Time out!

Γεια σου, πιτσιρίκο.
Ξεκινάω από το αδιανόητο που εξακολουθεί να συμβαίνει στην βόρεια Εύβοια. Τα πάντα έχουν γίνει παρανάλωμα του πυρός. Χωριά από την μια άκρη της μιας θάλασσας μέχρι το τέλος της άλλης έχουν παραδοθεί στις φλόγες με τους κατοίκους -από τους πιο φτωχούς στην ελληνική επικράτεια κι αυτό έχει την σημασία του- να έχουν αφεθεί στην μοίρα τους και να παλεύουν μονάχοι με το αναπόφευκτο, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν συνεχώς μηνύματα για εκκένωση στο κινητό τους από το κράτος.

Τα γνωστά γελοία post του τύπου “pray for Greece” από τον κάθε παπάρα που πιστεύει ότι με τον τρόπο αυτό εκφράζει την συμπόνια του και συμπαραστέκεται σε όσους δοκιμάζονται μου γυρνάνε τα άντερα.

Το ίδιο και το εξίσου εμετικό -τάχα μου επαναστατικό- “Μητσοτάκη γ@μιέσαι”. Εμετικό όχι φυσικά όταν το φωνάζουν οι καμένοι αλλά όταν το αναπαράγουν όλοι οι υπόλοιποι.

Το “Μητσοτάκη γ@μιέσαι” θα είχε κάποια αξία, κάποιο νόημα, αν όλοι αυτοί που το διαδίδουν στα social media γνώριζαν ότι με τον Αλέξη Τσίπρα ή με οποιονδήποτε άλλον πολιτικό πατρόνο, η Εύβοια δεν θα καιγόταν. Το Μάτι, όμως, δεν συνέβη 200 χρόνια νωρίτερα.

Θέλω απλά να αναφερθώ σε δυο-τρία πράγματα που έχουν αρχίσει να με προβληματίζουν και μετά να το βουλώσω για κάποιο καιρό, αφού αυτή η ιστορία μου δίδαξε μερικά πράγματα και με έκανε να αναγνωρίσω στερεότυπα που έχουμε υιοθετήσει προκειμένου να αντικαταστήσουμε κάποια άλλα που χρησιμοποιούσαμε παλαιότερα κι απέτυχαν παταγωδώς. Ξεκινάω λοιπόν.

1. Ήρωες. Η Ελλάδα είναι χώρος δεν είναι κράτος. Ούτε σχεδιασμός, ούτε πρόληψη, ούτε συνειδητοί πολίτες. Μονάχα ένα διαχρονικό σύστημα μαφιοκρατίας-κομματοκρατίας-οικογενειοκρατίας που λυμαίνεται έναν πανέμορφο τόπο και τον ξεπουλά με κάθε ευκαιρία. Στην Ελλάδα υπάρχει διαχρονικά μονάχα το φιλότιμο γιατί απλούστατα δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Και φυσικά, μιλάμε πάντα για το φιλότιμο των άλλων. Οι γιατροί ζουν με το χειροκρότημα, οι εκπαιδευτικοί ζουν με το χειροκρότημα, οι καλλιτέχνες ζουν με το χειροκρότημα. Ας ζήσουν λοιπόν και οι πυροσβέστες με το χειροκρότημα. Όλοι οι άνθρωποι που επιτελούν το καθήκον τους, που κάνουν με άλλα λόγια αξιοπρεπώς την δουλειά τους, στην Ελλάδα είναι ήρωες. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι καταστροφικό για τον τόπο. Η χώρα πρέπει να φύγει από το μοντέλο του «ήρωα» που υπερβάλλει εαυτό ρισκάροντας την ζωή του παλεύοντας με πενιχρά μέσα. Πρέπει να γίνει μια χώρα σύγχρονη με καλό εξοπλισμό και καλοπληρωμένους, καλά εξοπλισμένους επαγγελματίες. Δεν αρκεί να “γίνει” η δουλειά. Η ποιότητα είναι αυτό που μετράει και κάνει τελικά την διαφορά. Το “έλα μωρέ” και το “δεν γ@μιέται” έχουν καταστρέψει την Ελλάδα. Αλλά πώς θα αλλάξει μια χώρα που κυβερνάται εσαεί απά την μαφία; Πώς να αλλάξει μια χώρα-περήφανο προτεκτοράτο; Πώς να αλλάξει μια χώρα όπου κανείς δεν θέλει να αλλάξει; Πώς να αλλάξει η χώρα της Μαρμότας; Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει. Να μαθαίνεις από τα μαθήματα που σου δίνει η ίδια η ζωή. Οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι λαοί χρειάζεται να μάθουν να συνεργάζονται με τον διπλανό τους, να ενδιαφέρονται για την κοινότητα μέσα στην οποία ζουν, να βρίσκουν τον καλύτερο να εκλέγουν στις όποιες αυτοδιοικητικές δομές υπάρχουν. Ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι είναι μόνοι τους μα ταυτόχρονα χρειάζεται να παλέψουν όλοι μαζί για να επιβιώσουν και να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους. Χρειάζεται επίσης να συνειδητοποιήσουν την αξία της αλληλεγγύης. Όχι μονάχα απέναντι στον γείτονα με τον οποίο πάλεψαν να σώσουν τα σπίτια από τις φλόγες. Αλληλεγγύη στον αδύναμο, στον πρόσφυγα, στον ικέτη. Μπήκαν σε βάρκες για να γλυτώσουν από τις φλόγες. Κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μπήκαν σε βάρκες για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και την δυστυχία. Δεν είναι “λάθρο”, δεν είναι “βρωμιάρηδες” κι “αλλόθρησκοι”. Οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι λαοί αν θέλουν να δημιουργήσουν, πρέπει να ξεριζώσουν τον φασίστα και τον ρατσιστή που καλλιεργούν στις ψυχές τους οι πλούσιοι και τα ακροδεξιά αποβράσματα που κυκλοφορούν οριζόντια σε διάφορα πολιτικά κόμματα και σχηματισμούς.

