Ξενιτιά, έρωτας και Ελλάδα
Γεια σου Πιτσιρίκο,
Ζω και δουλεύω στο εξωτερικό τα τελευταία 5 χρόνια. Ανήκω σε αυτή τη δύστυχη γενιά των γύρω απο τα 30. Ευτυχώς, πάντα ήμουν ανήσυχη ψυχή και ήθελα να ταξιδέψω, να γνωρίσω άλλες κουλτούρες και να καταλάβω πώς την παλεύουν οι υπόλοιποι άνθρωποι στον κόσμο, αφου ζούμε στην καλύτερη χώρα του κόσμου και είμαστε οι καλύτεροι. Έτσι λοιπόν έφυγα για μεταπτυχιακές σπουδές. Έπειτα βρήκα και εργασία.
Τίποτα δεν ήταν ρόδινο, όμως ανακάλυψα τον εαυτό μου.
Στον πρώτο χρόνο είχα κάνει 3 δουλειές, είχα εργαστει εθελοντικά σε άλλες δύο δουλειές και είχα παρακολουθήσει 7 επαγγελματικά σεμινάρια, για τα περισσότερα εκ των οποίων στην Ελλάδα θα έπρεπε να είχα πληρώσει.
Παράλληλα, είχα μια καταπληκτική πολυεθνική παρέα που πλέον θεωρούσα οικογένεια. Είχα μείνει έκπληκτη με το ότι αν το θες, απλά γίνεται.
Όλα μου φαινόντουσαν τόσο απλά, στο δημαρχείο, στην online εφορία – γιατι ομολογουμένως δεν έχω πάει ποτέ σε κτίριο.
Εργασιακά τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα. Πλέον οι 3 δουλειές έχουν γίνει μια, και ανεβαίνω στη λεγόμενη σκάλα.
Πέρυσι παραιτήθηκα απο την άλλη μόνιμη δουλειά που είχα και στους γνωστούς στην Ελλάδα φαινόταν πολύ περίεργο πώς γίνεται να αφήνω μόνιμη δουλειά στο δημόσιο κιόλας.
Όλα αυτά τα χρόνια και λεφτά στην άκρη έχω καταφέρει να βάλω και δεν εχω στερηθεί τα ταξίδια που τόσο μου αρέσουν, 2 ή και 3 τον χρόνο, και λίγο Ελλαδα για καλοκαίρι.
Η Ελλάδα πλέον στο μυαλό μου σημαίνει γονείς και διακοπές και είμαι εντάξει με αυτό.
Έτσι λοιπόν έρχομαι Ελλάδα πέρυσι το καλοκαίρι και ερωτεύομαι.
Και ίσως να ακούγεται όμορφο αυτό αλλά το παλικάρι τυγχάνει να έιναι του άλλου στρατοπέδου. Ποιου θα μου πεις;
Είναι η ιδέα μου ή όντως έχουμε χωριστεί σε διάφορες κατηγορίες.
Δεν μ’ αρέσουν οι κατηγορίες αλλά προσπαθώ να εκλογικεύσω όλο αυτο που συμβαίνει.
Η λογική μου λέει ότι υπάρχουν αυτοί που έφυγαν και άφησαν το πλοίο, αυτοί που αρνούνται ότι το πλοίο βυθίζεται, και αυτοί που ξέρουν ότι βυθίζεται αλλά πάνε ηρωικά κάτω μαζί του- περισσότερο απο προσωπική αδυναμία.
Να σημειώσω οτι μιλώ λίγο πολύ για την δική μου γενιά.
Δεν είμαι σίγουρη σε ποια κατηγορία ανήκει ο λεγάμενος – που θα έλεγε και η γιαγιά μου – αλλά αυτός θεωρεί αυτονόητο οτι εγώ θα θέλω να γυρίσω πίσω στην Ελλαδα και για μενα είναι δεδομένο οτι αυτός θα θέλει να φύγει και να σωθεί, εφόσον δουλειά σοβαρή δεν παίζει.
Αυτό υποθέσαμε αρχικά ο ένας για τον άλλο και έχουν περάσει εννιά μηνες τώρα. Αλλά με έχει βάλει σε πολλές σκέψεις η όλη κατάσταση. Σαν να πρέπει να διαλέξω μεταξύ δουλειάς ή έρωτα.
Πάντα έλεγα ότι θα ακολουθήσω τον έρωτα όπου κι αν είναι ή όπου κι αν πάει, αλλά στην Ελλάδα;
Να έλεγα οτι δεν την πάλευα στην ξενιτιά πάει στο καλό, να γυρίσω, αλλά εγώ χαίρομαι που δεν είμαι εκεί.
