Πεθαίνοντας χωρίς σχόλια

Κάθε φορά που προστίθενται καινούργια θύματα στον μακρύ κατάλογο των τρομοκρατικών επιθέσεων, φωτίζονται τα μνημεία στις μεγάλες πρωτεύουσες της «δημοκρατικής» Ευρώπης στα χρώματα της σημαίας του κράτους που υπέστη την επίθεση.

Μια πράξη που συμβολίζει την αλληλεγγύη των πολιτισμένων λαών στα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων, υπό την προϋπόθεση για πολίτες συμμαχικών ή υποτελών χωρών.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, όπως πχ στην πρόσφατη επίθεση στο μετρό της Αγίας Πετρούπολης ή στην ακόμα πιο πρόσφατη σφαγή 126 ανθρώπων – μεταξύ των οποίων 68 παιδιών– στο Χαλέπι, οι πολιτισμένοι της Δύσης σφυρίζουν αδιάφορα.

Τρομερά ευαίσθητοι στα ζητήματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταπάτηση των διεθνών συνθηκών, οι Δυτικοί βγαίνουν έξω από τα ρούχα τους όταν πρόκειται για την δημοκρατία στην Τουρκία, τα εγκλήματα πολέμου που αποδίδονται στο καθεστώς του Άσαντ, τα πυρηνικά όπλα και τους βαλλιστικούς πυραύλους της Βόρειας Κορέας.

Δεν πρόκειται, βέβαια, μόνο για ενέργειες ενάντια σε αδιαμφισβήτητα αντιδημοκρατικά καθεστώτα, αλλά κυρίως για συνήθεις πρακτικές της «πολιτισμένης» Δύσης απέναντι σε μη ελεγχόμενα από αυτούς καθεστώτα.

Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά που επιλέγουν όταν συνδιαλέγονται με δικτάτορες, όπως ο Σίσι της Αιγύπτου, με ανελεύθερα καθεστώτα που υποθάλπουν την ισλαμική τρομοκρατία όπως εκείνο των Σαούντ στη Σαουδική Αραβία, με πυρηνικές δυνάμεις που παραβιάζουν κατάφωρα όλες τις διεθνείς συνθήκες όπως είναι το Ισραήλ (πάνω από 200 πυρηνικές κεφαλές) και το Πακιστάν (τουλάχιστον 100 πυρηνικά όπλα).

Από χθες το βράδυ τα δυτικά ΜΜΕ αφήνουν αιχμές για την πιθανή –σίγουρη στην πραγματικότητα– νόθευση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στην γειτονική Τουρκία.

Οι πολιτικές σκοπιμότητες είναι προφανείς, αφού πιέζουν τον Ερντογάν χωρίς όμως να κόβουν –ακόμη– τις γέφυρες επικοινωνίας μαζί του.

Βέβαια, όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι ξεχνούν τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων που έγιναν παλαιότερα στις πολιτισμένες χώρες τους, όπως πχ εκείνα που οδήγησαν στην απόρριψη του ευρωσυντάγματος σε Γαλλία και Ολλανδία το 2005, ίσως γιατί, παρά την απουσία νοθείας, τα αποτελέσματά τους αγνοήθηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες των Ευρωπαϊκών –και πολιτισμένων– κρατών.

Πλάι στους «ξεχασιάρηδες» δυτικούς δημοσιογράφους, ξιφουλκούν κατά του Ερντογάν και οι γελοίοι δημοσιογράφοι στο Προτεκτοράτο.

Εκεί όπου το 62% του «Όχι», έγινε σε ένα βράδυ «Ναι»!

Κι αυτό συνέβη μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, χρυσοψαράκια μου. Μόλις δύο χρόνια νωρίτερα.

Στην πραγματικότητα στην Τουρκία αποδεικνύεται –όπως πολύ σωστά έγραψες– ότι μπορούμε να έχουμε και την «άμεση δικτατορία», εκτός από την έμμεση ή αντιπροσωπευτική δικτατορία του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Δημοκρατία πάντως δεν έχουμε.

Ούτε δικαιοσύνη.

​ Πουθενά. ​

Τα αναφιλητά του Σύριου φωτορεπόρτερ Abd Alkader Habak, ο οποίος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της επίθεσης με παγιδευμένο αυτοκίνητο στην αυτοκινητοπομπή που μετέφερε πρόσφυγες από φιλοκυβερνητικά χωριά στην Συρία, δεν μπορούν να ξεπλύνουν την ένοχη σιωπή των δυτικών ΜΜΕ και των πολιτισμένων τους κυβερνήσεων μπροστά στην μεγαλύτερη εκατόμβη των δύο τελευταίων χρόνων του καταραμένου αυτού πολέμου.

