Κάθε μέρα αποφασίζουμε αν φτιάχνουμε ή καταστρέφουμε κάτι λίγο-λίγο

Αγαπημένε πιτσιρίκο γειά σου.
Έχει πολύ δρόμο η ανθρωπότητα ακόμη για να αντικαταστήσει παντός είδους σύμβολα και θεούς είτε αυτά είναι εκκλησιές είτε αυθεντίες άνθρωποι. Άνθρωποι εξιδανικευμένοι, της επιστήμης, των τεχνών, των γραμμάτων ή και του χρήματος και των επιχειρήσεων.

Όλα πηγάζουν από την ανάγκη του ανθρώπου για προστασία, ασφάλεια κλπ, ενόσω ζει στο πλαίσιο της επίγνωσης πως ο χρόνος του στον πλανήτη είναι περιορισμένος.

Στην ακόρεστη δίψα για καθοδήγηση, που εκμεταλλεύονται οι κάθε λογής πραγματευτάδες των θρησκειών, της τεχνολογίας, της μόδας και άλλων πολλών τομέων της ανθρώπινης κοινωνίας, είτε αυτοί υπόσχονται την ευτυχία τώρα είτε μετά, έρχεται και προστίθεται ο παράγοντας τύχη.

Είναι καθαρά θέμα τύχης το πού θα γεννηθείς, από ποιους και σε ποια εποχή. Άπειροι παράγοντες μη ελέγξιμοι από μας, καθορίζουν το σήμερα και το αύριο.

Μέσα σε αυτό το χωροχρονικό συνεχές έρχεται και η περίφημη ελευθερία της επιλογής.

Κι όμως κάθε μας επιλογή σε κάθε δευτερόλεπτο που περνά είναι μοναδική και δεν έχει κόλπο να παγώσεις το χρόνο και να γυρίσεις σε άλλο σημείο να διαλέξεις την άλλη σκέψη που είχες κάνει.

Οπότε αναρωτιέμαι αυτή η γραμμικότητα τι διαφορά έχει από το πεπρωμένο.

Κατά τη γνώμη μου, καμία. Απλά κανείς μας δεν το γνωρίζει προκαταβολικά. Η ελευθερία είναι μόνο στη σκέψη πριν την πράξη κι αυτή πάλι όχι για όλους κι όχι όλες τις φορές.

Στους πιο απλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, είδα την σοφία και την σχεδόν ενστικτώδη γνώση του να ζεις την καθημερινότητα χωρίς πολύ ανάλυση και τούτο είναι το μυστικό για εκείνους.

Στο νου, όμως, του άλλου ανθρώπου που διάβασε, μελέτησε, ταξίδεψε, δημιούργησε από την εσωτερική του ανάγκη Παρθενώνες και Τζοκόντες, θα πρέπει να κάνει ίσως ένα τεράστιο ζωικό κύκλο για να καταλήξει ότι τα αθάνατα του δημιουργήματα πάλι δεν θα τον παρηγορούν για τον θάνατο που τον περιμένει μια μέρα.

Κι ίσως γι αυτό με τόση σπουδή θέλει κατι να δημιουργήσει και κατι να αφήσει. Πιστεύει πως κάποιοι θα το δουν και κάτι θα νιώσουν από ό,τι ένιωσε, για να πάει το πράγμα παρακάτω.

Ο χρόνος που δεν έχουμε είναι μια ψευδαίσθηση, αφού υπάρχει πιθανότητα ένας από μας να ζήσει και να νιώσει σε μια ώρα ή σε μια μέρα ή σε μια εβδομάδα ό,τι δεν ένιωσε σε μια ζωή.

Και είναι και πολύ υποκειμενικά όλα αυτά. Κάτι που εμένα γεμίζει αφήνει κάποιον άλλο παγερά αδιάφορο. Και μπορεί εγώ να θαυμάζω και να εκπλήσσομαι από τις Πυραμίδες ή τον Βαν Γκογκ αλλά δεν ήμουν εκεί ,όταν το δημιούργημα της ύλης μετουσίωνε την εσωτερική ανάγκη και τον πόνο του ζωγράφου.

Το πόσο υποκριτές είμαστε οι δυτικοί -που πίνουμε το αίμα άλλων ηπείρων και λαών για την μικροαστική μας ευμάρεια- είναι μεν αλήθεια αλλά ας είμαστε και πραγματιστές.

Αντιλαμβανόμαστε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στηρίζουμε το άθλιο και χυδαίο πατριαρχικό οικοδόμημα αλλά από τη μια έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε και από την άλλη ναι έρχονται στιγμές όπου μας προκαλεί αηδία η συμμετοχή.