Περιττό να πω οτι επαγγελματικά δεν υπαρχει κανενα μέλλον, η θέση που έχω εκεί δεν υπάρχει καν.
Το μέλλον της σχέσης θα φανει σύντομα γιατί δεν μας φτάνει η απόσταση έχουμε και την εθνική κρίση να το βαραίνει παραπάνω.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά: αφενος γιατί, όσο σε διαβάζω, τόσο ενισχύεται η άποψη μου και στάση μου στο όλο θέμα και αφετέρου για όσους δεν το εχουν σκεφτεί ότι μπορεί να πάνε στην Ελλάδα διακοπές και να γνωρίσουν ένα απο τους “εκεί”, έναν ή μια απο αυτούς που δεν θέλουν να φύγουν και μιλούν για ήλιο και θάλασσα σε καθημερινή βάση.
Σε όλους εσάς που θα πάτε για τις διακοπές σας φέτος, σας συνιστω προσοχή, θα βρείτε το μπελά σας και θα σας γίνει η καρδιά κομμάτια.
Υ.Γ. Πριν λίγους μήνες, είχα διαβάσει ότι ολοένα και περισσότερες Ελληνίδες αναζητούν γαμπρούς στο εξωτερικό οι οποίοι έχουν αποκατασταθει επαγγελματικά και δεν τους αγγίζει η κρίση. Εγώ έπεσα στην περίπτωση φαίνεται και αν μη τι άλλο ξέρω ότι δεν με θέλει για τα λεφτά μου.
Καλά μπάνια πιτσιρίκο,
Μ.Κ.
(Αγαπητή φίλη, δεν υπάρχει πρόβλημα. Μπορεί να έχετε τον έρωτά σας στην Ελλάδα, και να βλεπόσαστε δέκα μέρες τον χρόνο. Θα φουντώνει ο έρωτας όλο τον χρόνο με την απόσταση, και θα γίνεται χαμός όταν θα βρίσκεστε. Πάντως, οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι ωραίοι γιατί είναι καλοκαιρινοί. Τώρα σοβαρά, δεν μπορώ να πω σε κανέναν τι θα κάνει με τον έρωτά του και την καρδιά του. Δεν υπάρχει πιο προσωπικό θέμα από αυτό και πάντα απορώ με αυτούς που δίνουν συμβουλές σε άλλους για ερωτικά θέματα. Αλλά σκέφτομαι πως, αν σας αγαπάει, θα έρθει αυτός. Δεν κατάλαβα, έχουμε το κορίτσι το ωραίο, το μπάνικο, το αυτοδημιούργητο, το ανεξάρτητο -εσείς είστε αυτή- και σκεφτόμαστε αν θα πάμε να το βρούμε στο εξωτερικό; Εγώ στο φεγγάρι θα έφτανα για πάρτη σας. Τώρα βέβαια, παίζει ρόλο και η κάψα σας. Αν δεν μπορείτε να δουλέψετε επειδή τον σκέφτεστε συνέχεια, αν το βράδυ που πέφτετε για ύπνο τον σκέφτεστε και το κορμί σας τρέμει, αν έχετε πάθει ντουβρουτζά τέλος πάντων -σε όλους μας έχουν συμβεί αυτά, μην το παίρνετε προσωπικά-, μπορείτε να αφήσετε για λίγο την διεθνή καριέρα και να ενδώσετε στο βασικό ένστικτο. Πάντως, αν θέλετε να τον ξεπεράσετε, σας έχω τον τρόπο: Κάθε φορά που τον σκέφτεστε και το κορμί σας αναστατώνεται, θα τον φαντάζεστε καθισμένο στην τουαλέτα με τα σώβρακα κάτω να σφίγγεται. Πιάνει αυτό το κόλπο. Εγώ έτσι κατάφερα να ξεπεράσω την Μόνικα Μπελούτσι. Αν και η Μόνικα είναι τόσο ωραία, που και τα κακάκια της ωραία θα είναι. Όσο για τις Ελληνίδες που ψάχνουν για γαμπρό στο εξωτερικό, τις καταλαβαίνω γιατί κι εγώ ψάχνω για μια πλούσια νύφη στο εξωτερικό, ώστε να μπορεί να με στέλνει διακοπές στην Ελλάδα. Και γαμπρός να είναι, δεν με πειράζει. Καλό παιδί να είναι. Και πλούσιο. Να είστε καλά. Την αγάπη μου. Και να μου γράψετε τις εξελίξεις. Θέλω να ξέρω τι έγινε τελικά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.