Ένας μοντέρνος κόσμος

Ζούμε σε ένα εντελώς νέο κόσμο, ο οποίος αλλάζει με τρομερές ταχύτητες, ενώ εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Θα γράψω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Εκατομμύρια άνθρωποι μεταναστεύουν για να μπορέσουν να βρουν μια δουλειά και να επιβιώσουν.

Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, υπάρχουν και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.

Ας πάρουμε έναν Έλληνα που φεύγει από την Ελλάδα και πάει στην Γερμανία να δουλέψει.

Βρίσκει μια δουλειά, εργάζεται, και μετά;

Μετά επιστρέφει στο σπίτι του.

Αν δεν έχει μεταναστεύσει με παρέα ή με οικογένεια, θα είναι μόνος του.

Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις.

Μάλλον, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ εύκολες και απόλυτα φυσικές αλλά απαιτούν χρόνο.

Και χρόνος δεν υπάρχει.

Μπορεί όλα να τρέχουν με τρελές ταχύτητες αλλά οι σχέσεις θέλουν χρόνο και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πιο σταθερές ανθρώπινες σχέσεις που έχουμε στη ζωή μας -όσοι έχουμε- είναι με τους παιδικούς μας φίλους.

Η φιλία δεν είναι εφαρμογή στο κινητό, για να την κατεβάσεις. Θέλει χρόνο, διαδικασία, αγώνα και δοκιμασία. Πράγματα που δεν είναι πάντα “ευχάριστα”.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στον μετανάστη στην Γερμανία, που είναι φρέσκος στη χώρα, μπορεί να μη μιλάει και πολύ καλά την γλώσσα, και δυσκολεύεται να κάνει φίλους· αν είναι δύσκολο σήμερα να κάνει ένας Έλληνας φιλίες στην Ελλάδα, φαντάσου πόσο δύσκολο θα είναι στην Γερμανία.

Επιστρέφει λοιπόν ο μετανάστης στο σπίτι του, έχει μοναξιές και δεν ξέρει τι να κάνει.

Ανοίγει το Skype, για να μιλήσει με κάποιο φίλο του στην Ελλάδα.

Κι εδώ έρχεται μια ενδιαφέρουσα πληροφορία.

Υπάρχουν μετανάστες που έχουν όλη μέρα το Skype ανοιχτό.

Το ίδιο κάνουν και κάποιοι φίλοι τους στην Ελλάδα.

Δηλαδή, επιστρέφεις από την δουλειά στο διαμέρισμα στην Φρανκφούρτη και βρίσκεις να σε περιμένει στο Skype ένας φίλος σου από το Παγκράτι.

Τα λέτε, ενώ τρώτε, πίνετε, κάνετε μπάνιο -και οτιδήποτε άλλο- και μετά λέτε καληνύχτα και πάτε για ύπνο.

Μπορεί να ρίξετε κι ένα τσακωμό, για να νοστιμίσει η σχέση.

Το πρωί, ξυπνάς και, καθώς πας για κατούρημα, περνάς μπροστά από το πάντα ανοιχτό laptop και λες μια καλημέρα στο φίλο σου.

Κι αυτό γίνεται κάθε μέρα.

Δηλαδή, ζούμε σε μια εποχή που εσύ μπορεί να ζεις στο Λονδίνο και η παρέα σου να είναι σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες.

Μπορεί να δουλεύεις στον Παρίσι και να κάνεις παρέα μόνο με ανθρώπους που ζουν σε άλλες χώρες.

Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό.

Κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι φυσιολογικό αυτό το πράγμα αλλά, αυτά που θεωρούσαμε κάποτε φυσιολογικά, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και πολύ φυσιολογικά.

Αυτό που δεν αλλάζει με τίποτα είναι η ανάγκη του ανθρώπου για τον άνθρωπο.

Η μοίρα του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.