Η πολυπόθητη ευδαιμονία, που όλο μας ξεγλιστράει

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Ο Αριστοτέλης, ο οποίος σχεδίασε και πραγματοποίησε την 1η ολοκληρωμένη εγκυκλοπαίδεια, ο οποίος ταξινόμησε την φιλοσοφία και όλες τις επιστήμες στους κλάδους, που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε ενώ ταυτόχρονα δημιούργησε πέντε νέες επιστήμες εκ του μη όντος, την λογική, την μετεωρολογία, την βιολογία, την φυσική και την ποιητική, «Ο Φιλόσοφος», και «Ο Διδάσκαλος εκείνων, που γνωρίζουν», όπως αναφέρεται σε αυτόν ο Δάντης στην Θεία Κωμωδία, του οποίου το συλλογιστικό σύστημα υιοθετήθηκε από τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και κουλτούρες, όσο κανενός άλλου στην ιστορία των ιδεών και για τον οποίο ο Άγγλος ακαδημαϊκός Jonathan Barnes είπε:

«Κανείς πριν από αυτόν δεν έχει συμβάλλει τόσο πολύ στην Γνώση και κανένας μετά από αυτόν δεν μπορεί να φιλοδοξεί, ότι θα ξεπεράσει τα επιτεύγματά του», κατατάσσοντάς τον στους πιο σημαντικούς ανθρώπους όλων των εποχών με την μεγαλύτερη επιρροή, μας έχει απλόχερα προσφέρει τόσα πολλά, ακόμα και στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής.

Ο Αριστοτέλης διέβλεπε την ομορφιά παντού γύρω του: «Σε κάθε φυσική έκφραση υπάρχει κάτι αξιοθαύμαστο». Για να οργανώσει όλες τις εκφάνσεις της φύσης το ανήσυχο, ακόρεστο μυαλό του αναζητούσε ιεραρχίες. Στην κορυφή της πυραμίδας της φυσικής αιωρούνταν τα ουράνια σώματα, στην κορυφή των πνευματικών ικανοτήτων, η λογική και στην κορυφή των ζωντανών οργανισμών, ο άνθρωπος. Η ζωή είναι αρκετά περίπλοκη, για να αρκεστεί κανείς απλά σε έναν οδηγό με όλα τα πρέπει και τα δεν πρέπει. Αυτό που διαχωρίζει το καλό και το κακό είναι ο χαρακτήρας, η εμπειρία και η ισορροπημένη κρίση.

Ο Πλάτωνας υποστήριζε, πως υπάρχει μία «Ιδέα» του καλού, αλλά ο Αριστοτέλης επισήμανε, πως υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι, με τους οποίους κάτι μπορεί να θεωρηθεί καλό ή όχι. Για παράδειγμα, αν κάποιος θέλει να γίνει καλός γιατρός, οφείλει να σπουδάσει ιατρική σε βάθος, αν κάποιος επιθυμεί να γίνει καλός γλύπτης, θα πρέπει να εντρυφήσει στην τέχνη της γλυπτικής και να εξοικειωθεί με τα κατάλληλα εργαλεία και ούτω καθ’ εξής.

Ενδεχομένως, κάτι παρόμοιο να ισχύει και με την τέχνη του ζην. Αν κάποιος θέλει να διαπρέψει σε αυτήν, τότε πρέπει να αναζητήσει τις λεπτομέρειες του ανθρώπινου χαρακτήρα και τις συνθήκες της ζωής.

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα, τι είναι καλό για τον άνθρωπο. Όχι μόνο ηθικά καλό και πώς πρέπει κανείς να συμπεριφέρεται, αλλά και ποιος είναι ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης, τι την κάνει πλήρη.

Λέει λοιπόν, πως η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η «ευδαιμονία», μία αξιόλογη, επιτυχημένη, ευτυχισμένη ζωή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, αν ανακαλύψει κανείς την σημασία του, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης και πώς ενεργοποιεί κανείς τις ανθρώπινες δυνατότητες στο μέγιστο βαθμό.

Οι μάζες τείνουν να πιστεύουν, πως σκοπός της ζωής είναι η απόλαυση, κάτι το οποίο για τον φιλόσοφο αποτελεί κατώτερο τρόπο ύπαρξης, κατάλληλο μόνο για τα υπόλοιπα ζώα.

Άλλοι άνθρωποι, κάπως πιο νοήμονες, φαίνεται να αποδίδουν τιμές σε εκείνους, που διάγουν μια επιτυχημένη δημόσια ζωή, προσέγγιση μάλλον ρηχή και επιπόλαιη, καθώς απλά αντανακλά την γνώμη των άλλων ανθρώπων.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να τιμώνται για την αξία τους από ανθρώπους, που διαθέτουν σωστή κρίση. Το να θεωρείται η δημόσια αποδοχή πιο πολύτιμη από τις αρετές, που υποτίθεται, ότι αναγνωρίζει, είναι το λιγότερο παράλογο. Κάποιος χαίρει εκτίμησης, επειδή είναι αξιόλογος και όχι το αντίθετο.

Επομένως η δημοτικότητα και η επευφημία είναι αδύνατον να αποτελέσουν στόχο ζωής.

Θα μπορούσε τότε στόχος ζωής να είναι η απόκτηση όλων των αρετών;

Όταν οι αρετές επικρατούν στις ορμές, τότε σαφώς τις ελέγχουν και είναι επιθυμητές.

Αλλά ακόμη και αν κάποιος ενεργούσε ενάρετα, μπορεί και πάλι να μην επαρκούσε, επειδή θα μπορούσε για παράδειγμα να υπέφερε από μεγάλες δυστυχίες, όπως ασθένεια, απώλεια αγαπημένων προσώπων, χρεοκοπία κτλ. οπότε κανένας δεν θα τον έλεγε ευτυχισμένο.

Επίσης γρήγορα απορρίπτει και την άποψη, ότι ο πλούτος είναι το κλειδί για την ευδαιμονία, καθώς τα χρήματα τα θεωρεί επιθυμητά μόνο για το αποτέλεσμα, που δύνανται να επιφέρουν, ως μέσο δηλαδή για κάποιον σκοπό και όχι αυτοσκοπό.

Έτσι, ο Αριστοτέλης πρότεινε να εξερευνήσουμε προσεκτικότερα τι είδους πράγμα είναι ο άνθρωπος, ώστε να καταλάβουμε καλύτερα την λειτουργία και τον ρόλο του, το οποίο στη συνέχεια θα μας υποδείξει πως θα επιτυγχάνεται σωστά αυτή η λειτουργία.

Η αναζήτηση της λειτουργίας ενός ζωντανού οργανισμού βρίσκεται στην απλή ερώτηση, «τι κάνει αυτό εκ φύσεως». Η λειτουργία του ματιού για παράδειγμα είναι να βλέπει, άρα το «καλό» για το μάτι είναι να βλέπει καλά. Ο άνθρωπος σαν σύνθετος οργανισμός κάνει πολλά και διάφορα εκ φύσεως, αναπνέει, τρώει, κοιμάται, ενεργεί, σκέφτεται κτλ. αλλά τα περισσότερα από αυτά πραγματοποιούνται και από άλλα όντα. Αυτό, που τον διαφοροποιεί δίνοντας του την δυνατότητα για μια καλύτερη ζωή, είναι η λογική, η νοημοσύνη, επομένως για τον Αριστοτέλη εδώ οφείλουμε να αναζητήσουμε τον σκοπό του ανθρώπου, τον δρόμο για την ευδαιμονία.

«Το να ζει κανείς σύμφωνα με την νοημοσύνη είναι το καλύτερο και το πιο ευχάριστο είδος ζωής, καθώς η νοημοσύνη στέκεται ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο».

Η ευτυχία δεν είναι μια κατάσταση, αλλά μια ενεργής δράση, η οποία καθορίζεται από την ικανότητα να διάγει κανείς μια ζωή, που του επιτρέπει να χρησιμοποιεί και να αναπτύσσει αυτήν την λογική.

Ο άνθρωπος κάνει σχέδια, έχει κίνητρα, υπολογίζει συνέπειες, προσπαθεί να βρει λύσεις, εκτελεί πράξεις, συλλογίζεται και μελετά. Όλες αυτές οι ενέργειες απαιτούν νοημοσύνη, λογική. Συνεπάγεται λοιπόν, ότι το «καλό» για τον άνθρωπο είναι να εκτελεί καλά καθεμία από αυτές τις ενέργειες. Οι πράξεις αυτές θα επιδεικνύουν τις αρετές, που απαιτεί κάθε σφαίρα νοήμονος πράξης και ορθολογικής σκέψης. Έτσι οι ενάρετες πράξεις καθίστανται οι πιο σημαντικές, χωρίζονται σε ηθικές αρετές και πνευματικές και συνδέονται με την λογική.

Οι πνευματικές αρετές, όπως η περιέργεια, η επινοητικότητα, η οξυδέρκεια, αποτελούν ενσαρκώσεις της ίδιας της λογικής, ενώ οι ηθικές, το θάρρος, η γενναιοδωρία κ.α. εμπνέονται από αυτήν.

Επιπλέον πρεσβεύει, πως οι ηθικές αρετές δεν είναι ούτε έμφυτες, ούτε αφύσικες, αλλά κεκτημένες τάσεις, που ενισχύονται με την επανάληψη από μικρή ηλικία. Όσο πιο πολύ επιλέγει κάποιος γενναιόδωρες πράξεις, τόσο περισσότερο καλλιεργεί την τάση προς την γενναιοδωρία.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα ελαττώματα. Όσο περισσότερο κάποιος ενδίδει σε μια αδυναμία, τόσο περισσότερο ενισχύεται αυτή η αδυναμία.

Επειδή κάθε ελάττωμα είναι αποτέλεσμα παλαιότερων επιλογών, ο Αριστοτέλης πρεσβεύει, πως κάθε άνθρωπος είναι ηθικά υπεύθυνος για τα ελαττώματα του και τις κακές συνήθειες, τις οποίες επέτρεψε στον εαυτό του να υιοθετήσει.

Το να είναι κάποιος τυχερός να έχει γονείς και συμπολίτες, που τον βοήθησαν από την νεαρή ηλικία να αναπτύξει αυτές τις αρετές, είναι πολύ σημαντικό, αλλά δεν αποτελεί πανάκεια, καθώς οι άνθρωποι μπορεί να επιλέξουν, και τις περισσότερες φορές αυτό κάνουν, να διάγουν υποδεέστερη ζωή θέτοντας στόχους ανάξιους, ευτελείς.

Και εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος της Πολιτείας, η οποία έχει δημιουργηθεί για να διασφαλίζει το ζην, την επιβίωση, και υπάρχει για να εξασφαλίζει το ευ ζην, την ευτυχία των πολιτών.

Σύμφωνα με τον Φιλόσοφο, η ηθική είναι ένα είδος προλόγου της πολιτικής και η πολιτική διαπλάθει τους καλούς και κατά συνέπεια ευτυχισμένους πολίτες. Η ηθική αποκαλύπτει τον στόχο μιας άξιας ζωής και η πολιτική μελετά τους τρόπους, με τους οποίους θα ενθαρρύνει τους πολίτες προς αυτήν την κατεύθυνση και θα τους βοηθήσει να ανθίσουν. Γι’ αυτό η πολιτική είναι η ύψιστη τέχνη.

Και ενώ αυτά έχουν διατυπωθεί εδώ και 2.500 χρόνια, σήμερα εμφανέστατα απέχουμε παρασάγγας από την επίτευξη της πολυπόθητης ευδαιμονίας όχι μόνο με μια Ελλάδα κατεστραμμένη, αλλά και έναν πλανήτη ολόκληρο να υποφέρει.

Τι συνέβη στην πορεία; Γιατί βιώνουμε έναν τέτοιο παραλογισμό; Πώς χάθηκε η το όνειρο της λογικής; Και γιατί το ανεχόμαστε; Ας δούμε εξετάζοντας το παρελθόν, εφόσον τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο, «ξεκρέμαστο», αντιθέτως το κάθε τι έχει ρίζες στο χτες. Όπως σωστά εξέφρασε και ο Σαγκάν, «Είναι ανάγκη να γνωρίζεις το παρελθόν, ώστε να κατανοήσεις το παρόν».

Το 399 π.μ. (‘προ μάστιγας’ του χριστιανισμού) ο Σωκράτης κατηγορείται για ασέβεια προς τους θεούς της πόλης και για διαφθορά των νέων. Παρόλο που βρέθηκε αντιμέτωπος με το δικαστήριο της Ηλιαίας σε μία δίκη ‘παρωδία’, αρνήθηκε την βοήθεια του προικισμένου Λυσία και εκπροσώπησε τον εαυτό του στην περίφημη απολογία του. Αντί να παρουσιαστεί ενώπιον των δικαστών εκλιπαρώντας για την ζωή του, αψήφησε το ακροατήριό του παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν ευεργέτη όλων των πολιτών, που σαν μια ενοχλητική μύγα τους κρατούσε σε εγρήγορση και τους προέτρεπε να ανακαλύψουν πρωτίστως τον εαυτό τους «Γνώθι σ’ αυτόν» και έπειτα να εξερευνήσουν κάθε τι σημαντικό, όπως την έννοια της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της πατρίδας, της φιλίας, του έρωτος…

Κανένας άλλος φιλόσοφος δεν είχε ποτέ πριν τέτοια προσήλωση στην ενάρετη ζωή επικεντρωμένη στην γενναιότητα ψυχής, στο μέτρο, στο φιλότιμο, στην σοφία και στην δικαιοσύνη, από την οποία ουσιαστικά προκύπτουν όλα τα οφέλη για το άτομο και το κοινωνικό σύνολο.

Υποστήριζε, ότι έναν στόχο οφείλουμε να έχουμε στην σύντομη ζωή μας, πως να ενεργούμε δίκαια.

Σε αντίθεση με όλους τους θρησκευτικούς ‘αγίους’ πρότεινε ένα ηθικό σύστημα βασισμένο στην ανθρώπινη λογική αντί σε κάποιο θεολογικό δόγμα.

Η διεξοδική εξέταση του τρόπου ζωής αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της φιλοσοφίας του, αφού, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, «Η ανεξερεύνητη ζωή δεν αξίζει να την ζει κανείς».

Η αναζήτηση της αλήθειας, η τελειοποίηση της ψυχής και η απόκτηση της σοφίας αποτέλεσαν τα ζητούμενα στην κοσμοθεωρία του.

Ο Σωκράτης εισήγαγε μια παγκόσμια ηθική επικαλούμενος το συμφέρον του ατόμου πρωτίστως, παρά έναν αλτρουισμό, εφαλτήριο κίνητρο σχεδόν κάθε ηθικολογίας.

Αυτός ο αξιοσημείωτος ηθικός κώδικας δεν επαφίετο στον φόβο της τιμωρίας και στην επιβράβευση από τους ουρανούς, αλλά είχε στόχο την κατάκτηση της υπέρτατης γνώσης σχετικά με την ύψιστη τέχνη του ‘Ευ Ζην’, που οδηγεί αναντίρρητα στην ευτυχία.

Ένα τέτοιο σπάνιο πνεύμα δεν θα καταδεχόταν να ποδοπατήσει τα όσα πρέσβευε και να αντιταχθεί στην πόλη, που αγάπησε και υπηρέτησε σε όλη του την ζωή.

Νομοταγής πολίτης, μέχρι το τέλος, ήταν πρόθυμος να συμμορφωθεί ακόμα και με τον νόμο, που θα τον έκρινε ένοχο. Όταν ήρθε η ώρα να εισηγηθεί μία εναλλακτική ποινή της θανατικής καταδίκης, αντί να προτείνει την εξορία, κάτι που σίγουρα θα του έσωζε την ζωή, συνέστησε να επιβραβευτεί με σίτιση στο Πρυτανείο, μία τιμή για τους Ολυμπιονίκες.

Ήταν μία σοβαρή προσβολή, η οποία συντέλεσε καθοριστικά στην ετυμηγορία, αφού οι δικαστές δεν είχαν καμία διάθεση για θυμηδία και τον καταδίκασαν σε θάνατο με κώνειο. Μάλιστα, περισσότεροι τον καταδίκασαν σε θάνατο, από όσους τον είχαν βρει ένοχο εξ αρχής!

Πριν την εκτέλεση, οι φίλοι του θέλησαν να τον φυγαδεύσουν, κάτι που φυσικά δεν το δέχτηκε, αποτελώντας έτσι ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα ανθρώπου, που έζησε σύμφωνα με τις αρχές του.

Είμαστε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, η μοντέρνα εκδοχή του Σωκράτη; Είναι αυτός ο λόγος, που δεν αγκομαχούμε με τα πολιτικά τεκταινόμενα, που μαστίζουν την όμορφη χώρα μας, που δεν αντιδρούμε και δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα βάρη, που εναποθέτονται στις πλάτες μας; Επειδή υποτασσόμαστε στους νόμους μιας πολιτείας, που σεβόμαστε;

Τι είδους πολιτεία λοιπόν ήταν η Αθήνα, στην οποία ο Σωκράτης αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή του; Τον 7ο αι. π.μ. η Ελλάδα κατακλύζεται από λιμούς και μέχρι τον 6ο αι. σχεδόν όλοι οι αγρότες της Αττικής έχουν χάσει τα πάντα καταλήγοντας δούλοι στην ίδια τους την γη. Επιπλέον στις περισσότερες πόλεις έχουν εγκαθιδρυθεί τυραννικά καθεστώτα και η μετανάστευση μοιάζει η μόνη λύση.

Μέχρις ότου οι αγρότες αρχίζουν να απαιτούν διαγραφή των χρεών, αναδασμό της γης και ελευθερία θωρακισμένη με γραπτούς νόμους, ώστε να καταπολεμηθεί η αυθαιρεσία της άρχουσας τάξης. Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε με την νομοθεσία του Σόλωνα το 594 π.μ. και την περίφημη «Σεισάχθεια», σύμφωνα με την οποία καταργήθηκαν τα υφιστάμενα χρέη, απελευθερώθηκαν όσοι είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών και καταργήθηκε ο δανεισμός με εγγύηση την προσωπική ελευθερία.

Ο Σόλων χώρισε τους πολίτες σε 4 τάξεις βάσει εισοδήματος με συγκεκριμένες υποχρεώσεις και δικαιώματα και τους παραχώρησε το δικαίωμα συμμετοχής στην Εκκλησία του Δήμου, η οποία επιφορτίστηκε με την εκλογή των αρχόντων, που κατείχε ως τότε ο Άρειος Πάγος, ένας θεσμός αριστοκρατικός. (Η κατώτερη τάξη ωστόσο δεν απέκτησε ακόμη το δικαίωμα του εκλέγεσθαι).

Ίδρυσε την Βουλή των Τετρακοσίων με κλήρωση των μελών της, η οποία ανέλαβε αρμοδιότητες του Άρειου Πάγου, όπως την διαδικασία προκαταρκτικής επεξεργασίας των σχεδίων ψηφισμάτων πριν κατατεθούν στην Εκκλησία.

Επιπλέον σύστησε την Ηλιαία, ένα λαϊκό δικαστήριο αποτελούμενο από 6.000 άνδρες από όλο το σώμα των πολιτών με στόχο μια πιο αμερόληπτη δικαιοσύνη.

Ο Σόλων θέσπισε και πολλούς άλλους νόμους για να ενισχύσει τους αδυνάτους, την οικονομία και το εμπόριο, πάραυτα κανένας δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος. Οι πλούσιοι έχασαν πολλά προνόμια και οι φτωχοί δεν πέτυχαν όλα, όσα επιζητούσαν. Έντονες διαμάχες ξέσπασαν, οι οποίες οδήγησαν στην Τυραννίδα του Πεισίστρατου.

Ο Σόλων προσπάθησε να προειδοποιήσει τους συμπολίτες του, αλλά μάταιος κόπος.

Προσπάθησε ακόμα και να ανατρέψει τον τύραννο στην αγορά, αλλά κανείς δεν τον βοήθησε.

Απογοητευμένος επέστρεψε σπίτι του, κρέμασε τα όπλα του έξω από την πόρτα και είπε: «Εγώ βοήθησα την πατρίδα και τους νόμους όσο μπορούσα.»

Όταν άκουσε τους Αθηναίους να παραπονιούνται για τα δεινά τους, τους είπε με πικρία να μην κατηγορούν τους θεούς, γιατί οι δικές τους πράξεις τους οδήγησαν σε τέτοια ταπεινωτική δουλεία.

Οι διαμάχες συνεχίστηκαν, ώσπου το 507 π.μ. ο Κλεισθένης εγκαθίδρυσε την Δημοκρατία και εισήγαγε την Ισονομία, ισότητα για όλους απέναντι στον νόμο, ένας εκπληκτικός νεωτερισμός, αφού για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία κάποιοι επιτέλους σκεφτήκαν, ότι μπορούν να καθορίζουν την ίδια τους την ζωή, χωρίς να βρίσκονται στο έλεος κάποιου αδίστακτου βασιλιά και ιερέα, στο όνομα κάποιου φανταστικού θεού.

Ο Κλεισθένης χτύπησε το πρόβλημα στην ρίζα και αφαίρεσε την δύναμη των πλούσιων οικογενειών, αποδυναμώνοντας τα κληρονομικά τους προνόμια.

Επίσης, ο Άρχοντας της πόλης οριζόταν πλέον με κλήρο από την Βουλή των Πεντακοσίων, ο οποίος θα υπηρετούσε μόνο για μια μέρα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Εκκλησία του Δήμου, το κυρίαρχο κυβερνητικό σώμα των Αθηνών, εξάλειψε τις όποιες ανισότητες είχαν απομείνει. Κάθε ενήλικας, άρρεν, Αθηναίος μπορούσε να λάβει μέρος στις συνεδριάσεις στην Πνύκα και πληρωνόταν, ώστε και ο φτωχότερος να έχει την δυνατότητα να παρευρεθεί χωρίς να στερηθεί το μεροκάματο.

Άμεση Δημοκρατία χωρίς εκλογή εκπροσώπων, καθώς οι πολίτες θεωρούσαν τις εκλογές έναν αριστοκρατικό θεσμό, που ευνοεί τους πλούσιους, διάσημους και εύγλωττους.

Ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελούσαν οι εκλογές για τους Στρατηγούς ή για θέσεις, που διαχειρίζονταν μεγάλα χρηματικά ποσά, αλλά με βαριές ποινές σε περίπτωση κατάχρησης εξουσίας και κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος, ακόμα και θανατική καταδίκη.

Όσοι δεν συμμετείχαν στις δημόσιες υποθέσεις, οι λεγόμενοι «Ιδιώτες» αντιμετωπίζονταν με περιφρόνηση, μια λέξη που πέρασε σε αρκετές γλώσσες ως ‘Idiot’ με την γνωστή υποτιμητική χροιά.

Η αρχή της Εκκλησίας του Δήμου ήταν η ελευθερία του λόγου. Όπως δήλωνε χαρακτηριστικά ο Σωκράτης, αν η συζήτηση δεν περιστρέφεται γύρω από εξιδεικευμένα, τεχνικά θέματα, ο άνδρας που θα σηκωθεί να μιλήσει μπορεί κάλλιστα να είναι σιδεράς, παπουτσής, έμπορας, πλούσιος ή φτωχός. Και κυρίως μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα και να προσπαθήσει να πείσει τους υπόλοιπους με επιχειρήματα.

