Οδηγός επιβίωσης της καθημερινότητας: Γονείς
Αγαπημένε μου πιτσιρίκο,
Όπως ίσως έχεις καταλάβει, δεν είμαι χαιρέκακος άνθρωπος.
Παραδέχομαι, όμως, ότι μια ευχαρίστηση την πήρα, μαθαίνοντας ότι σου την πέφτουν οι Συριζαίοι μετά τις εκλογές, επειδή βούλιαξες την δημοφιλία του κόμματος τους με την κριτική σου.
Γιατί, προφανώς, όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι που άνοιξες εσύ το στόμα σου και τα έκανες μαντάρα. Και γι’ αυτούς, αλλά και για όλους τους Έλληνες, αφού τους φόρτωσες τον Κούλη με τα καμώματά σου.
Για να σου την πέφτουν οι καρεκλοκένταυροι Νεοδημοκράχτες όταν βγαίνει ο Τσίπρας, και οι νεοφιλελέδες Συριζαίοι όταν βγαίνει ο Κούλης, αυτό σημαίνει πως όλοι εμείς που σε παρακολουθούμε τόσα χρόνια, και επιλέγουμε τη ματιά σου για τα πράγματα, είμαστε πλήρως δικαιωμένοι για την επιλογή μας.
Φόρα το παράσημο. Αυτό σημαίνει ότι τα πήγες περίφημα.
Πάντως, να ξέρεις ότι το έχω καταλάβει το σατανικό σου σχέδιο, κι ας κάνεις εσύ τη δεκαοχτούρα.
Μετά το τελευταίο πόντκαστ της μπέμπας, είναι πλέον προφανές ότι την προετοιμάζεις για να αναλάβει εκείνη την καρέκλα του μπλογκ, για να πηγαίνεις εσύ για μπάνια και να μην έχεις σκοτούρες.
Είναι πολύ καλό το σχέδιό σου.
Στο τελευταίο πόντκαστ της, η μπέμπα μου έκανε μια ωραία πάσα στο κείμενο που σου στέλνω.
Μίλησε για την σημασία της οικογένειας στην δημιουργία ψευδαισθήσεων και αυταπάτης.
Αλλά αυτό δεν είναι μονόδρομος.
Δεν ήταν για πολλούς από εμάς. Επειδή, για να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς, και οι γονείς έχουν υπάρξει θύματα της ίδιας διαδικασίας.
Αυτή η ομολογία φυσικά, από μόνη της, δεν θα αποκαταστήσει καμία αδικία ή έλλειψη κανενός παιδιού, ούτε θα αντιστρέψει τον κομφορμισμό της πατριαρχικής οικογένειας.
Αλλά είναι ικανή να οδηγήσει στην πραγματική ωρίμανση ενός ανθρώπου.
Και μπορεί όλα αυτά να είναι προβλήματα του πρώτου κόσμου, και ο κόσμος να καίγεται ενώ εμείς κλαιγόμαστε γιατί ο μπαμπάς μας δεν μας έπαιζε όταν ήμασταν μικροί, αλλά νόμιζω ότι για πολλούς ανθρώπους, είναι σημαντικό να…
…συγχωρέσουν τους γονείς τους.
Εκτός εξαιρέσεων, είναι λίγοι οι γονείς που κάνουν παιδιά μόνο και μόνο για να έχουν κάποιον να βασανίσουν ή να του κάνουν πλύση εγκεφάλου.
Το πιθανότερο είναι ότι οι γονείς σου ήταν έξω από τα νερά τους όταν ήρθες στη ζωή, και ότι κι αυτοί αγωνιούσαν με τους δικούς τους δαίμονες, τις δικές τους ανησυχίες, άγχη, φοβίες, ανασφάλειες και ψυχικά τραύματα από την δική τους παιδική ηλικία.
Αν και ως παιδιά θεωρούμε τους γονείς μας ότι πλησιέστερο στην έννοια του Θεού, με τα χρόνια καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι.
Είναι άνθρωποι.
Ατελείς, πληγωμένοι, με ανεκπλήρωτες επιθυμίες και πάθη, τα οποία βιαστικά έβαλαν κάτω από το χαλάκι της ψυχής τους.
