Χαμένη γενιά

Γεια σου, πιτσιρίκο. Για εμάς όλους που έχουμε την κρίση μέσης ηλικίας, γιατί πού να το πεις ότι έχουμε μια φάτσα «γ@μώ το κέρατο μου».

Το καταπληκτικό γκρουπ των τριάντα και κάτι που είμαστε σε μια φάση ποιος είμαι; Πού πάω;

Να ανοίξω τελικά καφέ σε ένα παραθαλάσσιο χωριό;

Να δουλέψω σαν τον πιτσιρίκο προγραμματιστής από τους Λειψούς και να λιώσω στην ηλιοθεραπεία;

Μήπως έπρεπε να έχω γίνει κοινωνική λειτουργός κι ας μην είχε δουλειά;

Μήπως αυτές οι κρίσεις πανικού που έχω είναι προθάλαμος ψυχασθένειας;

Να αλλάξω δουλειά τελικά τώρα που γύρισε η κανονικότητα, με παίρνει; Να κάνω αυτό που γούσταρα ή όχι ακόμα;

Πριν δέκα χρόνια, μας πείσανε ότι η χώρα θα καταστραφεί και εμείς μαζί και άρα safe mode και υπερπροσπάθεια.

Φεύγω εξωτερικό επειγόντως και βλέπουμε, ή μένω και πάω σε οποιαδήποτε δουλειά και βλέπουμε.

Σπουδάζω κάτι που να έχει ανταπόκριση στην αγορά εργασίας (ιουυ) και μετά βλέπουμε.

Και ξαφνικά, έχουν περάσει δέκα χρόνια κρίσης. Και η χώρα δεν καταστράφηκε ακριβώς.

Τι είναι η χώρα για να καταστραφεί, σουπερνόβα; Απλά πουλήθηκε.

Όσο εγώ έτρεχα να το σημειώσουμε αυτό, αλλά γιατί; Γιατί έτσι.

Και τώρα που έχω λίγο χρόνο, που κάπως κούλαρα με την καλύτερη θέση, με τα καλύτερα λεφτά ΟΚ, είμαι η «παλιά» επιτέλους, τώρα άρχισα να θυμάμαι, να σκέπτομαι, και να κάπου εδώ είναι που έρχεται το σοκ.

Ότι τελικά αυτή ακριβώς ήταν η φάκα, το black out μην και μείνουμε στον άσσο που έκοψε όλα τα καλώδια.

Και τώρα άντε να τα ξανασυνδέσεις.

Κι έχουν αγοραστεί τα πάντα, τα κόμματα έχουν ξεπουληθεί (ΟΚ ξεπουλημένα ήταν), κανείς δεν μιλάει για ιδέες, γιατί είτε το έχει καταλάβει ότι αποδείχθηκαν του κώλoυ, είτε δεν μιλούσε και πότε και να ορίστε, τα έλεγε ότι όλοι ίδιοι είναι.

Η μόνη λύση να νιώθουμε πως είμαστε όλοι γαμάτοι. Και να κάνουμε πια την δοξασμένη μετάβαση στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Πόσο δίκιο έχεις πιτσιρίκο.

στροφορμή

(Αγαπητή φίλη, κρίση μέσης ηλικίας στα τριάντα και κάτι; Δηλαδή, να ετοιμάζομαι κι εγώ; Οπότε, μετά τα 40 είναι η τρίτη ηλικία; Πότε πέσανε τα όρια και δεν το πήρα χαμπάρι; Θα ήταν τότε που είχα πέσει με τα μούτρα στον αγώνα. Και στα μπάνια. Και στα παγωτά. Αγαπητή φίλη, σας έχω ευχάριστα νέα. Δεν ανήκετε στη χαμένη γενιά. Όλες οι γενιές είναι χαμένες. Αυτά που γράφετε ισχύουν για όλους. Νέους και γέρους. Δεν τους βλέπετε; Κάντε αυτό που αγαπάτε. Αν δεν ξέρετε τι αγαπάτε, πρόβλημα. Σκεφτείτε ποιο ήταν το όνειρό σας, όταν ήσασταν παιδί. Εγώ, όταν άρχισα να κάνω αυτό που αγαπάω, λύθηκαν όλα. Επίσης, έγινα και πιο ερωτεύσιμος. Όταν χαλαρώνεις και δεν έχεις αγωνία, φτιάχνουν όλα. Αυτά τα δέκα χρόνια κρίσης, εγώ τα λέω δέκα χρόνια αλήθειας. Αυτά ήταν τα χρόνια που αποφάσισα ποιος θέλω να γίνω. Και είπα πολλά όχι. Μεγάλο μάθημα αυτά τα δέκα χρόνια. Έτσι να το δείτε κι εσείς. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.