Euro 2016 και Ισλανδία

“Do it like them. “Ο Σίγκθορσον σούταρε, ο Χαρτ έκανε μία από τις γνωστές του «γκέλες» και οι Ισλανδοί φίλαθλοι άρχισαν να βγάζουν -κυριολεκτικά- κραυγές Βίκινγκς στις εξέδρες από τη χαρά τους, πανηγυρίζοντας το 2-1! “.

Ο Aron Einar Malmquist Gunnarsson είναι ο πραγματικός αρχηγός, αυτός που έβγαλε το καταπληκτκό τάκλιν απέναντι στον φοβερό φέτος Βάρντι της Λέστερ που επίσης πάλεψε μέχρι το τέλος.

Τί άλλο να ζητήσει κανείς από ένα Ευρωπαϊκό που, χωρίς φοβερό θέαμα, ωστόσο ήταν γεμάτο συμβολισμούς και έπειτα από πολύ καιρό γεμάτο από προσωπικότητες, όχι μόνο των γηπέδων αλλά της κοινωνίας ευρύτερα.

Άλλωστε, δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Χωρίς Φόκλαντς δεν υπάρχει Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, χωρίς βραζιλιάνικη Χούντα δεν υπάρχει Σόκρατες και Κορίνθιανς.

Θυμηθείτε το, με άλλη εμφάνιση και ίσως λιγότερο “ανάγλυφα” πάλι δείχνει τις επιθυμίες της και φτιάχνει τους ήρωες που θα εμπνέυσουν εμάς εσάς και όσους παρακολουθούν αυτήν την παράσταση.

Παρακαλώ παγώστε στην οπτική σας τη μοιραία σκηνή Γκούναρσον-Βάρντι.

Ο ένας στο έδαφος, ψαλιδίζοντας το έδαφος στην υπέρτατη προσπάθεια ανάσχεσης του μοιραίου, ο έτερος να ίπταται ως βέλος προσπαθώντας να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, ποιού εμποδίου;

Είναι η σκηνή ως δυναμική ή η δυναμική του στιγμιαίου; Πάτε στο you tube και πατήστε ξανά και ξανά το replay και ξανά παγώστε… Γκούναρσον τρέχει και πέφτει… Βάρντι με ένταση ίπταται και… Τώρα pause.

Κοιτάξτε ή φανταστείτε τους θεατές, τα μίντια που παρακολουθούν, διαιτητική ομάδα, σπόνσορες κτλ και έχετε το τί συμβαίνει σήμερα μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα από καρέ.

Κάθε καρέ μας παραπέμπει σε μια επιλογή από πιθανά πώς και πιθανά …πιθανόν.

Ο Βάρντι φεύγει μόνος στη περιοχή και σε λίγο θα είναι σε θέση βολής.

Είναι ο πιο αδικημένος παίχτης, αν το καλοσκεφτεί κανείς στην καριέρα του, βασικά είναι ο πιο αδικημένος που γνωρίσαμε, γιατί ακριβώς τον γνωρίσαμε ως τέτοιον και …το ξέρει.

Είναι ο απόλυτος εκπρόσωπος της εργατικής τάξης μιας καταρρέουσας Βρεττανίας έτσι ακριβώς …με δύο ταυ.

Είναι το σύμβολο, μετέωρο, μεταξύ αποτυχίας και απόλυτου θριάμβου.

Συμβολίζει το μέσο Βρετανό, το ύψος και το βάθος του.

Αυτής της Βρετανίας που είναι Great αλλά τα παιδιά της είναι losers, αλκοολικοί, άνεργοι και τόμηδες. Πιστοί και γενναίοι αλλά και μοιραίοι.

Τώρα η κάμερα γυρνά αλλού… ταυτόχρονα ξαμολιέται να τον ανακόψει ο Γκούναρσον.

Είναι το απόλυτο remaking ταινίας με Βίκιγκ, δυνατός, σκληρός, επίσης παιδί της εργατικής τάξης. Αλλά ενός νησιού που απλά δεν έχει κάτι άλλο πέρα από το να δείξει τί είναι πείραμα.

Project ονομάζουν τη δημοκρατία και πράγματι είναι τέτοιο, project και τον αθλητισμό.

Όλα είναι ζήτημα απόφασης ούτε καν σχεδιασμού λένε σε αυτή τη χώρα – ανέκδοτο για πολλούς. 330 χιλ νοματαίοι.

Είναι εκπρόσωπος μιας κοινωνίας πέρα από τα όρια του εφικτού σε συνθήκες περιβαλλοντικές του μη εφικτού…

Είναι εκπρόσωπος μια κοινωνίας που φτώχυνε απότομα και εγκαταλείφθηκε από όλους.

Ήταν ένας από αυτούς που πήγε στο αεροδρόμιο και έφραξε το δρόμο στους απατεώνες που δραπετεύαν, αυτός, η οικογένειά του, το σόι του.

Είναι εκείνη η εικόνα σε ταινίες, όπου η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν και ο καθείς αποφασίζει να πουλήσει το τομάρι του, ΟΧΙ να διαπραγματευτεί. Να Πουλήσει το Τομάρι του.

Ο Γκούναρσον -μέλος όπως συχνά τονίζει της δημοκρατίας αυτής – παραμονή του παιχνιδιού με την Αγγλία Ψήφιζε για Πρόεδρο μέσα από μια επίπονη διαδικασία ερωτήσεων.

Προσοχή. Ολόκληρη η Ομάδα την Κυριακή Ψήφιζε και Όλοι οι Παίκτες ήταν Πολίτες που Ψηφίζαν.

Κάπου ρε γμτ το έχω ξαναδεί.

