Το αντιπαθές είδος του “ναι, αλλά…”

Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο γεια σου!
Καιρό έχω να σου γράψω, αλλά και για ποιο πράγμα να σου πρωτογράψω. Συμβαίνουν τόσα εξοργιστικά γύρω μας κάθε μέρα, που πραγματικά δεν θα κάναμε άλλη δουλειά. Όλη μέρα θα γράφαμε και θα βρίζαμε.

Παρ’ όλα αυτά, σήμερα είναι 6 Δεκεμβρίου. Δεν περνάει εύκολα μία τέτοια μέρα. Κάθε χρόνο ξυπνάω με έναν κόμπο στο λαιμό και μιαν απίστευτη οργή. Και αν κάνω το λάθος να βουτήξω στα άδυτα του διαδικτύου και να διαβάσω τα σχόλια των “νοικοκυραίων”, εξοργίζομαι ακόμα περισσότερο.

Σε κάθε θρηνητική ανάρτηση για τον μικρό Αλέξη, θα υπάρξουν καμιά δεκαριά “καμένοι” που από κάτω θα σχολιάσουν “ναι, αλλά…”

“Ναι, αλλά τι δουλειά είχε μικρό παιδί να πάει στα Εξάρχεια…”
“Ναι, αλλά η μάνα του πού ήταν…”
“Ναι, αλλά τι δουλειά είχε να πετάει πέτρες σε αστυνομικούς…”
“Ναι, αλλά πώς τον άφησε η μάνα του να γυρνάει μόνος του 9:00 η ώρα το βράδυ…”

Κανείς δεν αναρωτιέται “ναι, αλλά τι διάολο αστυνομικός είναι αυτός που σηκώνει ένα πιστόλι, σημαδεύει και σκοτώνει εν ψυχρώ έναν σπόρο”;

Ποτέ. Κανείς τους.

Το τι έχουν σούρει στη μητέρα του μικρού Αλέξη όλα αυτά τα χρόνια, δεν περιγράφεται!

Ανεύθυνη, αδιάφορη, κακή μητέρα.

Της σκότωσαν το παιδί και την βαράνε κι από πάνω.

Δεν ακούσαμε ποτέ κανέναν να ρίχνει ευθύνες στις μητέρες του Κορκονέα και του Σαραλιώτη που ανάθρεψαν δύο φονιάδες.

Που έφτιαξαν δύο προσωπικότητες συμπλεγματικές κι επικίνδυνες και τις έριξαν στην κοινωνία να σπέρνουν φόβο και θάνατο.

Που έστειλαν κομπλεξικούς ενήλικες, ικανούς να θίγονται και να προσβάλλονται από βρισιές μικρών παιδιών και όχι να γελάνε συγκαταβατικά.

Όχι. Στην Ελλάδα είσαι κακή μητέρα αν το παιδί σου κυκλοφορεί μόνο του στα Εξάρχεια πίνοντας κόκα-κόλα, και όχι αν σηκώνει πιστόλι ανάμεσα σε κόσμο και σκοτώνει ανήλικα.

Ξέρεις γιατί; Γιατί η εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού από ένστολο προκαλεί τρόμο σ’ όλη την κοινωνία.

Και για να διαχειριστούν αυτόν τον τρόμο οι νοικοκυραίοι -την πιθανότητα δηλαδή ότι θα μπορούσε, από σπόντα, να συμβεί και στο δικό τους παιδί- πρέπει να πουν ένα βολικό ψέμα στον εαυτό τους.

Πρέπει να βρουν κάτι που έκανε το θύμα και δεν θα έκαναν οι ίδιοι, για να ρίξουν την ευθύνη εκεί.

“Εγώ δεν θα έβριζα ποτέ αστυνομικούς, άρα εγώ δεν κινδυνεύω! Άρα, εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι! Εμένα δεν θα με πειράξουν!”

Και κάπως έτσι αρχίζουν τα “ναι… αλλά…”

Υποκρισία και άγιος ο θεός. Γιατί το ξέρουν πως, όταν η εξουσία είναι ασύδοτη, κινδυνεύουμε όλοι. Όχι μόνο οι “άτακτοι”.

Όμως, οι νοικοκυραίοι είναι χέστες. Και τόσο φοβούνται τους εξουσιαστές τους, που έχουν αρχίσει να τους αγαπούν.

Πώς το είπαμε αυτό; Σύνδρομο της Στοκχόλμης νομίζω.

Πάντα κάτι τέτοια ωραία βορινά ονόματα έχουν αυτά τα ανώμαλα σύνδρομα, καταγόμενα από τις όμορφες ευρωπαϊκές χώρες του πολιτισμού και της χαράς.

Οι νοικοκυραίοι φωνάζουν για νόμο και τάξη! Και ως “νόμο και τάξη” αναγνωρίζουν μόνο ό,τι επιβάλλεται, όχι ό,τι κατακτιέται.

Οι ψευδείς ειδήσεις στα κανάλια, τα οικονομικά σκάνδαλα των κυβερνήσεων, η τρομοκρατία της αστυνομίας, η υποταγή της επιστήμης στην πολιτική σκοπιμότητα, τα βάρβαρα νομοσχέδια που ψηφίζονται στα μουλωχτά, οι εκπομπές-σκουπίδια στην τηλεόραση, όλα αυτά είναι η τάξη. Είναι κανονικότητα.

Τίποτα απ’ αυτά δεν τους εξοργίζει. Τίποτα απ’ αυτά δεν τους βγάζει από τα ρούχα τους.

Ας τολμήσει όμως κάποιος να βγει στο δρόμο για να διαδηλώσει για το Πολυτεχνείο… και νάτος ο εχθρός του λαού. Νάτος ο άνομος που καταστρέφει την τάξη. Τον ονομάζουν “αναρχικό” και είναι έτοιμοι να τον λιντσάρουν.

