Είμαστε περαστικοί

Αγαπητέ πιτσιρίκο, στη δεκαετία σχεδόν, που σε παρακολουθώ, εσένα και τα υπόλοιπα ομορφόπαιδα, νιώθω πως γίναμε φίλοι και ας μη γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Θα πει κανείς, αυτό να το κοιτάξεις, αλλά, όταν έχεις μια ωραία συντροφιά, έστω και διαδικτυακά, ταυτίζεσαι με απόψεις και βρίσκεις έναν κοινό τόπο, μαθαίνεις, διαφωνείς και εξελίσσεσαι, πώς να μην αισθάνεσαι κοντά με τον άλλον;

Σε μια περίοδο που όλα απομακρύνονται, υπάρχουν και κάποιοι, σκόρπιοι, που θέλουν να ενωθούν.

Τι κι αν το σύμπαν διαστέλλεται με όλο και αυξανόμενο ρυθμό, εμείς ας έρθουμε πιο κοντά, έστω για μερικά κλάσματα του κλάσματος του δευτερολέπτου, γιατί τόσο μετράμε την ευκαιρία μας για ζωή, τόσο κρατάει στη σχετικότητα του χρόνου.

Είμαστε οι τυχεροί, που μέσα στις τόσες συμπτώσεις, καταφέραμε να έρθουμε σε αυτόν τον κόσμο, απ’ την ανυπαρξία και την πραγματική σπηλιά του ερέβους του τίποτα, της απόλυτης λήθης.

Βιώνουμε το υπέρτατο πλεονέκτημα της ζωής, και, για να γίνει αντιληπτό, πρέπει κανείς να φτάσει στα όρια να το διακινδυνεύσει ή να το χάσει.

Είμαστε περαστικοί γιατί η ζωή ανέκαθεν προχωρούσε και συνεχίζει χωρίς εμάς. Η ζωή πάντοτε θριαμβεύει, ακόμα και στις μεγαλύτερες αντιξοότητες.

Είμαστε περαστικοί και αν δεν το αντιληφθούμε θα φύγουμε ως απλοί διαβάτες που σέρνανε κάποτε τα πόδια τους από δω κι από κει, που πότε παραπατούσαν και πότε παραπαίαν στα όρια της τύχης τους.

Η εξέλιξη των γεγονότων μας έχει πάρει φαλάγγι, προ κορωνοϊού εποχής-παρόν-μετά κορωνοϊού εποχής.

Είχες γράψει, κάποια στιγμή, όχι ακριβώς έτσι αλλά το νόημα είναι: πως απασχολούν την καθημερινότητά μας θλιβεροί άνθρωποι, που ακριβώς επειδή είναι στα πράγματα επηρεάζουν και αυτούς, που κακά τα ψέματα, ζουν ανάμεσά τους.

Κάποιοι έκαναν τις επιλογές τους, βέβαια. Για την ακρίβεια, όλοι επιλέγουμε· ακόμα και το να μην επιλέξεις καταχωρίζεται αυτομάτως ως επιλογή. Βρεθήκαμε λίγοι, αλλά έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε.

Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, σκέφτομαι να δοκιμάσω την τύχη μου αλλού, όχι μόνο για αναζήτηση εργασίας με πιο αξιοπρεπείς συνθήκες, αλλά και για αναζήτηση νέων εμπειριών και για την εκπλήρωση των στόχων που με επέλεξαν.

Μέχρι να έρθει το βασικό εισόδημα, αφού ακόμα και σήμερα, ούτε που ξέρουμε τι είναι για να το διεκδικήσουμε, κάπως πρέπει να βιοποριστούμε, μήπως καταφέρουμε κάποια στιγμή να Ζήσουμε.

Όχι με το «δουλεύω για να ζω» και πόσο μάλλον όχι, με το «ζω για να δουλεύω».

Το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας είναι σχισμένο και με τα μπαλώματα των γνωστών επιδομάτων, όσοι βέβαια τα δικαιούνται, για καφέ πας μόνο και με το νερό δώρο.

Δεν τρέφω αυταπάτες για πανάκεια, ούτε πως οι άνθρωποι αλλάζουν εύκολα από τόπο σε τόπο.

Είναι άνθρωποι, καταστάσεις και εμπειρίες που θα μου λείψουν απ’ τον τόπο που μεγάλωσα και έχω όλες μου τις αναμνήσεις, αλλά και πράγματα που με θλίβουν.

Λίγο ή πολύ έτσι είναι όμως τα πράγματα, όπου κι αν είσαι. Κάτι χάνεις για να κερδίσεις κάτι άλλο.

Η φύση ξέρει να τα ισορροπεί αυτά, εμείς μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε.

Τα έβαλα κάτω λοιπόν και σκέφτηκα πως, αν δεν το δοκιμάσω τώρα, αργότερα, ίσως να αρκεστώ στη βολεψιά μου.

Στην τελική δεν έχω και πολλά να χάσω, κρατώντας τις πιο όμορφες αναμνήσεις και την πιο γλυκιά επίγευση αυτής της ζωής που έζησα, σε αυτόν τον τόσο όμορφο και αντιφατικό τόπο.

Δεν έχω πατήσει ακόμα τα τριάντα και συχνά νιώθω γερασμένος -κι αυτό να το κοιτάξω;! Χαχαχα-, γιατί όπως επισημαίνεις, είμαστε αρκετοί απ’ τη γενιά μου, πιο συντηρητικοί κι απ’ τη γενιά των γονιών μας.

Χωρίς να τα ρίχνω στη γενιά μου ή σε κάποια άλλη, είναι πολλές οι συνθήκες που διαμορφώνουν μια κατάσταση και όλοι, περισσότερο ή λιγότερο, έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας.

Με το ενδεχόμενο, βέβαια, να έχω εγώ το πρόβλημα, δε ξέρω, ο γκουρού της αλήθειας τα γνωρίζει καλύτερα αυτά.

Σίγουρα, υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις και οι άνθρωποι που σε εκπλήσσουν, θετικά. Αλλά δυστυχώς, φαίνεται να μιλάμε για μεμονωμένες περιπτώσεις.

Κάτι σαν το χώρο που έχεις δημιουργήσει εδώ.

Καλή δύναμη σε όλους. Και ποιος είμαι εγώ για να κλείσω διαφορετικά, απ’ την πιο γλυκιά προτροπή: «αγάπη μόνο».

Αγάπη μόνο λοιπόν!

Ορέστης

(Αγαπητέ Ορέστη, έχεις το πιο αγαπημένο μου όνομα μετά το Οδυσσέας. Μου αρέσει τρελά που οι Έλληνες δίνουν στα παιδιά τους ονόματα ανθρώπων που σκότωσαν τη μάνα τους επειδή η μάνα τους σκότωσε τον πατέρα τους. Ορέστη, μακριά από την Ελλάδα και όπου θέλει ας είναι. Βέβαια, εδώ θα γυρίσεις μια μέρα. Οι Ερινύες θα σε καταδιώκουν όπου κι αν πας. Μπορείς να βγάλεις έναν Έλληνα από την Ελλάδα αλλά δεν μπορείς να βγάλεις την Ελλάδα μέσα από έναν Έλληνα. Μην δίνεις σημασία, γράφω ό,τι μου κατέβει. Άντε, να πας σε μια ωραία χώρα και να μας στέλνεις κείμενα, podcast, φωτογραφίες και video. Και λεφτά να στέλνεις γιατί εμείς εδώ έχουμε βαρέσει ξανά κανόνι αλλά κάνουμε πως δεν τρέχει τίποτα. Να είσαι καλά Ορέστη. Καλά ταξίδια. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.