2. Ναι αλλά οι Έλληνες έχουν αυτό που θέλουν κι αυτό που αξίζουν. Αυτό φυσικά είναι το δικό μας στερεότυπο. Ψεύτικο όσο και το επίσημο παραμύθι της “ιδιαιτερότητας των ελληνικών γονιδίων και της μοναδικότητας του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας” και όλων αυτών των μοναδικών ιδιοτήτων που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους λαούς. Όχι, οι Έλληνες δεν θέλουν αυτό που έχουνε ούτε τους αρέσει αυτό που ζούνε. Ούτε αξίζουν να ψήνονται στην θράκα επειδή ψηφίσανε, ψηφίζουνε ή θα ψηφίσουνε Μητσοτάκη ή Τσίπρα. Όπως δεν έχει σημασία το γεγονός ότι εγώ και κάποιοι άλλοι δεν ψηφίζουμε κανένα κόμμα, άλλη τόση σημασία έχει αν οι αγρότες που βλέπουν την ζωή τους να αποτεφρώνεται σήμερα έβδομη ημέρα της τραγωδίας είχαν ψηφίσει το ένα ή το άλλο κόμμα στις προηγούμενες εκλογές. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι δεν θα είχαν συμβεί όλα αυτά αν οι συγκεκριμένοι αγρότες είχαν πάει για μπάνιο στην παραλία της Αγίας Άννας και όχι στο εκλογικό τμήμα του χωριού τους την ημέρα των τελευταίων εκλογών. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα -και παντού στον υπόλοιπο κόσμο- οι φτωχοί έχουν εκείνο που τους αναλογεί μετά την ήττα της τάξης τους. Αυτό το “1% του πληθυσμού που κατέχει το 99% του πλούτου” που λέμε και ξαναλέμε δεν είναι μαθηματικά, δεν είναι μόνο οικονομία. Είναι συσχετισμός δυνάμεων, είναι δικαιώματα, είναι ποιότητα ζωής. Οι φτωχοί του κόσμου συνεχίζουν να πασχίζουν για την επιβίωσή τους είτε ζουν στην Ελβετία, είτε στην Γερμανία, είτε στην Ελλάδα. Δεν είναι η Ελβετία μια χώρα για να επιβιώσεις και η Ελλάδα μια χώρα για να ζήσεις (έστω και επικίνδυνα). Αν είσαι φτωχός επιβιώνεις. Αν είσαι πλούσιος ή έστω ευκατάστατος ζεις. Οι αριθμοί αλλάζουν μεταξύ των διαφόρων χωρών. Πχ, στην Ελβετία ο αριθμός των φτωχών ανθρώπων είναι σημαντικά μικρότερος από αυτόν της Ελλάδας. Οι λόγοι πολλοί και δεν θα αναλυθούν εδώ. Για τους πραγματικά πλούσιους, πάντως, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το όνομα του τόπου όπου ζουν. Στο μυαλό των Ελλήνων αλλά πιθανότατα και σε εκείνο των Τζαμαϊκανών τα στερεότυπα λειτουργούν -ή τουλάχιστον προσπαθούν να λειτουργήσουν- καταπραϋντικά. Λίγο κρασί ή ρούμι, λίγο θάλασσα, και το αγόρι ή κορίτσι μου. Χρειάζεται μονάχα να αποδεχτούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, να πάψουμε να στεναχωριόμαστε, να παίρνουμε την ζωή όπως μας έρχεται και να γλεντάμε με όσα απλόχερα ο όμορφος τόπος μας χαρίζει. Το περιέγραψε γλαφυρά ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά του. Λατρεύτηκε