Στην εποχή των μνημονί
Καλησπέρα Πιτσιρίκο,
Πραγματικά ξεκαρδίστηκα στα γέλια όταν άκουσα το “μην παραχαράσσετε την ιστορία, η Μακεδονία είναι μία” και σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν σου κόλλησε και το σιγανοτραγουδούσες συνέχεια.
Είναι απλά πιασάρικο με νευρική μουσική που σε κάνει να θέλεις κι άλλο. Νευρικά, όμως.
Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρικάς και εκείνη την εποχή ο κόσμος άκουγε ραδιόφωνο, που υπήρχαν εκπομπές δισκογραφικών εταιρειών και για ένα μισάωρο διαφημίζαν την πραμάτεια τους.
Από το μεσημέρι μέχρι νωρίς το βράδυ, ασταμάτητα.
Αξέχαστη δισκογραφική εταιρεία η Πάνιβαρ.
Με όλα τα ταλέντα της εποχής (Χριστοδουλόπουλος – Γιαννακάκη κλπ κλπ)
Τότε λοιπόν είχαν ταράξει τον λαουτζίκο με τα σουξέ της εταιρείας, το “Βρε μελαχρινάκι” και το “Παντρεμένοι κι οι δυό”
Περπατούσε ο κόσμος στο δρόμο και χαζονευρικά τραγουδούσε αυτό που του πλάσαρε το ραδιόφωνο και η Πάνιβαρ.
Παντρεμένοι κι οι δυό, γύρνα σε παρακαλώ…
Βρε μελαχρινάκι με πότισες φαρμάκι…
Και τούμπαλιν.
Βέβαια, εκείνη την εποχή υπήρχε και ο τεράστιος αυθεντικός λαϊκός καλλιτέχνης ο Άκης ο Πάνου.
Θεοσχωρέστον που λένε και στο χωριό μου.
Έγραφε ο Ακης αριστουργήματα και σε μουσική αλλά και σε στίχο.
Ένα από τα μεγάλα του τραγούδια ήταν το Εφτά νομά σ΄ ένα δωμά.
Εφτά νομά σ΄ένα δωμά
που να ξαπλώ να κλείσεις μα
Ο ένας πάει σινεμά
Ο άλλος πέφτει και κοιμά
Υπνος με βάρδια δηλαδή
στην πόρτα σύρμα για κλειδί
Εφτά νομά δυστυχισμέ
σ΄ ένα δώμα φυλακισμέ
δικαίως αγανακτισμέ
και με τα πάντα αηδιασμέ
Πως τα ‘χεις έτσι μοιρασμέ
ντουνιά ψευτοπολιτισμέ
Οι δυό δουλέ απ΄τους εφτά
από τα χρε τι να προφτά
σαν τα τσουβά, σαν τα σκουπί
εφτά νομά χωρίς ελπί
σ΄ένα δώμα μισογιαπί
Ποιος να φωνά και τι να πει
Πιτσιρίκο, είχα εντυπωσιαστεί τότε από την ικανότητα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη αλλά και την πρωτοτυπία των στίχων του.
Να κόβει δηλαδή τις λέξεις και να δημιουργεί ρίμα.
Πριν λίγο καιρό τόλμησα και προσπάθησα να μιμηθώ αυτή την τεχνοτροπία στους στίχους, με θέμα σημερινό, που, για να λέμε την αλήθεια, δεν απέχει από αυτό που ήθελε να πει εκείνη την εποχή ο Ακης.
Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να γράψω κάτι και γω, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα…
Στην εποχή των μνημονί
Στην εποχή των μνημονί
Είμαι αβέρτα στριμωγμέ
Και κάνω μόκο τουμπεκί
Με μαιντανό ψιλοκομέ
Κι ενώ δεν εχω για να φα
Απ´ τη δουλειά απολυμέ
Κάνω αντίσταση ο μαλά
Ανάσκελα στον καναπέ
Στην εποχή των μνημονί
Κουμάντο κάνουν οι αγορέ
Κι οι ψεύτες οι πολιτικοί
Σκέφτονται μόνο την καρέ
Τρώω μονάχα απ´ τα συσσί
Φράγκο δεν έχω μες τη τσέ
Χρωστάω και στην εφορί
Και μού ´χουν κόψει και το ρε
Στην εποχή των μνημονί
Ολοι με έχουνε χεσμέ
Και δεξιοί κι αριστεροί
Μου σκίσαν την αξιοπρέ
Οι τράπεζες φαλιριμέ
Βγάζουν τα σπίτια στο σφυρί
Μονάχα οι σουρουκλεμέ
Εχουνε πόστα στην tv
Στην εποχή των μνημονί
Ολοι μου ρίξανε το φται
Μου πέταξαν και το σκοινί
Για να με δούνε κρεμασμέ
Εύκολα παρατηρεί κανείς πιτσιρίκο μου πως στους στίχους του Άκη οι εφτά άνθρωποι μέσα στη φτώχεια τους ήτανε ενωμένοι και μαζί αντιμετωπίζανε την κατάστασή τους. Στους δικούς μου στίχους το θέμα είναι ατομικό και ο καθένας μόνος του. Σημεία των καιρών.
Με μεγάλη εκτίμηση
senterfor
(Αγαπητέ φίλε, κάτι λέει πως το “Μην παραχαράσσετε την Ιστορία” έχει γίνει τρελό σουξέ και είναι πρώτο στις τάσεις στο YouTube. Δεν χάθηκε το τραγούδι, αν και γράφτηκε πριν 30 σχεδόν χρόνια. Βέβαια, ήθελε ένα πείραγμα με ένα μπιτ και ένα βίντεο, για να γίνει τεράστια επιτυχία και μέρος του εθνικού μας χαβαλέ. Αφού δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να γράψει ένα τραγούδι να μπει στα στόματά μας, θα τραγουδάμε όλοι μαζί “Μην παραχαράσσετε την Ιστορία”. Το “Παντρεμένοι κι οι δυό” και το “Βρε Μελαχρινάκι” είναι πια κλασικά τραγούδια. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος τότε να ακουστούν κάποια τραγούδια στο ραδιόφωνο -πέρα από τις διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιρειών- γιατί υπήρχε μόνο το κρατικό ραδιόφωνο και δεν υπήρχε περίπτωση το κρατικό ραδιόφωνο να παίξει το “Παντρεμένοι κι οι δυό”. Αντιθέτως, εκείνα τα χρόνια είχαν ταράξει τους Έλληνες με τα πολιτικά τραγούδια και τις τσιμινιέρες που πάγωσαν. Δεν γίνεται να τραγουδάς στην κοπέλα σου ότι πάγωσε η τσιμινιέρα, γιατί μπορεί να βγάλει το λάθος συμπέρασμα για το τι εννοείς με την “τσιμινιέρα”. Ωραία το πήγατε στον στίχο. Πάντως, ο Άκης Πάνου -στο “Χαροκόπου 1942-1953”, όπως είναι ο τίτλος του τραγουδιού- έκανε ρίμα κάθε στίχο με τον επόμενο, όχι τον πρώτο με τον τρίτο και τον δεύτερο με τον τέταρτο. Προφανώς, για να δίνει ένταση. Αυτό το τραγούδι -όπως και όλα τα άλλα που ήταν στον δίσκο “Θέλω να τα πω”- τα είχε γράψει ο Άκης Πάνου, για να τα τραγουδήσει σε δίσκο ο Καζαντζίδης. Ο Καζαντζίδης δεν τραγουδούσε τότε -λόγω των γνωστών προβλημάτων με την εταιρεία-, οπότε τα είπε ο Νταλάρας που μετά σκοτώθηκε με τον Άκη Πάνου. Ωραία χρόνια. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.