Temple Run

Γεια σου πιτσιρίκο,
Μεγάλωνα σε ένα πεδινό χωριό της Δυτικής Μακεδονίας, όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να έρχονται οι Αλβανοί. Έμειναν κάποιοι να δουλέψουν στα χωράφια. Άνδρες μόνοι τους. Χωρίς γυναίκες και παιδιά. Έντονοι, σκληροί και με ένα βλέμμα που έκοβε. Και μύριζαν.  Άσχημα. Ακόμη κι όταν είχαν κάνει μπάνιο και δεν ήταν ιδρωμένοι, μύριζαν. Διαφορετικά.

 
Η μάνα μου το απέδιδε στις διατροφικές συνήθειες. Έτσι, δια της πλαγίας -ίσως βάζοντας κάτω από το χαλί την ουσία-  καταλάβαμε ότι δεν πρέπει να περιθωριοποιουμε τους διαφορετικούς.  Αλλά συνέχιζαν να μυρίζουν. Για χρόνια. Ιδίως, οι μεγάλοι σε ηλικία. Αυτοί που καταλάβαιναν. 

Σήμερα ανέβαινα από Πειραιά. Με το κουστουμάκι -που απαιτεί η δουλειά μου, για να δείχνω καλύτερος από αυτό που πραγματικά είμαι- κάθισα στο τρένο δίπλα σε ένα μελαχρινό νέο άνδρα που έπαιζε στο smart phone «temple run», ένα παιχνίδι που αρέσει πολύ και στην πεντάχρονη κόρη μου.

Στο παιχνίδι ο ήρωας τρέχει συνεχώς. Προσπαθεί να ξεφύγει από ένα απροσδιόριστης μορφής τέρας που τρέχει από πάνω του αναγκασμένος να περνά συνεχώς εμπόδια.

Αρχικά, περνάει κάτω από χαμηλές πόρτες μετά πάνω από βράχους και φωτιές, από γέφυρες που γκρεμίζονται κι ύστερα πέφτει σε ένα ορμητικό ποτάμι και παλεύει να μην πνιγεί. Αργότερα μπαίνει σε ένα καρότσι που κινείται πάνω σε ράγες αλλά πρέπει συνέχεια να σκύβει για να αποφύγει κάτι λάμες από ηλεκτρικά πριόνια που απειλούν να του κόψουν το κεφάλι ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί εκείνος να κρατήσει πάνω στις ράγες το καρότσι.

Τώρα, αν αυτό δεν είναι ειρωνεία να το παίζει ένας Σύρος που σκοπεύει να ανέβει σε ένα τρένο προς την Κεντρική Ευρώπη, πες μου τι είναι ειρωνεία.

Κι αυτός μύριζε. Όχι όπως οι Αλβανοί. Παρόμοια όμως. Κι αυτός διαφορετικά. Κι αυτός άσχημα. Οι Σύροι του 2016, από όσο μπορώ να γνωρίζω δεν έχουν τις ίδιες διατροφικές συνήθειες με τους Αλβανούς του 1990. 

Πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου στο χωριό. “Ξέρεις τι μύριζαν οι Αλβανοί ρε μάνα; Φόβο μύριζαν”.

Και συνέχισαν να μυρίζουν για χρόνια οι μεγαλύτεροι από αυτούς γιατί μόνο εκείνοι συνέχισαν να φοβούνται.

Σήμερα οι Αλβανοί δε μυρίζουν· ιδίως τα παιδιά όσων δούλευαν στα χωράφια του χωριού μου κινούνται ανάμεσά μας, δουλεύουν, διασκεδάζουν, μας κερδίζουν στο ποδόσφαιρο και παίρνουμε χαμπάρι την καταγωγή τους μόνο αν ρωτήσουμε το επώνυμό τους.

Νομίζω, κι αυτά διακρίνουν τη διαφορετική μυρωδιά του Σύρου, γιατί τώρα μυρίζουν σαν εμένα.

Μόνη μας ελπίδα, ως κοινωνίες, είναι ότι αυτοί -οι τωρινοί-θα πάψουν γρηγορότερα να φοβούνται.

Κι είναι νομοτέλεια ότι έτσι θα γίνει. Γιατί αυτοί είναι εδώ με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους.

Γιατί είναι άνθρωποι περισσότερο μορφωμένοι και περισσότερο εξοικειωμένοι με τις κοινωνίες μας.

Γιατί ξέρουν temple run. Κι έχουν καλύτερο ρεκόρ από την κόρη μου.

Δεν ξέρω, ίσως ο τερματισμός του παιχνιδιού να βγάζει σε μια πόλη σαν αυτές τις κεντροευρωπαϊκές που ονειρεύονται.

Με ένα ποτάμι να τη διαπερνά και χορτάρι στις όχθες του για να λιάζονται -εντάξει όχι όπως εμείς εδώ στο μακάρια αφελή νότο-, ξέγνοιαστοι ότι το τέρας έπαψε να τους κυνηγά.

Κι ίσως όταν τερματίσουν το temple run, όταν γίνουν καλύτεροι από μας στα παιχνίδια που τους μάθαμε, όταν πάψουν να μυρίζουν, να αρχίσουμε εμείς να μυρίζουμε.

Να είμαστε πια εμείς διαφορετικοί και φοβισμένοι γιατί οι ορμή τους μας άφησε πίσω, όπως πάντα ο κόσμος των φτωχών και των κυνηγημένων που επιλέγουν να αλλάξουν τη μοίρα τους ξεπερνά κι αφήνει στη γωνία –φτύνει σαν το κουκούτσι– τον κόσμο των βολεμένων, των αδρανών.

Εκτός κι αν ως τότε έχουμε πλήρως μεταμορφωθεί σε τέρας σαν αυτό που τους κυνηγά.

Ίσως τότε να αναγκαστούν να μας καταπιούν για να κερδίσουν το παιχνίδι.

Πάλι ο κόσμος καλύτερος θα είναι.
 
ΥΓ. Όση δουλειά κι αν κάναμε με το μυαλό, η πουτάνα η μύτη είναι σκληρά ρατσίστρια. Γιατί αυτοί δουλεύουν πάνω στις μύτες μας κάθε στιγμή που εμείς ξεχνάμε να δουλεύουμε το μυαλό μας. 

fauxtis

(Αγαπητέ φίλε, people are strange when you’re a stranger, faces look ugly when you’re alone. Τον φόβο τον μυρίζουν πολύ έντονα τα σκυλιά. Κι αυτό εξηγεί πολλά. Πάντως, ούτε οι δικές μας μύτες ξεχνούν. Πάντα εμφανίζεται κάποια μυρωδιά που σε ταξιδεύει σε τόπους και ανθρώπους. Και σε εποχές που δεν φοβόσουν τόσο πολύ. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.