Αριστερή πόρvη

Φίλε μου Πιτσιρίκο, διαβάζοντας τα νέα, σχετικά με την συμφωνία μεταξύ της Τρόικα και της κυβέρνησης, την υπογραφή δηλαδή ενός νέου μνημονίου, θυμήθηκα κάποιους φίλους και γνωστούς στην Ελλάδα που θεωρούσαν πως το «παιδί προσπάθησε και προσπαθεί ακόμα».

Θυμήθηκα και το ανέκδοτο με την πoυτάνα που αυτοκτόνησε μόλις έμαθε πως όλες οι άλλες πληρώνονταν για τις υπηρεσίες που προσέφεραν.

Κι αν θυμάμαι καλά, η πoυτάνα αυτή ψήφιζε φανατικά «αριστερά» και μάλιστα ΣΥΡΙΖΑ.

Θα μου πεις, βέβαια, ότι ένα ακόμα μνημόνιο στον σωρό των υπολοίπων δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Με το συγκεκριμένο «μνημόνιο», η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων καταργεί κάθε τυπική έννοια –κουτσής έστω– αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αφού δεσμεύει την χώρα στην εφαρμογή μέτρων από την επόμενη κυβέρνηση.

Κατά τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσε να συμφωνήσει πχ στην αύξηση του ΦΠΑ κατά 1% από το έτος 2031 όσο παράλογο κι αυτό ακούγεται.

Επιπλέον, με την συμφωνία αυτή η κυβέρνηση δίνει άλλοθι στην επόμενη κυβέρνηση, όπου ο γιος του Δράκουλα θα ισχυρίζεται πως εφαρμόζει μέτρα που τάχα μου δεν τα εγκρίνει, γιατί θα έχει δεσμευτεί σε αυτά η προηγούμενη κυβέρνηση των Συριζανέλ, και τυπικά θα έχει δίκιο.

Με το μνημόνιο αυτό, όμως, ο Τσίπρας μηδενίζει το κοντέρ, αφού δεσμεύεται στην λήψη νέων μέτρων, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ούτε ένα επιπλέον ευρώ.

Σαν την πoυτάνα που λέγαμε πιο πάνω, με Τσίπρα όμως και χωρίς τσίπα, που δεν πρόκειται φυσικά να δώσει η ίδια ένα τέλος στην ζωή της αντιλαμβανόμενη το τι ακριβώς έχει συμβεί.

Ο Γεώργιος Τσολάκογλου θα μπορούσε να διασώσει την υστεροφημία του, πηγαίνοντας στο σπίτι του στα χωριά των Άγραφων μετά την συνθηκολόγηση και την παράδοση του Ελληνικού Στρατού στα ναζιστικά στρατεύματα τον Απρίλη του 1941.

Ο ίδιος είχε συνεισφέρει σημαντικά στις νίκες του Ελληνικού Στρατού στα βουνά της Ηπείρου κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου που προηγήθηκε.

Αντί αυτού, προτίμησε την συνεργασία με τους κατακτητές και υπηρέτησε ως ο πρώτος δωσίλογος πρωθυπουργός του Γ΄ Ράιχ στην κατεχόμενη Ελλάδα.

Κατά παρόμοιο τρόπο, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να παραιτηθεί το καλοκαίρι του 2015 ή και αργότερα αποδεχόμενος την αδυναμία του -ή την ανικανότητά του- να πραγματοποιήσει όλα όσα είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό.

Ίσως και να έδινε σήμερα διαλέξεις μιλώντας κι αυτός για την υποτιθέμενη «άνοιξη της Αθήνας» που την έπνιξαν τα ευρωπαϊκά banks.

Αντί αυτού, εξελίχθηκε στο πρότυπο του συνεργάτη των δανειστών στο ξεπούλημα του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της χώρας.

Ένας ακόμη Τσολάκογλου, αυτή την φορά της αριστεράς.

Γιατί όσο και μην αρέσει αυτό σε πολλούς αριστερούς που δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, η ξεφτίλα και η πλήρης απαξίωση του Τσίπρα και της παρέας του, τους πλήττει –σχεδόν με τρόπο ανεπανόρθωτο πια– όλους.

Για όσα δεν πράξανε στο παρελθόν και κυρίως για όσα –αυτονόητα– δεν κάνουν σήμερα.

Ο Τσολάκογλου δικάστηκε αρχικά σε θάνατο και μετά η ποινή του –ελέω και των νέων δεδομένων που διαμορφώθηκαν με το ξέσπασμα του Εμφυλίου πολέμου– μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.

Πέθανε λίγο μετά την καταδίκη του, το 1948, από λευχαιμία.

Αν ζούσε λίγα χρόνια ακόμα, ίσως και να απελευθερωνόταν από την μετέπειτα κυβέρνηση του στρατηγού Παπάγου. Ποιος ξέρει;

Αυτό, πάντως, που μοιάζει πια βέβαιο είναι πως ο Τσίπρας – και όλοι οι υπόλοιποι που πρόδωσαν την πατρίδα τους με τον χειρότερο τρόπο -Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς, Στουρνάρας, Τσακαλώτος- δεν πρόκειται να τιμωρηθούν ποτέ.