Στην Ελλάδα του σήμερα καλύτερα να σε λένε “δολοφόνο” παρά “αναρχικό”.

Τη δολοφονία κουτσά-στραβά κάπως θα τη δικαιολογήσουμε, την αναρχία ποτέ.

Αυτό που οι ίδιοι βέβαια ονομάζουν “αναρχία”.

Που μπορεί να είναι απλά μια στάση αμφισβήτησης, ερωτηματικών και σκέψης, μία διάθεση να μην καταπιούμε αμάσητο ό,τι μας ταΐζουν τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ.

Όταν λοιπόν δολοφονείται ένας φωνακλάς μπόμπιρας και καίγεται η Αθήνα για μέρες, αυτό που σοκάρει το νοικοκύρη είναι η καταστροφή της περιουσίας, όχι η καταστροφή μιας νεαρής ζωής.

Τα ίδια έγιναν και με τον Φύσσα, τα ίδια έγιναν και με τον Ζακ.

Πεθάναμε στα “ναι, αλλά…” όλων αυτών που πρόθυμα θα κλώτσαγαν στο κεφάλι έναν φουκαρά, από τη στιγμή που θα καταλάβαιναν πως είναι αδύναμος και δεν μπορεί να αμυνθεί. Ας κάνουμε κι έναν μεγάλο σταυρό μετά, να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας.

Όταν τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου του 2008, από το ύψος του Παντείου, έβλεπα τις φωτιές να κατεβαίνουν στη Συγγρού, πίστεψα πραγματικά πως κάτι μεγάλο έρχεται. Πως κάτι θα αλλάξει.

Κι όταν μετά από λίγο ανέβηκα στο Σύνταγμα και είδα το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο που έσταζε πλαστικούρα, ένιωσα πως αυτό ήταν το πιο ωραίο χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχα δει στη ζωή μου.

Όχι γιατί αγαπώ την καταστροφή. Τη δημιουργία αγαπώ και ποτέ δε συντάσσομαι με κανέναν καταστροφέα.

Όμως, εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ειδικά εκείνες τις μέρες, θύμιζε τάφο. Όμορφο απ’ έξω, γεμάτο σκουλήκια από μέσα.

Και οι μπόμπιρες που έκαψαν την Αθήνα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο της, είχαν κάποιον λόγο που το έκαναν. Δεν αποτρελάθηκαν σε μία νύχτα μέσα.

Κι όποιος δε θέλει να δει αυτόν τον λόγο, ας πάει στο διάολο. Δεν του αξίζει να ονομάζεται “άνθρωπος”.

Δεν πήγα κανένα λουλουδάκι σήμερα στο σημείο που έπεσε ο μικρός Αλέξανδρος. Λυπάμαι.

Λυπάμαι που κατάφεραν να με κάνουν να μη βρίσκω κανένα νόημα στο να πηγαίνω και να πλακώνομαι με τους ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη.

Λυπάμαι που το πιο ηρωικό πράγμα που έχω κάνει είναι να απαντάω συνεχώς στο μαλακισμένο είδος του “ναι, αλλά…”.

Να προσπαθώ να αποδείξω ότι η ζυγαριά δεν μπορεί να βαραίνει περισσότερο στο “τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια” και όχι στη δολοφονία του.

Γιατί όταν πέφτει νεκρό ένα παιδί, φταίμε όλοι μας.

Φταίμε που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε έναν κόσμο ασφαλή για τα παιδιά.

Που δεν υπερασπιζόμαστε τα παιδιά, “το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς”, όπως είπε και ο αείμνηστος Χατζιδάκις.

Και ντρέπομαι για εμάς τους ενήλικες. Ντρέπομαι.

Άννα

Υ.Γ. Πέρσι πήρα την κόρη μου και την ανιψιά μου, 9 και 6 χρονών αντίστοιχα, και τις πήγα στο σημείο που έπεσε ο Αλέξης. Τους διηγήθηκα όλη την ιστορία, ό,τι ακριβώς έγινε. Όχι για να τον φέρω σαν παράδειγμα. Ούτε για να τις τρομάξω. Για να ξέρουν μόνο με τι ανθρώπους θα ζήσουν…

(Αγαπητή φίλη, εγώ, όταν βλέπω και ακούω αυτούς τους νοικοκυραίους, χαίρομαι. Γιατί σκέφτομαι πως ευτυχώς δεν είμαι σαν κι αυτούς. Για σκεφτείτε, για μια στιγμή, πως θα μπορούσατε να είστε ένας από αυτούς τους σιχαμένους κακομοίρηδες που δικαιολογούν και τους φόνους παιδιών ή ακόμα και χαίρονται για φόνους παιδιών. Το ίδιο σκέφτομαι και όταν βλέπω μπάτσους. Σκέψου τη μια και μοναδική φορά που ζεις σε αυτόν τον κόσμο, να είσαι μπάτσος. Μιλάμε για εφιάλτη. Οπότε, εγώ χαίρομαι που υπάρχουν όλοι αυτοί. Δεν είναι και λίγο σε αυτή τη ζωή να μη γίνεις σαν αυτούς που σιχαίνεσαι. Δεν θέλουμε δόξα και πλούτη, άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε. Όλοι αυτοί δεν θα γίνουν ποτέ άνθρωποι. Θα είναι πάντα κτήνη. Πάντως, να ξέρετε πως την άγρια χαρά που ένιωσα το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 2008, ημέρα Δευτέρα, στο κέντρο της Αθήνας, δεν την έχω νιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.