Μια φορά μετανάστης, πάντα μετανάστης

Έφυγα 23 Σεπτέμβρη του 2007, για τέσσερις μήνες για Erasmus, τελικά έμεινα εννιά και, μόλις επέστρεψα στην Ελλάδα, πήρα πτυχίο, και ενάμιση χρόνο μετά γύρισα στη Γαλλία για μεταπτυχιακό.

Το μεταπτυχιακό, και η ανεργία και η καμιά άλλη προοπτική στον ορίζοντα, με έφεραν στο διδακτορικό.

Για να το τελειώσω, κάνω άλλες δυο δουλειές που προσπαθούν να πληρώσουν το ενοίκιό μου που είναι τσουχτερό, αλλά, ως φτωχή και άνεργη, με ενισχύει λίγο το κράτος.

Το τελείωσα, το έγραψα. Έφτυσα αίμα για να γράψω τις 447 σελίδες του στα γαλλικά.

Μιλάς τη γλώσσα, αλλά δεν θα γίνει ποτέ η μητρική σου, και για αυτό θα είσαι πάντα ξένος.

Πάντα θα σου συχγωρούν τα λαθάκια σου, αλλά ποτέ δε θα είσαι σαν και αυτούς.

Όταν πιάνω κουβέντα με κάποιον, εντυπωσιάζομαι άμα στα πρώτα πέντε λεπτά δεν με έχει ρωτήσει απο πού έρχεται αυτό το «αξάν» μου, γιατί τόσο τους παίρνει το περισσότερο να σε ρωτήσουν απο πού είσαι, μπας και είχες την ψευδαίσθηση ότι ήσουν κάτι άλλο από ξένος.

Δεν έχω και τηλεόραση, ποτέ δεν θα είμαι πολιτισμικά κομμάτι των Γάλλων, ένα απλό χαζό επιτραπέζιο για μένα είναι σπαζοκεφαλιά, γιατί μετά απο δέκα χρόνια δεν καταλαβαίνω όλες τις αναφορές τους· κι αν τις καταλαβαίνω, κάποιος θα με ρωτήσει αν έχω κατάλαβει, αν δηλαδή συνειδητοποιούν πόσο μα πόσο δύσκολο είναι για μένα να παίξω τη μ@λακία τους. Και αυτό είναι ένα χαζό παράδειγμα.

Γιατί, για να μπεις κάπως στην κοινωνία, το πρώτο ειναι η γλώσσα. Το βασικότερο.

Να την μιλάς τέλεια, να καταλαβαίνεις τα πάντα, να γελάς με τα αστεία και να κάνεις τους άλλους να γελούν με τα δικά τους.

Και αυτό παίρνει πολύ. Τα πρώτα περίπου δύο χρόνια μπορεί να τα περνάς σε μια γωνιά, να γελάς όταν οι άλλοι γελάνε και να αισθάνεσαι ο χαζός της παρέας γιατί δεν μπορείς να εκφραστείς.

Το δεύτερο ειναι η επαγγελματική αποκατάσταση.

Για μένα, ωστόσο, δε μπορεί να ισχύσει τόσο αυτό γιατί δεν μπορώ να δουλέψω κάπου full time από τη στιγμή που πάντα τις νύχτες μου τα τελευταία τρία χρόνια γράφω το διδακτορικό.

Και τέλος, θα έλεγα, ο …γκόμενος ο ντόπιος.

Φυσικά, όλα αυτά τα λέω ως Ελληνίδα, τίποτα από αυτά δεν ισχύουν αν το χρώμα του δέρματός σου είναι πιο σκούρο ή τα μαλλιά σου πιο μελαχρινά.

Το αστείο είναι ότι, μετά απο κάποια χρόνια, παντού είσαι ξένος· εδώ δεν είσαι Γάλλος και στην Ελλάδα είσαι γαλλοφερμένος και με μια ειρωνεία αυτό πάντα, «έλα μωρέ, εσύ καλοπερνάς εκεί».

Μια φορά μετανάστης, πάντα μετανάστης!

Έφυγα πριν από την κρίση, και, λόγω των σπουδών μου στις τέχνες και στα γράμματα, δεν μπήκα ποτέ στον πειρασμό να γυρίσω πίσω γιατί δεν με περιμένει τίποτα καλύτερο.

Ίσα ίσα, οι φίλοι πλέον είναι εδώ και όχι στην Ελλάδα.

Όποιος νομίζει οτι εδώ όλα είναι ρόδινα πλανάται.

Τίποτα αισιόδοξο δεν διαφαίνεται, με βλέπω τον Ιούνη να κρεμάω άλλο ένα πτυχίο στον τοίχο, και από ψώνιο και βίτσιο να υπογράφω δόκτωρ!

Γιατί και εδώ έχει ανεργία, και εδώ κανείς δεν δίνει λεφτά, ούτε για τις τέχνες, ούτε για τα γράμματα, ούτε για την εκπαίδευση!

Απλά, η υγεία είναι λίγο καλύτερη· λίγο ακόμη φροντίζουν εμάς τους φτωχούς.

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν ξέρω άμα έγινα καλύτερη.

Σίγουρα μεγάλωσα και ωρίμασα, έμαθα, είδα πράγματα, ταξίδεψα· που ίσως δεν θα ήταν το ιδιο εύκολο άμα είχα μείνει στο νησί μου.

Δεν ξέρω πού με βλέπω σε δέκα χρόνια.

Εδώ δεν ξέρω πού θα με βρει ο άλλος μου Σεπτέμβρης.

Λες να ‘ναι στιγμή να ψάξω και εγώ κανά πρίγκΙπα; Να τον κάνω πολύτεκνο και να περνάω τη μέρα μου, ξεσκονίζοντας τα πτυχία μου;

Αλλα όχι, δε με βλέπω σίγουρα στην Ελλάδα.

Γιατί την Ελλάδα τη βλέπω όλο και χειρότερα.

Εδώ ακόμη καλλιεργώ μια ελαφριά και αφελέστατη ελπίδα -μέσα στην απελπισία μου- ότι κάτι θα φέξει και για εμένα.

Επίσης, σκέφτομαι να κάνω τα χαρτιά μου για την υπηκοότητα, ώστε, όταν βγει η Λεπέν, να μη με απελάσει.

Γιατί τα πράγματα πάνε κατά διαόλου παντού!

Δ.

(Αγαπητή φίλη, με τρελαίνει η σκέψη πως εσείς -όπως και πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες και όχι μόνο- έχετε μεταναστεύσει για να σπουδάσετε όσο περισσότερο μπορείτε, ώστε να βρείτε μια δουλειά στο εξωτερικό. Κι αυτό συμβαίνει σε μια εποχή που οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται ταχύτατα, λόγω της αυτοματοποίησης και της τεχνολογίας, αλλά και της υποχώρησης τομέων, όπως οι τέχνες. Οπότε, ο ανταγωνισμός για μια θέση φουντώνει. Κάτι είναι λάθος σε όλο αυτό. Αλλά θα την βρούμε τη λύση. Σας ευχαριστώ. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.