Χριστούγεννα ήρθαν πάλι και η φτώχεια είναι μεγάλη

Αγαπητέ πιτσιρίκο
Στον τίτλο του κειμένου που σου στέλνω, παραφράζω ένα τραγούδι μίας πολύ γνωστής τραγουδίστριας που είναι “must” αυτές τις μέρες κάθε χρόνο και ακούγεται κατά κόρον σε ραδιόφωνα και χώρους διασκέδασης.

Και φυσικά, πέραν όλων των άλλων, η περίοδος αυτή του χρόνου ωθεί τους περισσότερους ανθρώπους -όσους μπορούν φυσικά- σε αύξηση του καταναλωτισμού τους και της διάθεσης για ξεσάλωμα· είναι χαρακτηριστικό ότι τα εμπορικά καταστήματα κάνουν σημαντικό μέρος του τζίρου τους ενώ και τα κέντρα διασκέδασης κάνουν χρυσές δουλειές.

Παλιότερα μάλιστα στις παλιές καλές εποχές -α ρε μεγάλο ΠΑΣΟΚ,τι καλά περνούσαμε-, υπήρχαν ατελείωτα τσάρτερ για δημοφιλείς προορισμούς του εξωτερικού, κρατήσεις σαλέ και συναφείς επενδυτικές δραστηριότητες.

Τώρα φυσικά η κρίση τα έχει περιορίσει αρκετά όλα αυτά, όμως επί της ουσίας δεν νομίζω οτι έχει αλλάξει και πολύ η νοοτροπία των Ελλήνων, απλά δεν έχουν τα λεφτά που είχαν στο παρελθόν για να τα πετάνε δεξιά κι αριστερά.

Έτσι, τα μπουζούκια μειώθηκαν πολύ σε αριθμό και πλέον δεν λειτουργούν σε καθημερινή βάση ούτε είναι ασφυκτικά γεμάτα κάθε βράδυ όπως παλιότερα, ενώ οι εκδρομές σε Βιέννη, Ρώμη, Λονδίνο κλπ, είναι για λιγότερους σε σχέση με τον πανζουρλισμό που γινόταν τη χρυσή εποχή εκείνη.

Από την άλλη μεριά, την περίοδο αυτή που όλα είναι στολισμένα και γιορτινά, φαίνονται πολύ περισσότερο και πιο έντονα οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, τουλάχιστον σε όσους μπορούν ή θέλουν να τις δουν, γιατί πολλοί κάνουν πως δεν τις βλέπουν, κάπως σαν το δεκαπεντάχρονο που βλέπει τη γιαγιά όρθια στο λεωφορείο και αντί να σηκωθεί για να της δώσει τη θέση, απλά κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Έτσι λοιπόν στους εμπορικούς δρόμους και όχι μόνο, έχουν αυξηθεί σε υπερβολικό και ιδιαίτερα στενάχωρο βαθμό -και εδώ θα μου επιτρέψεις να πω για όσους στεναχωριούνται-, οι άνθρωποι που κάθονται ή ξαπλώνουν κάτω με ένα πλαστικό ποτήρι μπροστά τους και ζητούν τη βοήθεια των υπολοίπων· φυσικά, έστω και ένας να υπάρχει άστεγος και ανήμπορος είναι ντροπή για την κοινωνία μας, αλλά εδώ μιλάμε για πολύ μεγάλο αριθμό.

Και καθισμένοι κάτω μέσα στο κρύο, στην καλύτερη περίπτωση σκεπασμένοι με καμιά κουβέρτα αλλά τί να σου κάνει κι αυτή, απλά βλέπουν ανθρώπους να περνούν δίπλα τους, ατελείωτα βιαστικά πόδια, ατελείωτα αδιάφορα μάτια, μη σου πω ότι κάποια μάτια είναι και ενοχλημένα από την παρουσία τους.

Κι όμως αυτοί είναι εκεί.

Μήπως και εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί.

Μήπως και κάποιος τους λυπηθεί και τους φέρει ένα άχρηστο γι’ αυτόν μπουφάν, φόρμα ή κουβέρτα.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι “προνόμιο” μόνο της χώρας μας, ατελείωτοι άστεγοι υπάρχουν και στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, τη Νέα Υόρκη και στην πόλη του φωτός, το Παρίσι, και στην πόλη της μόδας, το Μιλάνο και παντού.

Και εννοείται πως σε άλλες περιοχές του πλανήτη θερίζουν η πείνα, οι αρρώστιες και οι πόλεμοι, οι άνθρωποι εκεί δεν καταλαβαίνουν αν είναι Χριστούγεννα.

Και οι “μεγάλοι” αυτού του πλανήτη δεν κάνουν τίποτα για να τα σταματήσουν όλα αυτά.

Και οι έχοντες και κατέχοντες αρκούνται σε τιποτένιες αγαθοεργίες -βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις-, που οι περισσότερες γίνονται για λόγους προβολής και δημοσίων σχέσεων και σε πολλές περιπτώσεις για να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας για τα όσα εγκληματικά κάνουν στην ανθρωπότητα.

Και εμείς οι υπόλοιποι δεν κάνουμε παρά ελάχιστα από όσα θα μπορούσαμε· θα περίμενε κανείς να έχει αυξηθεί η αλληλεγγύη λόγω της κρίσης, αλλά να με συγχωρέσεις δεν το βλέπω και πολύ αυτό.

Μακάρι να κάνω λάθος.

Πιτσιρίκο, σου είχα γράψει παλιότερα το “δεν υπάρχει ελπίδα”.

Τις μέρες αυτές η αίσθηση αυτή γίνεται ισχυρότερη.

Φιλικά

Σόλων

(Αγαπητέ φίλε, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή της κατανάλωσης και του καπιταλισμού. Τα Χριστούγεννα δεν είναι για τα παιδιά, είναι για τα εμπορικά. Για τα παιδιά είναι κάθε μέρα, γιατί τα παιδιά είναι οι μόνοι άνθρωποι που ζουν το τώρα και αδιαφορούν παντελώς για το χθες και το αύριο. Αυτό που συμβαίνει τα Χριστούγεννα στους ανθρώπους -σε όσους έχουν ψυχή τουλάχιστον- είναι ότι πλημμυρίζουν από τις αναμνήσεις των χρόνων που πέρασαν. Και όλοι έχουμε κάποιον να πενθήσουμε. Με πρώτο τον εαυτό μας. Η φτώχεια δεν είναι μεγάλη. Σε σύγκριση με τους περισσότερους λαούς του κόσμου, είμαστε πλούσιοι. Τα μπουζούκια -όπως έχουν καταντήσει εδώ και δεκαετίες- είναι λούμπεν, και το Παρίσι, όπως διαπιστώνουμε, δεν προσφέρεται για χριστουγεννιάτικες διακοπές. Η χαρά της γιορτής δεν είναι στα λούσα στα χρήματα και στις εξόδους, είναι στα μάτια αυτών που αγαπάμε. Καλές γιορτές. Την αγάπη μου.)
.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.