Καθένας από εμάς έχει κάποια ψυχικά τραύματα, για τα οποία δεν θα καταφέρει ποτέ να συζητήσει ειλικρινά με τους γονείς του.
Ο λόγος γι’ αυτό είναι γιατί, τις περισσότερες φορές, αγαπάμε τους γονείς μας βαθιά και δεν θέλουμε να τους πληγώσουμε με ό,τι μας βαραίνει.
Κάθε φορά που αισθανόμαστε ψυχροί, θυμωμένοι, λίγο αδιάφοροι, ίσως απόμακροι με τους γονείς μας, δεν είναι σημάδι ότι τους απαρνιόμαστε, αλλά ότι ακόμη παλεύουμε με συναισθήματα τα οποία δεν καταφέραμε ποτέ να εκφράσουμε ή να αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας το δικαίωμα να έχουν.
Έχεις το δικαίωμα να αισθάνεσαι πληγωμένος.
Μπορεί τώρα να έχεις μεγαλώσει και να έχεις αλλάξει. Δεν είσαι πια το παιδί εκείνο.
Ή μήπως είσαι;
Ανάμεσα στις δεκάδες διαφορετικές μορφές που έχεις πάρει ως άτομο κατά την ωρίμανση σου, υπάρχει και η μορφή εκείνου του πληγωμένου παιδιού.
Η φωνή του μικρού παιδιού μέσα μας, του παιδιού που αδικήθηκε, του παιδιού που δεν εκπληρώθηκε συναισθηματικά, υπάρχει πάντα μέσα μας, και ενισχύεται όσο συνεχίζουμε να την αγνοούμε.
Το παιδί αυτό μπορεί να μην υπάρχει σήμερα, αλλά η κραυγή αγωνίας του συνεχίζει να εκλιπαρεί κάποιον να την ακούσει.
Άκουσέ την. Είσαι ο μόνος που μπορεί.
Μείνε μαζί της, όσο δύσκολο κι αν είναι, δώσε της κουράγιο να εκφραστεί.
Μερικές φορές, καταλήγουμε να αισθανόμαστε ταυτόχρονα καταπιεσμένοι και ένοχοι.
Καταπιεσμένοι από το τραύμα και ένοχοι για τον θυμό.
Εκείνοι μας λένε ότι μας αγαπάνε όσο τίποτα στον κόσμο, ότι θυσιάστηκαν για να μας μεγαλώσουν και ότι θα έκαναν τα πάντα για εμάς.
Και ποιος δεν συγκινείται όταν οι γονείς του του λένε πως τον αγαπούν;
Πώς να δικαιολογήσεις τον θυμό, όταν ξέρεις πως το εννοούν και πως είναι αλήθεια;
Όμως, υπάρχουν κάποιες από τις παιδικές μας αναμνήσεις που αντιφάσκουν με αυτή την ομολογία αγάπης, στιγμές που δεν μπορέσαμε ποτέ να ξεπεράσουμε, γιατί ήμασταν μικροί, ανώριμοι, χωρίς συναισθηματική καθοδήγηση.
Στιγμές στις οποίες οι αδυναμίες των γονιών, τα δικά τους τραύματα, τα άγχη της ζωής τους και ο φόβος και η αβεβαιότητα για το μέλλον, υπερίσχυσαν.
Στιγμές που μας γεμίζουν ακόμη οργή, για μια αδικία ή έλλειψη, την οποία ποτέ δεν τους τη συγχωρέσαμε.
Μπορεί να μην ήθελαν να μας βλάψουν, αλλά να νόμιζαν ότι έτσι μας προστάτευαν.
Ασχέτως με τις προθέσεις τους, κατέληξαν να μας πληγώσουν. Μια πληγή που μάθαμε να αγνοούμε, όσο κι αν υποσυνείδητα συνέχισε να επηρεάζει τις σχέσεις μας, τη δουλειά μας, το πως βλέπουμε τον εαυτό μας, τη ζωή μας ολάκερη.
Κανείς δεν θέλει να αφήσει τις στιγμές αυτές να καθορίσουν την ολότητα της σχέσης του με τους γονείς του. Ειδικά, όταν τα περισσότερα παιδιά δεν θέλουν παρά να αγαπούν τους γονείς τους, και να αγαπιούνται από αυτούς.
