Η πεταλούδα
Ενώ λοιπόν το πήρα χαλαρά με έναν πικρόχολο και σατιρικό τόνο για την κατάντια και το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησης στην Ελλάδα, ένα σχόλιο δικό σου στο τέλος με έκανε να προβληματιστώ αρκετά.
Έγραψες λοιπόν πως ο Κυριακούλης βγήκε αρχηγός με λιγότερες από 200.000 ψήφους, ενώ ο Τσίπρας κυβερνά με το 18% του εκλογικού σώματος.
Φυσικά, οι αριθμοί αυτοί κάτι μαρτυρούν. Όχι βέβαια πως το υπόλοιπο 82% των πολιτών είναι έτοιμο να ζωστεί τα φυσεκλίκια και να ξεκινήσει το αντάρτικο.
Άλλωστε, η απογοήτευση χτύπησε κόκκινο μετά την προδοσία – ή το κλάσιμο μέντας μπροστά στον Σόιμπλε και τον Ντράγκι -ο καθένας διαλέγει την ερμηνεία που θέλει– της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Και έπειτα από το «ΟΧΙ» που το έκανε «Ναι», σαν «αριστεροί» κλειστήκαμε ακόμα πιο βαθιά, μέσα σε αυτό που περιγράφω ως το «κουκούλι της μεγάλης μας ήττας».
Όμως, δεν ξέρω, οι αριθμοί που παρέθεσες με προβλημάτισαν και σίγουρα –αν μη τι άλλο– περιγράφουν και μια άλλη πραγματικότητα κάτω από αυτήν που μας τρελαίνει.
Μια πραγματικότητα που μας ψιθυρίζει πως και η δύναμη που λένε και δείχνουν πως έχουνε, να μην είναι δα και τόσο σπουδαία.
Ίσως τελικά το κουκούλι αυτό του φόβου και της μιζέριας να βγάλει –αν το ζεστάνει το φως της ανάγκης– μια όμορφη πεταλούδα με φτερά πολύχρωμα και λαμπερά.
Ξέρεις Πιτσιρίκο, έχουμε συχνά την εντύπωση πως ο κόσμος «δεν νοιάζεται», «είναι ηλίθιος», «κοιτάζει μονάχα την πάρτη του» και δεν «το κουνάει από τον καναπέ του».
Όλα τα παραπάνω δεν είναι μονάχα μια εντύπωση.
Είναι η απάθεια που εισπράττουμε καθημερινά, καθώς και η θλιβερή διαπίστωση πως τίποτα δεν αλλάζει, ούτε πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Σκέψου, όμως, πως θα ήταν τα πράγματα αν υποθέσουμε πως ο κόσμος τελικά «νοιάζεται» αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά του προκειμένου να τον κρατήσουν κοινωνικά και πολιτικά απαθή και στην ουσία ηλίθιο και κρετίνο στην συμπεριφορά.
Τα ΜΜΕ –μα πάνω από όλα τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης– και οι δημοσιογράφοι κρατούν τα φώτα της δημοσιότητας και αποθεώνουν τον ατομικισμό και την like-celebrity lifestyle ζωή.
Στην πρωτοφανή αυτή γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα έρχεται και ο θίασος των ξεπουλημένων στα μεγάλα συμφέροντα εκπροσώπων της λεγόμενης «κοινωνικής συνείδησης» –πολιτικοί, συνδικαλιστές και άνθρωποι του «πνεύματος»– να επιβεβαιώσουν το μάταιο ετούτου του κόσμου και να προσδώσουν στην ήττα μας χαρακτηριστικά βιβλικής τιμωρίας.
Παθαίνουμε δηλαδή εκείνο που μας αξίζει να πάθουμε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και φτάνουμε –και μας φτάνουν μαζί– να είμαστε εμείς «οι μοιραίοι» του μπάρμπα-Κώστα.
Να περιγράφουν την τωρινή μας ζωή οι στίχοι που έγραψε ο ποιητής το 1922. «Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο / και κάπου εφτυούσε καταγής / Ω! πόσο βάσανο μεγάλο / το βάσανο είναι της ζωής!».
Ακόμα μοιραίοι; Και άβουλοι; Και λαθραίοι; Σε αυτό το κουκούλι της στοιχειώδους ζωής που αποτελεί τον ορισμό της κατάρας του σκλάβου που θα μπορούσε να ζήσει ελεύθερος αρκεί μονάχα να το ήθελε.
Ζούμε λοιπόν την εποχή της ήττας μας ζαρωμένοι μα με την δυνατότητα μιας άλλης ζωής να φωλιάζει βαθιά κάπου μέσα μας.
Είναι ζήτημα επιλογών, συγκυριών, τρέλας, τόλμης και κουράγιου. Εκείνα μας λείπουν. Ο φόβος και η «σύνεση» μας περισσεύουν.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
ΥΓ-1 ‘Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον φίλο που μοιράστηκε κάποια από τα μυστικά της Βασιλείας. Διαβάζοντας το κείμενο του, βρίσκω πράγματα που ίσως ποτέ να μην μπορούσα να ανακαλύψω από μόνος μου. Τα Γερμανικά εδώ είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία και η βοήθεια της κυρίας που διδάσκει την γλώσσα πολύτιμη. Και πάλι ευχαριστώ.
ΥΓ-2 Στεναχωρηθήκαμε για την απώλεια ενός ακόμα μεγάλου καλλιτέχνη. Ο David Bowie στην ζωή του απέδειξε πως μπορούσε να ζήσει προκλητικά δημιουργικά και μαζί απρόβλεπτα. Επέλεξε όμως να φύγει «ήσυχα» και με αξιοπρέπεια, δημιουργώντας μέχρι την τελευταία του στιγμή. Κανένας φυσικά σεβασμός από όλους αυτούς που ψάχνουν με μανία να κονομήσουν από τον ξαφνικό του –για όλους εμάς– θάνατο. As usual, one dies million cry. Million die no one cries. Η κουλτούρα του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου μια διασταύρωση του ατομικού ανθρωπισμού και του συλλογικού marketing. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση, για τον νεκρό παράδεισος δεν υπάρχει. Γίνεται σκόνη. Μένουν όμως τα δημιουργήματα του, κάποιες φορές αθάνατα. Και τα πνευματικά δικαιώματα που από κάποιους εισπράττονται. Το ίδιο και τα κέρδη.
(Αγαπητέ Ηλία, οι περισσότεροι Έλληνες περιμένουν κάποιον άλλον να κάνει την αρχή. Περιμένοντας τον άλλο να κάνει την αρχή, τρώμε όλοι στη μάπα απατεώνες σαν τον Τσίπρα και σαχλαμάρες σαν τον Κυριάκο. Οι Έλληνες δεν μπορούν να πιστέψουν ακόμα πως θα κυβερνήσουν οι ίδιοι. Περιμένουν από τα λαμόγια-πολτικούς να γίνουν ξαφνικά καλοί και τίμιοι. Δεν θα γίνουν. Ή θα κυβερνήσουμε εμείς -όλοι εμείς-, ή θα αφανιστούμε. Πάντως, το πρώτο βήμα τώρα είναι στάση πληρωμών. Το ξέρουμε. Ο David Bowie ανήκει -όπως λέει ο Χριστόφορος Ζαραλίκος- στην κατηγορία “πλάσμα”. Υπέροχο πλάσμα. Όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, είχαν ένα walkman και άκουγα συνέχεια το Starman. Όλη μέρα. Και τώρα το Starman ακούω. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.