Εμπειρία σε εφορία

Αγαπητέ Πιτσιρίκο καλησπέρα,
(δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σου γράψω τα παρακάτω – δεν είναι καθόλου πρωτότυπα)
Σήμερα πήγα στην εφορία για να συμψηφίσω κάποια χρήματα που μου κρατούσαν από πέρσι τέτοιον καιρό με τους φετινούς φόρους.

Από μέρες προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για την επίσκεψη αυτή –συνεχώς έβρισκα αφορμές να την αναβάλλω για την επομένη-, καθώς προηγούμενες τέτοιες εμπειρίες ήταν τραυματικές.

Τελικά, πήγα νωρίς νωρίς για να μη βρω κίνηση.

Προφανώς και άλλοι είχαν κάνει την ίδια σκέψη κι έτσι η ουρά έφτανε στον κάτω όροφο.

Προσπάθησα να αντιμετωπίσω χαζοχαρούμενα την κατάσταση, γέλασα μάλιστα από ευγένεια με το αστείο μιας κυρίας που μου είπε φωναχτά ότι όσοι βρίσκονται στον κάτω όροφο θα έχουν 50% έκπτωση, αν και δεν μου φάνηκε αστείο.

Έμεινα κοντά δυο ώρες στην ουρά και παρατηρούσα τον κόσμο.

Αρκετοί άνθρωποι γίνονται ομιλητικοί σε τέτοιες συνθήκες. Τους αρέσει να ακούγεται η φωνή τους. Είναι σαν να βρίσκουν κοινό.

Ένας κύριος φώναζε πως πάντα την πληρώνουν οι έντιμοι σαν εμάς -από ευγένεια ίσως ή για να επιτύχει μεγαλύτερο βαθμό συμφωνίας- έβαζε και τους παρευρισκόμενους στους έντιμους αν και δεν τους ήξερε καθόλου.

Ένας άλλος ξεφώνιζε πως η Ελλάδα τελείωσε, πως είμαστε τελειωμένοι και παρ’ όλα αυτά όλοι οι Έλληνες είναι απαθείς και δεν κάνουν τίποτε.

Επαναστάτες του καναπέ συμπλήρωνε μια άλλη καλοβαλμένη κυρία και στο μυαλό μου έρχονταν καναπέδες κόκκινοι από βιτρίνες μαγαζιών αλλά και η ίδια μπροστά στην τηλεόρασή της να βλέπει σειρές μισοκοιμούμενη.

Όλοι μέσα στη ροή των λόγων τους δήλωναν κάποια στιγμή πόσα χρόνια δουλεύουν και ότι αυτοί που την έχουν καλύτερα από όλους είναι οι άνεργοι.

Ένας άλλος κύριος φώναζε ότι πρέπει να εκτελεστούν και οι 300, ότι αυτή είναι η μόνη λύση.

Μου ερχόταν να πω ότι αυτοί οι 300 είναι εκλεγμένοι από εκείνον και από εμένα και από όλους αλλά δεν είχα περιέργεια να ακούσω την απάντησή του.

Μια νέα σχετικά γυναίκα (που κατά δήλωσή της, αυτή γι’αλλού ξεκίνησε αλλά η ζωή την πήγε τελικά στο πολεμικό ναυτικό) συμπλήρωνε στα περί των εκτελέσεων ότι παρόλο που καταδικάζουμε το φασισμό, αν υπήρχε η θανατική καταδίκη, ποιος θα τολμούσε να κλέψει;

Αυτό ομολογώ μου έκανε εντύπωση.

Μετά είχαμε το σόου της στρατηγίνας – μετά το έμαθα ότι ήταν στρατηγίνα.

Κάποια στιγμή η ουρά κόλλησε και δεν καταλαβαίναμε γιατί, ώσπου βγήκε ωρυόμενη η στρατηγίνα, καθώς, μετά από κανένα εικοσάλεπτο καθυστέρησης με διευκρινιστικές ερωτήσεις, οι υπάλληλοι αποφάσισαν να τη στείλουν στη σειρά της (στον ημιώροφο).

Η στρατηγίνα δεν πήγε εκεί αλλά άρχισε να μιλά σε αυτούς που περιέγραψα πιο πριν κι αυτοί είτε γιατί ξεχάστηκαν είτε γιατί μαγεύτηκαν από τη στρατηγίνα δεν της είπαν να κατέβει έναν όροφο παρακάτω.

Η στρατηγίνα ήταν έξαλλη με τον Τσίπρα κυρίως γιατί είναι 40 χρονών, γιατί δεν ξέρει αγγλικά και γιατί είπε ότι θα επισκεφτεί δυο ελληνικά νησιά τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη.

Τότε συμφώνησαν και οι άλλοι μαζί της και η κυρία που προηγουμένως έλεγε για τους καναπέδες συμπλήρωσε: δεν άφηνε τους άλλους που μας είχαν φέρει σ’ ένα δρόμο να ολοκληρώσουν… θα είχαμε τελειώσει τώρα.

