Το χτυπάς και ηχεί αληθινό

Πιτσιρίκο
συζητούσα με ένα φιλικό μου πρόσωπο για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
Εκείνο που με εντυπωσίασε για άλλη μια φορά ήταν πόσο εύκολα φταίχτες μας είναι σχεδόν πάντα “οι άλλοι”.

Δεν είναι εύκολο να δούμε τη δική μας συμμετοχή σε κάτι που μας πονά, κι ακόμα πιο πολύ σε μια κατάσταση που ξεδιπλώθηκε για καιρό αρνητικά και έφτασε να μοιάζει σκοτεινή και αδιέξοδη.

Συχνά μιλάμε για το φως, μα το φως δεν έρχεται από κάποιον μαγικό εξωτερικό προβολέα.

Από μέσα ξεκινά να φωτίζει μέσα από μια (επίπονη) διαδικασία αυτογνωσίας.

Θυμάμαι αυτή τη φρασούλα μα δε θυμάμαι τον δημιουργό της: “Έκανες το λάθος σου, πλήρωσε τώρα την ποινή σου.”

Συνήθως, κάνουμε το χαμό, σηκώνουμε το δάχτυλο που εκτοξεύει τον πικρό κεραυνό, πουλάμε σε μια στιγμή εκείνους που λίγο πριν αποθεώναμε.

Η ανθρώπινη ματιά είναι πιο δύσκολη. Κι ακόμα πιο δύσκολο να παραδεχτούμε ότι εκείνο που πιο πολύ μας ενοχλεί είναι η δική μας αληθινή εικόνα.

Πιο εύκολο να αποδομήσουμε τον άλλον, παρά να δούμε τη δική μας μικρότητα.

Θυμάμαι τον Κωστή Παπαγιώργη, κάπου έγραφε (παραφράζω, ελπίζω κάπως πιστά) ότι μόνο εκθέτοντας τον εαυτό μας εκεί έξω τον γνωρίζουμε. Εκεί, κόβοντας και ξανακόβοντας κομματάκια από τις ψευδαισθήσεις για το ποιοι είμαστε, καταλήγουμε στο λίγο μας, που είναι και το αληθινό.

Θυμάμαι και τον Γιώργη, αδερφικό φίλο απ τα μαθητικά χρόνια. Κάμποσα καλοκαίρια πριν μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό, ντάλα μεσημέρι.

“Παπαδημητρίου, θύμισέ μου εκείνο το χασάπικο του Κουγιουμτζή γιατί έχω καμιά εικοσαριά μπύρες πίσω από το μυαλό μου.”

Δε χρειάστηκα καν τη βοήθεια του κοινού. “Το ‘Έτσι είν’ οι ανθρώποι'” του είπα.

“Γι’ αυτό σ’ αγαπάω, Παπαδημητρίου” μου ξαναέγραψε, “γιατί αρκούν δυο λέξεις για να καταλάβεις.”

Χρόνια μετά, προχτές συγκεκριμένα, σε συνέχεια μιας σειράς μηνυμάτων μας που ξεκίνησαν από μια εκπληκτική εκτέλεση ενός τραγουδιού του Ζαμπέτα, του έστειλα ξανά αυτό το τραγούδι. Το “Έτσι είναι οι ανθρώποι”.

Ένας στίχος του λέει:

“Όσα λάθη κι αν μου βρούνε θα συγχωρεθούνε,
μα για σένα τι θα πούνε την απάνθρωπη.”

Ο Γιώργης απάντησε:

Έτσι είναι. Μόνο που ούτε απάνθρωποι υπάρχουν. Μόνο πονεμένοι.

Ο Γιώργης ζει μακριά. Κάτι τέτοια μου έλεγε πάντα, και κυρίως κάτι τέτοια πράττει, και κάθε επικοινωνία και συνάντησή μας είναι σαν να χωριστήκαμε χτες.

Σκόρπιες σκέψεις. Άλλωστε τα λόγια, οι πράξεις, αγγίζουν, όχι όταν είναι στολισμένα μα, όταν πληρούν ένα και μόνο κριτήριο. Εκείνο που είπε ο Σεφέρης, όταν τον ρώτησαν πότε ένα ποίημα είναι καλό. “Το χτυπάς και ηχεί αληθινό” απάντησε.

Σε φιλώ. Να προσέχεις και να έχεις χαρά, κάτω από τον ήλιο, μέσα στα νερά.

Την αγάπη μου
Λίλα

(Αγαπητή Λίλα, διαβάζοντας τις σκέψεις σου, μου ήρθε στο μυαλό η φράση του Σαρτρ “Η κόλαση είναι οι άλλοι”. Βέβαια, μερικοί “άλλοι” είναι παράδεισος αλλά καταλαβαίνουμε τι εννοούσε ο Σαρτρ. Άνθρωποι μόνο. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.