Για όλους μας

Φεύγουν οι άνθρωποι, Πιτσιρίκο. Με θόρυβο ή σιωπηλά. Στα συντρίμμια ενός ακριβού αμαξιού ή σε ένα απρόσωπο κρεβάτι νοσοκομείου· καμιά φορά ούτε καν σ’ αυτό.

Πριν λίγο καιρό, έφυγε ένας φίλος μου, αγαπημένος. Όμορφος, νέος ακόμα στα 50 του χρόνια, δυνατός. Σα να τον χτύπησε κεραυνός, σωριάστηκε, ούτε χέρια δεν έβαλε πέφτοντας, καρδιά είπαν.

Τραγουδούσε κι εκείνος, κάθε μέρα, παρά την καθημερινή δουλειά του. Κι έγραφε. Απ την ψυχή του, αυτό μπορώ να στο πω.

Κατά την υποκειμενική μου γνώμη, έγραφε πανέμορφα.

Γιατί στα λέω; Διαβάζω αυτές τις μέρες. Ας σχολιάζουν οι άνθρωποι αν αυτό τους εκτονώνει, μπορεί και να τους δίνει λίγη συντροφιά. Να σέβονται μόνο, θα ήθελα. Ίσως θέλω πολλά.

Θυμάμαι πάντα εκείνο το στίχο, από την νεκρώσιμη ακολουθία. “Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω το θάνατο.” Ίσως κάνουμε τόση φασαρία ακριβώς για να μην εννοήσουμε.

Πήγα πριν λίγα χρόνια στην Κρήτη, στο κοιμητήριο, στον τάφο του νονού μου. Φροντισμένος ο τάφος απ τους αγαπημένους του, μαρμάρινος, καθαρός.

Έλα, μου λέει η νονά, κάναμε τον μικρό κύκλο, πίσω απ το σταυρό είχε σκαλιά, προς ένα μικρό υπόγειο.

Ένα επι ένα, αριστερά και δεξιά απ τα σκαλιά δυό τσιμεντένιοι τοίχοι.

Ακούμπησε τα χέρια η νονά μου στον έναν τοίχο. Έκλεισε τα μάτια.

“Εδώ καλό μου.” μου είπε.

Πίσω από κείνο τον τοίχο ήταν ο νονός μου. Ό,τι απόμεινε.

Νομίζω, Πιτσιρίκο, η αλήθεια δεν είναι στα λουλούδια, στα μάρμαρα, στα λόγια ακόμα.

Καλά είναι και τούτα, ό,τι βοηθά τον άνθρωπο να κάνει σιγά σιγά τη μετάβαση προς το αναπότρεπτο, να το δεχτεί κάποτε, είναι καλό.

Μα η αλήθεια νομίζω είναι ένας γυμνός τσιμεντένιος τοίχος. Και το ανείπωτο πίσω απ αυτόν.

Καλή δύναμη σε όσους χάνουν αγαπημένους.

Να είσαι καλά, Πιτσιρίκο μου.

Λίλα

( Αγαπητή Λίλα, ο φίλος σου που πέθανε από καρδιά, τουλάχιστον είχε καρδιά. Για τον ίδιο -τον μόνο που μετράει δηλαδή- ωραίο θάνατο είχε. Έχει πέσει θανατικό τώρα τελευταία, μεγαλώνουμε κιόλας -και όλοι μαζί μας- αλλά ο θάνατος είναι κάτι τόσο κοινό. Άντε να πεθάνουμε, να ησυχάσουμε. Αυτό λέω στους φίλους μου και τρελαίνονται. Πάντως, όσο δεν κάνουμε τίποτα στη ζωή, τόσο πιο κοντά στον θάνατο είμαστε. Για να μετράει ο θάνατος, πρέπει να ζεις, να δημιουργείς, να μάχεσαι. Αν ζούμε σαν κότες που τρώνε, χέζουν, κοιμούνται και πληρώνουν λογαριασμούς, θα είναι σαν να πέθαναν κότες. Τι ζωή, τι θάνατος; Μια η άλλη. Νομίζω ότι αυτό μας τρελαίνει: το ότι δεν ζούμε μας τρελαίνει, όχι ο θάνατος. Ο σεβασμός στον νεκρό δεν μου λέει τίποτα. Τους ζωντανούς πρέπει να σεβόμαστε. Τους νεκρούς δεν τους νοιάζει. Και δεν τους σεβόμαστε τους ζωντανούς. Κλαίνε οι πάντες για τους νεκρούς αλλά, στην πραγματικότητα, κλαίνε για τους εαυτούς τους. Ποτέ δεν κλαίμε για τον νεκρό, πάντα για εμάς κλαίμε. Και μετά, πεθαίνουμε στα γέλια επειδή είμαστε ζωντανοί ακόμα. Αλλά μην αρχίσω τις αναλύσεις περί θανάτου, γιατί ποιον ενδιαφέρουν; Πάντως, μια βόλτα στα νεκροταφεία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και σε βοηθάει να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι ο άνθρωπος. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.