Η έδρα της αξιοπρέπειας

Πιτσιρίκο καλημέρα,
κάποια χρόνια πριν είχα δει ένα όνειρο από κείνα που χαράζουν τη μνήμη. Ερωτηματικό, που αποζητούσε μιαν απάντηση. Ήρθε, στο χρόνο της.

Στο όνειρο εκείνο είχα βγει απ την αυλόπορτα του σπιτιού, νύχτα, και διέσχισα το δρόμο, ακολουθώντας μια γάτα. Περίπου, όπως η Αλίκη ακολούθησε το λαγό, στη Χώρα των Θαυμάτων της.

Βρέθηκα στο απέναντι πεζοδρόμιο, και σ’ έναν απέναντι, αλλιώτικο κόσμο. Χλωμά φωτισμένο.

Από μακριά είδα να έρχεται προς εμένα μια γυναίκα, αγαπημένη. Ήταν ντυμένη υπέρκομψα, όπως πάντα, την καμάρωσα για μια στιγμή, μα όπως με πλησίαζε, κάτι… Κάτι ήταν διαφορετικό.

Έφτασε μπροστά μου, στάθηκε. Έξω της άψογη. Μέσα της, εκείνη που ήξερα δεν ήταν. Σαν να είχε λιώσει η (σαρωτική) προσωπικότητα, να είχε χάσει τους σπονδύλους της. Στη θέση της ένα άγνωστο, διάφανο ρευστό.

Μου άπλωσε το χέρι, όπως ένας ζητιάνος. Δεν ήξερα τι να κάνω, κι έτσι απόθεσα τα κλειδιά μου, που κρατούσα, μέσα στην ανοιχτή της παλάμη. Και μετά τη σκέπασα με τη δική μου.

Το ερωτηματικό του ονείρου έμεινε αναπάντητο για δύο περίπου χρόνια. Ώσπου η αγαπημένη αυτή γυναίκα εκδήλωσε τα πρώτα συμπτώματα άνοιας.

Μια αόρατη κι αμείλικτη γομολάστιχα, που σβήνει τις μνήμες. Σε κύκλους περιφερειακούς, μακρινούς στην αρχή. Μα όσο περνά ο καιρός όλο και πιο κοντά στο κέντρο της συνείδησης.

Δεν γιατρεύεται λένε, με τα σημερινά δεδομένα. Είναι ασθένεια εκφυλιστική, που χτυπά την έδρα της αξιοπρέπειας. Το μυαλό.

Μια δύσβατη καθημερινότητα, διάσπαρτη με λογής λογής αγκάθια, κινδύνους που πρέπει να προλαμβάνονται. Φόβους, θλίψεις, που πρέπει να κατευνάζονται.

Όλο έρχεται στο νου εκείνη η φράση, ποιος την είπε; Όποιο κι αν είναι το ερώτημα η απάντηση είναι μια: Ο άνθρωπος.

Νομίζω το ισχυρότερο φάρμακο για ένα τέτοιο αναπότρεπτο, μα όχι ανίκητο, είναι η στοργή.

Και πέρα από την προστασία και την ευθύνη στα πρακτικά, λεπτότητα και σεβασμός στα ψυχικά. Προσωπικός χρόνος. Κουβέντα, για ό,τι γλυκαίνει την ψυχή. Κι ας κρατά δευτερόλεπτα η ανάμνηση των λόγων πια.

Και σχέδια. Και βόλτα. Ενσωμάτωση και συμμετοχή. Ένας ορίζοντας ανοιχτός, πολύχρωμος, ένα δίκτυο ανθρώπων υποστηρικτικό.

Ανθίζουν οι άνθρωποι που νιώθουν πως τους αγαπούν.

Κι έχουν το πιο όμορφο χαμόγελο. Κι αν ο εγκέφαλος λειτουργεί σε full mode, limited mode, ή emergency/safe mode, ελάχιστη σημασία έχει.

Η αγάπη είναι αύρα λεπτή, βρίσκει το δρόμο της. Ίσια στην ψυχή. Το ανέγγιχτο, διάφανο ρευστό.

Όλες τις ευχές σου στέλνω. Για υγεία και αγάπη.

Την αγάπη μου

Λίλα

(Αγαπητή Λίλα, αγάπη μόνο.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.