Ήρθε Σαββατοκύριακο, πάω για μπάνιο ρεεεεε!!!

Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο γεια σου και πάλι.
Άκουσα την σπαρακτική έκκληση για συγγραφή κειμένων και ηχογράφηση podcast που έκανες στους φίλους του blog και δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητος.

Άνθρωποι είμαστε, έχουμε τις ευαισθησίες μας και εμείς.

Παρά την ισχιαλγία που με ταλαιπωρεί εδώ και 2 ημέρες έσπευσα να ανταποκριθώ στο κάλεσμα σου και άρχισα να ηχογραφώ ένα podcast.

Αυτό διακόπηκε στα πρώτα δύο λεπτά από ένα τηλεφώνημα της κολλητής και επειδή δεν μου έδινε την επιλογή να συνεχίσω, είπα τελικά να γράψω ένα κείμενο.

Το κείμενο θα διακοπεί από την είσοδο της συζύγου και όταν θα φτάσει σε εσένα θα έχει μυρίσει μούχλα, αλλά ας κάνω μια προσπάθεια.

Ισχιαλγία λοιπόν Πιτσιρίκο μου μέσα σε όλα τα άλλα, δεν με πάει τελευταία. Είναι τα βάρη της ζωής και λοιπά και λοιπά, ξέρεις εσύ τώρα.

Το πιο βαρύ πράγμα στη ζωή είναι ο παραλογισμός της, αλλά το λέμε και το ξαναλέμε και πουθενά δεν καταλήγουμε.

Βέβαια, δεν πειράζει, θα καταλήξει η ίδια η ζωή για εμάς και δεν θα χρειαστεί να προβληματιστεί κανείς μας.

Η φωτογραφία δύο νεκρών στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού ή ενός πνιγμένου παιδιού στις ακτές της Μεσογείου προκαλεί μεγαλύτερη αίσθηση από την είδηση των χιλιάδων νεκρών. Μόνο αν το δούμε το πιστεύουμε.

Ας σταματήσουμε να βλέπουμε πέρα από εκεί που φτάνει το μάτι μας λοιπόν, να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι! Φτώχεια; Πόλεμος; Πείνα;

“nenti sacciu, nenti vidi, un ci fui, se ci fui dummiu”

“Δεν ξέρω τίποτα, δεν είδα τίποτα. Δεν ήμουν εκεί, αν ήμουν, κοιμόμουν” έλεγε στα σιτσιλιάνικα ένας γνωστός αναφερόμενος στα της μαφίας, αλλά τελικά αυτή είναι μάλλον η λύση στα πάντα.

Τι θες και κοιτάς; Αφού σε χαλάει.

Πάμε μετά να δώσουμε εξηγήσεις στα πάντα, πώς ξεκίνησαν και γιατί.

Άκουσα σε δύο άσχετες μεταξύ τους αναφορές για την ψυχολόγο που διατυπώνει στα βιβλία της την δική της θεωρία για τις γενοκτονίες στην Αφρική και το ολοκαύτωμα με τις παιδαγωγικές μεθόδους της εποχής εκείνης. Πως δηλαδή είχε επικρατήσει να έχουν τα παιδιά σε απόσταση και να μην τα αγκαλιάζουν οι μανάδες και κάτι τέτοια.

Πάλι οι γυναίκες φταίνε δηλαδή, για ό,τι μ@λακία κάνουν οι άντρες πρέπει να το ρίξουμε πάλι στις γυναίκες το φταίξιμο. Ακόμα και η γυναίκα συγγραφέας/ψυχολόγα, στη μαμά θα το ρίξει.

Μπας και έχει δίκιο ο εντόπιος ράπερ; Κόλλα ένα “μαμάααα” πίσω από τα πάντα πίσω από τα πάντα και είσαι κύριος.

Προσοχή, δεν είμαι της άποψης πως οι γυναίκες είναι αμέτοχες σε αυτά που γίνονται. Απλά, δεν είναι συχνά πρώτο κλαρίνο και έχουν μεγαλύτερη προβολή σαν θύματα παρά σαν θύτες· και φυσικά τιμωρούνται πιο αυστηρά όταν είναι θύτες από ό,τι οι άντρες.