Γιατί ξέρουμε τη μικρότητά μας, την ανάγκη μας και τον χρόνο που περνάει.

Είναι, όμως, η μαμά φύση που αργά ή γρήγορα βάζει τα πράγματα σε σειρά και σε ισορροπία αν ξεφύγουμε πολύ από τα όρια των νόμων.

Κάναμε ουσιαστική πρόοδο; Σε κάποια πράγματα ναι και σε άλλα όχι.

Πολλές φορές πιστεύω πως επί της ουσίας όλες οι επαναστάσεις και οι εξελίξεις επιτράπηκαν να συμβούν μόλις το σύστημα ήταν έτοιμο να τις διαχειριστεί χωρίς να κινδυνεύσει.

Χωρίς να κινδυνεύσει η ολική του καταστροφή.

Δεν είναι ακόμη έτοιμος ο άνθρωπος να καταργήσει θρησκείες, αυθεντίες, όπλα, σύνορα, τάξεις, λεφτά και άλλα.

Η αφύπνιση θα έρθει με τους αιώνες σταδιακά ως πανανθρώπινη συνειδητοποίηση, όταν έχει εξελιχθεί τόσο ο εγκέφαλος και τα συναισθήματα που το ελάχιστο ηθικό ή φιλοσοφικό σκεπτικό θα είναι του Ιησού και του Γκάντι.

Τι κάνουμε μέχρι τότε; Συνεχίζουμε και ζούμε την κάθε ώρα και μέρα προσπαθώντας να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε συνειδητά στο πλαίσιο των δυνάμεών μας και όσων μας τυχαίνουν στο διάβα μας.

Θα φέρω ως παράδειγμα καθώς τον θαυμάζω για την πίστη του τον κ. Βαγγέλη που κάθε μέρα θα βγάλει έστω και ένα σακουλάκι απ το βυθό.

Είναι τα μικρά πράγματα που θα κάνει ο καθένας μας και μετά από χρόνια πολλά θα φέρουν την αλλαγή.

Και θέλει πίστη και επιμονή κι ας μην είναι το σούπερ γουάου κι ας μη μας γράψει ποτέ η ιστορία τα ονόματά μας κι ας μη μας κάνουν αγάλματα.

Το μήνυμα είναι πιο σημαντικό απ τον μαντατοφόρο.

Αν ο καθένας και η καθεμία μας βάλει έστω μια μικρή αποστολή στη ζωή του κάθε μέρα σαν τελετουργία και την εκτελεί με συνείδηση, πίστη και καθήκον -σαν ο πλανήτης και ο κόσμος να του ανατέθηκε υπ’ ευθύνη του- ναι η αλλαγή θα έρθει.

Δεν έχει καμιά σημασία αν είναι μειονότητα, δεν παίζει κανένα ρόλο, αν η βλακεία θριαμβεύει και επικρατεί. Δεν είναι θέμα ποσότητας αλλα ποιότητας.

Ας ζήσουμε την όση ζωή μας χαρίστηκε σε αρμονία με το μέσα και το έξω μας και ας αυτοπροσδιορίσουμε την αποστολή μας στη ζωή με δικαίωμα να την αλλάζουμε, όταν είναι απαραίτητο από τη ροή του σύμπαντος με το δεξί χέρι στην καρδιά και το αριστερό στο νου για να υπάρχει ομοφωνία στην απόφαση.

Στο φινάλε κι αυτό το μπλογκ προς τα εκεί δουλεύει κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Καταθέτει ο καθένας και η καθεμιά τις ιδέες και τις σκέψεις του, το παίρνουν οι υπόλοιποι και επηρεάζονται ως άλλος συλλογικός νους για να κάνουν τον μικρόκοσμο γύρω τους λίγο καλύτερο.

Τον ένα ήρωα, είτε τον λένε Τσε είτε Άρη, μπορεί μια οργανωμένη συμμορία να τον νικήσει.

Αλλά οι ιδέες είναι άυλες και ανίκητες και μια μέρα θα βρουν το δρόμο τους και θα μας οδηγήσουν στο φως. Και θα κουβαλάνε μέσα τους τον κόπο όλων.

Με αγάπη

Παντελής

Υ.Γ. Έγραψα αυθόρμητα όπως τα σκέφτηκα και συμπαθάτε με για το μακροσκελές παραλήρημα.

(Αγαπητέ Παντελή, μια χαρά τα έγραψες. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.