Από όλο αυτό τα ΜΜΕ κρατήσαν μόνο “τις 30 ψήφους στον προπονητή” …αποκρύπτοντας την ουσία, θέλωντας να εξομοιώσουν την δυναμική Ισλανδική Δημοκρατία με τα ρεπουμπλικάνικα αυταρχικά καθεστώτα που κυριαρχούν παγκοσμίως.

Δεν είναι ώρα και Συνεχίζω…

Ο Γκούναρσον είναι το παρελθόν που καταδιώκει το μέσο Βρεττανό και Ευρωπαίο και το τάκλιν του, το τί πέτυχε η κοινωνία του, δηλαδή το μέλλον που δεν έχει ο Βάρντι και ολόκληρη η …γενναία μας Ευρώπη του Brexit και του Remain.

Δεν έχει προσωπικότητα το κοινωνικό του “μέλι”, ρίζες ταξικές-κοινωνικές. Δεν έχει Κοχόνες… Γιατί η κοινωνία του δεν τα έχει.

Δεν έχει ο Βάρντι @ρχίδια;

Εννοείται ότι έχει, και η κοινωνία που εκπροσωπεί έχει και μάλιστα πολλά , απλά δεν τα έχει ανακαλύψει.

Εκεί είναι η διαφορά.

Η ακόμη μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι την Κυριακή οι παίχτες της Ισλανδίας ψηφίζαν για Πρόεδρο σε μια χώρα που ο πρόεδρος είναι σχετικά διακοσμητικός και όμως δεήθελαν να απέχουν.

Δε ήθελαν να μην εξαρτάται το κάθετί από αυτούς. Είναι Πολίτες και Εργαζόμενοι Άνθρωποι πάνω από όλα.

Και πάμε ξανά. Βάρντι ο Εργάτης φεύγει, Ο Γκούναρσον – ο Ψαράς- ακολουθεί και πέφτει με ψαλίδι.

Όλα παγώνουν κοιτώντας το ποια κοινωνία εκπροσωπεί ο καθένας τους. Είναι δύο υπέροχοι άνθρωποι.

……………………… Ανάσα……………..

Ο Άρον κόβει με αυτοθυσία, ο Βάρντι πέφτει με πάθος κι εκεί τελειώνουν όλα.

Για μια φορά επιτέλους, η ανώτερη η δημοκρατική κοινωνία νίκησε.

Ο Βάρντι πιστέψτε με σήμερα δε χαλάστηκε, δεν ενοχλήθηκε από την ήττα τέτοιων ανθρώπων.

Ίσως και να κοίταξε πέρα από τις κερκίδες με τους πλούσιους οπαδούς, εκεί πέρα στις φτωχές συνοικίες από όπου ξεκίνησε και έμενε πριν κανά δυο χρόνια.

Ο Βάρντι σήμερα το χάρηκε που έχασε, γιατί έπαιζε με τους πλούσιους, τους κακούς της Ιστορίας και Δεν Ανήκει Εκεί.

Ανήκει στη χαρά του παιχνιδιού που λέγεται ποδόσφαιρο και το μοιράζεται με κάτι γνώριμούς του Τρελούς Ψαράδες.

Αυτά. Καληνύχτα.

Φώτης

Υ.Γ. Πιτσιρίκο, ξέρω ότι δεν καταφέρνω στο γράψιμο και, γι’ αυτό, αν και πολλές φορές το προσπάθησα κάτι να στείλω για θέματα που με απασχολούσαν, πάντα το μετάνιωνα. Να μην τα πολυλογώ, σου στέλνω το μικρό μου έκτρωμα έτσι για να μου βγει από μέσα μιας και χάρηκα σήμερα μετά από πολύ καιρό. Σήμερα ένιωσα λίγη αξιοπρέπεια και μου την έδωσαν 330 χιλιάδες φουρτουνιασμένοι ψαράδες.

(Αγαπητέ φίλε, δεν παρακολούθησα το Αγγλία-Ισλανδία. Δεν έχω παρακολουθήσει ούτε έναν αγώνα του Euro 2016. Συνειδητά. Είναι εντυπωσιακά τα συναισθήματα που σου προκαλεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Όπως και οι σκέψεις και οι συμβολισμοί. Βέβαια, αξιοπρέπεια δεν μπορούν να σου δώσουν οι άλλοι. Επίσης, ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου δεν έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια. Παιχνίδι είναι. Πάντως, την αξιοπρέπειά τους οι Ισλανδοί την έχουν δείξει στην κοινωνία τους, όχι στο γήπεδο. Διαβάστε το κείμενο του Άρη “Δώσε πόνο Ισλανδία και ας μην νιώθουμε”. Η Ισλανδία είναι μάλλον η χώρα με τους περισσότερους άθεους στον κόσμο. Σε σχέση με τον πληθυσμό της, βέβαια. Οι νέοι στην Ισλανδία είναι εξαιρετικά άθεοι. Στην Ελλάδα, οι νέοι σαν γιαγιάδες. Σταυρουδάκια, κεριά, τάματα, λιβάνια κλπ. Επίσης, η ισλανδική κοινωνία είναι πολύ ανοιχτή και ελεύθερη. Καθόλου μικροαστική. Διαβάστε για την Ισλανδία, είναι χώρα με μεγάλο ενδιαφέρον. Έρχεται από το μέλλον η κοινωνία της. Να είστε καλά. Και να το σηκώσει η Ισλανδία. Για μένα το έχει σηκώσει ήδη. Στην κοινωνία της. Οι Ισλανδοί δεν είναι τρελοί ψαράδες. Αυτά είναι για τους αθλητικογράφους. Οι Ισλανδοί είναι συνειδητοί πολίτες. )

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.