Ο Ερντογάν δεν είναι μονάχα ένας συνταγματικά κατοχυρωμένος δικτάτορας μιας ισχυρής χώρας που συνορεύει τόσο με την Ελλάδα, όσο και με την Συρία και το Ιράκ.

Εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι ένας πολύτιμος σύμμαχος για τα γεράκια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, κι ένας στρατηγικός εταίρος για το Βερολίνο και την ΕΕ.

Όσο ενδιαφέρονται όλοι αυτοί για τους πρόσφυγες και τους αμάχους στην Συρία, άλλο τόσο νοιάζονται και για τα δικαιώματα του τουρκικού λαού που «καθημερινά ζητιανεύει στους σκονισμένους, άθλιους δρόμους της λεηλατημένης χώρας του, δούλος μίας παγκόσμιας, αχόρταγης ολιγαρχίας που δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή του να συναντήσει».

Τα λόγια αυτά μέσα στα εισαγωγικά, έχουν γραφεί από έναν Τούρκο δημοσιογράφο το 2004, που τώρα πιθανότατα σαπίζει σε κάποια από τις φυλακές του Σουλτάνου.

Με τα ίδια λόγια θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει και την κατάσταση στην Ελλάδα.

Κι αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο.

Επιστρέψτε λοιπόν στις τηλεοράσεις σας και το καθημερινό …Survivor.

Το μέλλον προβλέπεται λαμπρό. Το μέλλον προβλέπεται κόκκινο. Κόκκινο από το αίμα των λαών.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Η Τουρκία και ολόκληρη η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκεται πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Το δίλημμα για την Τουρκία είναι τρομακτικό. Είτε ένας πανίσχυρος Σουλτάνος-δικτάτορας, είτε ένας εμφύλιος πόλεμος τύπου Συρίας. Οι Δυτικοί «σύμμαχοι», προς το παρόν, διστάζουν και δεν έχουν πάρει ακόμα τις οριστικές τους αποφάσεις. Αν θελήσουν να απαλλαγούν από τον Ερντογάν και να αναθεωρήσουν ριζικά τον χάρτη της Μέσης Ανατολής, θα πετάξουν από πάνω τους την προβιά του καλού δημοκράτη και θα γίνουν οι γνωστοί αδίστακτοι αποικιοκράτες αιμοσταγείς λύκοι. Έξυπνες βόμβες και πυραύλους, drones, αεροπορικές επιδρομές. Και φυσικά, θα βάλουν όπως πάντα, τους άλλους να κάνουν την βρώμικη δουλειά στο έδαφος. Μπορεί το Κουρδικό κράτος να βρίσκεται βέβαια στα σκαριά αλλά δεν φτάνει για αυτόν τον πόλεμο. Χρειάζονται και άλλοι πρόθυμοι να θυσιαστούν για την …«δημοκρατία» και την «ελευθερία». Και μην μου πείτε πως δεν βλέπετε ποιοι θα είναι αυτοί.

Την νεότερη Ελληνική ιστορία να διαβάζατε λιγάκι θα καταλαβαίνατε πολλά.

(Αγαπητέ Ηλία, σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες την φράση “προλετάριοι, όλοι του κόσμου ενωθείτε”. Δεν θέλησαν οι προλετάριοι να ενωθούν. Προτίμησαν να σκοτώνονται μεταξύ τους. Μου αρέσουν αυτοί που λένε “ευτυχώς που δεν υπερίσχυσε ο κομμουνισμός και την περνάμε φίνα”. Βαθιά νυχτωμένοι και δεν βλέπουν και ειδήσεις. Ηλία, είναι τόσο στημένοι αυτοί οι πόλεμοι για το πετρέλαιο που βγάζουν μάτι. Το ISIS είναι δημιούργημα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Θρησκευτικοί πόλεμοι και ανοησίες. Αυτά είναι για τα χάπατα. Σκοτώνονται και ξεσπιτώνονται εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι, για να γίνονται άλλοι άνθρωποι ακόμα πιο πλούσιοι. Και εμείς θεατές. Περιμένουμε τη σειρά μας. Ηλία, εγώ προσωπικά -μέσα σε αυτή την παγκόσμια παράνοια– αναζητώ τρόπο να προφυλάξω την ψυχική μου υγεία. Ο Σύρος φωτορεπόρτερ ξεσπάει σε κλάματα δίπλα στα παιδιά που προσπάθησε να σώσει -αυτή είναι η στιγμή που αναζητάς Θεό- αλλά εγώ φοβάμαι πως μπορεί να έρθει μια στιγμή που δεν θα μπορώ ούτε να κλάψω. Κι αυτό μου φαίνεται τρομακτικό. Θα αγωνιστώ λοιπόν για να μπορώ να κλαίω. Να είσαι καλά, Ηλία.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.