Αλλά υπήρχαν γυναίκες-φρουροί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και στα υψηλά κλιμάκια της μαφίας. Υπάρχουν μαμάδες που κακοποιούν τα παιδιά τους ψυχολογικά και σωματικά. Η βία δεν είναι ενάντια στην φύση τους τόσο όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Μειονεκτούν σωματικά, για αυτό δεν τα σπάνε όλα.

Χαζό είναι το ιερατείο που τις κρατάει στην απ’ έξω; Πολλά πράγματα είναι, αλλά χαζούς δεν τους λες.

Στη Σουηδία που έβλεπες κάτι τεράστιες γυναίκες όμως, δεν ήταν τόσο σπάνιο να καταφεύγουν άντρες στις υπηρεσίες προστασίας για ενδοοικογενειακή βία. Ταμπού να μιλήσεις για αυτό, αλλά συνέβαινε.

Διακοπή, όπως σου έλεγα. Η γυναίκα ήρθε, με πήρε, έφαγε η παρέα παγωτάκι, έφαγα στο αγαπημένο μου σαντουιτσάδικο της Ρόδου και συνεχίζω να γράφω την επόμενη ημέρα…

Τι έλεγα λοιπόν; Α, για τις γυναίκες. Δεν φταίνε για τα πάντα, αλλά δεν είναι και άγιες. Πωπω, μεγάλη σοφία ρε παιδί μου!

Αυτή η τάση πάντως, του να εξηγούμε δηλαδή το παρόν, αναλύοντας το παρελθόν με αυτόν τον τρόπο πρέπει να αναθεωρηθεί.

Συζητώ συχνά με τους ασθενείς και τους θεραπευόμενούς μου για αυτό. Η αναμενόμενη αναφορά σε συμβάντα, γονείς, παιδική ηλικία κλπ. Αυτό, όμως, που συμβαίνει είναι πως η επιλογή των πληροφοριών γίνεται μέσα από ένα φίλτρο που βοηθά στο να σχηματίζεται η εικόνα που θέλουμε.

Οι πληροφορίες που δεν ταιριάζουν απλά παραλείπονται, αυτές που χρειάζονται λίγη τροποποίηση την έχουν. Είναι σαν να ξέρεις το σκορ ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού και να αναλύεις μετά τα λάθη και τους παίκτες και τις στρατηγικές.

Μεγάλε, από πριν ξέρεις ποιοι παίζουν, ποιος είναι ο προπονητής και το στυλ τους. Δεν μας λες τι θα γίνει πριν αρχίσει το παιχνίδι;

Αν μπορούσαμε να εξηγήσουμε το παρόν μέσα από τις πληροφορίες που έχουμε για το παρελθόν, θα μπορούσαμε μέσω των πληροφοριών διαθέτουμε για το παρόν (περισσότερες, πιο αντικειμενικές και άμεσες) να προβλέψουμε αποτελεσματικά το μέλλον.

Γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Γιατί είναι αδύνατο. Μπορούμε να σχηματίσουμε κάποιες υποθέσεις, αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια. Μετά, όταν τα πράγματα έχουν ήδη συμβεί, μπορούμε να πούμε “ε, λογικό, αφού…”.

ΟΚ, αλλά γιατί δεν το έλεγες τότε;

Το παρελθόν είναι ένα μέρος από το οποίο φύγαμε. Δεν μπορεί να απλώσει να μας αγγίξει, και η αλήθεια του βρίσκεται στην μνήμη μας. Ο καθένας θυμάται διαφορετικά τα πράγματα.

Το μέλλον δεν προβλέπεται αποτελεσματικά.

Το μόνο που έχουμε είναι το παρόν, και είναι η μοναδική εμπειρία που πλησιάζει την αντικειμενική αλήθεια σε μεγάλο βαθμό, παρότι μπορεί να κοιτάμε δυο άνθρωποι το ίδιο πράγμα και το αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά.