Αυτή ακριβώς ήταν η υπερηφάνεια της Αθήνας και η ειδοποιός διαφορά. Η άσκηση της εξουσίας γίνεται ευθύνη όλων.

Ποιος άλλος στο παρελθόν εξέφρασε τέτοια πρωτοποριακή σκέψη; Σε ποιο μέρος του κόσμου; Οπουδήποτε αλλού, οι άνθρωποι εγκωμίαζαν το θεϊκό μεγαλείο των αρχόντων τους και την θεόπνευστη σοφία των προφητών τους. Αυτή η μοναδική, επαναστατική, αναπάντεχη θεώρηση του κόσμου είναι Ελληνική και η διατύπωση των όρων της, Αθηναϊκή.

Σε ένα τέτοιο γόνιμο περιβάλλον ευδοκίμησαν ιδέες που επηρέασαν και άλλαξαν τον κόσμο, όπως Ισονομία, Ισοπολιτεία, Ισηγορία, Παρρησία και έδωσαν το έναυσμα για τον ανεπανάληπτο Ελληνικό Πολιτισμό με κατακτήσεις στην λογοτεχνία, στις τέχνες, στις επιστήμες και πάνω από όλα στην φιλοσοφία.

Τα ιδανικά του ήθους και της αρετής ξεπέρασαν την ασχήμια του κόσμου, ενώ η πνευματική υπεροχή στάθηκε ανώτερη από κάθε κοινωνική, οικονομική και τεχνολογική πρόοδο.

Το μεγαλείο του ανθρώπου υμνήθηκε με κάθε ευκαιρία και αποτέλεσε μέτρο των πάντων, αναμφίβολα η πιο αξιόλογη ποιότητα του Ελληνισμού.

Ακόμα και οι θεοί τους ήταν ανθρώπινοι, με αδυναμίες και υπόκειντο σε ανώτερες φυσικές δυνάμεις. «Ανάγκη και θεοίς πείθονται».

Ήδη, ο Όμηρος είχε εισάγει την ιδέα του θνητού, οι Έλληνες γνώριζαν, ότι υπάρχει ο θάνατος οριστικός και αμετάκλητος και ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για χάρη τους. Η ζωή μετά θάνατον δεν υφίστατο με τον τρόπο που την εργαλειοποίησε ο χριστιανισμός και σίγουρα κανείς δεν ευχόταν να πάει στον Άδη.

Ο Αχιλλέας είπε στον Οδυσσέα, ότι καλύτερα να ήταν υποτελής σε έναν χωριάτη, παρά βασιλιάς του κάτω κόσμου.

Καθώς όμως τίποτα δεν είναι τέλειο, η Δημοκρατία των Αθηνών απέκλειε τις γυναίκες και τους δούλους. Αν και 2.500 χρόνια μετά, δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να περηφανευτούμε ότι έχουμε πετύχει πλήρως να εξαλείψουμε αυτές τις ανισότητες.

Μόλις 50 χρόνια έχουν περάσει από την δολοφονία του Martin Luther king, 30 από την απελευθέρωση του Nelson Mandela, ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν περίπου 30.000.000 δούλοι παγκοσμίως σύμφωνα με την διεθνή οργάνωση εργασίας, οι οποίοι παράγουν 150 δισ. δολάρια σε παράνομα κέρδη. 26% από αυτούς είναι παιδιά.

Όσο για την θέση των γυναικών για πρώτη φορά στην ιστορία, μόλις το 1906 στην Φινλανδία, επιτράπηκε να ψηφίζει ο γυναικείος πληθυσμός, ενώ στην Σαουδική Αραβία το 2015! Αν θέλουν δε οι γυναίκες στην Σ. Αραβία να βάλουν και υποψηφιότητα, τότε απαγορεύεται να μιλήσουν προς ψηφοφόρους του ανδρικού φύλου, εκτός και αν είναι πίσω από παραβάν ή έχουν αρσενικό εκπρόσωπο.

Για να μην αναφέρουμε και την βία, σωματική, σεξoυαλική, ψυχολογική, που ακόμα υφίστανται οι γυναίκες σε πολλές χώρες, τους ακρωτηριασμούς γεvvητικώv οργάνων με περισσότερα από 200.000.000 θύματα, ή τα μαρτύρια στην Κίνα με ‘Τα πόδια του Λωτού’, που τα τελευταία θύματα αναφέρθηκαν το 1957 και πολλά, πολλά άλλα.

Πάντως, το δημοκρατικό σύστημα είχε επικριτές από την γέννησή του ακόμα, αφού ο Αριστοτέλης θεωρούσε την δημοκρατία παρέκκλιση της πολιτείας, όπου, αντί να κυβερνούν οι καλλιεργημένοι πολίτες, κυβερνά ο όχλος και ο δάσκαλός του ο Πλάτων αφιερώνει ένα ολόκληρο έργο του, την ‘Πολιτεία’ να καταδείξει, ότι μόνο οι πεφωτισμένοι θα έπρεπε να αναλαμβάνουν έναν τέτοιο υπεύθυνο έργο.

«Εκτός και αν οι φιλόσοφοι γίνουν άρχοντες, ή οι άρχοντες ασχοληθούν ειλικρινά με την φιλοσοφία, τα δεινά δεν θα τελειώσουν για τους ανθρώπους και η ιδανική πολιτεία δεν θα υπάρξει ποτέ».

Αλλά ακόμα και μετά από ένα ολόκληρο έργο αφιερωμένο στην αναζήτηση και περιγραφή της ιδανικής πολιτείας ο Πλάτων δηλώνει, ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα η δεύτερη καλύτερη επιλογή, όταν οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να εξουσιάζουν και να κυβερνούν τον ίδιο τους τον εαυτό, καθιστώντας τον μεγάλο αυτόν φιλόσοφο τον πρώτο αναρχικό στον κόσμο.

Αλλά τι σχέση έχει η Δημοκρατία του 5ου αι. π.μ. ακόμα και με τις ατέλειες της, με αυτό το έκτρωμα, που ονομάζουμε σήμερα δημοκρατία; Απλά και μόνο το γεγονός, ότι η ανάδειξη της εξουσίας γίνεται με εκλογές, αφαιρεί αυτόματα το δικαίωμα στο χαρακτηρισμό ‘Δημοκρατία’.

Θα πρότεινα έναν όρο πιο αντιπροσωπευτικό, π.χ. ‘Πλειοψηφιοκρατία ενισχυμένης αναλογικής’. Δεν μετέχει όλο το σώμα των πολιτών στις αποφάσεις της χώρας, αλλά κάποιοι εκπρόσωποι μόνο, οι οποίοι, λόγω της εκλογικής διαδικασίας με την οποία επιλέγονται, είναι καταδικασμένοι εξ ορισμού να είναι ευτελή ανδρείκελα, αφού αναφέραμε πιο πάνω ότι οι άνθρωποι που οραματίστηκαν την Δημοκρατία, απαξίωναν τις εκλογές, ως θεσμό αριστοκρατικό, που ευνοεί τους πλούσιους, διάσημους και εύγλωττους, κοινώς τους δημαγωγούς.

Αν εξετάσουμε ένα προς ένα τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος, θα διαπιστώσουμε με λύπη, πως ούτε ένα δεν υφίσταται σήμερα.

Η Ισονομία έχει γίνει Ισχυροκρατία, η Ισοπολιτεία κατάντησε Αναξιοκρατία, η Ισηγορία κατέληξε σε Αερολογία και η Παρρησία ξέπεσε σε Λογοκρισία με εγκληματικά αποτελέσματα.

Τα ιδανικά εκλείψαν, η ασχήμια πλημμύρισε τον κόσμο, το πνεύμα έπεσε σε λήθαργο και το ανθρώπινο μεγαλείο λησμονήθηκε, αφού ο άνθρωπος επέστρεψε στο ζωώδες του επίπεδο.

Αναμενόμενο μια τέτοια πολιτεία να παράγει ανθρώπους, οι οποίοι είναι λειψοί, ανίκανοι για σκέψη και κριτική, ετερόβουλοι, με μια λέξη νεκρωμένοι.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αυτή η φυλή των Ελλήνων, που δημιούργησε τον μοναδικό πολιτισμό στην γη στο μέτρο του ανθρώπου για την ομορφιά του ανθρώπου, που χάρισε τον μοναδικό αιώνα στην ανθρώπινη ιστορία, ο οποίος έχει την τιμή ονομάζεται χρυσός, που άλλος όμοιος του δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα, πώς περιήλθε σε αυτήν την κατάντια και μαζί και ο κόσμος όλος; Ποιος έφταιξε;

Σαφώς, πρωτίστως το ίδιο το σύστημα, εφόσον εμπεριείχε το στοιχείο της πτώσης του. Η δημοκρατία σαν ιδέα είναι ατελής, οπότε, αργά ή γρήγορα ,οδηγεί στην δημαγωγία και αυτή με την σειρά της επιφέρει την οχλοκρατία και μετά επέρχεται το χάος. Χρειάζονται πολλές προϋποθέσεις για να λειτουργήσει σωστά και πολλές δικλείδες ασφαλείας για να προστατευθεί από την τάση πάντα κάποιων να υπερισχύσουν.

Έπειτα οι ίδιοι οι Έλληνες, αφού ποτέ δεν κατάφεραν να αποβάλλουν το ίδιον χαρακτηριστικό της διχόνοιας.

Σε αυτόν τον τόπο η συνεργασία εν καιρώ ειρήνης μοιάζει άπιαστο όνειρο, ουτοπία.

Πριν καλά καλά τελειώσει η Κλασική Εποχή υπήρχε η τάση της αυτοκαταστροφής, η οποία εκδηλώθηκε σε όλη της την λαμπρότητα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Εξάλλου η Αθηναϊκή δημοκρατία είχε μετεξελιχθεί σε Ηγεμονία των λίγων εκλεκτών, η οποία απομυζούσε και παραγκώνιζε τους υπόλοιπους Έλληνες. Η ανατροπή ήταν απλά θέμα χρόνου.

Νέες δυνάμεις ήρθαν στο προσκήνιο, πρώτα από τον Ελλαδικό χώρο με την άνοδο του Φιλίππου στην Μακεδονία και την ένωση όλων των Ελλήνων, θέλοντας και μη, ενάντια σε έναν κοινό εχθρό, την Περσική Αυτοκρατορία, και έπειτα από την υπόλοιπη Ευρώπη, Ασία και Αμερική, με πρώτους και καλύτερους του Γαλάτες και καταστροφικότερη όλων τον χριστιανισμό.

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μιας πρωτοφανούς πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ιδιοφυϊας, που όμοια της δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί, καθώς οραματίστηκε μια παγκόσμια ενοποίηση με οδηγό τον Ελληνικό πολιτισμό και σαφώς με μέσα στρατιωτικά, αφού ο πόλεμος αποτελούσε κοινή πρακτική και ακόμα δυστυχώς αποτελεί, και με επιπλέον κίνητρο την υπέρμετρη δόξα, ο ελλαδικός χώρος διχάζεται ξανά.

Οι διάδοχοι αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι του Αλέξανδρου και αλληλοεξοντώνονται, οι ραδιουργίες και οι δολοφονίες δεν έχουν προηγούμενο, η γενιά του μεγάλου στρατηλάτη ξεκληρίζεται, η αυτοκρατορία του διαμελίζεται σε 4 ελληνιστικά βασίλεια και γίνεται βορρά πρώτα στους Γαλάτες, οι οποίοι κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τους Δελφούς και έπειτα στους Ρωμαίους.

Οι Ρωμαίοι εισέβαλαν για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος το 229 π.μ. και σύντομα όλα είχαν τελειώσει, με εξαίρεση το βασίλειο των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, το οποίο κράτησε μέχρι το 31 π.μ. με την τελευταία Ελληνίδα βασίλισσα, την περιβόητη Κλεοπάτρα.

Η Ελλάδα σταδιακά έγινε επαρχία της αναδυόμενης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία έθεσε ολόκληρη την Μεσόγειο υπό τον έλεγχό της.

Ωστόσο πολλές δυσκολίες παρουσιάστηκαν στην διακυβέρνησή της, με αποτέλεσμα να εφαρμοστούν ιδιαίτερα σκληρά μέτρα.

Στόχος των Ρωμαίων ήταν να κρατήσουν τους Έλληνες διχασμένους για να αποτρέψουν την όποια συνεργασία -το γνωστό τοις πάσι «διαίρει και βασίλευε»-, καταργώντας τα δημοκρατικά πολιτεύματα και τις συμμαχίες των πόλεων κρατών.

Σε όσους δεν αντιστέκονταν στις λεγεώνες παραχώρησαν κάποια αυτονομία, αναθέτοντας την διοίκηση σε φιλορωμαίους Έλληνες.

Σε όσους όμως πρόβαλλαν αντίσταση, φέρθηκαν ανελέητα. Τους αφόπλισαν και τους αιχμαλώτισαν, γκρέμισαν τα τείχη τους, επέβαλαν βαρύτατους φόρους, κατέστρεψαν μνημεία, άρπαξαν θησαυρούς και έργα τέχνης και εγκατέστησαν μόνιμες φρουρές.

Τίποτα, που δεν είχαν κάνει ήδη στο παρελθόν Έλληνες σε Έλληνες, ας θυμηθούμε την καταστροφή της Μήλου από την Αθήνα, την ισοπέδωση της Θήβας από τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες συμμάχους τους, την ταπεινωτική τιμωρία της Αθήνας από την Σπάρτη, την μάχη της Χαιρώνειας και τόσα άλλα.

Όμως, εδώ συνέβη ένα μοναδικό ιστορικό φαινόμενο. Ένας λαός πολιτικά κατακτημένος και στρατιωτικά εξουθενωμένος κατορθώνει με την δημιουργική δύναμη του πολιτισμού του να κατακτήσει και να εκπολιτίσει τον κατακτητή του.

Διδάσκει την φιλοσοφία του, τις τέχνες και τα γράμματά του, τις επιστήμες, που έχει γεννήσει και αναπτύξει.

Και οι Ρωμαίοι, σαν καλοί μηχανικοί, στήνουν ένα εκτεταμένο οδικό δίκτυο με κέντρο την Ρώμη ανοίγοντας έτσι κυριολεκτικά τον δρόμο να φτάσει ο Ελληνικός Πολιτισμός στα πέρατα της αυτοκρατορίας τους.

Ο ποιητής Οράτιος είπε χαρακτηριστικά «Η κατακτημένη Ελλάς κατέκτησε τον σκληρό κατακτητή της και εισήγαγε τις τέχνες στο αγροίκο Λάτιο».

Συγχώνευση των δύο λαών δεν υπήρξε, η εξουσία παρέμεινε ρωμαϊκή και ο πολιτισμός ελληνικός.

Ο Γερμανός φιλόσοφος Kautsky έγραψε: «Η Ρώμη μέσα σε λίγες δεκαετίες μάζεψε σχεδόν όλα, όσα εδώ και εκατοντάδες χρόνια είχε δημιουργήσει η δραστήρια καλλιτεχνική εργασία σε όλα τα κέντρα του πολιτισμού γύρω από την Μεσόγειο… Από τότε η Ρώμη έμεινε κυρίαρχη σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ώσπου οι Γερμανοί βάρβαροι της ετοίμασαν την ίδια τύχη, που η ίδια είχε ετοιμάσει στους Έλληνες, παρ’ όλο που αυτοί ήταν ανώτεροι της στις επιστήμες και στις τέχνες. Το ίδιο, όπως στην οικονομία και στην πολιτική, έτσι και στην φιλοσοφία και στην τέχνη, η Ρώμη έμεινε πάντα ένας ληστής.».

Και ο W. McNeil είπε: «Οι λεγεωνάριοι, που το 146 π.χ. εδήωσαν την Κόρινθο και έδειξαν στους Έλληνες την απελπιστική πολιτική αδυναμία, όπου είχαν περιπέσει οι άλλοτε περήφανες πόλεις τους, δεν ήταν ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίοι Ρωμαίοι λαφυραγωγοί, που γνώρισε ο ελληνικός κόσμος… Στρατηγοί, διοικητές και όλων των ειδών οι τυχοδιώκτες κινούσαν από την Δύση για να αναζητήσουν πλούτη και δόξα σε βάρος των λαών του ελληνιστικού κόσμου. Πολλές ελληνικές πόλεις, και ιδιαίτερα εκείνες, που μετάγγιζαν αίμα στην Αιγαιακή καρδιά του ελληνιστικού πολιτισμού, έπαθαν τέτοια συμφορά, που δεν μπόρεσαν να ορθοποδήσουν ξανά. Η ερήμωση άρχιζε να σκεπάζει με γοργό ρυθμό ολόκληρο το χώρο και στέρεψε η πηγή, από όπου είχε αντλήσει άλλοτε την δύναμη της η ελληνική κουλτούρα για να πετάξει σε τόσο αθεώρητα ύψη.».

Οι Ρωμαίοι, ωστόσο κατάλαβαν, πώς η ελληνική ταυτότητα παρέμενε ανυπότακτη και ήταν η πραγματική τους αντίπαλος.

Γι’ αυτό, άλλωστε, όταν υποτάχθηκε τελειωτικά η Ελλάδα και έγινε Ρωμαϊκή επαρχία καθαιρείται και ονομαστικά και υποβιβάζεται σε Αχαΐα.

Για κάποιο λόγο, ένιωσαν την ανάγκη να την σβήσουν ακόμα και από τον χάρτη.

Ακόμα και έτσι, όταν ο Κικέρων, Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας, φιλόσοφος και δικηγόρος πήγε το 79 π.μ. στην Αθήνα για συστηματικές σπουδές στην Επικούρεια φιλοσοφική σχολή, συμβούλευσε τους συμπατριώτες του: «Μην παίρνετε τους σκλάβους σας από την Βρετανία, είναι τόσο βλάκες, τόσο ανίκανοι να διδαχτούν, ώστε να μην έχουν καν θέση σε σπιτικό της Αθήνας.».

Ώστε τον 1ο αι. π.μ. όταν η Ελλάδα έχει διαγράψει την ασύλληπτη τροχιά της και έχει περάσει στην παρακμή, το πολιτιστικό της επίπεδο είναι τόσο υψηλό, που ο Κικέρων χρησιμοποιεί τους Έλληνες (όχι τους πανίσχυρους Ρωμαίους) σαν μονάδα σύγκρισης για να καταδείξει το βαθμό βαρβαρότητας και αμάθειας των Βρετανών.

Το ίδιο ακριβώς κατάλαβαν και οι αρχιτέκτονες του χριστιανισμού. Ο Έλλην έχει καταχωρηθεί στα επίσημα θρησκευτικά βιβλία τους σαν ο πλέον επικίνδυνος αντίπαλος με το χαρακτηριστικό «εθνικός».

Και «έθνη» ονομάζουν οι Εβραίοι τους λαούς, που ζουν διαποτισμένοι από τον ελληνικό πολιτισμό της πνευματικής ελευθερίας και της ατομικής χειραφέτησης.

Ενάντια σ’ αυτόν τον εχθρό ο εβραϊσμός θα αναπτύξει ένα άσπονδο μίσος, που κρύβει και μεγάλο φόβο. Γιατί ο αντισημιτισμός αναπτύσσεται ήδη από τους αλεξανδρινούς χρόνους και φθάνει σε οξύτητα στην περίοδο επιβολής του χριστιανισμού.

Ο Λατίνος ιστορικός Τάκιτος γράφει: «Ότι είναι ιερό για μας, για αυτούς δεν είναι. Και ότι μας είναι αποκρουστικό, σε αυτούς επιτρέπεται. Οι συνήθειες των Εβραίων είναι παράλογες και βρομερές.».

Με την τεράστια εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού έως την Ινδία, μοναδική χτυπητή αντίθεση αποτελεί ο Ιουδαϊσμός με τα τόσο διαφορετικά έθιμα του, τον πεισματικό απομονωτισμό του, την προσκόλληση σε άτεγκτους θρησκευτικούς νόμους και κανόνες, αλλά και τις τεράστιες ικανότητες του λαού του στο εμπόριο και στην συγκέντρωση πλούτου.

Αναμενόμενο λοιπόν να προκαλούν την αποστροφή μαζί και τον φθόνο.

Ωστόσο οι νόμοι της εξέλιξης αποδείχτηκαν ισχυρότεροι από τις ιουδαϊκές απαγορεύσεις.

Η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, που καλλιεργεί το ιερατείο, δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν τον εξελληνισμό του εβραϊκού στοιχείου.

Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει το εμπορικό δαιμόνιο του Εβραίου χωρίς την γνώση της ελληνικής γλώσσας;

Ο ειδωλολατρισμός σφίγγει διαρκώς τον κλοιό του περιορίζοντας τον ιουδαϊσμό, ο οποίος έχει μείνει ουσιαστικά άοπλος, για τον απλούστατο λόγο ότι η γλώσσα ανήκει στον αντίπαλο.

Μόνο καταφύγιο η θρησκεία τους, η οποία αποτελεί παραφωνία στη Μεσόγειο. Σε αυτήν θα ρίξει όλες της τις δυνάμεις η πανίσχυρη ιουδαϊκή ηγεσία, που είναι παράλληλα και θρησκευτική, διατηρώντας με κάθε κόστος την επικράτηση τους στην εξαθλιωμένη μάζα.

Στόχος τους θα γίνει ο Έλληνας, δηλαδή ο ελεύθερος κριτικός στοχασμός, και η Αθήνα, όπου ακόμα όλοι κατευθύνονται, αν θέλουν να σπουδάσουν και να εκπολιτιστούν.

Εκεί παραμονεύει ο εχθρός, οι μοντέρνες ιδέες των άθεων σοφιστών και επικούρειων, που καταγγέλλονται σαν θεομίσητες και ανατρεπτικές, καθώς διδάσκουν πως οι θεοί δεν ανακατεύονται στις υποθέσεις των ανθρώπων, ούτε και φροντίζουν για τον κόσμο. Οι θεοί ούτε δέχονται, ούτε χαρίζουν δώρα, ούτε νοιάζονται για τα ανθρώπινα, ούτε επιβλέπουν όσα γίνονται. Τι μένει τότε στον θεό αν του πάρεις την «πρόνοια»; Πώς κουμαντάρεις τον λαό και τον έχεις να δουλεύει για τους λίγους αδιαμαρτύρητα, όταν ελευθερωθεί από τον φόβο; (Ο φόβος φυλάει τα έρμα!).

Το ιερατείο τρέμει από αγανάκτηση, καθώς τα θεμέλια τρίζουν και κινδυνεύει η ίδια του η ύπαρξη. Η κατάργηση του φόβου για τον γρανιτένιο τους Γιαχβέ σημαίνει πρωτίστως απώλεια ενός αμύθητου πλούτου, με τον οποίο πλήρωνε αδρά την Ρώμη εξασφαλίζοντας ειδικά προνόμια.