Η συγχώρεση δεν είναι μια απλή πράξη, είναι μια διαδικασία. Μια διαδικασία που θα σε φέρει πιο κοντά στους ανθρώπους που αγαπάς, στους γονείς σου, και στον εαυτό σου τον ίδιο.
Η συγχώρεση δεν σημαίνει αποδοχή, αλλά κατανόηση.
Σημαίνει πως αναγνωρίζεις στον εαυτό σου την ικανότητα να συνεχίσει τη ζωή, παρά το ό,τι έχει συμβεί, με επίγνωση στο πώς αυτό σε έχει επηρεάσει.
Σημαίνει πως γνωρίζεις τον εαυτό σου καλύτερα.
Σημαίνει πως δίνεις φωνή και αναγνώριση στις πτυχές του εαυτού σου με τις οποίες αισθάνεσαι άβολα και θέλεις να ξεχάσεις, οι οποίες όμως έχουν δικαίωμα να ακουστούν, ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια μετά.
Εκείνες τις πτυχές που από το πουθενά, παίρνουν τα ηνία της σκέψης σου χωρίς να το συνειδητοποιείς, και σε οδηγούν σε συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το ποιος είσαι σήμερα, αφήνοντας το παρελθόν να καθορίζει το παρόν και το μέλλον.
Τις πτυχές εκείνες που δυναμώνουν κάθε φορά που προσπαθείς να τις καταπιέσεις ή να τις αγνοήσεις.
Στην τέλος, το να συγχωρεί κανείς τους γονείς του, είναι το να σπάει την αλυσίδα του τραύματος που μας βαραίνει. Τον φαύλο κύκλο της συναισθηματικής μας καταπίεσης.
Ένα μεγάλο βήμα προς την προσωπική μας ελευθερία.
Αυτά ήθελα να πω με λίγα λόγια, κλείνοντας τον “Οδηγό επιβίωσης της καθημερινότητας”, στην προσπάθεια μου να σπάσω την μονοτονία του εκλογικού πυρετού.
Όπως έχεις πει πολλές φορές, η Ιστορία κάνει βήματα σε αιώνες, όχι στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου. Σπάνια συμβαίνει να ζει κανείς “ενδιαφέροντες καιρούς”. Για τους κινέζους είναι μάλιστα κατάρα.
Αλλά είναι εύκολο να είναι κανείς απαισιόδοξος, όταν ζει στην μπάκα της Ιστορίας.
Φαντάζομαι πόσο απαισιόδοξοι θα αισθάνονταν οι διαφωτιστές, αν έβλεπαν την περίοδο του Τρόμου, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, με τις γκιλοτίνες να έχουν χάσει την κοψιά τους από την πολύ χρήση.
Ή τον πεσιμισμό των αναρχικών, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, όταν σιγά σιγά συνειδητοποίησαν ότι ο Λένιν τα έγραφε ωραία, αλλά δεν τα εννοούσε, την ώρα που οι πρώην σύντροφοί τους τους οδηγούσαν στα γκουλάγκ, ή τους εκτελούσαν επειδή τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στο κόμμα.
Το ίδιο απογοητευμένοι θα ήταν και αυτοί της γενιάς του ’60, όταν τους διαδέχτηκε το ’70 και το ’80.
Με τους αγώνες τους για το τέλος των πολέμων, την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ελεύθερο έρωτα, να χάνονται μαζί με το Μπρέττον-Γουντς, αν και το στίγμα τους δεν έφυγε ποτέ.
Για κάθε βήμα εμπρός, θα πρέπει να διασχίσουμε την μπάκα της Ιστορίας.
Έτσι πάει, κυμματιστά.
Καλές βουτιές, πιτσιρίκο!
Από το μακρινό και ηλιόλουστο Αμστελόδαμο, με αγάπη,
Κώστας
(Αγαπητέ Κώστα, ωραία το πάτε στον διάλογο με την μπέμπα. Πράγματι, το σχεδιό μου είναι να γράφουν όλοι στο μπλογκ, εκτός από εμένα. Δεκαπέντε χιλιάδες κείμενα έχω γράψει, οπότε σειρά σας τώρα. Κώστα, αν δεν έχεις διαβάσει το “Σύμπλεγμα του Τηλέμαχου” του Μάσιμο Ρεκαλκάτι, να το διαβάσεις. Το τέλειο βιβλίο για τις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.