Η εμπειρία μου στο εξωτερικό

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Με λένε Εύη και μόλις επέστρεψα από το Βερολίνο, καθώς βρισκόμουν εκεί ως υπότροφος στα πλαίσια του Erasmus για να κάνω πρακτική άσκηση.

Όταν ακούς τη λέξη “Γερμανία”, αυτόματα κάνεις συνειρμούς με διάφορες λέξεις και φράσεις, όπως κανονικότητα, όλα κυλούν ρολόι, πειθαρχία, υψηλοί μισθοί.

Εντάξει, δεν αντιλέγω, τα συνάντησα και τα βίωσα όλα αυτά στο Βερολίνο όπου διέμεινα για 3 μήνες, σε μία πόλη που είναι διαπολιτισμική και απαρτίζεται από πολιτισμικές και κοινωνικές αντιθέσεις.

Το λεωφορείο πάντα στις 07.59 περνάει από τη στάση, όπως αναγράφει και στους πίνακες.

Ούτε μία ημέρα δεν ήρθε είτε ένα λεπτό νωρίτερα, είτε ένα λεπτό αργότερα.

Δεν αντιμετωπίζεις προβλήματα και δυσκολίες στην καθημερινότητά σου, διότι γνωρίζεις ότι ο καθένας βρίσκεται στο πόστο του την ώρα που πρέπει, αφού αυτό το θεωρούν ως το φυσιολογικό.

Στο χώρο εργασίας μου, εγώ, ως πρακτικάριος, κατάλαβα τι σημαίνει το γερμανικό σύστημα που συχνά συζητούμε στις παρέες μας.

Οφείλεις να βρίσκεσαι στη δουλειά σου στην ώρα σου και να φεύγεις ακριβώς την ώρα που σχολάς, όχι νωρίτερα, όχι αργότερα.

Διότι κάτι που μου προκάλεσε εντύπωση είναι το γεγονός πως στην Γερμανία, ο εργαζόμενος απολαμβάνει σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα εργασιακά του δικαιώματα.

Ακόμη κι αν αρρωστήσει, δεν ζει με το φόβο μήπως δεχτεί επίπληξη επειδή έλειψε από τη δουλειά του για πολλές ημέρες.

Και με παραξένεψε ιδιαίτερα, καθώς η Γερμανία δεν είναι αυτή η οποία, με τις πολιτικές της, προκειμένου να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε από τη δεινή οικονομική κρίση, έχει καταστρατηγήσει κάθε είδους εργασιακό δικαίωμα με τις μνημονιακές υποχρεώσεις που μας επιβάλλει;

Παράλληλα, γνώρισα και αρκετούς Έλληνες.

Όλοι με το βλέμμα στην Ελλάδα, λέγοντας πόσο τους λείπει η πατρίδα και αδημονώντας να έρθει το καλοκαίρι για να χαρούν τον μοναδικό ήλιο της Ελλάδας.

Κανένας, όμως, δεν σκέφτεται να αποχωριστεί τη ξενιτιά και να γυρίσει στη γενέτειρά του, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.

Μία χαρακτηριστική φράση που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι από έναν Έλληνα μετανάστη, ο οποίος παραδέχτηκε χαρακτηριστικά ότι “ζει μόνο 25 ημέρες το χρονό”.

Μόνο αυτές τις 25 ημέρες που έρχεται οικογενειακώς στην Ελλάδα για διακοπές και νιώθει πως είναι πάλι στο σπίτι του και πως περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που τον κατανοούν και διέπονται από τις ίδιες συνήθειες και γνωρίσματα με αυτόν.

Νιώθει ότι είναι στη χώρα του, αντικρίζοντας το γαλανό του ουρανού, που στη Γερμανία σπανίζει, λόγω της ομίχλης.

Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα στη Γερμανία.

Για κάποια χρόνια ίσως ναι, με σκοπό να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου και να εξελίξω τις μελλοντικές επαγγελματικές μου διαδρομές, μέσω κάποιου μεταπτυχιακού.

Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να συνηθίσω να ζω στους -20, με την προοπτική ότι θα ξυπνάω το πρωί και δεν θα αντικρίζω ήλιο αλλά, αντίθετα, έναν μουντό ουρανό, λόγω ομίχλης.

Θα δουλεύω σε εργασιακά περιβάλλοντα με αρκετά υψηλούς ρυθμούς που ο τεράστιος ανταγωνισμός θα “εξαφανίζει” επαγγελματικά όποιον μειονεκτεί συγκριτικά με κάποιον άλλον.

Έχω στην οικογένειά μου ανθρώπους που έζησαν και ζουν στη ξενιτιά.

Και αναρωτιέμαι γιατί αναγκαζόμαστε να εγκαταλείπουμε το σπίτι μας, προκειμένου να αποκτήσουμε πρόσβαση στο αυτονόητο δικαίωμα της εργασίας;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα είναι νικήτρια στο λεγόμενο “brain drain”;

Και παρά τους ικανοποιητικούς μισθούς εργασίας και την αναμφισβήτητη ποιότητα ζωής, αξίζει να νιώθεις πως ζεις μόνο 25 ημέρες το χρόνο;

Εύη

(Αγαπητή Εύη, εγώ είμαι υπέρ της κατάργησης της δουλειάς, η οποία, ούτως ή άλλως, καταργείται από μόνη της. Οπότε, μου φαίνεται εντελώς παράλογο να εγκαταλείπεις τη χώρα που γεννήθηκες και να πηγαίνεις σε μια άλλη χώρα μόνο και μόνο για να δουλέψεις. Πόσω μάλλον, όταν αυτό συμβαίνει σε μια εποχή που οι θέσεις εργασίας μειώνονται με αστραπιαίους ρυθμούς, εξαιτίας της αυτοματοποίησης και της τεχνολογίας. Κοιτώντας λίγα χρόνια μπροστά, δεν πας πουθενά. Και αγωνίζεσαι για το βασικό εισόδημα. Μαζί με τους άλλους πολίτες του κόσμου. Αλλά οι άνθρωποι έχουν ένα βασικό πρόβλημα. Και μόλις τώρα -δηλαδή τώρα που σου απαντάω- μου ήρθε ιδέα για κείμενο. Εύη, εδώ να μείνεις. Όχι σε μεγάλη πόλη. Σε κάποιο νησί. Και οι Γερμανοί εδώ θα έρθουν να ζήσουν. Με χάπια τους κρατάνε. Όλη η Ευρώπη στην Ελλάδα θα μαζευτεί. Έρημος θα γίνουν οι Γερμανίες και οι Ολλανδίες. Σε ευχαριστώ, Εύη. Καλή ζωή. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.