Άλλωστε, στην σύγχρονη Ελλάδα οι Εφιάλτες προάγονται σε πρωθυπουργούς, υπουργούς, ακαδημαϊκούς και διευθυντές τραπεζών.

Δεν εκτελούνται όπως παλαιότερα.

Με όλα αυτά, η χώρα οδηγείται μέσα στην γενική αδιαφορία στον αφανισμό της.

Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι πολίτες –όπως πολύ σωστά χιλιάδες φορές έχεις επισημάνει– πιστεύουν σε προσωπικό επίπεδο πως θα την γλιτώσουν, πως θα σωθούν.

Η ανοησία θριαμβεύει μέσα στο πόπολο, όταν πια είναι γνωστό τοις πάσι πως οι θέσεις στην Κιβωτό της σωτηρίας είναι λίγες κι από καιρό κρατημένες.

Τις έχουν ήδη καπαρώσει οι δωσίλογοι, οι μεγαλοαπατεώνες, οι μεγαλοπαπάδες και οι όλοι οι γνωστοί μαφιόζοι.

Οι υπόλοιποι –Μενουμευρώπηδες και μη– τον Πούλο και στο μπαούλο.

Στο χρονοντούλαπο δηλαδή της ιστορίας που έλεγε κι ο Παπατζής.

Ο ελληνικός λαός βρέθηκε την πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του να αγωνισθεί για την επιβίωση του, έχοντας τα «πνευματικά» εφόδια της μεταπολίτευσης, της ένταξης στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ.

Τι διαφορετικό θα μπορούσε άραγε να συμβεί;

Μάλλον τίποτα άλλο από αυτό που συμβαίνει.

Νομίζω πως είναι πια κουτό να ελπίζουμε σε κάποιο από μηχανής θεό, σε μια ξαφνική αφύπνιση των συνειδήσεων.

Καθηλωμένοι στην εξέδρα παρακολουθούμε υποχρεωτικά έναν αγώνα στον οποίο μας έχουνε πάρει τα σώβρακα.

Περιμένουμε υπομονετικά να έρθει η ώρα που ο διαιτητής θα σφυρίξει την πολυπόθητη λήξη.

Θα υποστούμε τις αποδοκιμασίες και τις κοροϊδίες των αντιπάλων και μετά -πικραμένοι και ηττημένοι- θα επιστρέψουμε πίσω στο σπίτι μας.

Μόνο που δεν θα υπάρχει τότε σπίτι για γυρισμό, κι αυτό είναι κάτι που με τρόμο μόλις που αρχίζουμε να το αντιλαμβανόμαστε.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Η μαφία πάντως υπάρχει. Δεν χάνει μάλιστα την ευκαιρία, να μην υπογραμμίζει την παρουσία της. Πχ, πολύ πρόσφατα η Κομισιόν απαίτησε από την Βρετανία την καταβολή 100 δισ. ευρώ για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις σχετικά με την πρόσβαση του Ηνωμένου Βασιλείου στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά των Γερμανών. Το έχω ξαναγράψει. Αν οι Βρετανοί μπουν στην λογική της «έντιμης και βάση της κοινής λογικής» διαπραγμάτευσης με τους μαφιόζους, τους περιμένει η μοίρα των Ελλήνων. Ελπίζω ειλικρινά –και για το καλό ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου – μετά από τις εκλογές του Ιουνίου να δούμε ένα διαφορετικό πρόσωπο από το Λονδίνο.

(Αγαπητέ Ηλία, όλες οι κυβερνήσεις -από την αρχή της χρεοκοπίας- ψηφίζουν μέτρα που τα εφαρμόζει η επόμενη κυβέρνηση. Άλλωστε το τρίτο Μνημόνιο το ψήφισαν όλοι παρέα. Και, ας μην κοροϊδευόμαστε, το πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι πως θα ήθελε να περάσει αυτός το Μνημόνιο και όχι ο Τσίπρας. Ηλία, το εντυπωσιακό δεν είναι ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης κι όλοι αυτοί οι ξεπουλημένοι. Το εντυπωσιακό είναι η συμπεριφορά των Ελλήνων. Ηλία, ούτε κιχ. Σε λίγο, οι Έλληνες θα βρίζουν όποιον τολμάει να αμφισβητήσει τα Μνημόνια, γιατί θα τους θυμίζει πόσο ξεφτιλισμένοι είναι. Με την ευκαιρία, ένας σχετικά νέος αναγνώστης του μπλογκ, μου έστειλε μια σειρά από κείμενα που με αφορούν, και με ρωτάει πώς γίνεται να με βρίζουν συριζαίοι, δεξιοί, φιλελέδες, κουκουέδες, πασόκοι, ακροδεξιοί, χρυσαυγίτες, “πνευματικοί άνθρωποι” και άλλα παιδιά. Γέλασα πάρα πολύ. Ηλία, εγώ σκέφτομαι να κάνω κάτι άλλο που αγαπάω σε κάποιο άλλο τόπο, αλλά αυτά θα τα πω μόνο σε εσένα. Πάντως, έχω δώσει διορία στον εαυτό μου. Να είσαι καλά. Και Ελλάδα μόνο για διακοπές. Μακριά. Είναι μεταδοτικό.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.