο βιαστικά και αμήχανα.
Λύτρωση.
Ειλικρινά, κόντεψα να το πάθω το εγκεφαλικό με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της Χελέν, Πιτσιρίκο μου. Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να είσαι εκεί να το ζεις.
Να ‘ναι καλά η κοπέλα, να κάνει τη φανταστική της δουλειά σαν ψυχολόγος, αλλά την επόμενη φορά που θα την δω να πιάνει μαρκαδόρο στο χέρι της θα σηκωθώ να φύγω, δεν θα το αντέξει άλλο τέτοιο σκηνικό η γέρικη καρδιά μου.
Έχει και την πλάκα του μερικές φορές το θέμα.
Φιλικούς χαιρετισμούς από την σουρεαλιστική Σκανδιναβία
Βασίλης
Υ.Γ. Πήγε και καλά η συνάντηση, και στο τέλος της έριξα και μια μεγάλη αγκαλιά της κυριούλας και ζεστάθηκε η ψυχή και των δυό μας
Υ.Γ.2 Ακόμα και την ώρα που ζωγράφιζα τα σχέδια για να σου τα στείλω είχα πέσει κάτω από τα γέλια.
(Αγαπητέ Βασίλη, αυτά αξίζουν στη ζωή. Εκεί που είσαι κάπως αδιάφορος, σου φτιάχνουν τη μέρα. Πάντως, επειδή εγώ είμαι ψυχολόγος, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η Χελέν σε γουστάρει τρελά και, εντελώς υποσυνείδητα, προσπαθούσε να σου στείλει ένα μήνυμα. Η καρδιά της τραβούσε τις γραμμές, όχι το χέρι της. Τι γράφω ο άνθρωπος; Βασίλη, είσαι καλός άνθρωπος, οπότε καλύτερα που είσαι στη Σουηδία. Είναι πιο καλόψυχοι οι Σκανδιναβοί από εμάς. Και δεν είναι πονηροί. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.