Διαδηλώνοντας στην πολιτισμένη Δύση

Γεια σου Πιτσιρίκο,
Με αφορμή τα κείμενα και τα podcasts σου για τη Συρία και τους πολίτες του δυτικού κόσμου, είπα να μοιραστώ μαζί σου την εμπειρία μου από την πρόσφατη αντιπολεμική διαδήλωση που έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο εδώ στη Σκωτία.

Πάω, που λες, και βλέπω καμιά τριανταριά άτομα να στέκονται μαζεμένα στην πλατεία.

Μπαίνω κι εγώ στο μπουλούκι και πιάνω κουβέντα με τους ντόπιους.

Ακριβώς δίπλα μας, τραγουδάει μια γυναικεία χορωδία αντιπολεμικά τραγούδια, κρατώντας ένα μεγάλο υφασμάτινο πανό που γράφει “Protest in Harmony”.

Κοιτάω γύρω μου. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι πάνω από πενήντα. Αναρωτιέμαι πού να είναι όλοι οι συνομήλικοι μου.

Εκείνη τη στιγμή βλέπω έναν γνωστό μου λίγο πιο πέρα. Ιταλός, μένει χρόνια εδώ. Βιάζεται.

Μοιάζει να αποφεύγει να κοιτάξει προς τη διαδήλωση και περνάει από δίπλα.

Τελικά μπαίνει σε κατάστημα γνωστής εταιρείας τεχνολογίας. Σκέφτομαι, μπορεί να του χάλασε το smartphone, δεν παίζεις με αυτά.

Μετά από λίγο, μια κοπέλα φεύγει και μου δίνει το χαρτί της να το κρατάω.

Κοιτάω, γράφει “DON’T BOMB SYRIA” με μεγάλα γράμματα.

Λίγο αργά για αυτό, σκέφτομαι, αλλά το μοστράρω.

Στο μεταξύ, πιάνω με την άκρη του ματιού μου φωσφοριζέ γιλέκα.

Έχουν σκάσει βλέπεις οι πολιτσμάνοι, δύο μόνο στον αριθμό γιατί δεν μας λες και απειλή. Πιο πολύ αριστερό networking event θυμίζουμε.

Πιάνουν την κουβέντα με τον τύπο στο τραπεζάκι της συγκέντρωσης και μάλλον προσπαθούν να τον πείσουν να το διαλύσουμε.

Δεν περνάει λίγη ώρα και βλέπω ένα νταμάρι να προχωράει προς το μέρος μας. Θέλει να κόψει δρόμο για να μπει στην κοντινότερη παμπ να πιει το αφέψημά του.

Όπως περνάει από δίπλα μου αρπάζει το χαρτί που κρατάω και το σκίζει από το χέρι μου.

Προχωρώντας ακάθεκτος προς το αναψυκτήριο, το τσαλακώνει και το πετάει φωνάζοντας σε άπταιστα σκωτσέζικα:

“Βομβαρδίστε την Συρία!” (σε ελεύθερη μετάφραση).

“Ποιο είναι το πρόβλημά σου;” τον ρωτάω.

“Δολοφονούν παιδιά με χημικά’ απαντά με τρεμάμενη φωνή, “πρέπει να πεθάνουν”.

Παρατηρώ ότι το στόμα του είναι ελαφρώς ανοιχτό, λίγο σάλιο έχει μαζευτεί στη μέση και πέφτουν σταγόνες. Ή έχει κάποιο νοητικό πρόβλημα, ή απλά έχει γίνει λιάρδας από τα ξύδια μέρα μεσημέρι.

“Σου λένε ψέματα” πετάγεται ένας ηλικιωμένος κύριος δίπλα μου που έσπευσε να με υπερασπιστεί.

Μουρμουρίζοντας ο ψηλός, την κάνει γιατί διψάει.

“Συγγνώμη για αυτό” μου λέει ο φίλος, αφού μαζεύει το χαρτί, το ισιώνει και μου το δίνει. “Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο”.

Πιάνω την κουβέντα με τα δύο παλικάρια. Ο ένας ενθουσιάζεται που είμαι Έλληνας και μου λέει τα σχέδια του για τον Σεπτέμβριο, όπου θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα με ιστιοπλοϊκό, αυτοκίνητο και τραίνο.

Στο μεταξύ, ο κόσμος αραιώνει. Είχαν περάσει βλέπεις και δυο ώρες και η αστυνομία φαίνεται να έκανε τη δουλειά της.

“Μάλλον ηρεμεί η συγκέντρωση” μου λέει, “ώρα να πάμε κι εμείς σπίτια μας”.

Αποχαιρετηθήκαμε, έβαλα το χαρτί στην τσάντα μου, πήρα το ποδήλατό μου κι έφυγα για το πάρκο.

Από κάτι τέτοια μάλλον αντλούσαν έμπνευση οι Monty Python.

Τα φιλιά μου

Ο κουρδιστός ποδηλάτης

(Αγαπητέ φίλε, σήμερα είναι μόδα η ιδιωτεία και η αδιαφορία. Μια εποχή Facebook. Επίσης, έχω την εντύπωση πως οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν τινάξει τα πέταλα. Γηρασμένες και ανέμπνευστες. Χώρια που ζείτε σε μια χώρα που έχει ακόμα βασιλιάδες. Και δεν μπορεί πια να βγάλει νέους Monty Python. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.