Η ζωή δεν είναι Hollywood

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Με πρόλαβαν ο Βασίλης, ο Ηλίας, πρότερα ο Χρήστος και η Λίνα, και κάλυψαν πολλά απ’ αυτά που μου ήρθαν να πω -ειδικά αφότου διάβασα το εξαιρετικό σου κείμενο για το μίσος και την υστερία- πάνω στο βασικό θέμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία, αλλά και ο Βαγγέλης όσον αφορά την δικιά μας, ας πούμε, τοπική επικαιρότητα.

Νομίζω λίγοι καταλαβαίνουν τι είπες -και τι λες- αυτές τις μέρες.

Να σου πω, κατ’ αρχάς, ότι δεν συμφώνησα με όλα όσα είπες και με όσα λένε οι υπόλοιποι, ανεξαιρέτως θέματος -αυτό νομίζω είναι αυτονόητο-, αφού δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε σε όλα, προσπαθώ όμως να τα καταλάβω, γιατί, αν ακούς μόνο τον εαυτό σου -σε όλα κιόλας-, δεν πας ούτε μέχρι το περίπτερο του χωριού.

Από τη διαφωνία μέχρι την καταδίωξη, όμως, μιας διαφορετικής άποψης απέχουμε ολόκληρους γαλαξίες. Πώς να το κάνουμε, χρειαζόμαστε και άλλες σκέψεις πέραν των δικών μας.

Επίσης, δεν είναι όλα τα γραπτά και οι σκέψεις σαν τοίχος του Facebook. Jesus Christ, θα γεράσουμε και θα εξηγούμε, και τότε, τα αυτονόητα, ε;

Δεν είναι διόλου εύκολο να καταλάβεις έναν άλλον άνθρωπο, ειδικά όταν δεν λέει αυτό που θες να ακούσεις, ενώ θαρρώ πως οφείλουμε να ξεχωρίσουμε τη βλακεία, η οποία έχει τη δύναμη να μετακινεί μέχρι βουνά και αποτελεί μια κατηγορία από μόνη της.

O Βασίλης, επίσης, ανέφερε την ταινία “The Hunt (Jagten)” -αυτήν σκέφτηκα κι εγώ διαβάζοντας το κείμενό σου– και τους …Βίκινγκ του Καπιτωλίου, που πίστεψαν ότι στις εκλογές έχει γίνει νοθεία, μόνο και μόνο επειδή τους το είπε ένας ηλιοκαμένος πορτοκαλάνθρωπος και ένας διαδικτυακός “φίλος”, οπότε με γλίτωσε να τα πω.

Πριν ξεκινήσω να γράφω τα υπόλοιπα που σκέφτομαι, πιθανόν ο Λιγνάδης -το πρόσωπο που συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή όλα τα φώτα πάνω του στην Ελλάδα-, όχι πιθανόν, διορθώνω: το πιθανότερο είναι πως δεν είναι αθώος και πως οι μαρτυρίες των θυμάτων του ανταποκρίνονται στο τι έχει συμβεί.

Δηλαδή, πιο πιθανό είναι να υπάρχει ζωή στον Ερμή, παρά ο Λιγνάδης να είναι αθώος.

Η λέξη κλειδί, όμως, είναι το «πιθανό».

Εννοώ, δηλαδή, πως εμείς δεν ξέρουμε. Πιθανολογούμε. Εικάζουμε. Υποθέτουμε. Ισχυριζόμαστε.

Δημιουργούμε μια αφήγηση. Όπως το να βγω και να πω ότι ο Πιτσιρίκος γράφει, ό,τι γράφει, επειδή έχει την φωλιά του λερωμένη. Δεν μπορείς να αντικρούσεις κάποια πράγματα, ειδικά όταν οι άνθρωποι ετοιμάζονται να τα πιστέψουν χωρίς να ερευνήσουν την αλήθεια.

Τι είναι στην τελική η “αλήθεια”; Μια αφήγηση. Και όποιος ελέγχει την αφήγηση, μάλλον ελέγχει την αλήθεια. Προσέξτε τα αυτά, γυρνάνε πάντα μπούμερανγκ.

Το έγραψα σε κάποια από τα υστερόγραφα, ότι ειδικά οι Έλληνες που έζησαν ξερονήσια -κυρίως χάρη στις …ειλικρινείς καταθέσεις των γειτόνων τους-, θα έπρεπε να κατανοούν κάποια απλά πράγματα.

Για μένα είτε ισχύει το αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίον, είτε ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίον. Δεν υπάρχει μέσος δρόμος. Και είτε αρέσει αυτό, είτε όχι, πρέπει να ισχύει για όλους. Αλλιώς για κανέναν.

