Ήρωες, άπαρτα βουνά

Φίλε Πιτσιρίκο,
Το Βέλγιο είναι μια μικρή χώρα. Σε έκταση όσο η Πελοπόννησος και η Κρήτη μαζί. Σε πληθυσμό όσο περίπου ολόκληρη η Ελλάδα. Έντεκα εκατομμύρια ψυχές.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, το Βέλγιο εδώ και μια δεκαετία έχει πάψει να είναι μια μικρή χώρα.

Αν αφαιρέσεις τις Βρυξέλλες που έχουν καταληφθεί από τις διαφόρων ειδών υπηρεσίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, πρόκειται για δύο ξεχωριστές χώρες –την γαλλόφωνη Βαλονία στον νότο και την ολλανδόφωνη Φλαμανδία στον βορρά– που συνδέονται με πολύ χαλαρούς δεσμούς μεταξύ τους.

Πόσο χαλαρούς;

Τόσο χαλαρούς ώστε να μπορεί η μικρή –μικρότερη από την Πελοπόννησο– Βαλονία να μπλοκάρει την απόφαση υπέρ της CETA τόσο σε επίπεδο Βελγίου όσο και σε επίπεδο ΕΕ.

Βέβαια, έχω την εντύπωση πως τελικά οι πολυεθνικές και η δικτατορία των Βρυξελλών και του Βερολίνου θα βρουν κάποιο τρόπο έτσι ώστε να παρακάμψουν την αρνητική γνώμη του λαού και της κυβέρνησης της Βαλονίας.

Όμως, κατά την γνώμη μου, δεν βρίσκεται εκεί το σημαντικό του πράγματος.

Για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται πως πολλές φορές δεν έχει σημασία το πόσο μικρή ή μεγάλη είναι μια χώρα αλλά το πόσο έτοιμη και διατεθειμένη είναι να σηκώσει το ανάστημα της απέναντι στα συμφέροντα των ισχυρών.

Γιατί ακόμα κι αν παρακάμψουν ή αν καταπνίξουν την θέληση των Βαλόνων, ένα μεγάλο τούβλο από την βάση του οικοδομήματος του πολυεθνικού κεφαλαίου που ακούει στο όνομα ΕΕ, θα έχει φύγει από την θέση του, αυξάνοντας τελικά της εντροπία του συστήματος.

Προς τι όλα αυτά;

Απλά, για να σκεφτούμε λιγάκι σχετικά με τον «μονόδρομο» των μνημονίων που επικαλέστηκε τον Ιούλιο του 2015 ο Τσίπρας και το παρεάκι του και στην συνέχεια –τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους– επικύρωσε δια της ψήφου του ο περιούσιος λαός.

Κι επειδή συνεχίζεται το επεισόδιο με την Μάρθα Κλάψα που αναρωτιέται μεγαλοφώνως για τι θα μπορούσε άραγε να πράξει μπροστά στους ισχυρούς της Ευρώπης η κυβερνώσα «αριστερά» ή για το τι θα μπορούσε να κάνει ο «προδομένος» λαός, έχω την εντύπωση πως πρέπει να ρίχνουμε πού και πού και καμία ματιά στο τι κάνουν άλλες «ανίσχυρες» κυβερνήσεις και «προδομένοι» λαοί εντός της ΕΕ.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του θα μπορούσαν να είχαν παραιτηθεί, δηλώνοντας ότι δεν ήταν «ικανοί» να εφαρμόσουν την πολιτική των μνημονίων.

Είχε όμως σφηνώσει η κωλάρα τους στην καρέκλα και γουργούριζε από την πείνα το στομάχι τους, οπότε αντί για την παραίτηση προτίμησαν την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Όσο για το «προδομένο» πόπολο θα μπορούσε να (ξανα) πλημμυρίσει το Σύνταγμα μετά το «όχι του δημοψηφίσματος που έγινε ναι», και να απαιτήσει την παραίτηση της κυβέρνησης του.

Δεν το έπραξε.

Ίσως γιατί είχε κουραστεί από τους προηγούμενους σκληρούς αγώνες που έδωσε.

Ίσως γιατί απογοητεύτηκε.

Όμως, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου θα μπορούσε –τουλάχιστον– να μαυρίσει την κυβέρνηση του προδότη.