Και τότε αποφασίζεται η μετάφραση της παλαιάς διαθήκης στα ελληνικά, αναμφισβήτητα η πιο δαιμόνια ανθρώπινη σύλληψη στην ιστορία, η μεγαλύτερη ντρίμπλα όλων των εποχών, που πλασάρεται μάλιστα και σαν ιδέα του Πτολεμαίου!

Για πρώτη φορά ο Εβραίος, κομπλεξαρισμένος τόσα χρόνια από την μοναδική πνευματική ακτινοβολία των ειδωλολατρών με την σωρεία των ποιητών, των φιλοσόφων, των επιστημόνων, έχει και αυτός επιτέλους κάτι να επιδείξει, μια αποκλειστικά δική του θεώρηση.

Παράλληλα, οργανώνεται και μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα με τη κυκλοφορία πληθώρα συγγραμμάτων και δοκιμίων στα ελληνικά, για να διαδώσουν το μεσσιανικό μήνυμα, που το εργαλειοποιεί η άρχουσα τάξη, για να παρηγορεί τον απελπισμένο λαό, πειθήνιο στην μοιρολατρική προσδοκία.

Η αλληλεγγύη, η οποία χαρακτηρίζει τους Εβραίους μαζί με την οικονομική τους επιτυχία προωθείται συστηματικά.

Αν κάποιος πίστευε τυφλά στην απόλυτη δύναμη του Γιαχβέ και παραδεχόταν, πώς οι Εβραίοι μονοπώλησαν την γνώση του αληθινού θεού, γινόταν δεκτός και έχαιρε στήριξης.

Βέβαια κάποια στιγμή έπρεπε να υποκύψει και στην περιτομή, ένα έθιμο που υπαγορεύτηκε μάλλον από την έλλειψη κανόνων υγιεινής, αφού αραιά και που πλενόντουσαν, εξ ου και συχνά αναφερόντουσαν σε αυτούς ως «ακάθαρτους», και κατέληξε διακριτικό γνώρισμα των εβραίων.

Η απροκάλυπτη αυτή προπαγάνδα προκάλεσε ανησυχίες και έντονη αγανάκτηση στους ειδωλολάτρες με αποκορύφωμα τον Αντίοχο τον επιφανή, Έλληνα βασιλιά της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, ο οποίος επιχείρησε να διαχωρίσει την πολιτική από την θρησκευτική ηγεσία των Ιουδαίων και να φορολογήσει τον ναό, όπως ίσχυε για όλα τα ειδωλολατρικά ιερά.

Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης είναι χωρισμένοι σε φανατικούς και σε προοδευτικούς.

Από την μία η άτεγκτη ηγεσία του ιερατείου και από την άλλη ένα προοδευτικό κίνημα στις μεσαίες κυρίως τάξεις χειραφετημένο από τα δεκανίκια των μυθικών θεών. Και στη βάση η μεγάλη εξαθλιωμένη μάζα, μαρτυρία της αποτυχημένης πολιτικής της Ρώμης.

Εδώ ακριβώς ο άνθρωπος έχασε την πρώτη και τελευταία μέχρι τώρα ευκαιρία στην ιστορία του να είναι ελεύθερος. Οι άρχοντες (Σουμέριοι, Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, Κινέζοι κτλ.) από την απαρχή των οργανωμένων κοινωνιών είχαν φροντίσει να τεκμηριώσουν την προέλευσή τους, τάχα απευθείας από τους θεούς, και είχαν πείσει την μάζα πως κρατούσαν στα χέρια τους την τάξη του κόσμου. Με τα πλούτη και την σοφία τους ανέλαβαν το θεάρεστο έργο να τιμούν και να εξευμενίζουν τους θεούς και αυτήν την εύνοια χάρη στην αμέριστη καλοσύνη τους την διοχέτευαν σαν μεσάζοντες και στον λαό, που δεν είχε καμιά αξιόλογη γενεαλογία.

Ο Κικέρων, Ρωμαίος πολιτικός και ρήτορας, το έθεσε ξεκάθαρα: «Η ζωή, δημόσια και ιδιωτική, πρέπει να ενταχτεί στα πλαίσια των θρησκευτικών ιεροτελεστιών. Το ιερατείο πρέπει να μείνει στα χέρια της αριστοκρατίας. Ο λαός που δεν γνωρίζει τις διαδικασίες και τις τελετές αυτής της τελετουργίας, θα ζητά οδηγίες από τους ιερείς.

Όταν ο λαός ζητά συνέχεια από την αριστοκρατία να τον συμβουλεύει και να τον εξουσιάζει, τότε το κράτος είναι δυνατό και ενωμένο».

Οι μάζες από καταβολής κόσμου φοβούνται την λευτεριά και ανέκαθεν ψάχνουν απεγνωσμένα έναν καινούριο θεό ή εκπρόσωπο του να τους την στερήσει, απαλλάσσοντας τους από την βαριά ευθύνη του ελεύθερου εαυτού τους.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, μέχρι που κάποιοι επιτέλους τόλμησαν να σκεφτούν ελεύθερα και να αναγάγουν την αρετή, το καλόν και το ωραίο, το μέτρον και τον έρωτα για την σοφία σε προστάγματα ζωής.

Γιατί ήταν μια στάση ζωής να είσαι Έλληνας και μια στάση ζωής να είσαι Εβραίος. Εκ διαμέτρου αντίθετες.

Ο Έλληνας είχε καλλιεργήσει στο χώρο του μια πρώτη ύλη εκρηκτική: την συνείδηση της ελευθερίας.

Ο Ηρόδοτος στην μάχη του Μαραθώνα αφηγείται, πως, όταν οι Πέρσες άρχισαν να οπισθοχωρούν τρέχοντας στα καράβια τους να σωθούν, οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς τους κατεδίωξαν μέχρι την θάλασσα, όπου σκοτώθηκαν πολλοί, ανάμεσά τους ο Κυναίγειρος, ο αδελφός του Αισχύλου.

Στην προσπάθειά του να εμποδίσει ένα καράβι να ξεφύγει, το άρπαξε με το χέρι και οι Πέρσες του το έκοψαν και τότε άπλωσε το άλλο χέρι και του το έκοψαν και αυτό. Και ο θρύλος λέει, πως τότε άρπαξε το καράβι με τα δόντια του και οι Πέρσες του έκοψαν το κεφάλι!

Άνθρωποι τέτοιοι, που δεν παραιτούνται ποτέ από τη λευτεριά, που δεν σταματούν πουθενά, που ανατρέπουν καθεστώτα και θεούς αμφισβητώντας τα πάντα και τους πάντες, είναι επικίνδυνοι.

Ειδικά, όταν αυτό το πάθος για την λευτεριά το κάνουν μάλιστα και εξαγωγή.

Οι μοναδικοί μεσογειακοί, που απαγόρευσαν την εισαγωγή στον τόπο τους, ήταν οι Εβραίοι, δέσμιοι μιας ιερής παρακαταθήκης υποταγής.

Ο Ιώσηπος, Εβραίος λόγιος και ιστορικός, αναφέρει, πως όταν μπήκε ο Πτολεμαίος στην Ιερουσαλήμ ήταν Σάββατο και οι Ιουδαίοι προσεύχονταν μέσα στον ναό με τα χέρια ψηλά και αφήσαν την πόλη να πέσει. Και, προσθέτει, είναι πολύ αξιέπαινο μερικοί άνθρωποι να προτιμούν από την δική τους σωτηρία την θεοσέβεια! Καμία αγάπη για την ζωή, για την ελευθερία, καμία πάλη για την ίδια τους την ύπαρξη. Και αυτήν την υποταγή την πέρασαν μεθοδικά σε όλους ανεξαιρέτως, κλείνοντας τους το στόμα μια και καλή με το ευφυολόγημα «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες, γιατί αυτοί θα γνωρίσουν την βασιλεία των ουρανών».

Επιτήδειοι όσο δεν παίρνει, έπεισαν τεχνηέντως τους πολλούς να παραδώσουν ανεπιστρεπτί την επίγεια βασιλεία και εξουσία στα χέρια των λίγων, με αντάλλαγμα μια άλλη βασιλεία ανύπαρκτη, μετά θάνατον! Τι εκπληκτικό εύρημα! Για ένα μαθηματικό νου ωστόσο φαίνεται παράλογο. Πώς οι λίγοι καταφέρνουν να εξαπατούν τους πολλούς;

Και εδώ υπεισέρχεται η ψυχολογία της μάζας, που είναι πιο αποτελεσματική, όσο πιο πνευματικά αδύναμη είναι η μάζα. (Gustave Le Bon 1895, θεωρίες και πρακτικές, που εφαρμόστηκαν από την CIA και την KGB μέχρι τον Hitler και τον De Gaulle.) Όσο δύσκολο είναι να ενώσεις τον κόσμο κάτω από μια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τον συνδέσεις με ένα κοινό μίσος. Και η μετριότητα βλέπει τόσους πολλούς εχθρούς! Γι’ αυτό είναι πάντα πρόθυμη να στηρίξει οποιονδήποτε υπόσχεται να αποκαταστήσει την αδικία, χωρίς να ελέγχει ποιος της το υπόσχεται. Αρκεί που οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας, που και οι «άλλοι» θα στερηθούν αυτό που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν. Στην εκτόνωση του λαθεμένα προσανατολισμένου μίσους της θυσιάζει ακόμα και τα ίδια της τα συμφέροντα.

Πρώτη μέριμνα λοιπόν του ιουδαϊσμού είναι ο διασυρμός για κάθε τι ελληνικό. Ο Γάλλος ιστορικός, Marcel Simon, επισημαίνει: «Κουλτούρα, επιστήμη, ιδιοκτησία, όλα αυτά, που η αρχαία κοινωνία εκτιμά και σέβεται, περιφρονούνται από τους χριστιανούς σαν ένα εμπόδιο για την οδό της βασιλείας του θεού. Η κλίμακα των αξιών ανατρέπεται και οι παραδοσιακές αρετές αποδίδονται στον σατανά. Ο χριστιανισμός καταδικάζει την γνώση και την σοφία του κόσμου, την καλλιέργεια και την αγωγή».

Όπως ήταν αναμενόμενο, χλευασμός διέκοψε τον Παύλο στην 1η του ομιλία στην Αθήνα, μόλις αναφέρθηκε στον νέο θεό και στην ανάσταση των νεκρών. Για τους Αθηναίους ο νέος θεός-τιμωρός, η υποβίβαση της κριτικής σκέψης, ο ακρωτηριασμός του πνεύματος και η αναμονή μιας βασιλείας μετά θάνατον αποτελούσαν τουλάχιστον α-νοησίες της πιο μίζερης φυλής της Μεσογείου.

Η εκλεπτυσμένη παιδεία των παρακμιακών Ελλήνων, που ελέγχανε ωστόσο την μόρφωση της κατακτήτριας Ρώμης, μόνο περιφρόνηση μπορούσε να νιώσει για τις χριστιανικοηθικολογίες, που μύριζαν την κακομοιριά των αμόρφωτων Εβραίων.

Οι Αθηναίοι διανοούμενοι, ακόμα και όταν απέρριπταν την θεοκρατία και τις άρρηκτα προκύπτουσες δεισιδαιμονίες, θεωρούσαν τους θεούς πνεύματα ανώτερα, απόκοσμα, μέσα στην πάνσοφη αδιαφορία τους.

Η ιδέα ενός παντοδύναμου, δημιουργού θεού, ο οποίος μια μέρα έφτιαξε το σύμπαν από το τίποτα και μετά μπήκε και στον ευτελή κόπο να μοιράζει τιμωρίες και επαίνους στον ασήμαντο πληθυσμό ενός από τους άπειρους πλανήτες, φάνταζε το λιγότερο εξωφρενική σε νοήμονα όντα, που είχαν λάβει κλασσική παιδεία μεγάλων διδασκάλων, όπως του Ομήρου, του Ηρόδοτου, του Θουκυδίδη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Εμπεδοκλή, του Αναξαγόρα, του Θαλή, των δραματουργών, των ποιητών…

Ένας θεός λοιπόν μαραγκός, λαϊκιστής και επιπλέον εβραίος, ε! αυτό ξεπερνούσε το μαύρο χιούμορ.

Και επειδή με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις, από έναν αμόρφωτο μαραγκό ανάλογες θα ήταν και οι θεωρίες του, προορισμένες για αμαθή, πειναλέα και αφελή πλήθη χωρίς συνείδηση του εαυτού τους. (Τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάστηκαν από το ιερατείο με την κατήχηση).

Τον ίδιο όμως σκεπτικισμό έδειξαν και οι τάξεις των εργατών και των βιοτεχνών, που έζησαν αιώνες με θεούς, μύθους και ήρωες γοητευτικούς, ρωμαλέους, παθιασμένους, στα ανθρώπινα πάντα μέτρα. Θεούς ερωτιάρηδες, γλεντζέδες, παράφορους, ζηλιάρηδες, το ίδιο γήινους σε αδυναμίες με τους θνητούς, θεούς πρώτους στα πανηγύρια και στους εορτασμούς της φύσης, της ζωής, του έρωτα, θεούς που εμπνέουν ποιητές και μουσικούς και γλύπτες.

Ήταν φύσει αδύνατον ένας τέτοιος λαός, ακόμα και στην παρακμή του, να δεχτεί τον χριστιανισμό, γέννημα θρέμμα του σκληρού, του χωρίς ίχνος φαντασίας, χαράς και ομορφιάς ιουδαϊσμού. Άρα, μόνον με την βία μπορούσε να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος.

Το 47 π.μ. ο Καίσαρας τοποθετεί τον Ηρώδη (γνωστό σε όλους μας για την σφαγή, που δεν έκανε, αφού πέθανε το 4 π.μ.) βασιλιά στην Ιουδαία, ο οποίος εξελίχθηκε σε τύραννο προσφιλέστατο στην αυτοκρατορία.

Μετά τον θάνατό του, χειρότεροι αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση και η άρχουσα τάξη των Φαρισαίων τους υποδέχεται με τιμές. Ο λαός εξαγριώνεται με τον υποβιβασμό τους σε επαρχία και τα νέα οικονομικά μέτρα φορολογίας, ώσπου εμφανίζονται οι Ζηλωτές, των οποίων το μίσος στρέφεται τόσο κατά των Ρωμαίων, όσο και κατά της άρχουσας τάξης των Εβραίων, που, συνεργαζόμενη με τον κατακτητή, πλουτίζει και καταπιέζει τον λαό. (Στην 1η επανάστασή τους οι Ρωμαίοι συνέλαβαν και σταύρωσαν 2.000, τους πιο επικίνδυνους, ενώ χιλιάδες άλλους τους πούλησαν σκλάβους. Παρόλα αυτά η εξέγερση δεν αναχαιτίζεται και οδηγεί στην επανάσταση το 67 και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ).

Για αιώνες την γνώμη του εβραϊκού λαού την καθόριζε ο Νόμος του ιερατείου και των αρχόντων. Να που τώρα όμως ο όχλος, οι επικατάρατοι όπως αποκαλούνται από τους Φαρισαίους, τους αμφισβητούν και το χειρότερο, δεν ανταποκρίνονται πια στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, δηλαδή στις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο ναό. Ως τώρα η επιτυχία του ιερατείου έγκειται, πως είχε καταφέρει να συνδέσει την συνείδηση της φυλής με το θεό, του θρήσκου με τον πατριώτη. Ενάρετος Ιουδαίος ήταν αυτός που κατέβαλε την «δεκάτη» έστω και αν δεν είχε να φάει.

Όλα αυτά τα καινά δαιμόνια, σύμφωνα με τον Ιώσηπο, οι νέες ιδέες και η ανταρσία κατά του ιερατείου, δικαιώνουν τις ανησυχίες της εβραϊκής ηγεσίας για την απειλή τους από την γειτνίαση με τον ελληνικό πολιτισμό.

Για την μεγάλη εξαχρειωμένη μάζα ο ερχομός του Μεσσία, που τόσο επιδέξια έχει το ιερατείο καλλιεργήσει, γίνεται όλο και πιο επιτακτική ανάγκη. Κάποιος πρέπει να διώξει τον κατακτητή και να πατάξει τη διαφθορά των αρχόντων, κάποιος πρέπει να τους σώσει, γιατί είναι πεπεισμένοι, πως οι δικές τους δυνάμεις ωχριούν μπροστά στις λεγεώνες της αυτοκρατορίας.

Γι’ αυτό ο λαός ελπίζει στην εμφάνιση ενός υπεράνθρωπου ηγέτη με ακατανίκητες ικανότητες πολέμαρχου και κοινωνικού αναμορφωτή. Μην μας παραξενεύει το όραμα τους, αυτή είναι η κουλτούρα τους, πενιχρή, περιορισμένη στη φτωχή θρησκευτική τους «φιλολογία». Έτσι και ο μεσσίας τους ενσαρκώνεται στα γνωστά τους πρότυπα των προφητών, που είναι οι επιστάτες του θεού χωρίς άλλη έγνοια παρά να φροντίζουν τον εκλεκτό λαό του Ισραήλ!

Τότε εμφανίζεται ο Ιησούς. Αν όμως ο Ιησούς ήταν άλλος ένας από τους πολλούς προφήτες εκείνη την ταραγμένη εποχή, αν χρίστηκε μόνος του «Μεσσίας» και «Σωτήρας» διδάσκοντας μόνο αγάπη και υποταγή σε μια θεοκρατούμενη χώρα, που δεν επιζητούσε παρά την βουβή υποταγή του όχλου, τότε γιατί θανατώθηκε; Ένα βλαμμένο ανθρωπάκι; Θα το κλείνανε απλά σε φρενοκομείο! Τι δίδασκε αλήθεια ο Ιησούς και κινδύνευε τόσες φορές από λιθοβολισμό σύμφωνα με τα ευαγγέλια; Όταν σε σκαμπιλίζει κάποιος, να προσφέρεις και το άλλο μάγουλο; Όσο πιο πολύ πεινάμε στην επίγεια ζωή μας, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχουμε να πάμε στον «παράδεισο» σαν πεθάνουμε από υποσιτισμό; Να είμαστε καλά παιδιά, γιατί έτσι και γίνει δευτέρα παρουσία θα πάμε στην κόλαση;

Μα γιατί θα ήταν δυσαρεστημένο το ιερατείο με όλα αυτά; Ίσα ίσα που κάτι τέτοιο τους εξυπηρετούσε απόλυτα! Γιατί τότε τον καταδίωκαν από πόλη σε πόλη; Γιατί παρέδωσαν ένα φτωχό, ταπεινό, θρήσκο εβραίο στους Ρωμαίους, καθώς μόνο αυτοί είχαν την δικαιοδοσία να εκδώσουν θανατική ποινή και να την εκτελέσουν; Γιατί τελικά ήταν τόσο επικίνδυνος, που έπρεπε να βγει για πάντα από τη μέση;

Ο Ιησούς το ξεκαθαρίζει: «Αν είσαστε από τον κόσμο, ο κόσμος θα σας αγαπούσε, διότι θα σας θεωρούσε δικούς του. Αλλά επειδή δεν είστε από τον κόσμο, αλλά εγώ σας διάλεξα από αυτούς, γι’ αυτό σας μισούν. Αν ο κόσμος σας μισεί, να το ξέρετε, ότι πριν από εσάς μίσησε εμένα». (Κατά Ιωάννη 15, 18-19)

Ο Ιησούς ήταν λοιπόν προετοιμασμένος για τους κινδύνους, που θα τον απειλούσαν εξαιτίας των διδασκαλιών του, ακόμα και το να πεθάνει. Ανήγγειλε την φοβερή σύγκρουση που επίκειται «πριν περάσει η γενιά αυτή». Αυτό επαναλαμβάνει καθημερινά, γι’ αυτό δεν κοιμάται μέσα τις νύχτες, γι’ αυτό κάθε επεισόδιο, που μας διηγούνται οι γραφές, τελειώνει και με έναν λιθοβολισμό, που καταφέρνει να ξεφύγει.

«Αν δεν είχα έρθει να τους τα πω, δεν θα είχαν αμαρτία, τώρα όμως δεν έχουν πρόφαση για τις αμαρτίες τους». (Κατά Ιωάννη 15, 22) Και συνεχίζει: «Τώρα ζητείτε να με φονεύσετε, άνθρωπο, που σας είπε την αλήθεια. Αυτό το εγκληματικό έργο ο Αβραάμ δεν θα το έκανε». (Κατά Ιωάννη 8, 40) Και εδώ ξεμπροστιάζει εντελώς το ιερατείο, ότι δεν επιτελεί έργο του θεού, όπως διατεινόταν! Τελικά φαίνεται, πως τους προκαλούσε πολύ τολμηρά, για να τον ταπεινώνουν θυμίζοντάς του «Εμείς δεν γεννηθήκαμε από την πορνεία». (Κατά Ιωάννη 8, 41)

Για τους καιρούς εκείνους, το να βρεθεί κάποιος να ξεσκεπάσει αυτούς που κρατούν την μοίρα του εβραϊκού λαού στα χέρια τους, τους υποτιθέμενους προστάτες, τους προασπιστές της ηθικής και της ευσέβειας, ήταν πέρα ως πέρα ανήκουστο.

Παρά ταύτα, ο Ιησούς το τόλμησε. Μάλιστα απαίτησε από τους συνανθρώπους του να αναλάβουν την ευθύνη του πεπρωμένου τους, βεβαιώνοντάς τους πως και ο θεός είναι σύμφωνος. Γιατί αν αγανακτεί για κάτι αυτός ο θεός, είναι η πείνα των πολλών και η απληστία των λίγων. Και αν αναρωτηθεί κανείς, γιατί μπερδεύει ο Ιησούς το θεό σε μια γήινη διεκδίκηση, ας μην ξεχνάει, πως η συντριπτική πλειοψηφία του ιουδαϊκού λαού είχε υποτυπώδη κουλτούρα, καθαρά θρησκευτική, Thora-Νόμος και εθνικισμός ήταν αλληλένδετα.

Ο κίνδυνος σε τέτοιους αγώνες δεν θα ερχόταν από τον θεό, ο κίνδυνος παραμονεύει πάντα από εκείνους, που ισχυρίζονται ότι τον εκπροσωπούν και έχουν πείσει γι’ αυτό τα πλήθη με πλύση εγκεφάλου.

Ο Ιησούς το γνώριζε αυτό καλά, άρα θα ήταν αδεξιότητα και ερασιτεχνισμός να προσπαθήσει να τα γκρεμίσει όλα μονομιάς στην συνείδηση ενός υπανάπτυκτου πλήθους.

Εδώ ακριβώς βρισκόταν και η δυσκολία της αποστολής του, να πείσει την αναλφάβητη μάζα, γεμάτη φόβους και προκαταλήψεις, πως έχει δικαίωμα να σηκώσει κεφάλι, όχι μόνο στον ξένο κατακτητή, αλλά και στο ιερατείο του, που συνεργαζόταν απροκάλυπτα με τον κατακτητή. Κάτι που αποτελούσε ταμπού από τα χρόνια του Μωυσή, του οποίου ο νόμος ήταν σιδερένιος χωρίς περιθώριο κριτικής, με φυσικό κληρονόμο το ιερατείο με τις ίδιες απόλυτες εξουσίες. Αυτοί γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση, προνόμιο αποκλειστικό, το οποίο τους χρίζει μοναδικούς ερμηνευτές των θεϊκών εντολών. Ελέω θεού εκτελεστής του νόμου.