Χρειάζεται τρομερή ψυχική δύναμη να δώσεις το δικαίωμα της υπεράσπισης σε ένα κτήνος. Αλλά πρέπει να αποδειχθείς καλύτερός του. Πρέπει να εξανθρωπίσουμε τα κτήνη, αλλιώς κινδυνεύουμε να αποκτηνωθούμε και όλοι οι υπόλοιποι μαζί τους.

Αυτός που κυνηγάει τέρατα, πρέπει να προσέχει μην γίνει τέρας και ο ίδιος, έλεγε ο Νίτσε.

Εξάλλου, η ανθρωπότητα έχει δοκιμάσει την τακτική της «καταπολέμησης» του εγκλήματος με τη μέθοδο της «προληπτικής» εξόντωσης του «κακού», ξεφεύγοντας από την υπέροχη εποχή όπου το αντιμετώπιζε με τη διαπόμπευση του θύματος· κάτι που δυστυχώς συμβαίνει ακόμα στις μέρες μας σε κάποιες χώρες. Και δεν οδήγησε σε καλύτερες κοινωνίες. Το αντίθετο.

Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, έχουμε γεμίσει τις φυλακές και η κοινωνία εκεί έξω παραμένει ένα ανθρώπινο δράμα. Πολλά ανθρώπινα δράματα.

Και ένα κάρο άνθρωποι έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα που δεν διέπραξαν. Μπορείτε να βρείτε μπόλικα ντοκιμαντέρ πάνω σ’ αυτά. Το σκέφτεται ποτέ κανείς αυτό;

Σε κάθε περίπτωση, δεν αθωώνω καθέναν. Είτε, όμως, υπάρχουν δικαστήρια γι’ αυτό, είτε το ξαναλέω ο καθένας θα μετατραπεί σε αυτόκλητο δήμιο και θα καούν και πολλά χλωρά μαζί με τα ξερά. Δεν αγιάζει ποτέ ο σκοπός τα μέσα, ούτε έχουν δίκιο οι κωλόμπατσοι όταν λένε «εμείς τους πιάνουμε, οι δικαστές τους αφήνουν».

Και φυσικά, ούτε πρέπει οι δίκες να σέρνονται επί ολόκληρα χρόνια ή κάποιοι άνθρωποι να χαίρουν προνομιακής μεταχείρισης. Άλλο αυτό όμως.

Ο Ντοστογιέφσκι, εύστοχα, είχε γράψει ότι ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τις φυλακές της.

Εγώ θα προσθέσω και από τους …δεσμοφύλακές της.

Πρέπει έστω -κάπου, κάποτε- να παραδεχθούμε ότι είναι γεμάτες οι φυλακές όλου του κόσμου με βαρυποινίτες και θανατοποινίτες -που ενδεχομένως είναι αθώοι αλλά δεν είναι όλοι- και ο κόσμος μας παραμένει ίσως το ίδιο βίαιος με πριν 100 χρόνια, οπότε δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε να σταματήσουμε κάποιες εξαιρετικά απεχθείς συμπεριφορές.

Πρέπει κάποτε οι κοινωνίες να δουν πώς θα γκρεμίσουν τις φυλακές και όχι πώς θα τις μεγαλώσουν. Να ξεπεράσουν τον σωφρονισμό, την …θεία τιμωρία, την αστυνόμευση και τον …άγραφο νόμο των φυλακών.

Αν τη γλιτώνουν οι παιδεραστέs ή αν υπάρχει κουλτούρα αποσιώπησης, αυτά αντιμετωπίζονται βελτιώνοντας την κοινωνία, διεκδικώντας Δικαιοσύνη, εφαρμόζοντας Δικαιοσύνη. Δεν θα σταματήσουν οι παιδεραστέs επειδή στήθηκαν κρεμάλες. Έχει δοκιμαστεί η συνταγή στο παρελθόν και στο παρόν.

Και αν το ελληνικό MeToo εστιάσει στα πρόσωπα καθαυτά, πέραν των όποιων πολιτικών εγκληματιών τους υποστήριξαν προτού τελικά τους απαρνηθούν πριν λαλήσει τρεις φορές ο πετεινός, θα βαρεθεί να κυνηγά παιδεραστέs και βιαστέs.

Ανάμεσά τους ζούμε. Δεν ζουν ανάμεσά μας. Αυτό είναι το χειρότερο σενάριο. Τι γίνεται στην περίπτωση που είναι λιγότεροι απ’ όσοι νομίζουμε;

Σε κάθε περίπτωση, είναι η ίδια η κοινωνία που τους εκτρέφει. Όπως εκτρέφει χυδαίους πολιτικούς και δολοφόνους. Και μπάτσους.

Ξαναλέω, δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον Λιγνάδη ή με το κάθε άλλο πρόσωπο για το οποίο υπάρχουν καταγγελίες, αλλά και με το τι κοινωνία θέλουμε. Συγγνώμη, δεν έχει όλο αυτό να κάνει με τις κοινωνίες μας;

Όλα αυτά είναι καθρέφτης για την εκάστοτε κοινωνία. Πώς διαχειρίζεται το καθετί.