Η στρατηγίνα συνοδευόταν από μία παχουλή κυρία που κάποια άλλη κυρία -θυμωμένη για τη σειρά που πήγαν να φάνε- την αποκάλεσε θωρηκτό και αυτή το άκουσε, παρόλο που ήταν μακριά, και της είπε ότι αυτή ήταν θωρηκτό και έτσι είχαμε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

Όταν μπήκαμε από τις σκάλες στο δωμάτιο με τα γραφεία -εκεί αισθανόμασταν όλοι οι εντός πολύ προνομιούχοι σε σχέση με τους άλλους που ήταν στις σκάλες- οι ρήτορες συνέχιζαν.

Ο ένας απαιτούσε ακόμη την εκτέλεση των 300.

Ο άλλος αναρωτιόταν ως πότε θα την πληρώνουν οι έντιμοι· τώρα πια αναφερόταν στον εαυτό του μόνο, καθώς τόση ώρα όλοι μαζί ήταν σαν να ξεραινόμαστε και φύγαν οι ευγένειες.

Ο τρίτος μας καθιστούσε σαφές ότι τελειώσαμε και η στρατηγίνα έλεγε ότι παρόλο που είχαν θέσει στην υπηρεσία της δυο στρατιώτες για να της κάνουν τα ψώνια ποτέ δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο (γιατί νομίζεις;).

Δεν θα άφηνε αυτή να κάνουν κουμάντο στο σπίτι της τα στρατιωτάκια και να της διαλέγουν το γάλα και το κρέας (μπορεί να φοβόταν και μην τη δηλητηριάσουν σκεφτόμουν).

Η ταμίας ζητούσε ησυχία για να μην κάνει κανένα λάθος και συμπλήρωνε «λίγη ησυχία για να βολευτούμε όλοι».

Κάποιοι θεώρησαν ότι η υπακοή στο αίτημα για ησυχία της υπαλλήλου ερχόταν σε αντίθεση με το επαναστατικό ιδεώδες και κατηγορούσαν όσους έκαναν ησυχία ότι κάνουν το παπί μπροστά στην κρατική εξουσία.

Πιο πολύ την πλήρωσε ένας παππούς που ζήτησε συγγνώμη από την υπάλληλο για τη φασαρία, αλλά μετά και οι άλλοι σιώπησαν γιατί φοβήθηκαν μήπως τσαντίσουν την υπάλληλο και δεν τους κάνει το συμψηφισμό.

Μετά από όλα αυτά, έφτασα στην πύλη του παραδείσου -στο ταμείο-, μου εξήγησαν ότι τίποτε δεν μου χρωστούν, ότι οι συμψηφισμοί έγιναν τότε και τότε και τότε κι εκεί, εκεί κι εκεί κι αν δεν το κατάλαβα μάλλον πρόβλημά μου.

Έφυγα, αφού είχα χάσει το μισό πρωί μου, αλλά φαντάσου ένιωθα ανακούφιση, καθώς δεν θα χρειαζόταν να ξαναπάω στο μέρος αυτό κι ας ήταν για να γλιτώσω χρήματα.

Σκέφτηκα επίσης ότι δεν χρειάζονται πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις για την κατάστασή μας.

Ένα ντοκιμαντέρ σε μια ουρά που να απεικονίζει τα λεγόμενα και τις πράξεις των ανθρώπων για ένα δίωρο αρκεί!

Χαρά

(Αγαπητή Χαρά, όσες φορές στη ζωή μου χρειάστηκε να βρεθώ σε μια τέτοια ουρά, έκανα διάφορα για να μπορέσω να το αντέξω. Το αγαπημένο μου είναι να κάνω ζευγάρια όσους περιμένουν στην ουρά. Να τους ζευγαρώνω. Αυτός με αυτήν, αυτός με αυτόν, αυτή με αυτήν. Μετά τους βάζω να κάνουν ανταλλαγές συντρόφων. Και παρτoύζες, και τριολέ και όλα. Είναι τόσο ντεκαβλέ η Εφορία και οι δημόσιες υπηρεσίες, που προσπαθώ να τις κάνω κάπως πιο ερωτικές. Χαρά, δεν χρειάζεται να είσαι στην ουρά, για να ακούσεις αυτά τα πράγματα. Όπου και να είσαι, αυτά ακούς. Αυτό που είναι περίεργο σε αυτές τις ουρές είναι που τους πιάνουν τα επαναστατικά τους, ενώ περιμένουν σαν τα ζώα να πληρώσουν την Εφορία. Αντί να κάνουν μια ωραιότατη στάση πληρωμών -που πολλοί, βέβαια, την έχουν κάνει πια γιατί δεν έχουν να πληρώσουν-, νομίζουν πως οι φωνές και τα λόγια είναι επανάσταση. Δεν είναι. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε πολύ εμείς οι Έλληνες, είναι ότι νομίζουμε πως το να λέμε αυτά που μας ενοχλούν θα λύσει κάποιο πρόβλημα. Και μένουμε εκεί. Στα λόγια. Στην παρέα μας, στο καφενείο, ή στην ουρά της Εφορίας. Καμία δράση. Χώρια που μισούμε ο ένας τον άλλον. Αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο κάθε Έλληνας στην ουρά είναι “σας σιχαίνομαι και σας μισώ, γιατί, αν δεν ήσασταν όλοι εσείς, εγώ δεν θα περίμενα στην ουρά”. Να είσαι καλά, Χαρά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.