Οι παντρεμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ

Αγαπητέ μου Πιτσιρίκο,
Ορμώμενη από το άρθρο σου για τα διαζύγια της κρίσεως πατώ σε αυτό -ο έχων τη μύγα, μυγιάζεται-, για να παραθέσω μια διαχρονική μεν αλλά και έντονα υπαρκτή, άλλη πραγματικότητα των ελληνικών γάμων, ειδικότερα στα χρόνια της οικονομικής κρίσεως και αυτό αφορά τα ζευγάρια (συνήθως ΜΕ παιδιά) που δηλώνουν πως δεν μπορούν να χωρίσουν.

Και δεν θέλουν -αν λάβουμε υπόψη ότι η επιθυμία βουνά κινεί- και δεν μπορούν, εξαιτίας της ατομικής και οικογενειακής οικονομικής κατάστασής τους, έχουν δεν έχουν ΕΝΦΙΑ ή ότι άλλο σχετικό με την υπερφορολόγηση, καθιστώντας (θα έλεγα οικειοθελώς) έναν συνήθως εκ των δύο υπόδουλο του άλλου.

Ειδικότερα, αν το ή τα άτομα είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, ή αν υπάρχει χρόνια ανεργία, ή, κατά την άποψη μου,αν έχουν μάθει να βασίζονται στον “Άλλο”, γεγονός βέβαια που δεν γνωρίζει οικονομικό status αλλά έχει να κάνει καθαρά με την κουλτούρα και την ψυχολογία που καλλιεργείται -τουλάχιστον- στον ελληνικό, οικογενειακό κύκλο.

Αρκετά συχνά ακούω δια στόματος μέρους ζευγαριών για την “αλλαγή συμπεριφοράς” του ενός τουλάχιστον μετά την εκτόνωση της κρίσης πάνω στο οικονομικό πλαίσιο και οι βίαιες συμπεριφορές ενδοοικογενειακά επιβεβαιώνονται σχεδόν απροκάλυπτα.

Επίσης, παρατηρείται και μεγάλη εκτόνωση εξωσυζυγικά, πράγμα που έχει ενισχύσει τα φαινόμενα swinging -OΚ αυτο είναι ενδοσυζυγικό, με εξωσυζυγική υπόσταση που είναι βαπτισμένη κοινή συναίνεση για το καλό του γάμου- και γενικότερα το κέρατο και το βίτσιο πάει σύννεφο.

Γνωρίζω ανθρώπους -συχνότερα γυναίκες- που δέχονται βία, την οποία προφανέστατα την δεχόντουσαν και στο παρελθόν ή έστω υπήρχαν δείγματα αυτής και παρέμεναν σε παθητική θέση και δηλώνουν επιθυμία να το σκάσουν από το γάμο τους, αλλά είτε δε βρίσκουν δουλειά με επαρκή οικονομικό αντάλλαγμα, ώστε να ανταπεξέλθουν για τις ίδιες και τα παιδιά τους, όπως αντίστοιχα γνωρίζω και ανθρώπους που, με πρόσχημα το καθήκον, παραμένουν στο γάμο, ακριβώς γιατί παρέχει ασφάλεια οικονομική και κοινωνική, ενώ ουσιαστικά σιχαίνονται και που συνευρίσκονται στα ίδια τετραγωνικά με τον συμβίο.

Παρ όλ’ αυτά, παιδιά κάνουν. Κάνουν και με ένα μισθό. Απορώ που γράφεις σε προηγούμενο άρθρο σου ότι ΔΕΝ κάνουν. Θα προτιμούσα να βλέπω τα πραγματικά γεγονότα και όχι τις στατιστικές.

Θυμάμαι και στις καλές εποχές δεν έκανε ο μέσος Έλληνας πάνω από ένα ή δύο παιδιά.

Με μεγάλη έκπληξη ακούω να εγκυμονούν ζευγάρια που το αφήνουν στη τύχη τους. Σου λέει όλο και κάτι θα κάτσει,παππούς, γιαγιά, επιδότηση -καλά μη γελάς-, φιλανθρωπικό ίδρυμα ενίσχυσης των ευπαθών ομάδων (με ή χωρίς ψεύτικα στοιχεία)

Στέκομαι στο πιο σημαντικό κατά την άποψή μου: Δεν υπήρξε και ΔΕΝ υπάρχει ψυχολογική υποστήριξη τόσο στις οικογένειες, όσο και στο σχολικό περιβάλλον, ώστε να προετοιμάζει τα νέα παιδιά για τις επιλογές της ενήλικης ζωής τους.

Θυμάμαι στα σχολεία μας έστελναν ιερέα για να μας εξομολογήσει και όχι ψυχολόγο σε μόνιμη βάση για να συντελέσει στην ψυχική ωρίμανση των παιδιών και των εφήβων.

Μετά λοιπόν με τις επιταγές και τις ευλογίες των προγόνων και της κοινωνίας κάνουμε δικές μας οικογένειες.

Εν έτει 2017 σχεδόν όλοι κάνουν παιδιά.

Παιδιά κάνουν παιδιά -όπως έλεγε και μια εξαιρετική ταινία- και δεν ξέρουν τι να τα κάνουν μετά.

Η Κρίση υπήρξε και υπάρχει ως ένα καταπληκτικό άλλοθι για να εμφανίσουμε ένα πρόβλημα ως υπαιτιότητα Άλλου. Πάντα κάποιος Άλλος.

Και όταν ο άλλος είναι πιο αδύναμος από εμάς, είτε βρίσκουμε τον εαυτό μας και πληρώνουμε με λίγη τύχη το τίμημα της ανεξαρτησίας μας είτε αυτοκτονούμε (να σημειωθεί ότι το σχετικό ποσοστό αυξάνεται καθημερινά).

Φιλικά

Δήμητρα

(Αγαπητή Δήμητρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο γάμος είναι ένας παρωχημένος θεσμός. Τα υπόλοιπα αφορούν τις προσωπικές ζωές των ανθρώπων, οπότε αφορούν τους ίδιους. Αυτό που θα σχολίαζα είναι πως, όταν οι άνθρωποι αρνούνται να ενηλικιωθούν, μάλλον δεν θα γίνουν και πολύ καλοί γονείς. Η τάση πολλών σημερινών γονιών να πιστεύουν πως πρέπει να είναι φίλοι με τα παιδιά τους -αρνούμενοι τους ρόλους τους και τη σύγκρουση που είναι δημιουργική- οδηγεί στο πολύ αστείο φαινόμενο οι μανάδες να είναι σαν συμμαθήτριες των παιδιών τους και οι μπαμπάδες να φλερτάρουν με τις συμμαθήτριες της κόρης τους. Πάντως, οι γεννήσεις στην Ελλάδα έχουν μειωθεί μετά την χρεοκοπία. Ζούμε σε ένα κράτος και το κράτος έχει υπηρεσίες και στοιχεία. Δεν εξαρτάται από το τι νομίζουμε εγώ κι εσύ. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.