Συγκεντρωνόμαστε στο παρόν λοιπόν και προσπαθούμε να βρούμε λύση και διέξοδο στα προβλήματα που μας αγγίζουν. Όταν το πετύχουμε πάμε παρακάτω.

Δύσκολα τα πράγματα στις ηλικίες μας, όπως διαπίστωσα και από την πρόσφατη συζήτηση με τον κολλητό, καθισμένοι στο γραφείο κάτω από τις περγαμηνές και τα ρέστα:

-Τι κάνει η μικρή, ρε;

-Τι να κάνει; Με ρωτάει το πρωί “μπαμπά θα φάω παγωτό το απόγευμα;”. Της απαντάω “ναι αγάπη μου, θα φας”. Ααααα, ανοίγει η καρδιά της, δεν δίνει δεκάρα για τον κόσμο όλο. Πώς ήταν όταν ήμασταν δεκαοχτώ χρονών; Σκεφτόμασταν “θα γ@μήσω το βράδυ; Θα γ@μήσω!”. Αααααα, άνοιγε η καρδιά μας, δεν δίναμε δεκάρα για τον κόσμο όλο. Τώρα πια, ούτε η σκέψη του παγωτού ούτε η σκέψη του βραδινού σeξ κάνει την καρδιά μου να ανοίγει και να μην δίνω δεκάρα για τον κόσμο όλο. Λες να την δω διαφορετικά, να πάρω το παγωτό και να το χώσω στον κώλo μου μπας και ανοιξει η καρδιά μου;

Καταλαβαίνεις, Πιτσιρίκο μου, πως τέτοια διαμάντια σοφίας γουστάρω. Έχω δυο μέρες που, όποτε θυμάμαι την συζήτηση, γελάω μόνος μου.

Κουράγιο, αδέρφια! Ήρθε Σαββατοκύριακο και θα πάμε για μπάνιο.

Την αγάπη μου από την όμορφη Ρόδο

Βασίλης

(Φίλε Βασίλη, ευχαριστώ για την ανταπόκριση. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα εδώ που είμαι. Μεγάλη καταστροφή τα μπάνια και η θάλασσα. Γίνεσαι κανονικός άνθρωπος και δεν μπορείς τα υπόλοιπα. Βασίλη, δεν συμφωνώ πως το ότι οι γυναίκες δεν είναι βίαιες οφείλεται στο ότι υστερούν σε μυική δύναμη. Άλλωστε, δεν μετράει η μυική δύναμη πια αλλά το ποιος έχει το όπλο. Και οι γυναίκες έχουν πρόσβαση στα όπλα όσο και οι άνδρες. Αλλά υποθέτω πως θα συμφωνείς πως τα μακελειά τα κάνουν οι άνδρες. Το βλέπουμε καθημερινά στις ειδήσεις. Και ας αφήσουμε τους πολέμους. Ας πάμε στο bullying. Και τα κορίτσια υφίστανται bullying στα σχολεία των ΗΠΑ. Αλλά δεν παίρνουν τα όπλα να καθαρίσουν καμιά τριανταριά συμμαθητές τους. Οπότε, εδώ υπάρχει ένα θέμα. Εγώ λέω και ξαναλέω πως αυτός ο κόσμος είναι πολύ ανδρικός και πρέπει να γίνει πιο γυναικείος. Να υπάρξει μια ισορροπία. Οι γυναίκες γεννάνε, φέρνουν ζωή στον κόσμο, ζουν στο σώμα τους την διαδικασία της γέννησης, οπότε δεν θα αφαιρέσουν ζωές με την ευκολία που το κάνουν οι άνδρες, που, επειδή δεν γεννούν, μπορούν πιο εύκολα να σκοτώσουν. Αλλά πρέπει να πάω κι εγώ για το δεύτερο μπάνιο της ημέρας. Να είσαι καλά, Βασίλη. Την αγάπη μου. Καλά μπάνια!)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.