Ο Ιώσηπος το λέει ξεκάθαρα, όταν καταφέρεται εναντίον των Ελλήνων εκφράζοντας την εβραϊκή άποψη για το δικαίωμα του ποιος επιτρέπεται να σκέφτεται: «Γιατί εμείς δεν έχουμε χιλιάδες βιβλία, ασύμφωνα και αντιφατικά μεταξύ τους, παρά μονάχα 22… αφού το δικαίωμα της συγγραφής σε εμάς δεν επιτρέπεται στον καθένα, ούτε και καμιά διαφωνία υπάρχει στα γραφόμενά τους, παρά είναι καθήκον των προφητών μονάχα, που από τη θεία φώτιση μάθανε τα πριν και τα πολύ παλιά και τα σύγχρονα τους σωστά». (Κατ’ Απίωνος κεφ. VII)

Γιατί για την ηγεσία, όταν οι άρχοντες κατέχουν την γνώση, γίνεται όπλο και σοφία, που κατοχυρώνει την παντοδυναμία τους, όταν την κατακτήσει ο λαός γίνεται διαφθορά!

Γι’ αυτό ο Ιησούς επαναλαμβάνει συνεχώς: «Ο γιός του ανθρώπου πρέπει να πάθει πολλά, να αποδοκιμαστεί από τους πρεσβύτερους, τους αρχιερείς, τους γραμματείς». (Κατά Λουκά, 9,22) Και για να προεξοφλήσει το δίκαιο του αγώνα τους, επιμένει: «Αλίμονο σας όταν όλοι οι άνθρωποι μιλούν καλά για σας». (Κατά Λουκά, 6,26) Ο Ιησούς επομένως είναι όργανο πολιτικού σχεδίου, έχει ρόλο ηθικού και πνευματικού μεταρρυθμιστή, γι’ αυτό άλλωστε πολλές φορές και οι ίδιοι οι μαθητές του δεν καταλαβαίνουν τα διδάγματα του. Επανειλημμένα τον ρωτούν: «Είσαι αυτός, που περιμένουμε;»

Γιατί ο Ιησούς έχει λάβει μια άλλη παιδεία, όταν εξαφανίστηκε στα 12 του μέχρι περίπου τα 30 του χρόνια, οπότε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής αναγγέλλει τον ερχομό του, ο οποίος επίσης θεωρήθηκε πολύ επικίνδυνος, ώστε να σερβίρουν τελικά το κεφάλι του στο πιάτο.

Ο Ιησούς λοιπόν δεν ήταν ούτε μόνος, ούτε αμόρφωτος. Ο θάνατός του δεν ζημίωσε την αντίδραση. Παραδίδοντας τον στα χέρια του Ρωμαίου κατακτητή για να τον εκτελέσει, η άρχουσα εβραϊκή τάξη ταυτίζεται με την ξένη τυραννία στα μάτια του ιουδαϊκού λαού και η πολιτική της αρχίζει να κλυδωνίζεται. Σπασμωδικά μέτρα σαν την σταύρωση δεν επαρκούν. Το κακό πρέπει να χτυπηθεί από τη ρίζα. Ιδανικά θα ήταν να ξαναγύριζαν οι εβραίοι στην αποχαύνωση και την αδράνεια.

Όμως πώς θα απομονώσουν μόνο τον εβραϊκό λαό, εφόσον όλο και πλαταίνει τις εμπορικές και οικονομικές του δοσοληψίες; Οπότε δεν υπάρχει παρά μόνο μια λύση, να γίνουν όλοι οι λαοί το ίδιο, να κατέβουν όλοι στο επίπεδο του ιουδαϊκού λαού, να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος της διαφώτισης. Άρα, ο ελληνικός πολιτισμός πρέπει να εκλείψει, γιατί όσο θα υπάρχει ελληνικός πολιτισμός, θα υπάρχει και ο κίνδυνος της σκέψης, της αφύπνισης.

Έτσι ξεκίνησε η «Επιχείρηση Χριστιανισμός», όπου καπηλεύτηκε τις διακηρύξεις του Ιησού διαστρεβλώνοντάς τες, με όργανο τον έμπιστο και φανατικό Φαρισαίο Παύλο και την υποστήριξη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Και οι μαθητές του; Κανείς τους δεν πίστεψε τον Ιησού σαν μεσσία, γιατί στην συνείδησή τους ένας από την τάξη τους ήταν αδύνατον να είναι ηγέτης. Δεν κατάφεραν να αποβάλλουν την πεποίθηση, ότι μόνο το ιερατείο και οι άρχοντες είχαν δικαίωμα στην εξουσία, ποτέ κάποιος όμοιος τους. Επιπλέον ήταν ανίκανοι να κρίνουν τα πνευματικά του προσόντα. Όταν ο δάσκαλός τους πέθανε κάθισαν ήσυχοι και τρομαγμένοι στο σπίτι και, για να δείξουν την νομιμοφροσύνη τους, πήγαιναν τακτικά στην συναγωγή, όπου ο Ιησούς πήγαινε μόνο για να βρίσει.

Και όταν τους πήγαν στο συνέδριο, όχι γιατί δίδασκαν, τι να δίδασκαν οι κακόμοιροι, αλλά επειδή τους κατηγορούσαν για οπαδούς του, του απάλλασσαν μόλις έβλεπαν, πόσο αφελείς και αγράμματοι ήταν. «Αυτοί δε αφού τους απείλησαν τους απέλυσαν, γιατί δεν βρίσκαν τίποτε για να τους τιμωρήσουν… Θεωρούντες την του Πέτρου παρρησία και Ιωάννου και καταλαβόμενοι, ότι άνθρωποι αγράμματοι εισί και ιδιώται». (Πράξεις 4, 13/21)

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν χρειαζόταν ούτε πρωτοτυπία, ούτε τόλμη στην κατασκευή μιας νέας θρησκείας. Γι’ αυτό, όταν ήρθε ο Παύλος στην Αθήνα, οι Αθηναίοι δεν ξαφνιάστηκαν, που κάποιος ήθελε να μιλήσει για έναν νέο θεό. Ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή. Απογοητεύτηκαν μόνο, καθώς η «νέα» θρησκεία ήθελε να γυρίσει στην βαρβαρότητα την πολιτισμένη ανθρωπότητα με σημαία τις μωσαϊκές αντιλήψεις, που οι Έλληνες περιφρονούσαν βαθύτατα, αφού θεωρούσαν τον Μωυσή αγύρτη και απατεώνα, όπως τους προσάπτει ο Ιώσηπος.

Και δεν ήταν οι μόνοι. Το 1774 ο Γερμανός φιλόσοφος Lessing εμφάνισε τα Αποσπάσματα Ανώνυμου, ο οποίος φορτώνει στον Μωυσή «όλη την ντροπή του απατεώνα, που δεν φοβήθηκε να χρησιμοποιήσει τα πιο ανέντιμα μέσα, για να γίνει ο δεσπότης ενός λαού.»

Και συνεχίζει: «Αν παραδεχτούμε τις άμεσες επικοινωνίες με τον θεό από ανθρώπους τόσους κακούς σαν αυτούς της παλαιάς διαθήκης, θα υποτιμούσαμε την θεότητα. Οι δοξασίες και οι τάχα θείοι νόμοι είναι τόσο χοντροκομμένοι και ολέθριοι, που είναι αδύνατον να αποδοθούν σε θεό» Εμ, δεν ήταν Έλληνες οι Εβραίοι να συνθέσουν αριστουργήματα! Χρειάζεται βλέπεις παιδεία για να γίνει κανείς ποιητής, και προπάντων ελευθερία. Γιατί πολλούς από τους θεούς τους φτιάξανε οι ποιητές στην Ελλάδα, όπως και πάλι τους κατηγορεί ο Ιώσηπος: «…σαν να’ χαν να κάνουν με το πιο τιποτένιο πράγμα, επιτρέψαν στους ποιητές από τη μια να μπάζουν, όποιους ήθελαν θεούς βουτηγμένους στα πάθη και από την άλλη στους ρήτορες να πολιτογραφούν, όποιον από τους ξένους θεούς τον κρίναν κατάλληλο… Και ζωγράφοι και γλύπτες μέσα στους Έλληνες είχαν πάρει στο ζήτημα αυτό την απεριόριστη ελευθερία να φαντάζεται κι από μια μορφή ο καθένας τους και να την πλάθει, άλλος από πηλό και άλλος να την ζωγραφίζει…» Τόσο μισάνθρωποι και τυφλοί μπροστά σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την ιδεολογία της σκοπιμότητας, που πλασάρουν σαν θρησκεία, ώστε κατέκριναν ό,τι τελειότερο έδωσε ο ελληνικός πολιτισμός.

Με λίγη μαεστρία λοιπόν δεν δυσκολεύτηκαν να πείσουν τα πλήθη βεβαιώνοντας τα, πως η φτώχεια τους θα εξασφάλιζε δωρεάν εισιτήριο για τον παράδεισο. Το μίσος κατά των πλουσίων αποπροσανατολίστηκε και μεταβλήθηκε σε αποστροφή κατά του πλούτου.

Οι φτωχοί συμφιλιωθήκαν με τους πλούσιους, αφού «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Πολύ σωστό! Μήπως και ο πλούσιος και ο αφέντης και ο εκμεταλλευτής ακόμα δεν είναι πλησίον, αδελφός;

Πάνω σε αυτήν την εντολή θα παιχτεί το πιο ανόσιο παιχνίδι όλων των εποχών. Θα τους διευκολύνει σ’ αυτό η θρησκευτική ανεκτικότητα και η απουσία κάθε μισαλλοδοξίας των πολιτισμένων.

Ο ιουδαϊσμός έγινε απόστολος των αδικημένων και οι μάζες σωματοφύλακες της οικονομικής ολιγαρχίας. Το αποτέλεσμα; Γλίτωσαν οι εβραίοι τον εξελληνισμό και αφελληνίστηκαν οι Έλληνες και ο πολιτισμός.

Και εδώ ακριβώς άρχισε ο εκβαρβαρισμός της ανθρωπότητας. Και μιας και δεν επρόκειτο να καταργήσουμε τους φτωχούς και υποταγμένους, θα καταργήσουμε τα αφεντικά. Όλοι θα γίνουμε δούλοι του θεού. Δεν μπορείς, παρά να θαυμάσεις το εκπληκτικό αυτό κόλπο, την αλλαγή εργοδότη! Το να είναι κανείς δούλος ανθρώπων είχε γίνει επικίνδυνο για τα αφεντικά, αλλά δούλος θεού; Ενάντια σε ποιόν θα πολεμήσεις; Από δω και μπρος δεν θα απαιτούμε το ψωμί μας από τους εκμεταλλευτές μας. Όχι! Θα λέμε: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς… δος ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον επιούσιον! Και αν δεν έχουμε να φάμε, δεν ευθύνεται κανένας άλλος παρά ο θεός, που αποφάσισε να δοκιμαστούμε πεινώντας!

Είχε λοιπόν ο Παύλος καμία σχέση με τις ιδέες του Ιησού, ο οποίος εμφανίστηκε στο γραπτό λόγο μετά τον θάνατο του Ιησού, απόλυτα συμβιβασμένος, όπως άλλωστε και ολόκληρη η ανώτερη κοινωνία της Παλαιστίνης, με ένα παραπανίσιο προνόμιο, του Ρωμαίου πολίτη;

Στις πράξεις των αποστόλων ομολογεί και ο ίδιος, πως ανήκει στα κρατικά όργανα και ορμά σε σπίτια και τραβά στις φυλακές οπαδούς του Ιησού. Στο δρόμο για την Δαμασκό, όπου θα έκανε και εκεί εκκαθαρίσεις, το θαύμα συνέβη, ως συνήθως στις ερημιές, και φωτίστηκε αστραπιαία στον λόγο του Κυρίου. Και όπως δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα, φαίνεται πως δεν υπάρχει και τέλειο θαύμα. Έτσι άλλοι άνδρες από το απόσπασμα, που τον συνόδευε, ακούσαν την «φωνή», αλλά δεν έβλεπαν και άλλοι είδαν το «φως», αλλά δεν ακούσαν! Από αμείλικτος διώκτης έγινε όχι απλά οπαδός, αλλά ένθερμος απόστολος – ηγέτης. Στις ίδιες πόλεις που πήγαινε ως διώκουσα αρχή, να πάρει αναφορές χαφιέδων του καθεστώτος, να οργανώσει συλλήψεις και λιθοβολισμούς, παρουσιαζόταν τώρα σαν κήρυκας και προσηλυτιστής. Να δεχτούμε αυτήν την μαγική μεταστροφή από διώκτη σε πιστό οπαδό; Άντε να την δεχτούμε. Αρκεί να λάβουμε μια λογική απάντηση στο ερώτημα, πώς δέχτηκε το ιερατείο την αποστασία του Παύλου; Αν πράγματι δίδασκε τις ιδέες του Ιησού, για τις οποίες ο Ιησούς δολοφονήθηκε μόλις πριν λίγα χρόνια για πολλή λιγότερη δραστηριότητα και οι οπαδοί του λιντσάρονταν παντού, ο Παύλος γιατί δεν διώκεται; Και όχι μόνο δεν διώκεται, αλλά κινείται ελεύθερα, οργανώνει νέα κοινόβια, συγκαλεί συνέδρια και διορίζει αντιπροσώπους κάτω από την μύτη των Φαρισαίων!

Διασχίζοντας την Παλαιστίνη και την Συρία, φλογερός και ασυγκράτητος εξιστορεί στις συναγωγές το θαύμα, που τον φώτισε. Και να είχαν αποκατασταθεί η ηρεμία και η γαλήνη στην Παλαιστίνη, πάει στα κομμάτια. Έλα όμως που οι ιστορικοί μας πληροφορούν, ότι ο εμφύλιος σπαραγμός όλο και αγριεύει, πως ληστές, ένοπλες συμμορίες και έξαλλοι Ζηλωτές λυμαίνονται την χώρα, ώσπου το 67 ξεσπά η επανάσταση. Και σαν να μην έφταναν αυτά, οι Ζηλωτές, οι Σαδδουκαίοι, οι Σαμαρείτες, όλοι οι δογματικοί Ιουδαίοι, ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Για τι πράγμα τον κατηγορούν; Όλοι αυτοί αρνούνται κάθε νεωτεριστική επέμβαση στον ιαχβισμό τους και όταν ο Παύλος μιλάει για αιώνια ζωή και ανάσταση εκ νεκρών προκαλεί τη βίαιη αντίδρασή τους, γιατί πουθενά στα βιβλικά κείμενα δεν υπάρχει τέτοια αναφορά.

Ο εκκλησιαστής (15,5) λέει ξεκάθαρα: «Οι ζωντανοί ξέρουν τουλάχιστον ότι θα πεθάνουν, ενώ οι νεκροί δεν ξέρουν τίποτα και δεν υπάρχει γι’ αυτούς πλέον τιμωρία, γιατί έχουν ξεχαστεί». Όλη η ζωή λοιπόν για τον φανατικό Ιουδαίο αρχίζει και τελειώνει πάνω στη γη. Οτιδήποτε άλλο αποτελούσε ύβρη. Γιατί λοιπόν οι Φαρισαίοι εισήγαγαν την ιδέα της ανάστασης; Λαμβάνοντας υπόψη τις γραφές που, εκτός από τις απειλές, έχουν πού και πού και καμιά υπόσχεση, δεν είχε διαλέξει ο Γιαχβέ τον εβραϊκό λαό για να κυβερνήσει τον κόσμο; Ως πότε θα συντηρούσαν τον μύθο του εκλεκτού λαού και τον αποκλειστικό του θεό – σωτήρα με απραγματοποίητες υποσχέσεις των προφητών τους; Ο διαλεκτός αυτός λαός όχι μόνο δεν κυριαρχεί, αλλά υφίσταται μύριους εξευτελισμούς και ταπεινώσεις. Πώς να δικαιολογήσουν άλλο τον Γιαχβέ, που ανέχεται τέτοιο κατάντημα; Αυτός, ένας αμείλικτος τιμωρός, και αφήνει έτσι ατιμώρητους τους εχθρούς του λαού του; Ανάσταση λοιπόν και δευτέρα παρουσία για να μετατεθεί και άλλο ο χρόνος των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων.

Ο Ιησούς κήρυττε (κάποια διασωθέντα λόγια του, τουλάχιστον στα κανονικά ευαγγέλια, που μας επιτρέπεται η πρόσβαση, σε αντίθεση με τα απόκρυφα, που η λογοκρισία δεν επιτρέπει να τα δει ανθρώπου μάτι) : «Αλίμονο σας όταν όλοι οι άνθρωποι μιλούν καλά για σας», ενώ ο Παύλος: «Με τους πάντες έγινα τα πάντα. Συμπεριφέρεστε όπως εγώ, ο οποίος καθ΄ όλα αρέσω σε όλους». Ο Ιησούς: «Με φώτισε να φέρω καλά μαντάτα στους φτωχούς, να γιατρέψω τους τσακισμένους, να κηρύξω στους αιχμαλώτους απελευθέρωση, να ανοίξω τα μάτια των τυφλών» (κατά Λουκά 4,18-19) και «εσείς είστε φίλοι μου, εάν κάνετε ότι σας παραγγέλλω, δεν σας αποκαλώ πια δούλους, διότι ο δούλος δεν γνωρίζει τι κάνει ο κύριος του» (κατά Ιωάννη 15, 14-15) και «Προσέχετε τους γραμματείς… αυτοί που τρώνε τα σπίτια των χηρών και ισχυρίζονται πως προσεύχονται με τις ώρες, αυτοί είναι οι πολλά βεβαρημένοι» (Κατά Μάρκο 12, 38-40) και «Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη και τι δεν θα’ δινα για να’ χει κιόλας ανάψει… φαντάζεστε πως ήρθα να δώσω ειρήνη στη γη. Όχι σας λέω, αλλά διχόνοια» (Κατά Λουκά 12, 49-51).

Ενώ ο Παύλος: «Ελευθερωθέντες από την αμαρτία, γίνατε δούλοι εις την δικαιοσύνη… έτσι τώρα να προσφέρετε τα μέλη σας δούλα… γιατί τώρα υποδουλωθήκατε στο θεό» (Ρωμ. 6, 18-22) και όπως όλοι ακούμε από τα γεννοφάσκια μας ξανά και ξανά «Βαφτίζεται ο δούλος του θεού», «Παντρεύεται ο δούλος του θεού την δούλη του θεού» και «Ανάπαυσον κύριε τον δούλον σου» και «Παρακαλώ λοιπόν πρώτον πάντων να κάμνητε δεήσεις, προσευχές παρακλήσεις υπέρ βασιλέων και πάντων των όντων εν αξιώμασι δια να διάγομεν βίον ατάραχον και ησύχιον εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι». (Τιμπθ. 2, 1)

Επιτέλους, τώρα που κοτζάμ μεσσίας σταυρώθηκε για χάρη του κόσμου και τον προίκισε με την πίστη του, θα αναλάβει αυτός ο λαός να προστατέψει με προσευχές τους άρχοντες του και όλους τους αξιωματούχους, και όλοι θα ζουν βίο ήσυχο και ανθόσπαρτο! «Οι δούλοι υπακούετε εις τους κατά σάρκα κυρίους σας μετά φόβου και τρόμου… ως δούλοι του Χριστού εκπληρούντες το θέλημα του θεού… γνωρίζοντες ότι έκαστος ότι καλόν πράξει, τούτο θέλει λάβει παρά του κυρίου είτε δούλος είτε ελεύθερος… ότι από τον κύριον θέλετε λάβει ως ανταμοιβήν την κληρονομίαν…» (Εφες. 6, 1-8 & Κολος. 3, 18-24))

Έτσι αποκαθίσταται η ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους από τον ίδιο τον θεό, καθώς καταργεί όλες τις διακρίσεις. Όση χαρά τοι δίνουν οι χορτάτοι, την ίδια ακριβώς του δίνουν και οι πεινασμένοι. «Δεν είναι το φαγητό που μας προβάλλει στο θεό. Ούτε εάν φάγωμεν έχομε κανένα πλεονέκτημα, ούτε εάν δεν φάγωμεν χάνουμε τίποτα». (Κορ. 8, 8) Και επειδή τελικά οι πιστοί εξακολουθούν να έχουν πολύ πεζές ανάγκες, ο Παύλος φτάνει στο αποκορύφωμα της ανοητολογίας λέγοντας: « Τα φαγητά είναι δια την κοιλίαν και η κοιλία δια τα φαγητά. Πλην ο θεός και ταύτην και ταύτα θέλει καταργήσει» (Α’ Κορ. 6,13) Η ανηθικότητα αυτή του Παύλου αναδεικνύει το υψηλό ήθος του Ιησού.

Άρα, απαραίτητη προϋπόθεση της σωτηρίας, καθώς ο Παύλος και το ιερατείο θα αναλάβουν να σώσουν τον κόσμο θέλοντας και μη -παρεμπιπτόντως πρώτη φορά η επιβολή της σωτηρίας γίνεται με το ζόρι-, είναι να εξομοιωθούν όλοι με τους αγράμματους και τους πένητες, για να πραγματοποιηθεί μια ισότητα από τα πάνω προς τα κάτω.

«Αλλά είναι γραμμένο, θα εξαφανίσω την σοφία των σοφών και την σύνεση των συνετών θα εκμηδενίσω… Κηρύσσομεν την σοφίαν όχι αυτού του αιώνα, αλλά του θεού, την μυστηριώδη, την κρυφή… Μην απατάστε, εάν κανείς από σας φαντάζεται ότι είναι σοφός, να γίνει ανόητος, για να γίνει σοφός. Γιατί η σοφία αυτού του κόσμου είναι ανοησία κατά τον θεό…» (Προς Κορινθίους) Κατακαημένη ελεύθερη σκέψη τι βιασμό σου’ μελλε να πάθεις! Λέει ο φοβερός Τερτυλλιανός: «μα τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, την Ακαδημία και την εκκλησία; Η δική μας διδαχή βγαίνει απ’ ευθείας από την στοά του Σολομώντα… αλλά οι φιλόσοφοι μετά από τόσα εγκλήματα διατηρούν ανάμεσα σας το όνομα και τις τιμές των σοφών. Τι σχέση υπάρχει ανάμεσα σε έναν φιλόσοφο και ένα χριστιανό; Ανάμεσα σε έναν οπαδό της Ελλάδας και έναν οπαδό του ουρανού;…». Και να η Ελλάδα αντιμέτωπη και των ουρανών!

Σαφώς την αμείλικτη αυτή μάχη την έχασε, αφού 2.000 χρόνια μετά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά και της Δύσης ολόκληρης, υπερασπίζεται με πάθος την δουλεία της στον Γιαχβέ των Εβραίων και την πνευματική της εξαθλίωση, αφού κατάντησε αγράμματη, ανιστόρητη, χωρίς παιδεία. Και ας βροντοφώναζε ο Ρήγας Φεραίος, «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» και η Jaquelin De Romilly, κορυφαία κλασική φιλόλογος, πως «όποιος σκέφτεται ελεύθερα, σκέφτεται ελληνικά, ακόμα και αν δεν το υποπτεύεται».