Και αν θέλουμε να έχουμε -ως κοινωνία- ο καθένας μας το ρόλο του δικαστή, του ενόρκου και του πολυαγαπημένου μπάτσου, ταυτόχρονα, τότε δεν βλέπω το λόγο να συλλαμβάνονται οι άνθρωποι και να δικάζονται, αλλά να εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες στα σπίτια τους, κάτι που θα αποδειχθεί και οικονομικότερο.

Ούτως ή άλλως, αυτό κάνουν οι μπάτσοι.

Μπαίνουν μέσα στα σπίτια και δέρνουν αναρχικούς. Φασίστες με στολή. Why not?

Η ζωή, όμως, δεν είναι Hollywood, δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.

Όπως, επίσης, είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα η αντίσταση απέναντι στην τυραννία και την αδικία. Δεν μιλάμε για τη ταξική πάλη τώρα, αλλά για το πώς αντιμετωπίζει μια κοινωνία τον θύτη ενός σεξoυαλικού εγκλήματος.

Τουλάχιστον, μην κάνετε το μοιραίο λάθος να το προσωποποιήσετε, να δώσετε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο έγκλημα, γιατί θα το πληρώσετε πολύ ακριβότερα από την ατιμωρησία που αποδεδειγμένα υφίστανται συνήθως αυτές οι πράξεις.

Ειδικά, όταν επικρατούν και διαφορετικά μέτρα ή σταθμά, γιατί -surprise- όσο ίσοι είμαστε εκεί έξω, τόσο ίσοι είμαστε απέναντι στο νόμο.

Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι χωρίς νόμους ο κόσμος μας θα ήταν ένα απέραντο φεστιβάλ βίας, λες και τώρα δεν είναι, αλλά η Ιστορία δείχνει ότι πίσω από τις …ευνομούμενες κοινωνίες κρύβεται συνήθως η κόλαση και μαντέψτε ποιοι τρίβουν τα χέρια τους σε τέτοιες περιπτώσεις.

Μια αυταπάτη είναι οι νόμοι. Μια αυταπάτη ότι έχουμε Δικαιοσύνη. Μια πολύ επικίνδυνη αυταπάτη.

«Δικαιοσύνη; Θα βρεις δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο. Σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους» -William Gaddis.

Μια ολόκληρη Βαστίλη γκρεμίστηκε, μέχρι που δεν έμεινε πέτρα, επειδή για αιώνες υπερίσχυε πάντοτε ο λόγος του κατήγορου. Και θα ήταν ωραίο αυτό, αλλά ο κατήγορος δεν είναι πάντα η φωνή του δικαίου. Καμιά φορά κατήγορος είναι μέχρι και ο τύραννος.

Ξέρουμε μερικά ιστορικά παραδείγματα: Κυνήγι μαγισσών, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πολιτικά ιδιώνυμα.

Άντε να πω άλλη μια «εξυπνάδα»: Το να περιμένεις να σου φερθεί ο κόσμος δίκαια επειδή είσαι καλός άνθρωπος, είναι σαν να περιμένεις να μη σου επιτεθεί ο ταύρος επειδή είσαι χορτοφάγος.

Προσέξτε μην ταΐσετε -έστω κατά λάθος- τον …ταύρο.

Γιατί, αν θέλουμε μια κοινωνία που καταδικάζει πριν δικάσει, τότε να ετοιμαστούμε καλύτερα αφού, όταν θα έρθει η σειρά μας, δεν θα έχει απομείνει κανένας να μας υπερασπιστεί.

Λυπάμαι, έτσι ξεκινάει πάντα. Πρώτα απέναντι σε μισητούς ανθρώπους και μετά απέναντι σε όλους τους άλλους.

Μάλλον άλλο είναι το «μυστικό». Και μοιάζει κάπως ακατόρθωτο, όταν η κοινωνία έχει στο μενού της -ως έδεσμα κιόλας- ανθρώπινες ψυχές και σάρκα.

Κοιτάμε μια ζωή το δέντρο και χάνουμε ολόκληρα δάση.

Δηλαδή, δεν ξέρω από πού και ως πού μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της βίας -σεξoυαλικής ή μη- όταν επιτρέπεται να εκμεταλλεύεσαι -σχεδόν με όποιον τρόπο θες, ακόμα και με οικονομικό αντίτιμο- τον «κατώτερο», τον «αδύναμο», τον «περιθωριακό», τον «σιωπηλό». Με την επικυριαρχία δεν έχουν όλα αυτά να κάνουν; Ναι, δεν άντεξα το πήγα και εκεί.

