Η Οργή του Αριστοτέλη

Γεια σου Πιτσιρίκο,
Διάβασα το κείμενό σου για την κυρία που εμφανίστηκε με το αυθόρμητα κι αγνά χειρόγραφο μήνυμα ζητώντας κι εκείνη κανάλι. Για μια ακόμα φορά αηδίασα με όσους σχολίασαν αρνητικά μιλώντας για γραφικότητες κλπ. Όπως είπες κι εσύ, γραφικοί και γελοίοι είναι εκείνοι, όχι η κυρία. Κανονικά, όποιος τη βλέπει έτσι να στέκεται, θα έπρεπε να τρέχει κι εκείνος με ένα παρόμοιο μήνυμα, μέχρι να μαζευτούν 5, 10, 500, 10.000 Έλληνες και να ζητάνε κανάλια.

Κι οι γραφικοί οι Ισλανδοί έτσι έκαναν και γλίτωσαν το πατατράκ.

Με το πού ανακοίνωσε η κυβέρνησή τους ότι “ξέρετε, έγινε ένα μικρό λάθος και θα το πληρώσετε εσείς”, πρώτα κατέβηκε ένας στην πλατεία κι είπε “δεν φεύγω αν δε μου εξηγήσετε τι στο διάολο έγινε”.

Μετά πήγε κι άλλος, κι άλλος, μέχρι που κατέβηκαν όλοι όσοι μπορούσαν.

Η συνέχεια γνωστή – οι τραπεζίτες φυλακή, οι πολίτες γλίτωσαν

Έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες κι οι χώρες που δεν είναι προτεκτοράτα.

Έτσι λειτουργούν οι πολίτες που δεν είναι ιδιώτες (με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης).

Έτσι λειτουργούν οι πολίτες που αγανακτούν – μα πρέπει να θυμόμαστε ότι άλλο πράγμα η αγανάκτηση κι άλλο η οργή.

Άκουσα χθες μια εκπομπή στο ραδιόφωνο, στην οποία έγινε λόγος για την οργή κατά Αριστοτέλη.

Ομιλητής ήταν ένα γνωστό πολιτικό πρόσωπο, εξωκοινοβουλευτικό, κατά τη γνώμη μου μια από τις ελάχιστες σοβαρές φωνές στην γενική παράνοια.

Τώρα, βέβαια, είναι ζήτημα πόσοι Έλληνες ακούνε “Αριστοτέλης” και καταλαβαίνουν ότι δε μιλάμε για καμια ομάδα μπάσκετ σε τοπικό πρωτάθλημα.

Σε κάθε περίπτωση, ο ομιλητής αναφέρθηκε στον Αριστοτέλη και στη διαφοροποίηση ανάμεσα στην οργή και την αγανάκτηση.

Στο πλαίσιο της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα -κάποιο ανέκδοτο κρύβεται στη φράση αυτή, όπως λέμε “Σοβιετικός τουρίστας”-, η οργή είναι μια εντελώς εγωκεντρική κατάσταση, όπου εσύ προσωπικά νιώθεις αδικημένος και θέλεις να εκδικηθείς.

Η αγανάκτηση, αντίθετα, δεν εστιάζεται σε σένα προσωπικά, αλλά στην αδικία που κυριαρχεί ολόγυρά σου και επιδρά σε όλους.

Η αγανάκτηση δεν οδηγεί σε εκδίκηση, αλλά στη γιγάντωση της ανάγκης να επικρατήσει το δίκαιο.

Αφήνω στους σκεπτόμενους ανθρώπους να σκεφτούν αν οι νεοέλληνες είναι οργισμένοι ή αγανακτισμένοι, αν δηλαδή θέλουν να εκδικηθούν -π.χ. τον ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας Κούλη!- ή αν είναι αγανακτισμένοι και θέλουν αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη.

Αν υπήρχαν αγανακτισμένοι στην Ελλάδα σήμερα, η κυρία με το μήνυμα για τα κανάλια θα έβλεπε εκατοντάδες, χιλιάδες να συρρέουν κοντά της με παρόμοια μηνύματα.

Δεν το έκαναν γιατί είναι οργισμένοι, πρώτα-πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό και την μικροαστική αδυναμία του.

Αλλά επειδή σπάνια κανείς παραδέχεται κάτι τέτοιο, η οργή εξωτερικεύεται.

Θυμώνεις με τη μάνα σου που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, με τον άτιμο το θείο σου που δεν σε διόρισε στο δήμο, με τον Αλέξη που μας πρόδωσε (γι’ αυτό και θα ψηφίσουμε Κούλη).

Χριστόφορος

(Αγαπητέ Χριστόφορε, αν υπήρχε η στοιχειώδης αξιοπρέπεια στους Έλληνες, θα είχαν αντιδράσει. Πιστεύω πια πως οι Έλληνες θα αντιδράσουν από ανάγκη αλλά δεν είναι το ίδιο. Υπάρχει μια αίσθηση ματαιότητας στην ελληνική κοινωνία. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μάθαμε πως, αν κάτι δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς. Και αρνούμαστε και τώρα να το αντιληφθούμε. Βλέπω, ακόμα και σήμερα, χιλιάδες ανθρώπους να ψάχνουν για σωτήρες και πατερούληδες, και με πιάνει απελπισία. Ποτέ άλλοτε δεν απομακρύνθηκα από τόσους ανθρώπους και από τόσες παρέες, όσο τα τελευταία 7 χρόνια. Είναι επειδή δεν ήθελα να με κολλήσουν τη σαπίλα τους. Όσο για τον Αριστοτέλη, ας τον αφήσουμε στην ησυχία του. Οι λέξεις, με την δική του έννοια, έχουν εντελώς διαφορετική σημασία από τη δική μας. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η πολιτική είναι η τέχνη των τεχνών. Χώρια που, αν πεις σε έναν τυχαίο Έλληνα πως διαβάζεις την Ποιητική του Αριστοτέλη και του το πεις ξανά μετά από ένα μήνα, θα σου πει “Ακόμα αυτό διαβάζεις;”. Χαχαχαχαχαχαχα! Να είσαι καλά, Χριστόφορε.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.