Ολόκληρη η ανθρωπότητα καταδικάστηκε σε ένα αιώνιο αίσθημα ενοχής για τα εβραϊκής επινόησης εγκλήματα, τη σταύρωση του Ιησού και το περιβόητο μήλο. Μια Εύα περιφρονημένη τόσο, που της φορτώνουν την ηθική αυτουργία στο ειδεχθές σήριαλ του προπατορικού αμαρτήματος και ένας Αδάμ, πτωχός τω πνεύματι, χωρίς τσαγανό, που κρύβεται στα φουστάνια της Εύας και από τρόμο προς τον δημιουργό του δεν σηκώνει ανάστημα, αλλά θυσιάζει το δικαίωμα στην Γνώση. Και τα φορτώνει και όλα στην γυναίκα του!

Συγκρίνετέ τον με τον αντίστοιχο του, τον Προμηθέα, θαρραλέος και υπεύθυνος δεν καταδέχεται να επιρρίψει σε κανέναν την «αποπλάνησή» του. Και αυτός κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου είναι, αλλά ποιού ανθρώπου! Ευθυτενής και περήφανος σε σχέση με τον ζαρωμένο από φόβο και προκαταλήψεις Αδάμ. Λαμπρός διανοητής και εργάτης του πολιτισμού, έχει από αιώνες ξεπεράσει το στάδιο του ζώου. Ο Προμηθέας καταργεί την θεϊκή πρόνοια παραδίδοντας στον Άνθρωπο τα σκήπτρα με όραμα την λογική. Κλέβει την φωτιά απόν τον Ήφαιστο και μαθαίνει στους ανθρώπους να την χειρίζονται και να φτιάχνουν εργαλεία, ενώ τους διδάσκει τις επιστήμες, που έκλεψε από την Αθηνά και τα γράμματα. Ο Δίας φυσικά τον τιμωρεί καταδικάζοντάς τον σε αιώνιο πόνο, δηλαδή στην τυραννία του σκεπτόμενου ανθρώπου και τον αέναο αγώνα του. Η συμπεριφορά του όμως, ακόμα και εδώ, δεν εξαρτάται από τον ίδιο, αλλά από το επίπεδο των ανθρώπων, που «κυβερνά». Αποδίδουν λοιπόν στον πατέρα των θεών τους τον ανθρωπισμό τους! Και στέλνουν τον γιό του, τον Ηρακλή, να σπάσει τις αλυσίδες, αψηφώντας και αυτός την εξουσία του. Ο Ηρακλής θεωρεί την ελευθερία ύψιστο δικαίωμα και ελευθερώνει τον καταδικασμένο, συντρίβοντας έτσι την αυταρχικότητα των θεών. Η δικαιοσύνη αποδίδεται από τους ίδιους τους ανθρώπους! Τι ιδέα… Αλλά στο τέλος, κανείς δεν θα διανοηθεί να μειώσει τον εξουδετερωμένο Δία, παρουσιάζοντάς τον μνησίκακο.

Μπορεί ένας θεός να αφήσει το πιο τέλειο δημιούργημά του, αιώνια υποβαθμισμένο, ταπεινωμένο, μέσα στην άγνοια και στο σκοτάδι; Ποιος θα το έκανε αυτό στα παιδιά του;;; Ο Δίας των Ελλήνων γελάει κάτω από τα μουστάκια του καμαρώνοντας την λεβεντιά του παλικαρά γιού του και ανάγει τον ελευθερωμένο Προμηθέα σε αθάνατο! Με την χειρονομία του αυτή αποκαθιστά τον «ιερόσυλο» και δίνει την ευχή του στον Άνθρωπο, κάτοχο πια της γνώσης και υπεύθυνο της ζωής του, να μεγαλώσει όσο και Εκείνος, να ανταμωθεί με το θείο. Τι μεγαλείο… δείγμα πολιτισμικής ποιότητας εκείνων που το δημιούργησαν. Γιατί οι Έλληνες σκαρφίστηκαν έναν άνθρωπο, τον Προμηθέα, που νίκησε τον θεό, ενώ οι Εβραίοι δέχτηκαν έναν άνθρωπο, τον Μωυσή, που έφτιαξε αλυσίδες (Νόμο) για να τους κρατά δέσμιους ενός θεού.

Δυστυχώς, η πνευματική αυτή ποιότητα θα αποδειχτεί ανεπαρκές όπλο, ανίσχυρο απέναντι στην πολεμική των λογιών λογιών αποστόλων και την προπαγάνδα τους, που κυμαίνεται από την διανοουμενίστικη επιχειρηματολογία έως την χυδαιότητα και τον τραμπουκισμό. Και ας επισημαίνει ο ρήτορας Λουκιανός πως «ο χριστιανισμός είναι μια ακόμη μαρτυρία ανάμεσα σε πολλές άλλες για την αγιάτρευτη ανθρώπινη βλακεία» και ο ρήτορας Λιβάνιος πως οι χριστιανικές μάζες είναι η αποκρουστικότερη έκφραση του βαρβαρισμού, παρακινούμενες κυρίως από τους παπάδες «αυτούς τους μαυροντυμένους ανθρώπους, που τρώνε περισσότερο και από ελέφαντες». Και ας προειδοποιεί ο αυτοκράτορας Ιουλιανός για τους κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα με την προέλαση του, και ας εκθέτει ο φιλόσοφος Κέλσος τους τελείως ακαλλιέργητους εβραίους με την αντιεπιστημονική βίβλο τους, και ας καταγγέλλει ο νεοπλατωνιστής Πορφύριος τους ευαγγελιστές σαν κατασκευαστές αντί για ιστορικούς της ζωής του Ιησού και ο αυτοκράτορας Κλαύδιος τους εβραίους «σαν υποδαυλίζοντες μια πανούκλα κοινή για όλο τον κόσμο».

Εξάλλου η διεκδίκηση για τον άνθρωπο μιας ειδικής μεταχείρισης, λες και δεν αποτελεί μέρος του όλου, είναι στα μάτια νοήμονων όντων παράδοξη φιλοδοξία. Η ανάσταση των σωμάτων αντιβαίνει τους φυσικούς νόμους, τους οποίους κανένας θεός δεν μπορεί να παραβιάσει με αυθαίρετες παρεμβάσεις τύπου θαυμάτων. Οι θεοί των ειδωλολατρών υπόκεινται στους νόμους της φύσης, συνδέονται με την τάξη του σύμπαντος. Τα φιλοσοφικά συστήματα των έλλογων, πολιτισμένων ανθρώπων αναζητούν και διδάσκουν μια Γνώση θεμελιωμένη στη Λογική, ενώ αντίθετα ο χριστιανισμός απαιτεί μια Πίστη τυφλή χωρίς αποδείξεις, χωρίς καμία λογική βάση. Και φυσικά «αναθεματίζει» ακριβώς αυτήν την αμφισβήτηση, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης!

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός, ότι διορίσαμε προστάτες της Ελληνικής εκπαίδευσης τους τρεις ιεράρχες οι οποίοι δηλώνουν τον 4ο αι.: «Προσταγή! Μη δειλιάζετε από των ελληνικών πιθανολογημάτων…τα οποία είναι σκέτα ξύλα, μάλλον δε δάδες που απώλεσαν και του δαυλού την ζωντάνια και του ξύλου την ισχύ, μη έχοντας δε ούτε και του πυρός την φωτεινότητα, αλλά σαν δάδες καπνίζουσες καταμελανώνουν και σπιλώνουν όσους τα πιάνουν και φέρνουν δάκρυα στα μάτια όσων τα πλησιάζουν. Έτσι και (των Ελλήνων) η ψευδώνυμος γνώση σε όσους την χρησιμοποιούν». (Μέγας Βασίλειος, Εις τον προφήτην Ησαΐαν Προοίμιον 7.196) και «Αν κοιτάξεις στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) θα δεις, τέφρα και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας (των Ελλήνων φιλοσόφων), όλα δε είναι γεμάτα ακαθαρσίες και πύον, και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν από σκουλήκια… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, παίρνοντας από τους φιλοσόφους τους… Εμείς όμως, δεν παραιτούμαστε από την μάχη εναντίον τους». (Ιωάννης Χρυσόστομος, Υπόμνημα εις τον άγιον Ιωάννην τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν, Ομιλία Ξ’, 59.369-370) και «Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες, είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό η άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη κι από τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε, μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι’ αυτό και χάθηκαν τα περισσότερα…» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις τον μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων) και «Η μητέρα μου πρόσεχε να μη φιλήσουν τα χείλη μου ελληνικά χείλη, να μην αγγίξουν τα χέρια μου ελληνικά χέρια και ούτε ελληνικά τραγούδια να μολύνουν τα αφτιά και την γλώσσα μου». (Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Επιτάφιος εις τον πατέρα, παρόντος Βασιλείου, παρ. ι΄).

Ο σκεπτόμενος άνθρωπος άργησε να ανησυχήσει για την επερχόμενη καταστροφή με αποτέλεσμα ο πολιτισμός να θαφτεί και η ουσιαστική πρόοδος να ανασταλεί μέχρι την αναγέννηση. Η πολιτισμένη ανθρωπότητα θα γνωρίσει έκτοτε αιώνες ανείπωτης φρίκης. Αμείλικτη δίωξη, κατάργηση όλων των πολιτιστικών επιτευγμάτων της, επιστροφή στην βαρβαρότητα, την αγραμματοσύνη και την απλυσιά του ιουδαϊκού λαού. Έτσι ο εβραίος δεν θα έχει πια κανέναν να ζηλέψει.

Βιβλιοθήκες καήκαν, ακαδημίες έκλεισαν, ιερά συλήθηκαν, καλλιτεχνικοί θησαυροί λεηλατήθηκαν, φιλόσοφοι και επιστήμονες κυνηγήθηκαν, ασκληπιεία ισοπεδώθηκαν, οι Ολυμπιακοί αγώνες καταργήθηκαν και το όνομα «Έλλην» έγινε παράνομο, συνώνυμο πλέον των παγανιστών.

Και αυτό, γιατί όπως χαρακτηριστικά είπε ο Βολταίρος, «Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα πιστεύουν σε ανοησίες, θα διαπράττονται φρικαλεότητες».

Η προσπάθεια του αυτοκράτορα Ιουλιανού τον 4ο αι. να επαναφέρει τους αρχαίους θεούς και να αναβιώσει την κλασική παιδεία απέτυχε και επιπλέον του χάρισε και το επίθετο «παραβάτης» από την εκκλησία.

Όπως ξεκάθαρα τόνισε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ «τα πράγματα εξελίχθηκαν υπέρ της χριστιανοσύνης και η θέση των Ελλήνων επλήγη σοβαρά».

Μισό αιώνα αργότερα χριστιανοί διαμαρτύρονται εναντίον του έπαρχου της Αλεξάνδρειας κατηγορώντας τον, ότι ήταν Έλληνας, ο Κωνστάντιος διατάσσει το άμεσο κλείσιμο των ειδωλολατρικών ναών, ενώ απαγορεύονται οι θυσίες με ποινή θανάτου, ο Θεοδόσιος προχωράει νομοθετικά κατά του παγανισμού και επιβάλλει τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία κερδίζοντας τον προσωνύμιο «μέγας», και οι μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού επιφέρουν την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνισμού, ακόμα και στο δημόσιο βίο, ενώ όσοι επιστρέφουν στον παγανισμό τιμωρούνται με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

Ο χριστιανισμός πλέον είναι πολιτική εξουσία και εκδίδει νόμους, προδίδοντας όμως ταυτόχρονα την αδυναμία της ιδεολογίας του και τον φασιστικό τρόπο, που θα μετέλθει προκειμένου να επιβληθεί.

Μετά την πτώση της Ρώμης, το 476, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξελληνισμένη και εκχριστιανισμένη συνεχίζει για άλλα 1.000 χρόνια στην ανατολή και για να καλυφθεί η ταυτότητα της, καταχρηστικά και ανιστόρητα της αποδίδεται το όνομα Βυζαντινή, όπως πολύ εύστοχα το διατύπωσε η γνωστή βυζαντινολόγος, Helene Glykatzi Ahrweiler.

Και όταν πλέον το 1453 οι Οθωμανοί πολιορκούν την Πόλη, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις για βοήθεια, οι «φίλοι», οι Ευρωπαίοι, οι «ομόθρησκοι», δεν έρχονται.

Εκτός από κάποιες μεμονωμένες ενέργειες ο πολυάριθμος στόλος από την Δύση δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο έλεγχος της Μεσογείου επιτέλους θα πέρναγε σε δυτικά χέρια. Μια και καλή θα ξεμπέρδευαν με αυτούς τους ενοχλητικούς Έλληνες. Και αφήσαν όλη την χώρα έρμαιο στα χέρια των απολίτιστων Τούρκων, τους οποίους αποφάσισαν να αναχαιτίσουν, μόνο σαν έφτασαν προ των πυλών της Βιέννης.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να εξοντωθεί το κριτικό ελληνικό πνεύμα, έστω και αν επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό στον ελλαδικό χώρο, πρόλαβε ωστόσο να μπολιάσει τον μισό πλανήτη για άλλη μια φορά.

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης μπορεί να σηματοδότησε τον βιασμό της Ελλάδας για 400 χρόνια, οδήγησε όμως ταυτόχρονα στην Αναγέννηση, την αναγέννηση δηλαδή των αρχαίων ελληνικών σπουδών, που έφτασαν αρχικά στην Ιταλία και στην συνέχεια σε όλη την Ευρώπη με τους Έλληνες πρόσφυγες, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Βενετία, Φλωρεντία και αλλού μεταφέροντας το πολύτιμο φορτίο της αρχαίας Ελλάδας, ό,τι τουλάχιστον κατάφερε να διασωθεί μέχρι τότε.

Τυχαίο το γεγονός, πως τον επόμενο αμέσως αιώνα ξεκινάει συστηματικά η «εκκαθαριστική» δραστηριότητα της Ιερής Εξέτασης; Όχι δα! Ο προαιώνιος κατηγορούμενος, ο Έλληνας, έχει και πάλι εμφανιστεί στο προσκήνιο του κόσμου, απειλώντας να τον γονιμοποιήσει ξανά.

Έκτοτε, το σύμπλεγμα των πνευματικών νεόπλουτων θα ωθήσει όλους ανεξαιρέτως, Ιταλούς, Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς, Αυστριακούς κ.α. στην αρπαγή και τη λεηλασία της Ελλάδας και όλης της Ελληνικής Ανατολής.

Τον 16ο – 17ο αι. στην αρπαγή των αρχαιοτήτων διακρίθηκαν ζάπλουτοι αριστοκράτες της Φλωρεντίας. Υπήρχε τεράστια ζήτηση στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Εστεμμένοι και κροίσοι φιλοδοξούσαν να στολίσουν τους κήπους και τα ανάκτορά τους με ελληνικά γλυπτά, όπως ακριβώς και οι Ρωμαίοι νωρίτερα.

Ο Ιταλός περιηγητής Cornelio Magni γράφει το 1674: «Όσοι ξένοι δεν μπορούσαν να μεταφέρουν τα μεγάλα αγάλματα, τους έκοβαν τα κεφάλια. Τα προόριζαν για τα σαλόνια και τα γραφεία των μεγιστάνων και φιλότεχνων της Ιταλίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Γερμανίας».

Το 1687 οι Βενετοί με αρχηγό τον Morosini εισέβαλαν στην Ελλάδα εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι κρύφτηκαν μέσα στην Ακρόπολη μαζί με το μπαρούτι, πιστεύοντας ότι οι Ιταλοί θα σεβαστούν το μνημείο. Ο Morosini όμως διέταξε τον βομβαρδισμό του Παρθενώνα, που συνεχίστηκε για 3 μέρες, ώσπου μια έκρηξη γκρέμισε όλη την οροφή και τον σηκό. Μετά προσπάθησε να αποσπάσει και κάποια γλυπτά με αποτέλεσμα να πέσουν και να σπάσουν σε κομμάτια. Σε λίγο διάστημα προκάλεσε μεγαλύτερες καταστροφές στο μνημείο, από ό,τι αριθμούσαν όλες οι άλλες μαζί τα προηγούμενα 2.000 χρόνια.

Το 1730 ο βασιλικός βιβλιοθηκάριος του Λουδοβίκου του 15ου, Michel Fourmont, πήγε στην Πελοπόννησο και αφάνισε με βάναυσο τρόπο αρχαιότητες. Για να εξασφαλίσει αποκλειστικά για τον Λουδοβίκο το δικαίωμα της μελέτης επιγραφών και μνημείων, μετά την καταγραφή τους επιδιδόταν με παρανοϊκή μανία στην καταστροφή τους. Στο ημερολόγιο του αναφέρει: «Επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται μόνο πύργοι να καταστρέψω… Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε τι χαρά δοκιμάζω! Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζήνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα, την μισή ακρόπολη του Άργους… Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης… Τα ισοπέδωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πόλη δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Γκρεμίζοντας ναούς και τείχη θα κάνω αγνώριστο αυτόν τον τόπο. Δεν μετανοιώνω. Θα καταστρέψω και άλλους ναούς αν με αφήσουν».

Το 1788 ο πρεσβευτής της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη εφοδιασμένος με τουρκική άδεια επιχειρεί να αποσπάσει γλυπτά από τον Παρθενώνα, χωρίς επιτυχία. Κομμάτιασε μόνο μια μετόπη. Οι συνεργάτες του σχεδίαζαν αργότερα την μεταφορά ολόκληρου του Θησείου, ευτυχώς δεν πρόλαβαν.

Το 1801 ο Thomas B. Elgin ξεκίνησε την αρπαγή των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε το 1810 και συνολικά αποσπάστηκαν 253 γλυπτά έργα και αρχιτεκτονικά μέλη του ναού, πολλά αγγεία, καθώς και αρχαιότητες από την Αίγινα, την Ελευσίνα, τους Δελφούς, την Νεμέα, τις Μυκήνες και την Τίρυνθα. Μάλιστα ο αξιότιμος αυτός κύριος σκόπευε να αρπάξει και τους Λέοντες της Πύλης από τις Μυκήνες, αλλά κρίθηκε ακατόρθωτο λόγω του βάρους τους. Στις 23 Μαΐου 1820 εκλάπη και η Αφροδίτη της Μήλου, η οποία κοσμεί σήμερα το Λούβρο. «Το άγαλμα μεταφέρθηκε στο γιαλό του νησιού… Αν από θαύμα ζωντάνευε η Θεά, θα έκλαιγε πικρά, καθώς την έσερναν στα βράχια, την αναποδογύριζαν και τη κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμιστεί στην θάλασσα… Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω από το κασόνι, που την μετέφεραν. Οι Έλληνες δεν ήθελαν να την δώσουν. Ο κυβερνήτης του πολεμικού πλοίου κραύγασε στους ναύτες να ρίξουν το κασόνι στην λέμβο. Τότε άρχισε η μάχη. Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο παπάς του νησιού δέχθηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη και όλοι οι Έλληνες, που αγωνίζονταν».

Λίγες μέρες πριν την έναρξη της επανάστασης, οι Γάλλοι παρουσίαζαν με καμάρι το απόκτημα τους στα Ηλύσια Πεδία. Ήταν το δώρο του Γάλλου πρεσβευτή στην Πόλη προς τον βασιλιά Λουδοβίκο. Κάθε ξένος, που πατούσε στην Ελληνική γη, αποσπούσε και κάτι. Ο ακόλουθος της αγγλικής πρεσβείας στην Πόλη, William Turner, συνήθιζε, όπως αφηγείται ο ίδιος, να τσακίζει τις μύτες των αρχαίων αγαλμάτων και να τις παίρνει για ενθύμιο.

Τέλος, ανάμεσα στις αναρίθμητες λεηλασίες να γίνει μνεία και στο «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατών κατοχής», το οποίο κυκλοφόρησε από το υπουργείο παιδείας το 1946 και καταγράφονται οι περιπέτειες των αρχαιοτήτων μέχρι την απελευθέρωση. Η έρευνα ήταν επισταμένη, αλλά δεν κατέστη δυνατόν να συγκεντρωθούν όλα τα στοιχεία στην ρημαγμένη από τον πόλεμο χώρα, για το έγκλημα που συντελέστηκε και στον χώρο της πολιτιστικής κληρονομιάς. Στην διάρκεια της Κατοχής σε 37 πόλεις και περιοχές εκλάπησαν αρχαιότητες από τους Γερμανούς κατακτητές, ενώ ταυτόχρονα Γερμανοί αρχαιολόγοι πραγματοποίησαν παράνομες ανασκαφές σε 17 περιοχές και έστειλαν τα ευρήματα στην Γερμανία. Αν θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε τους ελληνικούς θησαυρούς, που κοσμούν σήμερα όλα τα μουσεία του κόσμου και τις ιδιωτικές συλλογές, θα φθάναμε σε ασύλληπτους αριθμούς.

Εντούτοις, όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι πνευματικά, που κατέκλεψαν θησαυρούς, που δεν τους ανήκαν, είχαν και την αναίδεια να μιλούν υποτιμητικά για τους «ραγιάδες» Έλληνες, ότι δεν τους αξίζει η ελεύθερη διάθεση, καλύτερα για όλους να παραμείνουν υποταγμένοι στον Σουλτάνο. Αποδεδειγμένα είχαν και κάποιο δίκιο, αφού φροντίζουμε να βγάζουμε και μόνοι μας τα μάτια μας, όταν δεν υπάρχει ξένη απειλή.

Αναντίρρητα, όμως, αυτό δεν εξασφαλίζει κανένα δικαίωμα στα πόδια να σηκωθούν και να χτυπήσουν το κεφάλι! Σε μια εποχή, όπου η έννοια του έθνους-κράτους ήταν άγνωστη, όπου οι λαοί ζούσαν σε μεγάλες, πολύγλωσσες αυτοκρατορίες χωρίς συντάγματα, εκλογές και ατομικά δικαιώματα, αλλά ταυτοποιούνταν κυρίως μέσω της θρησκείας, οι κανόνες της οποίας αποτελούσαν τα πρωτόγονα «συντάγματα», όπου το πολιτικοοικονομικό μοντέλο ήταν η φεουδαρχία και κάποιοι τύχαινε να γεννηθούν αριστοκράτες με πλούτο και εξουσία, ενώ η πλειοψηφία ήταν δουλοπάροικοι, που όσο και να προσπαθούσαν ήταν αδύνατο να αλλάξουν την μοίρα τους, υπογράφεται η Συνθήκη των Παρισίων ανάμεσα στους νικητές, Ρωσία, Αυστρία, Αγγλία και Πρωσία, και την ηττημένη Γαλλία του Ναπολέοντα.

Ωστόσο η ατμόσφαιρα δεν έπειθε, ότι ο διακανονισμός μεταξύ των δυνάμεων θα ήταν διαρκής. Νέο συνέδριο έλαβε χώρα στην Βιέννη, όπου δημιουργήθηκε η Ιερά Συμμαχία, τα νήματα της οποίας, φανερά και παρασκηνιακά, βρίσκονται στα χέρια του αυστριακού καγκελάριου, Μέττερνιχ, του εγκέφαλου των πιο σκοτεινών, αντιδραστικών δυνάμεων της εποχής του.