Οπότε, ζήτω το μποϊκοτάζ με τα «εργοστάσια» ανοιχτά 24/7.

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ. Δεν με νοιάζει ποιος θα το ακούσει και ποιος θα το πάρει και θα το κάνει λάστιχο για να το φέρει εκεί που θέλει. Αν οι Έλληνες έχουν σπαστεί με τις ολοκληρωτικά διαλυμένες ζωές τους και τώρα θέλουν να ξεσπάσουν κάπου -εκεί που τους παίρνει, πάντα-, δικαίωμά τους. Αρκεί μετά να μην απορούν γιατί γέμισαν οι φυλακές τους αθώους. Και όχι, πάλι δεν μιλάμε για το Λιγνάδη. Για πρώτη και τελευταία φορά, δεν δίνω σε κανέναν συγχωροχάρτι. Επίσης, δεν είμαι δικαστής. Δεν χρειάζεται να έχουμε άποψη για τα πάντα, λες και είναι θέμα άποψης η καταδίκη ενός βιαστή ή παιδερ@στή, λες και δεν υπάρχουν οι νόμοι. Ούτε σημαίνει ότι δεν πρέπει να απαιτούμε δικαιοσύνη, όταν αυτή δεν εφαρμόζεται. Στην τελική, ο Ροΐδης είχε πει ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν νόμο που θα καθιστά υποχρεωτική την εφαρμογή των υπόλοιπων νόμων. Ήξερε τι έλεγε. Όμως, από τη Δικαιοσύνη μέχρι τους …τηλεμαραθώνιους αγάπης και συμπαράστασης, που περισσότερο μοιάζουν με οίκτο -ξέρετε υπάρχει και ιδιωτικότητα στη ζωή (των θυμάτων)- απέχουμε κάπως ε; Και όταν βλέπεις να μπλέκουν και οι πρεσβείες, πάρε το παιδί σου και δρόμο. Όχι γιατί αν σωθεί, υπάρχει ελπίδα, αλλά επειδή το πράγμα πάει για τον απόλυτο εξευτελισμό των πάντων, ορατών και αοράτων. Αυτό δεν είναι κοινωνικός διάλογος, αλλά κάτι άλλο. Κλείστε τα χαζοκούτια με τους βλαμμένους τους ηθικολόγους, υποστηρίξτε έμπρακτα τα θύματα να βγουν μπροστά, χωρίς μεγαλοστομίες, για να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα τεκμήρια για τον εκάστοτε κατηγορούμενο, αναζητήστε φυσικά και τις πολιτικές ευθύνες όπου υπάρχουν -πάντα υπάρχουν-, και αφήστε την ετυμηγορία στα δικαστήρια -τα οποία αν δεν σας αρέσουν και ανακαλύψατε ότι είναι «λίγα», πάλι δεν φταίει κανένας άλλος- αλλιώς την βάψατε με αυτό που μπαίνει από το παράθυρο, τώρα που έχετε στρέψει την προσοχή σας αλλού. Και δεν μιλάω για τα Μνημόνια ή την κρίση ή την …οικονομία.

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Σε όλους μας. Άρη, στην Ελλάδα έχει κυριαρχήσει η υστερία. Και όχι, το ελληνικό Me Too δεν έχει να κάνει με σεξoυαλικά κακοποιημένους ανθρώπους· έχει να κάνει με την κομματική αντιπαράθεση και τις πολιτικές φιλοδοξίες κάποιων …αστέρων. Τουλάχιστον για την ώρα. Οι δεξιοί βιάζoυν, οι αριστεροί όχι. Εντάξει, αν πηγαίνει κάποιος στο Δημοτικό, μπορεί να σκέφτεται έτσι. Άρη, αυτή την υστερία -που έχει φτάσει στο “να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας”- θα την πληρώσουν αθώοι άνθρωποι στους δρόμους. Όπως έγινε με τον Ζακ. Το βλέπω να έρχεται. Γι’ αυτό έγραψα το κείμενο, και μακάρι να βγω λάθος. Μετέτρεψαν την πολύ σοβαρή υπόθεση του Me Too σε κομματικό παιχνίδι και κυνήγι προσωπικών φιλοδοξιών κάποιων ηθοποιών. Δεν υπάρχουν εργοστάσια με εργάτες στη χώρα, δεν υπάρχουν εργάτριες και εργάτες που κακοποιούνται, υπάρχουν μόνο ηθοποιοί. Τους άλλους ποιος τους γ@μάει; Άρη, αυτοί που σήμερα δικάζουν και καταδικάζουν χωρίς δίκη, αύριο θα απορούν για την άνοδο του φασισμού. Και δεν θα τους περνάει από το μυαλό πως, όταν συμπεριφέρεσαι σαν φασίστας, στρώνεις τον δρόμο για τους φασίστες. Να είσαι καλά, Άρη, Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.