Ούτε αυτό έκανε.

Απογοήτευση πάλι; Πίκρα; Όχι βέβαια.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν ξανά τον Τσίπρα και το μνημόνιο του τον Σεπτέμβρη του 2015 είδαν φως στην άκρη του προσωπικού τους τούνελ. Έναν διορισμό, μια επιδότηση από το ΕΣΠΑ, μια προαγωγή με 50 ευρώ παραπάνω τον μήνα.

Τέτοια ασήμαντα πραγματάκια.

Τα ίδια που περιμένουν κι όσοι προσδοκούν την σωτηρία της πατρίδας από την συμμορία του Κούλη.

Δεν πρόκειται λοιπόν ούτε για υποταγή ούτε για απογοήτευση.

Πρόκειται για τρόπο ζωής.

Δεν είναι πια η απογοήτευση δικαιολογία.

Δεν είναι απογοήτευση.

Είναι χαμηλού επιπέδου συνενοχή.

Κι εκείνος που έστω ενδόμυχα αισθάνεται την συνενοχή του δεν χαμογελά. Λυπάται.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που «ζουν αναμεσά τους» κι από τα ουρλιαχτά της απελπισίας τους, θέλουμε να πιστεύουμε τον μύθο του μαρμαρωμένου λαού που κάποτε –κάποια μέρα– θα ξυπνήσει.

«Κτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα, μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ» έγραφε στην χούντα ο Μίκης.

Ο Αναγνωστάκης, όμως, ήξερε πως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών του δεν νοιάζονταν.

Και το έγραφε κι αυτός αλλά ποιος να το μελοποιήσει και ποιος να το τραγουδήσει.

Ένας Παναγούλης τόλμησε, δεν φοβήθηκε και κράτησε το κεφάλι ψηλά.

Ποιος τον αγκάλιασε τότε; Ποιος τον προστάτευσε τότε; Ο λαός;

Μονάχα μετά την δολοφονία του πλημμύρισε ο λαός τους δρόμους και γέμισε με συνθήματα του τοίχους.

«Ζει»! Ζει επειδή πέθανε.

Το ίδιο και με την Κύπρο.

«Δεν ξεχνώ» επειδή έχω πάθει Αλτσχάιμερ και δεν θυμάμαι τίποτα.

Οπότε, ας αφήσουμε τις θλιβερά βαρετές δικαιολογίες.

Ας μαζευτούμε ξανά όλοι μαζί στις πλατείες και στα προαύλιά των εκκλησιών και των σχολείων και ας φωνάξουμε δυνατά:

«Ζήτω το έθνος!». «Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!».

Σε κάτι τέτοια καλοί είμαστε.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, δεν σου έκανε εντύπωση πόσοι Έλληνες αγκάλιασαν την θεωρία για το “Δόγμα του σοκ”; Βρήκαν στο δόγμα του σοκ μια καλή δικαιολογία για την απάθεια και την αφασία τους. Τα αιώνια θύματα. Αθώοι, ανήμποροι κι αδικημένοι. “Λυπηθείτε μας, είμαστε Έλληνες”. Λαός με ειδικές ανάγκες. Για το Βέλγιο θα σου πουν οι Έλληνες χιλιάδες δικαιολογίες. Την γεωγραφική του θέση και διάφορα τέτοια. Άσε που οι Βέλγοι δεν μετράνε μπροστά στους Ελληνάρες. Να σου θυμίσω πως στην δίκη για το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι ο Νίκος Αθανασόπουλος -ο κατηγορούμενος υπουργός του ΠΑΣΟΚ- γύρισε και είπε στον Βέλγο αξιωματούχο «όταν εμείς οι Έλληνες χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς οι βάρβαροι τρώγατε βελανίδια». Ηλία, οι Έλληνες θέλουν ψέματα και ευχάριστα νέα. Ας είναι και ψεύτικα. Ή μάλλον, προτιμούν τα ψεύτικα ευχάριστα νέα. Τέτοιος λαός-απάτη δεν πρέπει να έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Εθελόδουλοι που υποδύονται τους επαναστάτες. Βέβαια, έχει μεγάλη πλάκα όλο αυτό. Να είσαι καλά, Ηλία.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.