Οι σπόροι όμως της Γαλλικής επανάστασης είχαν φυτρώσει σε γόνιμα εδάφη. Η αρχή έγινε με τον ξεσηκωμό των φοιτητών στην Γερμανία το 1819, η σκυτάλη πέρασε στην Ισπανία το 1820, όπου στασίασε ο στρατός του Φερδινάνδου, ενώ τον προετοίμαζε για την καταστολή των απελευθερωτικών κινημάτων στην Λατινική Αμερική και συνέχισε τον ίδιο χρόνο στην Νάπολη, όταν ο λαός υπό την καθοδήγηση των Καρμπονάρων επιχείρησε να εκδιώξει Γάλλους και Αυστριακούς. Επιπλέον ξέσπασε και επανάσταση στην Ελλάδα.

Ο Κίσσινγκερ σχολίασε: «Την στιγμή ακριβώς του μεγαλύτερου θριάμβου του, όταν ο Μέττερνιχ είχε ειρηνεύσει την Γερμανία και την Ιταλία και η πολυπόθητη ηρεμία φαινόταν να έχει πλέον φθάσει, ήρθε αυτός ο «θυελλώδης άνεμος» και μάλιστα από μια εντελώς απροσδόκητη περιοχή, τα Βαλκάνια».

Πάνω δηλαδή, που ο Μέττερνιχ είχε καταφέρει να υφάνει συνθήκες ισορροπίας ανάμεσα στις ισχυρές και ανταγωνιστικές μεταξύ τους ευρωπαϊκές δυνάμεις και να εξασφαλίσει μια ειρήνη, την οποία την φανταζόταν και την ήθελε ταυτόσημη με την ησυχία νεκροταφείου, έρχονταν οι Έλληνες ραγιάδες να ανατρέψουν, ότι με τόσο κόπο είχε επιτύχει. Και η επανάσταση πολεμήθηκε λυσσαλέα και απ’ έξω και από μέσα.

Απ’ έξω, από τις μεγάλες δυνάμεις, για ποικίλους λόγους στις διάφορες φάσεις του πολέμου, όπως οικονομικά οφέλη και ανταγωνισμοί, εμπορικοί δεσμοί με την Οθωμανική αυτοκρατορία, που δεν ήθελαν να διαταράξουν, το γεγονός πως μια ανακατάταξη στα Βαλκάνια θα ωφελούσε την Ρωσία με πρόσβαση στην Μεσόγειο, παρά την Αυστρία των Αψβούργων και προ πάντων επειδή τα απολυταρχικά ανακτοβούλια της Ευρώπης με την σύναψη της Ιεράς Συμμαχίας ήταν αποφασισμένα με κάθε κόστος να φράξουν μια για πάντα τον δρόμο στα δικαιώματα των λαών και να καταλύσουν πάσα ελευθερία.

Η διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα μπορούσε ενδεχομένως να αναχαιτίσει τον τσαρικό επεκτατισμό αλλά και τις εθνικιστικές εξάρσεις στα Βαλκάνια.

Από μέσα την πρόδωσαν όλοι οι προύχοντες, πρόκριτοι, κοτζαμπάσηδες και φαναριώτες, γιατί επί τουρκοκρατίας είχαν αποκτήσει σημαντική πολιτική δύναμη εισπράττοντας φόρους για λογαριασμό του σουλτάνου, επομένως δεν ήθελαν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, να μην χάσουν τα προνόμια και τις περιουσίες τους.

Πρόδωσαν τους οπλαρχηγούς, δολοφονήσαν τον, Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο, τον Καποδίστρια, που έλεγε ότι «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης», κ.α., και υποθηκεύσαν την Ελλάδα με αλλεπάλληλα ασήκωτα δάνεια με επαχθείς όρους, τα οποία τα κατασπατάλησαν ο Μαυροκορδάτος, ο Κωλέττης, ο Κουντουριώτης, ο Μαυρομιχάλης και οι λοιποί πολιτικάντηδες, για να στερεωθούν στην εξουσία και να πετύχουν τα κομματικά τους σχέδια.

Έγραψε χαρακτηριστικά ο Τρικούπης, το δεξί χέρι του Μαυροκορδάτου, στο γράμμα του προς τον Ορλάνδο, διαπραγματευτή της προσωρινής κυβέρνησης στο Λονδίνο, στις 3 Απριλίου 1824: «Εκτός των εξωτερικών εχθρών, αποκτήσαμε ήδη και εσωτερικούς, τους αντάρτας της διοικήσεως, οι οποίοι μη πειθόμενοι εις όσα το έθνος δια των νόμιμων παραστατών του εθέσπισε, εσύστησαν ιδική των διοίκησιν εις Τριπολιτσάν. Τα δάνεια λοιπόν θέλει τους νικήσωσιν και αυτούς, και άλλους θέλει φέρωσιν εις μετάνοιαν». Συγχαρητήρια για την ειλικρίνεια! Με τον παρά θα αγοράσουν συνειδήσεις.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έδωσε ακριβέστατη περιγραφή: « Οι κυβερνήται μας αφού έγιναν κύριοι του δανείου, δεν συλλογίζονται άλλο παρά να δολοφονήσουν όλους εκείνους, οι οποίοι ομιλούν δια τα δικαιώματα του ταλαίπωρου λαού της Ελλάδος, δια να απαλλαχθούν εις το εξής από όλους όσους φοβούνται, ίνα τυραννώσιν έπειτα με πλήρη ελευθερίαν».

Τέλος, ο απελευθερωτικός αγώνας προδόθηκε και από την εκκλησία. Όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κήρυξε την Ελληνική επανάσταση στην Μολδοβλαχία 22 Φεβρουαρίου 1821 (όχι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στις 25 Μαρτίου στην Αγία Λαύρα, μια ημερομηνία, που επιλέχθηκε αυθαίρετα στις 15 Μαρτίου 1838 με διάταγμα των Βαυαρών για να συμπέσει με την εκκλησιαστική γιορτή.

Ο Γερμανός μάλιστα στις 25 Μαρτίου βρισκόταν στην ήδη επαναστατημένη Πάτρα. Εξάλλου όχι μόνο δεν το αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, αλλά την απουσία του επιβεβαιώνουν και άλλοι ιστορικοί. Ο Σπ. Τρικούπης το 1860 είναι κατηγορηματικός: «Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν τη μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά το πρώτον η σημαία της ελληνικής επαναστάσεως…» και ο Ιωάννης Φιλήμων, στο Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως χαρακτηρίζει τα περί κήρυξης της Επανάστασης στην Αγία Λαύρα «ψεύδος παχυλόν».) το Οικουμενικό Πατριαρχείο αφόρισε τους πρωταίτιους της επανάστασης και τους συνεργάτες τους. Λίγες μέρες μετά ο Υψηλάντης εισέπραξε τον αφορισμό του από το Πατριαρχείο, που όχι μόνο διαβάστηκε σε όλες τις εκκλησίες των υπόδουλων χριστιανών, αλλά και με ξεχωριστή εγκύκλιο του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ ενημερώθηκαν οι δεσποτάδες, ότι το κίνημα του Υψηλάντη είναι ολέθριο και αντιχριστιανικό και γι’ αυτό όσοι είναι μυημένοι στην Φιλική Εταιρία είναι αφορισμένοι. Κατηγορούνται δε οι επαναστάτες ως υποκινητές πράξεων, που αντίκεινται στη λογική, στο θεό και στο συμφέρον των υπόδουλων, καθώς κατά την εκκλησία ο ραγιαδισμός εθεωρείτο ατομική αρετή. «Επιχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσιν την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας». Και για όσους προσπαθήσουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ας θυμηθούμε μερικά ακόμα ενδεικτικά παραδείγματα ανθελληνισμού από την επίσημη εκκλησία. Ήδη το 1798 εκδόθηκε η «Πατρική Διδασκαλία» από το πατριαρχείο, ένα κατάπτυστο τουρκόφυλο έντυπο, που επιτέθηκε εναντίον των ιδεών της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, και ουσιαστικά κατά των ιδεών του Ρήγα. Το κείμενο προειδοποιούσε για «τας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας» τις οποίες ο συγγραφέας (κατά πολλούς ιστορικούς ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’) θεωρούσε ως «νεοφανή και έντεχνον παγίδα», το τελευταίο τέχνασμα, το οποίο «εμεθοδεύθη ο πρώτος αποστάτης διάβολος» για να παραπλανήσει τους ευσεβείς. Ως αντίδοτο στην επώδυνη φωνή της ελευθερίας ο συγγραφέας συμβούλευε υποταγή στην «ισχυράν βασιλείαν των Οθωμανών» η οποία ήταν το δώρο του θεού προς τους ορθόδοξους χριστιανούς. Επιπλέον στο κείμενο βρίσκουμε: «Αντιβαίνει εις τα αληθή κρίματα του Θεού και εις την χριστιανικήν ευαγγελικήν ζωήν, η οποία είναι περιορισμένη και νενομοθετημένη με εντολάς και νόμους, τόσον πολιτικούς όσο και πνευματικούς, όπου ποδηγετούσι τους πιστούς δια να περνώσι τον ολίγον καιρόν της παρούσης ζωής με υπομονήν εις τας θλίψεις και ελπίδα, όχι ενταύθα αλλά εις τη μέλλουσαν ζωήν» και «Όχι Χριστιανοί! Ας μην χάσωμεν διά μίαν ψευδήν και ανύπαρκτον τάχα ελευθερία του παρόντος βίου, τας αμαραντίνους στεφάνους της αιωνίας μακαριότητος». Επίσης το 1805 ο πατριάρχης εξέδωσε μια αφοριστική εγκύκλιο, με την οποία αφόρισε τους Κλέφτες της Πελοποννήσου. Τα πραγματικά κίνητρα, δεν ήταν η διατήρηση της «έννομης τάξης», αλλά η υποψία-ανησυχία του Σουλτάνου πως οι Κλέφτες και οι Αρματολοί οργανώνονταν και προσπάθησε να διαφυλάξει τα νώτα του διώκοντάς τους. Τον ρόλο του εντολοδόχου, ανέλαβε -για μια ακόμη φορά- το Πατριαρχείο, το οποίο η Πύλη είχε ορίσει ως τσοπανόσκυλο επί του «ποιμνίου» που αποτελούσαν οι χριστιανοί ραγιάδες. Έτσι καλεί τις άρχουσες τάξεις της Πελοποννήσου να προνοήσουν «διά την ησυχίαν και καλήν κατάστασιν όλων των υπηκόων και πιστών ραγιάδων», τηρώντας «απαρασάλευτα όσα προστάζενται» με «μεγάλην δουλικήν κλίσιν» και να «εμποδίζουν με κάθε τρόπον και με όλην τους την δύναμιν κάθε κίνημα». Για τον σκοπό αυτό, καλούνται «χωρίς αργοπορίαν να πιάνωσι τους τοιούτους κλέπτας και να τους δίδωσι εις τον βοϊδόνδαν και ζαπίτην, από τους οποίους να αποστέλλωνται εις τον μόρα βαλή πασιά εφέντη μας, δια να λάβωσι κατά νόμους τα επίχειρα της κακίας των».

 Ακόμα το 1820 έλαβε χώρα ο αφορισμός της ηρωίδας Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’. Επίσημη αφορμή για την πράξη αυτή φέρεται μία κληρονομικής φύσεως διαφορά, ενώ τα βαθύτερα αίτια που την προκάλεσαν, θα πρέπει να αποδοθούν στις πολιτικές συνεργασίες του Φαναρίου με την Υψηλή Πύλη. Τον καιρό κατά τον οποίον αφορίσθηκε η Μπουμπουλίνα, προετοίμαζε μεθοδικά την συγκρότηση ικανού στόλου με την προοπτική πολέμου στη θάλασσα. Με το επιχειρηματικό της δαιμόνιο, κατόρθωνε, όχι μόνο να διαχειρίζεται χρηστά και να αυξάνει την οικογενειακή περιουσία, αλλά και να αντεπεξέρχεται στα έξοδα που απαιτούσε η ναυπήγηση, η συντήρηση των πλοίων, η μισθοδοσία και τροφοδοσία των πληρωμάτων.

Η Υψηλή Πύλη, που είχε ως έναν βαθμό γνώση των δραστηριοτήτων τής Μπουμπουλίνας (για τη ναυπήγηση του «Αγαμέμνονα» καταγγέλθηκε στην Υψηλή Πύλη, ότι προετοιμάζει πολεμικό πλοίο), προσπάθησε κατ’ επανάληψιν να τις ανασχέσει με δημευτικές αποφάσεις και αποστολές επιθεωρητών για έλεγχο. Δεδομένης λοιπόν της καταστάσεως αυτής, ένας αφορισμός ήταν το πλέον κατάλληλο όπλο για την αντιμετώπιση του κινδύνου που οι Οθωμανοί διέβλεπαν. 

Εντέλει, εφόσον δεν μπορούσαν να το εμποδίσουν, αλλά και με βαθιά πεποίθηση, ότι θα επωφεληθούν, οι τρεις δυνάμεις Αγγλία, Ρωσία και Γαλλία, αναγκάστηκαν να δεχτούν την δημιουργία ενός Ελληνικού κράτους, που θα τελούσε υπό την εγγύησή τους με ψαλιδισμένα βόρεια σύνορα στην γραμμή Λαμίας – Ασπροποτάμου και μοναρχικό πολίτευμα με τον ανήλικο Όθωνα της Βαυαρίας. Η Ελλάδα δεν θα επιτρεπόταν επ’ ουδενί να είναι δημοκρατική. Με τον Όθωνα ήρθαν και 3.500 Βαυαροί, οι οποίοι έστησαν δύο σκουριασμένες λαιμητόμους στην Χαλκίδα και στο Ναύπλιο και άρχισαν να κόβουν κεφάλια. Κάλεσαν στο Ναύπλιο τον στρατό, που είχε φτιάξει ο Καποδίστριας, ο οποίος αποτελείτο από όσους πολέμησαν στην επανάσταση, τον αφόπλισαν και μετά τον ξαπόστειλαν. Οι περισσότεροι πήγαν στα βουνά και έγιναν ληστές.

Δηλαδή έφυγαν από την χώρα, όσοι πολέμησαν τους Τούρκους και έμειναν οι Βαυαροί.

Έφθασαν στο σημείο να πιάσουν ακόμη και τον Πλαπούτα και τον Κολοκοτρώνη και να τους καταδικάσουν σε θάνατο. (Η 1η γερμανική κατοχή πραγματοποιήθηκε τότε με τις ξιφολόγχες, η 2η το 1941 και από το 2010 ή και ακόμα νωρίτερα έγινε η 3η).

Έτσι, περνώντας δια πυρός και σιδήρου μέσα από τα πολιτικά παιχνίδια της Ευρώπης και της Πύλης, η Ελλάδα ως προτεκτοράτο εισήλθε στον δρόμο των ευρωπαϊκών κρατών και στο διεθνές σύστημα ασφαλείας.

Στα επόμενα 200 χρόνια γνώρισε πολέμους (Βαλκανικούς, παγκόσμιους, εμφυλίους, δικτατορίες) και αλλεπάλληλες πτωχεύσεις πάντα με τις μεθοδευμένες ενέργειες των «συμμάχων» κατά τα εκάστοτε συμφέροντά τους και την πλήρη συνεργασία αυτών, που υποδύονται, ότι κυβερνούν την Ελλάδα, μια χούφτα οικογένειες όλες κι όλες.

Άλλωστε, όλα ήταν ξεκάθαρα ως προς τον ρόλο της «Δια παντός υποτελούς Ελλάδας» και τακτοποιημένα ευθύς εξαρχής.

Το 1841 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Sir Edmund Lyons, είπε μια κουβέντα, που έμελλε να μείνει ιστορική: «Μια Ελλάδα πραγματικά ανεξάρτητη είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα ή είναι ρωσική ή είναι βρετανική. Και εφόσον δεν πρέπει να είναι ρωσική, είναι κατ’ ανάγκη βρετανική».

Κατά πως έλεγε και ο Μακρυγιάννης στους προστάτες μας: «Μας γιομώσατε και φατρίες και δεν αφήσατε κανέναν Έλληνα. Πήρε ο καθείς σας το μερίδιόν του και μας καταντήσατε μπαλαρίνες σας» και αλλού « …Και αδικούνε όλους εμάς τους αγωνιστάς. Και τους πιάνουν αυτείνοι όπου έχουν την εξουσία και τους κρένουν με τον νόμον τον δικόν τους και βάνουν το κοπίδι, όπου μας έστειλαν οι φωτισμένοι και ήμεροι άνθρωποι της Ευρώπης, και κόβουν εμάς τους άγριους Έλληνας».

Κάπου 100 χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις 21 Αυγούστου 1944 ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε από τον Τσώρτσιλ την αποστολή 10.000 Βρετανών στρατιωτών στην Ελλάδα. Ο Παπανδρέου το κράτησε μυστικό από την κυβέρνησή του με αποτέλεσμα, όταν μαθεύτηκε, να παραιτηθούν 3 υπουργοί χαρακτηρίζοντας τον δικτάτορα. Ξανασυναντιούνται στις 8 Οκτωβρίου στην Ρώμη, όπου ο Έλληνας πρωθυπουργός ζητά την άμεση αποστολή βρετανικών δυνάμεων, οικονομική βοήθεια και εξοπλισμό για τον ελληνικό στρατό, ο οποίος πρέπει επίσης άμεσα να σχηματιστεί.

Μόσχα, 9 Οκτωβρίου 1944 ο Τσώρτσιλ δηλώνει στον Στάλιν, ότι η Βρετανία οφείλει να είναι ηγετική δύναμη στην Μεσόγειο και ελπίζει, ότι ο στρατάρχης θα τον αφήσει να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα, ακριβώς όπως ο Στάλιν στην Ρουμανία.

Ο Στάλιν τον διαβεβαιώνει πως κατανοεί ότι η Βρετανία υπέφερε πολύ, όταν διακόπηκαν οι επικοινωνίες της στην Μεσόγειο από τους Γερμανούς και συμφώνησε, ότι η Βρετανία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα. Μάλιστα στις 12 Οκτωβρίου έγραψε ο Τσώρτσιλ στον υπουργό του εξωτερικών Ήντεν: «Η Μεγάλη Βρετανία έχασε 30.000 άντρες προσπαθώντας να αντισταθεί στην γερμανο-ιταλική εισβολή κατά της Ελλάδος και επιθυμεί να παίξει ηγετικό ρόλο στο δρόμο της χώρας αυτής προς την έξοδο από τις σημερινές ταραχές, διατηρώντας εκείνη την στενή σχέση και συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, που χαρακτήριζε την αγγλοαμερικανική πολιτική. Εδώ γίνεται κατανοητό, ότι η Μ.Β. θα ηγηθεί με στρατιωτική έννοια και θα προσπαθήσει να βοηθήσει την σημερινή βασιλική ελληνική κυβέρνηση να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Η Σοβιετική Ρωσία θα ήταν έτοιμη να παραχωρήσει αυτή την θέση και λειτουργία στη Μ.Β., κατά τον ίδιο τρόπο που η Βρετανία θα αναγνώριζε τη στενή σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ρουμανίας».

Έτσι η Ελλάδα πέρασε, έστω και δια της βίας, στην αγγλική κηδεμονία, όπως η Ρουμανία στη σοβιετική. Γιατί η εφαρμογή της συμφωνίας στην Μόσχα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού κατά την απελευθέρωση η πραγματικότητα ήταν ακριβώς αντίθετη. Σχεδόν παντού κυριαρχούσαν οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι Άγγλοι κηδεμόνες ανησυχούσαν, καθώς διαπίστωναν, πως ο λαός ήθελε να πάρει την τύχη του στα χέρια του και τραγουδούσε «Δεν μας τρομάζουν των Γερμανών τα βόλια, των φασιστών τα άδοξα σπαθιά, το’ χουμε γράψει βαθιά μες στην καρδιά μας, λαοκρατία και όχι βασιλιά».

Πώς λοιπόν θα γινόταν να περάσει η Ελλάδα στην σφαίρα επιρροής της Βρετανίας;

Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε με την σφαγή του Δεκέμβρη του 1944 από τους Άγγλους, συνεχίστηκε με τον ακήρυχτο εμφύλιο αμέσως μετά 1945-46 και συνεχίστηκε με τον κανονικό εμφύλιο 1946-49.

Όταν άρχισε η μάχη της Αθήνας ο Τσώρτσιλ έδωσε το σύνθημα για την σφαγή: «Μην διστάζετε να ενεργήσετε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, πρέπει να μείνουμε και να επικρατήσουμε» έλεγε στον στρατηγό Σκόμπι.

Χριστούγεννα 1944 ο Τσώρτσιλ ήρθε αιφνιδιαστικά στην Αθήνα για να επιβλέψει προσωπικά την εξόντωση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, απαγόρευσε οποιεσδήποτε προσπάθειες για πολιτική λύση, και μετείχε στην σύσκεψη υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, μετά την οποία η αριστερά οδηγήθηκε στην Βάρκιζα, ο Δαμασκηνός προήχθη σε αντιβασιλέα και ο Παπανδρέου έχασε την πρωθυπουργία.

Η σφαγή κράτησε 33 μέρες και αποτέλεσαν την μοναδική περίπτωση στον Β΄ΠΠ, κατά την οποία συγκρούστηκαν μεταξύ τους συμμαχικές δυνάμεις.

3 Φεβρουαρίου 1945 ο Τσώρτσιλ, ο Ρούζβελτ και ο Στάλιν συναντιούνται στην Γιάλτα, ενώ ταυτόχρονα γινόταν και η σύσκεψη στην Βάρκιζα 2-12 Φεβρουαρίου, όπου ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα και σφυρηλατήθηκαν τα δεσμά για κάθε αγωνιστή, για κάθε δημοκρατικό πολίτη.

Ο Στάλιν στις 8/2 λέει χαμογελώντας: «Οι Έλληνες δεν έχουν ακόμα εξοικειωθεί με τον διάλογο και γι’ αυτό ο ένας κόβει το λαρύγγι του άλλου».

Ο Τσώρτσιλ απαντάει: «Είχαμε μια μάλλον δύσκολη στιγμή στην Ελλάδα και είμαστε ιδιαίτερα υποχρεωμένοι προς τον στρατάρχη Στάλιν, γιατί δεν έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στις ελληνικές υποθέσεις».

Ο ανατριχιαστικός αυτός διάλογος για τα κομμένα λαρύγγια γίνεται μόλις έχουν λήξει τα Δεκεμβριανά και οι σφαγές του Σκόμπι στην Αθήνα είναι πολύ νωπές!

Τον Φεβρουάριο το 1946 έρχεται μια πολυμελής συμμαχική αποστολή παρατηρητών των ελληνικών εκλογών σύνολο 1.155 άτομα, στρατιωτικοί και πολίτες. Το καλοκαίρι κοινοβουλευτική επιτροπή υπό τον Σ. Βενιζέλο πηγαίνει στις ΗΠΑ αναζητώντας οικονομική βοήθεια και τον επόμενο χειμώνα ο Τσαλδάρης μεταβαίνει στις ΗΠΑ για το ίδιο θέμα.

