There is no alternative

There is no alternative. Έτσι μας λένε. Μόνιμη επωδός σε κάθε ερώτημα, σε κάθε ζήτημα. Όλων εκείνων που δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα, όλων αυτών που δεν κάνουν δεύτερη σκέψη πέρα από την αρχική που συχνά – σχεδόν πάντα – δεν είναι ούτε καν δική τους.

There is no alternative. Λες και η θάλασσα δημιουργήθηκε για να καταπίνει τις ζωές ανυπεράσπιστων παιδιών. Λες και το γαλάζιο, καθάριο νερό της θάλασσας μας κι ο Ποσειδώνας με την χάλκινη του τρίαινα να φτιάχτηκαν για να αποτελέσουν το σκηνικό ταινιών τρόμου του Hollywood με σώματα αθώων ανθρώπων που κείτονται ανυπεράσπιστα σε ξένες ακτές.

Πόσες κραυγές και τι κατάρες θα έβγαιναν από το στόμα της Αντιγόνης σήμερα;

Πόσους να θρηνήσεις πια;

Σε ποιο παιδί, σε ποιον άνθρωπο, αξίζει να έχει το θρήνο ενός αγνώστου, γυμνός σε μια ξένη γη, χωρίς ταυτότητα;

Γιατί λοιπόν οι περισσότεροι σιωπούν; Να τρέμουν άραγε την οργή του Κρέοντα ή μήπως απλά δεν νοιάζονται για τις συμφορές του Άλλου;

There is no alternative. Οι επιζήσαντες θα περπατήσουν με τα πόδια γυμνά μέσα στους παγωμένους δρόμους του Νότου και θα βρεθούν στις πόρτες των «ισχυρών» και «δίκαιων» που θα τους κλέψουν και το τελευταίο κομμάτι αξιοπρέπειας από το ξεραμένο τους στόμα.

There is no alternative. Θα συνεχίσουμε στην καθημερινότητα μας να βαδίζουμε σιωπηλοί τον δρόμο της απαξίωσης του εαυτού και της συνείδησης – ατομικής και κοινωνικής.

Παντού τριγύρω “a lot of charities”, εκκλήσεις για μάλλινα σκουφιά και κουβέρτες, τηλεοπτικά ρεπορτάζ, αυτοκόλλητα και κονκάρδες πως «είμαστε όλοι Παριζιάνοι» και πάνω από όλα «άνθρωποι».

There is no alternative. Ηττημένοι εμείς και παραδομένοι.

Γενιά της συνθηκολόγησης. Βαρέθηκα να μετράω Βάρκιζες.

Συνθήκη «αποδοχής και υποταγής» με την αδικία, την ανείπωτη φτώχεια και τον ανείπωτο πλούτο, τον ανώνυμο θάνατο, τον τηλεκατευθυνόμενου όλεθρο και την «έξυπνη βόμβα» που περνά μέσα από φεγγίτες και μυαλά, εκμηδενίζοντας την ύπαρξη των άλλων – που πεθαίνουν –και την δική σου, που παρακολουθείς.

There is no alternative. Θα αργήσει, μα η ώρα της κοινωνικής δικαιοσύνης θα έρθει. Δεν θα είσαι εκεί μα θα είναι οι άλλοι. Τα παιδιά σου ή τα παιδιά των παιδιών σου. Θα έρθει κι εσύ δεν θα είσαι εκεί. Δεν θα το δεις μα πρέπει να το πιστέψεις για να συμβεί.

Πρέπει να το πιστέψεις όπως ο πρώτος χριστιανός κι ο πρώτος μουσουλμάνος πιστέψαν σε ένα και μοναδικά ανύπαρκτο θεό.

Μα είμαι άθεος ψιθυρίζεις. Να πιστέψεις προστάζει η φωνή εντός σου, να πιστέψεις για να σωθεί ο άνθρωπος.

Δυο άνθρωποι να σωθούν αρκεί. Πρέπει όμως να είναι παιδιά. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Να έχουν αέρα να ανασάνουν κι έναν καθαρό ουρανό να απλώνουν τα μάτια τους να ξεκουράζονται. Να έχουν ακόμα νερό τρεχούμενο. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται τα άλλα όλα περνούν από τα χέρια τους.

There is no alternative. Ακούς; Η ζωή δεν έχει εναλλακτική παρά μονάχα τον θάνατο. Κι ο θάνατος δεν μπορεί να είναι η επιλογή ενός ζώντος οργανισμού.

There is no alternative. Ακούς;

Η δικαιοσύνη δεν έχει εναλλακτική παρά μονάχα την αδικία. Κι η αδικία δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή όταν ο ήλιος ανατέλλει για όλους παντού, όταν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος στην γη ικανός να κλαίει για το τίποτα και να χαίρεται με το τίποτα.

Κάθομαι στο μπαλκόνι. Κρύο. Ένα ποτήρι κρασί και σκόρπιες σκέψεις στην οθόνη του υπολογιστή. Πολυτέλεια.

Ένα ακόμα κλικ στο πληκτρολόγιο, ένα τραγούδι για καληνύχτα. Τρυφερός Πανούσης. Τραγουδά για ένα «Γυφτάκι στην Πανεπιστημίου». Το 1990! Σχεδόν προφήτης.

«Θεατές και νικημένοι, ονειρώξεων λεκέδες / είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες / σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες».

Την αγάπη μου.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, από τα πρώτα πράγματα που έγραψα πριν από 11 χρόνια, όταν έφτιαξα το μπλογκ, ήταν “Πνίγομαι όταν αδικούμαι. Όταν αδικούνται οι άλλοι άνθρωποι, πνίγομαι το ίδιο και πιο πολύ. Τότε είμαι Άνθρωπος. Ο άλλος άνθρωπος είμαι εγώ. Τα παιδιά πεινάνε και πεθαίνουν. Δεν είναι τα δικά μου όμως. Λάθος – είναι όλα παιδιά μου. Ή είναι όλα παιδιά μου ή δεν έχω παιδιά.”. Ηλία, σου υπόσχομαι να πεθάνω θυμωμένος με την αδικία και την εκμετάλλευση. Αν και δεν κάνει να θυμώνω όσο θύμωνα νεότερος, γιατί ο γιατρός μου δεν το θεωρεί καλό. Ηλία, there is no alternative. Ο θάνατος είναι η μόνη εναλλακτική. Για τους Έλληνες, η μόνη εναλλακτική, εν ζωή, είναι η μετανάστευση. Πάντως, εγώ έκανα την πρότασή μου για εναλλακτική. Ηλία, είσαι γυφτάκι στην Ελβετία, είμαι γυφτάκι στη Λεμεσό. Και το γυφτάκι στην Πανεπιστημίου, το σκέφτεται. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.