Τον Ιανουάριο του 1947 φτάνει στη Αθήνα 11μελής αμερικανική αποστολή, να ερευνήσει τις οικονομικές συνθήκες της χώρας και το ύψος της βοήθειας, που απαιτείται.

Στις 24 Φεβρουαρίου ο Βρετανός πρεσβευτής στις ΗΠΑ επισκέφτηκε τον υπουργό εξωτερικών και ανακοίνωσε στην αμερικανική κυβέρνηση, ότι η Βρετανία αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της οικονομικής και στρατιωτικής στήριξης της Ελλάδας και της Τουρκίας και θα σταματήσει κάθε βοήθεια στις 31 Μαρτίου.

Στις 3 Μαρτίου η ελληνική κυβέρνηση απηύθυνε έκκληση προς την αμερικάνικη «αιτούμενη την παροχήν οικονομικής, υλικής και τεχνικής βοηθείας προς πρόληψιν οικονομικής κρίσεως, προαγωγήν της ανασυγκροτήσεως της χώρας και αποκατάστασιν της εσωτερικής γαλήνης». 12 Μαρτίου ο πρόεδρος Τρούμαν με διάγγελμα του προς το κογκρέσο εξήγγειλε το δόγμα του, οικονομική βοήθεια 300.000.000 $ στην Ελλάδα και 100.000.000 $ στην Τουρκία. 22 Μαρτίου εγκρίθηκε από το κογκρέσο και 20 Ιουνίου υπογράφτηκε η 1η ελληνοαμερικανική συμφωνία. Η μαμά Αμερική μας αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου, 1η Ιουλίου άρχισε η εφαρμογή του «Δόγματος Τρούμαν» και ένα χρόνο μετά ακολουθεί το «Σχέδιο Μάρσαλ».

Όταν έληξε ο πολύνεκρος εμφύλιος τον Αύγουστο του 1949, οι φυλακές ήταν γεμάτες, οι τόποι εξορίας το ίδιο, μεγάλο μέρος των Ελλήνων είχε διαφύγει στο εξωτερικό.

Ωστόσο ένας ομαλός πολιτικός βίος έπρεπε σιγά σιγά να ξαναγυρίσει και να ετοιμαστεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργούσε η πολιτική ζωή του τόπου με κατεύθυνση τη συμφωνία της Μόσχας και θα εξαλειφόταν επιτέλους και η τελευταία αντίσταση.

Το κράτος άρχισε να λειτουργεί με τους πολίτες χωρισμένους σε εθνικόφρονες και μη σε ένα κλίμα απίστευτης τρομοκρατίας και εξευτελισμού κάθε αντιφρονούντα, που βρισκόταν στο έλεος του αστυφύλακα, του χωροφύλακα, του ΤΕΑτζή (ΤΕΑ, ειδικό παραστρατιωτικό σώμα, που συγκροτήθηκε με απόφαση του ΓΕΣ στελεχωμένο από δωσίλογους και ακροδεξιούς με δράση ήδη από την εποχή της κατοχής) του τοπικού χαφιέ, με ένα φακέλωμα, που άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όποιος δεν ήταν «υγειών κοινωνικών φρονημάτων» δεν εύρισκε δουλειά και κινδύνευε με φυλακή ή εξορία ανά πάσα στιγμή.

Ακολούθησε η αποκληθείσα «μαύρη» 8ετία του Καραμανλή, κατά τη οποία χωρίς «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» τίθετο κανείς στο περιθώριο και σε ετοιμότητα για την συνηθισμένη εξέλιξη, εξορία ή/και φυλακή με κατασκευασμένο κατηγορητήριο. Ο μάρτυρας αστυνομικός κατέθετε ό,τι ήθελε σε βάρος του κατηγορουμένου και ο πρόεδρος ρωτούσε: «Πού τα ξέρετε εσείς, κ. μάρτυς;» «Εκ πληροφοριών» απαντούσε.

Από το 1950 άρχισε να προσαρμόζεται και το εκλογικό παιχνίδι στο αμερικανικό σύστημα για την διεκδίκηση της εξουσίας, τουτέστιν 2 κόμματα σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, που θα εναλλάσσονται στην εξουσία, δεξιά και κέντρο, με την αριστερά στη γωνία σε ρόλο κομπάρσου (το ΚΚΕ τίθεται εκτός νόμου το 1947-1974 καλού κακού) και βέβαια με τα ανάκτορα να εγγυώνται την εφαρμογή και τους Αμερικάνους κηδεμόνες επιτηρητές και καθοδηγητές.

Με εκλογικές αλχημείες και μικρά ή μεγάλα εκλογικά πραξικοπήματα η δεξιά, αρχικά με τον Παπάγο και μετά με τον Καραμανλή, κρατάει την εξουσία με νύχια και με δόντια.

Το 1956 η ΕΡΕ με τον Καραμανλή και 47,38% κάνει κυβέρνηση έναντι της Δ.Ε. υπό τον Γ. Παπανδρέου που συσπειρώνει όλο το κέντρο ως και την αριστερά σε ποσοστό 48,15%, με την δικαιολογία, ότι η Δ.Ε. ήταν συνασπισμός κομμάτων.

Οι κηδεμόνες, όπως ήταν αναμενόμενο, αναστατώθηκαν και το 1958 πάγωσαν τελείως με μια έκπληξη, που τους ήρθε κεραμίδα! Ο εκλογικός νόμος μαγειρεύτηκε, ώστε να ευνοήσει το 1ο κόμμα, ΕΡΕ, αλλά και το 2ο, Κόμμα Φιλελευθέρων, σε βάρος του 3ου, ΕΔΑ. Έλα όμως που ο λαός έβγαλε την αριστερά 2ο κόμμα; Η ΕΔΑ έγινε για πρώτη και τελευταία φορά αξιωματική αντιπολίτευση. Τόσα εκατομμύρια δολάρια, τόση τρομοκρατία και το πολυπόθητο αποτέλεσμα πουθενά.

Το 1961 ένα επιτελικά σχεδιασμένο εκλογικό πραξικόπημα βίας και νοθείας πανελλαδικά με συμμετοχή των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας και των μυστικών υπηρεσιών καταφέρνει να κόψει τον δρόμο του κέντρου και να αναδείξει την ΕΡΕ νικήτρια.

Κράτος και παρακράτος οργίασαν σε βάρος των μη δεξιών ψηφοφόρων, τόσο που απορεί κανείς, πώς η δεξιά συγκέντρωσε μόνο 50% και όχι 60% ή ακόμα και 70%!

Όταν αργότερα θα αποκαλυφθούν όλα τα στοιχεία, ο απολογισμός θα είναι ανατριχιαστικός: 2 νεκροί, 850 συλλήψεις, κάπου 700 περιστατικά κακοποίησης πολιτών με 169 υποψήφιους βουλευτές, 70 σοβαρά τραυματίες, 13 απόπειρες δολοφονίας, 24 περιστατικά καταστροφής κομματικών γραφείων και αυτοκινήτων με δράστες αποδεδειγμένα 307 χωροφύλακες και 319 παρακρατικούς τραμπούκους.

Ταυτόχρονα ασκήθηκε ένα τεράστιο κύμα άσκησης ψυχολογικής βίας με κλήσεις σε αστυνομικά τμήματα, συστάσεις, απειλές, άγριο ξυλοδαρμό, απόλυση κτλ. Η νοθεία ήταν τρομακτική, εκτεταμένη χωρίς κανένα πρόσχημα, καταλήγοντας σε αμέτρητο αριθμό παράνομων εγγραφών σε εκλογικούς καταλόγους, διπλοψηφίες και τριπλοψηφίες, με 100.000 μόνο στην Αθήνα! (Τα στοιχεία βρίσκονται στη «Μαύρη Βίβλο» του 1962 σε επιμέλεια Λουκή Ακρίτα, βουλευτή και μετέπειτα υφυπουργού παιδείας υπό τον Γ. Παπανδρέου και στην «Μαύρη Βίβλο» του δημοσιογράφου Ζήση Θέου).

Ο Κ. Καραμανλής παρόλα αυτά τα τρομερά γεγονότα, πανηγύρισε για την νίκη, λέγοντας πως είναι του λαού και της θέλησής του να προστατεύσει την δημοκρατία και τα πάγια συμφέροντα του έθνους κατά πάσης επιβουλής.

Μάλιστα χρόνια μετά δήλωσε: «Δεν γνωρίζω εάν εν αγνοία μου είτε η Κυβέρνησις κατ’ εντολή του βασιλέως, είτε ο στρατός έλαβον μέτρα περιστολής των δυνάμεων του κομμουνισμού. Δεν το αποκλείω εντελώς, δεδομένου ότι μετά τας εκλογάς του ’58 η διόγκωσις των δυνάμεων της ΕΔΑ προκαλούσε εθνικάς ανησυχίας. Πάντως και αν επιχειρήθη τοιούτον τι, πρώτον δεν εγένετο εις βάρος Ε.Κ. αλλά της ΕΔΑ και επ’ ωφελεία της πρώτης και ήτο πρακτικώς αδύνατον να επηρέασε το αποτέλεσμα.»! (Αρχείο, γεγονότα και κείμενα. Κ. Καραμανλής, 50 χρόνια πολιτικής ιστορίας, 1994 Εκδοτική Αθηνών & Ίδρυμα Κ. Καραμανλής)

Πράγματι μετά τας εκλογάς το 1958 η εθνική ανησυχία ήτο πραγματική και ο ίδιος ο Καραμανλής δημιούργησε μια αφανή επιτροπή, για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού προβλήματος, στην οποία μετείχε και ο συνταγματάρχης Γ. Παπαπδόπουλος, ο οποίος το 1961 ήταν ο βασικός εμπνευστής του σχεδίου Περικλής για την νοθεία των εκλογών και το 1967 έβγαλε τα τανκς.

Ο Α. Παπανδρέου αναφέρει 2 εκπληκτικά γεγονότα λίγο πριν τις εκλογές. Ένα βράδυ, που βρισκόταν για δείπνο στην οικία Μητσοτάκη, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον ταγματάρχη Αρναούτη, γραμματέα του διαδόχου, ότι ο Κωνσταντίνος ήθελε να τον δει. 22:30 μεταβαίνει στο παλάτι, όπου ο Κοκός ενδιαφέρθηκε για τις απόψεις του σχετικά με το εκλογικό σύστημα, που θα «εγγυόταν» την πολιτική σταθερότητα. Ο Ανδρέας το επικρίνει και ο διάδοχος ζητά να συναντηθεί με τον πατέρα του. Ξεκινήσαν ευθύς για το Καστρί, όπου ο Γ. Παπανδρέου εξέφρασε την δυσαρέσκειά του προς εκλογικά συστήματα, που επινοούνται για να εξασφαλίσουν σταθερότητα, όπως την αντιλαμβανόταν το παλάτι και ο Κοκός τον επέπληξε: «Πρέπει να αρθείτε υπεράνω της μικροπολιτικής και των κομματικών συμφερόντων σας. Πρέπει να υπηρετήσετε το εθνικό συμφέρον, έστω και αν έτσι βλάπτετε τα προσωπικά σας σχέδια».

Όταν το παλάτι δεν πέτυχε στα σχέδια του, ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα Λ. Κάμπελ ζήτησε την μεσολάβηση του Ανδρέα, ο οποίος τον προειδοποίησε, ότι ο πατέρας του δεν θα συμφωνήσει και ο Κάμπελ του απάντησε: «Πηγαίνετε να πείτε στον πατέρας, πως στην Ελλάδα μας περνά. Κάνουμε ότι θέλομε και δεν σταματούμε προ ουδενός!».

Και περνάμε στο 1963, όπου η Ένωσις Κέντρου παίρνει την εξουσία με 42,04% έναντι της ΕΡΕ με 39,37%, καθώς ζητούσε από την αριστερά ψήφους για να φύγει η δεξιά, αλλά όχι την αυτοδυναμία.

Η ΕΔΑ προτείνει να την στηρίξει χωρίς ανταλλάγματα ή συμμετοχή στην εξουσία, αλλά ο Παπανδρέου δεν δέχεται! Προτιμά νέα προσφυγή στις κάλπες τον Φεβρουάριο του 1964 και ο Καραμανλής φεύγει από την Ελλάδα.

Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, η Ε.Κ. θριαμβεύει με 52,72%, καθώς η αριστερά αποφάσισε να μην κατεβάσει συνδυασμούς σε 24 εκλογικές περιφέρειες πριμοδοτώντας έτσι το κέντρο.

Η κατάσταση απαιτεί αντιμετώπιση, τα γεγονότα τρέχουν, δολοφονία Λαμπράκη, παραίτηση Καραμανλή και οι αμήχανοι Αμερικάνοι με τα ανάκτορα και το ντόπιο κατεστημένο χάνουν τον έλεγχο. Το κέντρο θριαμβεύει με την αριστερά να βάζει πλάτες!

Νοέμβριος του 1964 η κυβέρνηση αποφασίζει να γιορτάσει με επισημότητα την επέτειο του Γοργοπόταμου, όπου σχεδόν 20.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν με τραγούδια και έκδηλη συγκίνηση. Επιτέλους το κράτος αναγνώριζε τον αγώνα τους.

Η εκδήλωση εξελίχθηκε σε τραγωδία, καθώς μια έκρηξη γέμισε τον χώρο με ανθρώπινες σάρκες και αίμα. 13 νεκροί και 80 τραυματίες. Οι έρευνες κατέληξαν, πως επρόκειτο για ξεχασμένη νάρκη, ενώ ήταν γνωστό με αναλυτικά στοιχεία ότι τα 2 στρατόπεδα εκεί είχαν πλήρως εκκαθαριστεί -μάλιστα σε λίγο καιρό ανακαλύφθηκαν άλλες 3, πώς «ξέφυγαν» 4 νάρκες;- και διατυπώθηκαν βαρύτατες κατηγορίες εναντίον 18 πολιτών για στάση, αντίσταση, περιύβριση αρχής, σωματικαί βλάβαι κ.α. Οι μισοί προφυλακίστηκαν και στην δίκη στην Λαμία τον Ιούνιο 6 αθωώθηκαν και για 5 από τους καταδικασθέντες οι ποινές έφταναν τα 2-3 χρόνια!

30 Ιουνίου η εφημερίδα, Ημέρα, κάνει ρεπορτάζ για το σχέδιο του Κανελλόπουλου, ο οποίος προέτρεπε βουλευτές της Ε.Κ. να αποστατήσουν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση γράφοντας: «Συνεφωνήθη συσχετισμός εκδηλώσεων μεταξύ ανομοιογενών κυβερνητικών παραγόντων ως οι κ. Στεφανόπουλος, Μητσοτάκης και Τσιριμώκος, οίτινες… συνηντήθησαν εις κοινόν έδαφος αντιδράσεως έναντι του πρωθυπουργού και του υιού του».

15 Ιουλίου 1965 ο βασιλιάς ανατρέπει τον Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να απομακρύνει τον υπουργό Αμύνης, Γαρουφαλιά, και ορίζει με τον απαραίτητο για την ορκωμοσία αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο, τον πρόεδρο της βουλής, Νόβα, στην θέση του ξεκινώντας ένα συνταγματικό πραξικόπημα, που θα κατέληγε σε στρατιωτική δικτατορία. Η νέα κυβέρνηση καταψηφίστηκε (133 υπέρ από την ΕΡΕ και τους αποστάτες & 167 κατά από την Ε.Κ. και ΕΔΑ) και τον Αυγούστου ο βασιλιάς προσπαθεί να βρει και άλλους αποστάτες.

4 Αυγούστου μία «βόμβα» είδηση φτάνει στις εφημερίδες, Αθηναϊκή και Έθνος. Ένα αμερικάνικο έγγραφο με ημερομηνία 18 Ιουνίου 1965 (η επόμενη μέρα από την ολοκλήρωση της δίκης) με θέμα «Επιχείρησις ARROW-1» από την αμερικάνικη πρεσβεία και συγκεκριμένα τον στρατιωτικό ακόλουθο, Μάρσαλ, προς το γενικό επιτελείο αντικατασκοπίας στο υπουργείο στρατιωτικών (Πεντάγωνο) στην Ουάσιγκτον που έλεγε: «Κατόπιν αναλύσεως και συσκέψεως μετά (κενό) και των συναδέλφων της CIA κατελήξαμεν στο συμπέρασμα ότι η δίκη των κομμουνιστών εις την Λαμίαν δεν πρόκειται να επιδράσει σοβαρώς επί της δραστηριότητος μας εις την Ελλάδα… ούτε επί της επιχειρήσεως ARROW-1 την οποία εγκρίνατε ή να παραβλάψη την θέσιν των φίλων μας εις τον στρατόν και το ναυτικό. Επ’ αυτού έχουμε διαβεβαιώσεις εκ μέρους του υπουργού αμύνης κ. Γαρουφαλιά. Όσον αφορά εις την υπόθεσιν του Νοεμβρίου εν Γ. δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι ουδεμία διαρροή πληροφοριών ήτο δυνατόν να συμβή εις την Ελλάδα. Εκείνοι οι οποίοι ανεμείχθησαν ενημερώθηκαν πλήρως και ενήργησαν υπό τον αυστηρόν έλεγχον των αξιωματικών της CIA… και μετεφέρθησαν αμέσως εις βάσιν εις Γερμανίαν… Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο κ. Παπανδρέου δεν γνωρίζει τα πραγματικά γεγονότα… και είμαι βέβαιος ότι αι Ελληνικαί αρχαί δεν δύνανται να παράσχουν ουσιώδη στοιχεία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών…»

Το έγγραφο δημοσιεύτηκε μόνο στο Έθνος, αλλά και εκεί ως πλαστό, η αμερικάνικη πρεσβεία διέψευσε την ύπαρξη του, η κυβέρνηση Νόβα την χαρακτήρισε «απαίσια και καταχθόνια πλεκτάνη», ενώ η ΕΔΑ κατήγγειλε τον «εγκληματικό και αδίστακτο ρόλο των αμερικανικών υπηρεσιών στην Ελλάδα» και τον σκοτεινό ρόλο του Γαρουφαλιά. Δεν ερευνήθηκε ποτέ, ούτε διαψεύστηκε η ύπαρξη σχεδίου ARROW-1, ούτε ερευνήθηκε ποιος και γιατί προσπάθησε να εκθέσει τις ΗΠΑ, ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον οι Αμερικάνοι να λυσσάξουν για την διαρροή, είτε ήταν πλαστό είτε όχι.

8 Αυγούστου ο Κοκός δίνει διερευνητική εντολή στον Στεφανόπουλο για σχηματισμό κυβέρνησης από την Ε.Κ. αλλά μόνο 26 συμφωνούν, ενώ 113 λένε εντολή μόνο στον Παπανδρέου.

Μάλιστα 4 ηγετικά στελέχη της Ε.Κ., Στεφανόπουλος, Τσιριμώκος, Παπαπολίτης και Μπαλτατζής, έχουν επισκεφτεί τον Παπανδρέου στο Καστρί προτείνοντάς του να δεχτεί την πρόταση του βασιλιά, αλλά η απάντηση του ήταν κατηγορηματική.

Τέλη Αυγούστου ο βασιλιάς συστήνει νέα κυβέρνηση με τον Τσιριμώκο πρωθυπουργό, αλλά και πάλι υπέρ είναι 135, κατά 159, η κυβέρνηση θα πέσει.

Ο Κοκός δεν το βάζει κάτω, συγκαλεί διήμερο συμβούλιον του στέμματος, όπου οι Παπανδρέου και Κανελλόπουλος συμφωνούν για εκλογές, ωστόσο ο βασιλιάς επιθυμεί άλλα.

17 Σεπτέμβρη μετά από περαιτέρω εκπτώσεις συνειδήσεων, όπου βρεθήκαν και άλλοι 17 αποστάτες, στήνει την κυβέρνηση Στεφανόπουλου, η οποία κράτησε μέχρι τον Δεκέμβρη του 1966. Η «επιχείρησις ΑποσταΣΙΑ» επέτυχε.

Να επισημάνουμε ότι τον κορμό των αποστατών αποτέλεσαν οι Κωστόπουλος, Τούμπας, Παπασπύρου, Αλλαμανής, αρχηγός αναγνωριζόταν ο Μητσοτάκης, και παρά το δέλεαρ, χρήματα, υπουργεία κλπ. 126 βουλευτές της Ε.Κ. παρέμειναν πιστοί στον Γ. Παπανδρέου, έτοιμοι να ξανακερδίσουν θριαμβευτικά την εξουσία στις εκλογές του Μάη του 1967. Η εξαγορά πολιτικών αποτέλεσε μοναδικό φαινόμενο για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά χρονικά εξαχρείωσης και εξευτελισμού προσώπων και θεσμών, όπου οι Αμερικάνοι είχαν τον πρώτο ρόλο.

Ο Καραμανλής θα γράψει από το Παρίσι: «…Εγένοντο ενανειλημμέναι απόπειραι δια τον σχηματισμόν κυβερνήσεως εκ των αποστατών… και μάλιστα με μέσα πολιτικώς και ηθικώς απαράδεκτα». Ο διευθυντής της ΚΥΠ Κ. Παπαγεωργόπουλος θα γράψει: « Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια που διηύθυνα την ΚΥΠ, είδα, έμαθα και έζησα καταστάσεις και γεγονότα, πολλά από τα οποία δεν μου επιτρέπει να αναφέρω η δεοντολογία. Είδα συναλλαγές απίστευτες και πώληση αξιωμάτων, που, αν δεν τις είχα ζήσει από κοντά, δεν θα τις πίστευα» και ο Λ. Κύρκος θα πει: «Η προδοσία της ομάδας Νόβα-Μητσοτάκη δεν μπορεί να βρει καμία απολύτως ηθική ή πολιτική δικαίωση».

Το κόστος της επιχείρησης δεν υπερέβη τα 10.000.000, ενώ η κάθε βουλευτική αποσκίρτηση αποτιμάται στα 100.000-200.000 $, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Γιάννη Κάτρη, ο οποίος αναφέρει: «Οι εφοπλιστές καταθέσανε νέες γενναίες εισφορές. Οι μεγαλοβιομήχανοι το ίδιο. Εκατομμύρια δολάρια κυκλοφορούσαν στο χρηματιστήριο της βουλής… το γενικό στρατηγείο των επιχειρήσεων ήτο εγκατεστημένο στο παλάτι και η Φρειδερίκη με άμεσους βοηθούς τον Χοΐδά και τον Γαρουφαλιά κατηύθυνε την μάχη των συνειδήσεων. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν αδιάκοπα. Η Αμερικάνικη πρεσβεία ετηρείτο ενήμερη κάθε πέντε λεπτά. Η CIA δυσφορούσε για την πενιχρότητα των αποτελεσμάτων. Και όλοι ζούσαν στιγμές αγωνίας…».

Ο Κοκός ακόμα αρνείται, ότι ζήτησε και από τους Αμερικάνους λεφτά για την αποστασία, ενώ ο Μητσοτάκης δεν το κρύβει πια παραδεχόμενος στον Χατζηνικολάου τον χρηματισμό, αλλά διαχωρίζοντας τους «δικούς του» που δεν τα πήραν. Μάλιστα στο βιβλίο του, Αυτοπροσωπογραφία – Οι αρχές και οι θέσεις μιας ανηφορικής πορείας, χαρακτήρισε την προδοσία του πράξη θυσίας χωρίς αποτέλεσμα, «καήκαμε χωρίς να φέρουμε αποτέλεσμα».

Από τις εκλογές του ’63 λοιπόν πολλά πράγματα είχαν αλλάξει ή προσπαθούσαν να αλλάξουν. Ένας αναπάντεχος παράγοντας είχε μπει στο πολιτικό παιχνίδι, η αριστερίζουσα πτέρυγα του κέντρου, η οποία αποκτούσε και ηγέτη τον Α. Παπανδρέου, που, αν και αμερικανοσπουδαγμένος, σήκωνε τη σημαία του αντιαμερικανισμού. Τα αντιαμερικανικά συναισθήματα φούντωναν επικίνδυνα, το παλάτι δεν ήταν πια στο απυρόβλητο με τον λαό να βγαίνει στους δρόμους και να φωνάζει προς τον Κοκό: «Παρ’ την μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός» Μια ανέλπιστα μεγάλη πνευματική άνθηση στηριγμένη σε αριστερά θεμέλια αγκάλιασε την Ελλάδα σε όλους τους τομείς, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος… Ο Έλληνας άρχισε πάλι να σκέφτεται, να συζητά και να ονειρεύεται την ελευθερία, άρα ήταν επικίνδυνος.

Η λύση μία: Χούντα. Ο δημοσιογράφος Στάθης Ευσταθιάδης βασιζόμενος σε αμερικανικές πηγές υπολόγισε, ότι το διάστημα 1961-67 η CIA είχε ξοδέψει 21.000.000 $ στην Ελλάδα για «ενίσχυση» κομμάτων και πολιτικών! Τώρα είχε έρθει η ώρα των τανκς.

Μα αυτή ήταν λύση για τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε χώρα ευρωπαϊκή; Και μπορούσε, και εφαρμόστηκε, και κράτησε και 7 χρόνια, για να τελειώσει με την κυπριακή τραγωδία.

Η Αμερική αποφάσισε να πειραματιστεί και εφάρμοσε για πρώτη φορά συνταγή λατινοαμερικάνικη στην Ευρώπη, εγκαθιδρύοντας την πρώτη δικτατορία Made In USA στη γηραιά ήπειρο. (Όταν οι Αμερικάνοι ανέτρεψαν τον πρόεδρο της Γουατεμάλας και εγκατέστησαν τον άνθρωπό τους, συνταγματάρχη Άρμας, έστειλαν ως πρεσβευτή τον Τ. Πιουριφόι, τον χειρότερο πρεσβευτή της ΗΠΑ στην Ελλάδα (1950-53), ο οποίος οργάνωσε το πραξικόπημα κατά του προέδρου Γκούζμαν, επειδή είχε περιορίσει τα αποικιακά προνόμια της αμερικανικής εταιρείας United Fruit. (Εξ ού και το πραξικόπημα της μπανάνας!).

Ταυτόχρονα η CIA αρχίζει τις πολιτικές δολοφονίες και έστειλε ως σταθμάρχη τον Ρίτσαρντ Γουέλς, ο οποίος πέρασε και από την Αθήνα αρχές το ’60 μετά πήγε στην Λευκωσία και μας ξανάρθε το ’75, όπου και δολοφονήθηκε από την 17 Νοέμβρη.)

Ο καθηγητής Λ. Σταυριανός λέει, ότι η Ελλάδα ως χώρα – Μπανανία προσφερόταν για τέτοιο πείραμα και η προετοιμασία γινόταν από χρόνια. «Η Ελλάδα είναι μια υπανάπτυκτη χώρα και συνεπώς μέρος του τρίτου κόσμου… όχι μόνο μετά το Β΄ΠΠ ή από το 1821, αλλά κατά την διάρκεια των τελευταίων 500 ετών. Γεννήθηκε υπανάπτυκτη όπως ήταν και η αυτοκρατορία από την οποία προήλθε, όταν έγινε κατ΄ όνομα ανεξάρτητη το 1829».

Έτσι στην Ελλάδα του ’67 όλες οι δυνάμεις που κουμαντάριζαν την χώρα, Αμερικάνοι και ανάκτορα, στρατός και πολιτικοί, οδεύαν προς την «ανώμαλον λύσιν», την εκτροπή, την δικτατορία. Ανατρέπεται η κυβέρνηση των αποστατών το Δεκέμβρη του ’66, σχηματίζεται μια βασιλική κυβέρνηση υπό τον τραπεζίτη Παρασκευόπουλο, η οποία ανατρέπεται και αυτή και ακολουθεί κυβέρνηση της ΕΡΕ με τον Κανελλόπουλο, επιλογή του Κοκού, η οποία προκηρύσσει εκλογές για τις 28 Μαΐου.

Την ώρα που η χώρα βάδιζε για εκλογές, δύο διαφορετικές στρατιωτικές ομάδες ετοιμάζονται να βγάλουν τα τανκς. Οι συνταγματάρχες-λοχαγοί προλαμβάνουν όμως τους στρατηγούς. Είχαν τα σχέδια έτοιμα, το οκ Αμερικάνων, την απόφαση του βασιλιά, τα τανκς του Παττακού και την πείρα του Παπαδόπουλου.

Στο βιογραφικό του ο Παπαδόπουλος αναφέρει, πως την περίοδο της κατοχής ευρέθη εις τα Τάγματα Ασφαλείας του Κουρκουλάκου στην Πελοπόννησο, ενώ το 1953 μετεκπαιδεύεται στο τμήμα αμερικανικών μεθόδων στις ΗΠΑ, το 1958 λίγο μετά τις εκλογές, συμμετείχε στην επιτροπή συγκροτημένη από τον Καραμανλή δια την παρακολούθησιν, την θεωρητικήν και πολιτικήν, του κομμουνιστικού προβλήματος, ένα παρακράτος με πρωθυπουργικές ευλογίες, το 1961 είναι το κεντρικό πρόσωπο των εκλογών της βίας και της νοθείας, όπως αποκαλύφθηκε σε 2 έγγραφα του «Σχεδίου Περικλής» και τον Σεπτέμβρη μετέχει στην σύσκεψη με πρόεδρο τον Αρχηγό του ΓΕΕΘΑ, Αθ. Φροντιστή, με σκοπό την συμμετοχή της εκκλησίας στο σχέδιο, ο οποίος είχε ήδη συναντηθεί με τα μέλη της Ιεράς Συνόδου και προσεχώς θα ενημερώνονταν και οι Μητροπόλεις από το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας.

Μάλιστα 10 μέρες πριν το πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο του Ουΐσκόνσιν με την ευκαιρία της 20ης επετείου του «Δόγματος Τρούμαν» ένα συμπόσιο με θέμα «Η Ελλάδα από την εποχή του Β΄ΠΠ».

Καθώς η συζήτηση γρήγορα επικεντρώθηκε στην καυτή επικαιρότητα, ρωτήθηκε ο Ντάνιελ Μπρούστερ, διπλωμάτης-μεγαλοπράκτορας της CIA, αν ο Παπανδρέου θα κέρδιζε τις εκλογές, ο οποίος φανερά εκνευρισμένος και χωρίς καθόλου τακτ απάντησε: «Εκλογές δεν θα γίνουν στην Ελλάδα», ενώ 4 μόλις μέρες πριν βγουν τα τανκς, οι Τάιμς της Ν.Υ. δημοσίευσαν ένα άρθρο, στο οποίο επισήμαναν, πως ο βασιλιάς οδηγήθηκε σε πολιτικό αδιέξοδο και ο μόνος τρόπος για να αποτρέψει την επάνοδο του Παπανδρέου είναι ίσως η επιβολή ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Αμέσως κατέστη γνωστό, ότι οι αρχές μπορούσαν να συλλάβουν χωρίς ένταλμα οποιονδήποτε, οποτεδήποτε και οπουδήποτε, και να τον στείλουν χωρίς δίκη στο στρατοδικείο, στην φυλακή ή στην εξορία, πράγμα και το οποίο έκαναν στέλνοντας μεγάλο μέρος του λαού εξορία, για προληπτικούς λόγους!

Απαγορεύτηκε πάσα συνάθροισις ή συγκέντρωσις η οποία θα διαλύεται δια των όπλων, η σύστασις οιουδήποτε συνεταιρισμού επιδιώκοντος συνδικαλιστικούς σκοπούς, η ανακοίνωσις ή δημοσίευσις πληροφοριών καθ’ οιονδήποτε τρόπον και δια του Τύπου, ραδιοφώνου και τηλεοράσεως, άνευ προηγούμενης λογοκρισίας, η κυκλοφορία των πολιτών, η οποία θα ρυθμίζεται με διαταγές των κατά τόπους στρατιωτικών διοικητών, η προσωρινή περίθαλψις κατ’ οίκων προσώπων μη ενοικούντων μετά της οικογενείας, εάν τούτο δεν δηλωθή εντός 2 ωρών εις την οικείαν αστυνομικήν αρχήν, η άσκησις αντεθνικής προπαγάνδας μέχρι και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη καθ’ άπασαν την επικράτειαν!

Έκλεισαν τις εφημερίδες της αριστεράς, Αυγή και Δημοκρατική Αλλαγή, ενώ είδαν με έκπληξη την Ελένη Βλάχου να βάζει λουκέτο στις δικές της, Καθημερινή και Μεσημβρινή και τον Γιάννη Παπαγεωργίου να κλείνει την κεντρώα, Αθηναΐκή. Οι εφημερίδες, που συνέχιζαν την έκδοση δεν συμμορφώνονταν με το καθεστώς, με αποτέλεσμα να βάλουν λουκέτο και στο Έθνος, στην Βραδυνή κ.α.

Και φυσικά τίναξαν την οικονομία κυριολεκτικά στον αέρα, αφού η χούντα έφαγε χθες το ψωμί του σήμερα, όπως παραστατικά σκιαγράφησε ο Σάκης Καράγιωργας, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου.

Όλη η χώρα μετατράπηκε σε ένα απέραντο κολαστήριο, αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα ακόμα και ένα καράβι, έγιναν άντρα βασανιστηρίων με το ΕΑΤ-ΕΣΑ και την Γενική Ασφάλεια να ξεχωρίζουν. Δόγμα τους ήταν: «Φίλος ή σακάτης βγαίνει, όποιος έρχεται εδώ μέσα».

Οι διωγμοί, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και οι εξορίες κράτησαν όλη την 7ετία διδάσκοντας στην πολιτισμένη ανθρωπότητα τι σήμαινε μια MADE in USA στρατιωτική δικτατορία. Οι ιστορικές πηγές μας πληροφορούν, ότι 29 νησιά του Αιγαίου χρησιμοποιήθηκαν ως τόποι εξορίας, το δρόμο της οποίας άνοιξε ήδη από το 1917 νόμος για την εκτόπιση των υπόπτων, που απειλούσαν την «δημοσίαν ασφάλειαν» και την «ησυχίαν των πολιτών» και το 1928 ο νόμος «Ιδιώνυμο» δημιούργημα του «εθνάρχη» Ελευθερίου Βενιζέλου, που ποινικοποιούσε την υποστήριξη και διάδοση προοδευτικών ιδεών προστατεύοντας το «κοινωνικό καθεστώς» και τις «ελευθερίες των πολιτών. Σφαγές και ασύλληπτα βασανιστήρια, ακόμα και λιμοκτονία των εξόριστων εντασσόταν σ’ ένα άτυπο πρόγραμμα απόσπασης δηλώσεων μετανοίας και εξολόθρευσης των υπολοίπων.

Σε έναν τέτοιο κόσμο κτηνωδίας, αυθαιρεσίας, ανελευθερίας και σκοταδισμού, όπου η ευδαιμονία παραμένει ένα όνειρο όλο και πιο μακρινό, έχει γαλουχηθεί ο Νεοέλληνας, μετά την υποτιθέμενη απελευθέρωση από τους Οθωμανούς.

Γι’ αυτό και παρουσιάζει μια εξαιρετική αντίφαση σήμερα φτάνοντας αδιαμαρτύρητα στην ολοκληρωτική υποταγή, αποτέλεσμα της χριστιανικής και καπιταλιστικής-φασιστικής προπαγάνδας, που ακρωτηρίασε την παγκόσμια συνείδηση της ελευθερίας και τον Έλληνα μαζί.

Η εθελοδουλία του Έλληνα σε απάνθρωπα οικονομικά συστήματα, σε πολιτικά κόμματα μαριονέτες, σε έναν ανύπαρκτο θεό, συνεχίζεται μετά από μεθοδευμένες προσπάθειες πολλών αιώνων και έχει περάσει πια βαθιά στην συλλογική συνείδηση.

Στην ανάλυση αυτή της αλλοτρίωσης της ελληνικότητας και της διάβρωσης της κριτικής σκέψης, ας αναλογιστούμε επίσης πόσοι και τι είδους πολίτες απαρτίζουν την Ελλάδα του σήμερα, αφού αμέτρητοι αγωνιστές της ελευθερίας χάθηκαν τα τελευταία 200 χρόνια στους πολέμους που γνώρισε η χώρα.

Ενδεικτικά να αναφέρουμε, ότι μόνο στην επανάσταση του ’21 περίπου 600.000 έδωσαν την ζωή τους, κάπου το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού, στην μικρασιατική καταστροφή περισσότεροι από 400.000, περίπου το ¼ του πληθυσμού των Μικρασιατών ενώ 42.000 απώλειες είχε ο στρατός, στον Β΄ΠΠ οι νεκροί ξεπέρασαν τους 800.000, δηλαδή το 1/9 του πληθυσμού με την Ελλάδα να έχει από τις υψηλότερες απώλειες σε άμαχο πληθυσμό, στους εμφυλίους που ακολούθησαν οι απώλειες ξεπέρασαν τις 80.000 ενώ πολλοί ερευνητές κάνουν λόγο για 160.000, ενώ αν συνυπολογίσουμε και τα θύματα από τους βαλκανικούς πολέμους, τον Α΄ΠΠ και των δικτατοριών, τότε ίσως να μιλάμε για περισσότερες από 3.000.000 ψυχές.

Και σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν ήταν οι προδότες, οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες, οι συνεργάτες των κατακτητών, οι ανελεύθεροι, οι ανθέλληνες.

Είμαι σίγουρη, ότι από πολλούς θα κατηγορηθώ για «προγονοπληξία», μια κατηγορία που χρησιμοποιείται συστηματικά και οφείλω να ομολογήσω πολύ εντέχνως, αφού έχει αποδώσει τα μάλα.

Και δέχομαι απόλυτα και ολόψυχα τον χαρακτηρισμό αυτό, καθώς πραγματικά είμαι περήφανη, που φέρω το επίθετο «Ελληνίδα» με όλο το βάρος της σημασίας του και όλο το βάρος της ευθύνης, που απορρέει.

Εξάλλου αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Και τι σπίτι άλλωστε, τι μοναδική, αξεπέραστη ομορφιά, τι αισθητική, τι πνεύμα, τι μεγαλείο…

Μόνο ζητάω να μου διευκρινίσετε, ποιους προγόνους εννοείτε. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου, τον αγωνιστή Λαμπράκη, τον Μπελογιάννη με το γαρύφαλλο, τους Έλληνες στα βουνά και στα χωριά, που αντιστάθηκαν στους ναζί, τους Έλληνες που πεθάναν από πείνα και κρύο μέσα στην Αθήνα κατά την διάρκεια της κατοχής, την 17χρονη ηρωίδα Ηρώ Κωνσταντοπούλου, που εκτελέστηκε στην Καισαριανή από τους Γερμανούς, τον Λουντέμη, τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Μπιθικώτση, τον Μίσσιο και όλους τους ανώνυμους, που βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν στις εξορίες, τον Φερραίο, τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη, τον Διάκο, τις Σουλιώτισσες, την Μαντώ, που ονειρεύτηκαν μια πατρίδα ελεύθερη;

Από ποιους προγόνους πρέπει να «λυτρωθούμε»; Ποιους πρέπει να ξεχάσουμε εμείς οι νεοέλληνες; Και γιατί; Ποιον και τι εξυπηρετεί αυτό;

Να αποποιηθούμε και τον Όμηρο, τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα; Ή τον Λεωνίδα, που παρέμεινε να καθυστερήσει τον Ξέρξη, γνωρίζοντας πως το βράδυ θα δειπνήσει στον Άδη; Ή τους γενναίους μαραθωνομάχους, που με απόλυτη αυτοθυσία βάδισαν προς τον θάνατο, πέρα από κάθε προσδοκία και ενάντια σε κάθε λογική;

Ή για κάποιο διαβολικό λόγο οφείλουμε να ξεχάσουμε τους δικούς μας δασκάλους, που εκπαίδευσαν την υφήλιο όλη; Τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Εμπεδοκλή και τον Θαλή, τον Σοφοκλή, τον Αριστοφάνη, τον Πυθαγόρα, την Υπατία, την Σαπφώ, τον Φειδία, τον Μύρωνα…

Ποιόν κρίκο της αλυσίδας των αιώνων πρέπει να σπάσουμε; Και σε ποιόν από όλους αυτούς τους αναρίθμητους κρίκους δεν θα βρείτε το αίμα τους;

Πού αλλού ο θάνατος είναι τόσο πλούσιος, παρά στην άρνηση του θανάτου της Ελλάδας, η οποία εδώ και 30 αιώνες τροφοδοτείται από την ίδια φυλή και ανασταίνεται; Με μοναδικό όπλο το ιδανικό της λευτεριάς, για το οποίο με χαρά και σε πλήρη επίγνωση σουβλίστηκαν, κρεμάστηκαν, κάηκαν, ανασκολοπίστηκαν και βιάστηκαν.

Ποιος άλλος τόπος έχει γεννήσει τόσους εραστές της ελευθερίας, τόσους αγωνιστές, ασταμάτητα, τόσους αιώνες τώρα;

Αν και μπορούν να μας φιμώσουν, να μας ακρωτηριάσουν, να μας αποκοιμίσουν, να μας δολοφονήσουν, κατά ένα περίεργο, ανεξήγητο λόγο, δεν μπορούν να ξεριζώσουν την αγάπη για την ελευθερία.

Ακόμα και αν έτσι φαίνεται σε κάποιες περιόδους της πολύχρονης ιστορίας μας.

Γι’ αυτό ακόμα και στα πιο δύσκολα, στα πιο σκληρά χρόνια της τουρκοκρατίας μπορούν και τραγουδάνε οι αμόρφωτοι «ραγιάδες», οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, που αναλαμβάνουν μονάχοι την ευθύνη της μοίρας τους:

«Τι σήμερο και τι ταχύ, ‘γω ν’ αποθάνω θέλω, δεν το’ χω πως θε να χαθώ και πως θε ν’ αποθάνω, μον’ το’ χω σε παράπονο και σε ντροπή μεγάλη, που θε να μπει Αρβανιτιά μέσα στην Ελασσώνα και θα μου κάψουν τα χωριά κι όλα τα βιλαέτια, και θα το έχω σε ντροπή οπ’ ήμουν καπετάνιος» και
«Παιδιά καΐρέτι κάμετε, καρδιά και πολεμάτε, τι σήμερα είναι ο θάνατος, τι σήμερα είναι ο χάρος. Σήμερα γεννηθήκαμε, σήμερα να χαθούμε».

Ακόμα και η μάνα διχάζεται ανάμεσα στον χαμό του γιού και στην συνέχιση του αγώνα! Η ιδέα της ελευθερίας ξεπερνάει την ίδια την οδύνη του θανάτου.

«Τον Κίτσο τον επιάσανε, πάνε να τον κρεμάσουν, χίλιοι τον παν από μπροστά και δυό χιλιάδες πίσω, κι ολοξοπίσω πήγαινεν η μαύρη του μανούλα, μοιριολογούσε κι έλεγε, μοιριολογά και λέει. -Κίτσο μου, που είναι τ’ άρματα, τα έρημα τσαπράζια! -Μάνα λωλή, μάνα τρελή, μάνα ξεμυαλισμένη, δεν κλαις τα μαύρα νιάτα μου και την παλικαριά μου, μον’ κλαις τα’ ρημα τ’ άρματα, τα έρημα τσαπράζια».

Όταν διαβάζω αυτά τα λόγια και όλα τα άλλα, που ειπώθηκαν τόσους αιώνες τώρα, ζω μαζί τους, εμπνέομαι, σκέφτομαι, ονειρεύομαι, πονάω και νιώθω υπέρμετρη περηφάνια, που αυτός ο τόπος, μια σπιθαμή γης, γέννησε και έθρεψε τέτοιους Ανθρώπους, που ξεπέρασαν το μπόι του ανθρώπου.

Νιώθω τον δεσμό της ίδιας μάνας γης και κανένας δεν μπορεί να με πείσει για το αντίθετο.

Εσάς ποιος σας έπεισε; Και σκεφτείτε την επόμενη φορά, που θα εκθειάσετε τις επιτεύξεις άλλων χωρών στην δόμηση των σύγχρονων κοινωνιών τους, όταν σκιαγραφείτε πόσο καλά είναι να ζει κανείς εκτός Ελλάδας, στην Γερμανία, Ολλανδία, Ελβετία, Βέλγιο κτλ. πώς «έχτισαν» όλοι αυτοί τις χώρες τους. Σε ποιανών την πλάτη, με ποιων το αίμα.

Και όσο για το σήμερα της πολύπαθης χώρας μας μην ξεχνάμε, πως εδώ που είμαστε, έχουν πολλοί βρεθεί ή θα βρεθούνε, αλλά το ύψος που κατακτήσαμε, κανένας δεν πρόκειται να το αγγίξει.

Με εκτίμηση

Έλενα

Υ.Γ. Ένα μόνο αντίδοτο υπάρχει σε αυτήν την δυσωδία, που αναδύεται από τις σάπιες, ξεπουλημένες κοινωνίες, η παιδεία. Καλλιεργείστε τον εαυτό σας και τα παιδιά σας, γιατί πέρα από την συλλογική ευθύνη υπάρχει η προσωπική ευθύνη. Έχουμε χρέος.
«Αργά με αγώνα σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες. Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπό μου στο χάος. Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία και η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει». (Καζαντζάκης, Ασκητική.)
Να προτείνω το greek-language.gr όπου τελείως δωρεάν θα βρείτε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων, πρωτότυπο κείμενο και μετάφραση. Μια εκπληκτική συλλογή γνώσης και ιδεών.


(Αγαπητή φίλη, συγχαρητήρια για το κείμενο και για αυτά που νιώθετε -δεν γράφεις ένα τέτοιο κείμενο αν δεν καίγεται η ψυχή σου να το γράψεις- αλλά με εξοντώσατε. Αν γράψουν κάποιοι ακόμα φίλοι κείμενα είκοσι χιλιάδων λέξεων, δεν θα βγαίνω από το σπίτι. Σας παρακαλώ μη μου το ξανακάνετε αυτό. Αυτή η εποχή είναι δύσκολη και για εμένα. Ευχαριστώ. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.