ο ήρωας του Καζαντζάκη σε ολόκληρο τον πλανήτη, λατρεύτηκε διαχρονικά. Σύμβολο ελευθερίας, σύμβολο ξεγνοιασιάς, σύμβολο ζωής. Αρέσει στους ανθρώπους να ζουν με σύμβολα. Αρέσει στους ανθρώπους να νομίζουν ότι τα περισσότερα πράγματα στην ζωή τους είναι αποτέλεσμα των επιλογών που κάνουν. Όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και η τύχη καθορίζει τα πράγματα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι μπορούμε να δεχτούμε ή να κατανοήσουμε. Πχ ο τόπος στον οποίο γεννιέσαι ή η οικονομική επιφάνεια της οικογένειας σου καθορίζουν πολλές από τις μετέπειτα «επιλογές» σου. Ακόμα και για τους λίγους που επιχειρούν να ακολουθήσουν τα χνάρια του διάσημου Έλληνα ήρωα, η αποδοχή δεν φτάνει. Χρειάζονται και ορισμένες βασικές παραδοχές-συμβιβασμοί εκτός αν κάποιος έχει γεννηθεί αληθινά πλούσιος. Μια από αυτές είναι η οικογένεια και κυρίως τα παιδιά. Τα παιδιά αλλάζουν όχι μονάχα την οπτική γωνία αλλά και τα πρακτικά πράγματα της καθημερινότητας. Τα χρήματα πχ που εξασφαλίζουν την ξεγνοιασιά πηγαίνουν άλλου. Είναι αληθινά τρομακτικό, αλλά ένα παιδί δεν μπορεί να αποδεχτεί συνειδητά όσα εσύ ο ίδιος ενδεχομένως μπορείς. Ίσως βέβαια να αναγκαστεί να ζει με τον τρόπο που εσύ επιθυμείς, θα πρέπει όμως να είσαι προετοιμασμένος όχι μονάχα να δεχτείς μα και να χωνέψεις τις όποιες μακροπρόθεσμες συνέπειες των δικών σου επιλογών στην ζωή του παιδιού σου. Όποτε, για να έχεις την δυνατότητα να ζεις ξέγνοιαστα και να είσαι περισσότερο ευέλικτος στην ζωή σου, χρειάζεται να κάνεις την παραδοχή-συμβιβασμό να μην αποκτήσεις/αναθρέψεις παιδιά. Ναι αλλά αν τύχει να συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου και ο άνθρωπος αυτός επιθυμεί να αποκτήσει ένα η περισσότερα παιδιά, τι κάνεις; Μπορείς βέβαια να πεις όχι και να συνεχίσεις εσύ τον δρόμο σου κι ο άλλος τον δικό του. Είναι κι αυτό μια επιλογή, όμως ταυτόχρονα είναι και μια ακόμη παραδοχή-συμβιβασμός με ότι αυτό συνεπάγεται. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι στην ζωή μας έχουμε όχι μονάχα ότι μας αξίζει να έχουμε αλλά και ότι δεν μας αξίζει να έχουμε. Πολλές φορές είναι κυρίως θέμα συγκυριών. Άλλες φορές είναι ζήτημα επιλογής ανάμεσα σε δύο αναγκαστικά “ή”. Λίγες φορές είναι αυτό που αληθινά θέλαμε κάποτε. Ας μην είμαστε λοιπόν εμμονικά άδικοι με τους ανθρώπους και κυρίως με τους πιο αδύναμους από αυτούς.

3. Τα σπίτια και οι περιουσίες ξαναγίνονται. Το λέει ο Μητσοτάκης και οι λοιποί κυβερνητικοί. Και έχουν δίκιο. Αν είσαι πλούσιος, αν έχεις χρήματα και δυνατότητες οικονομικές, δεν έχει σημασία αν καεί το σπίτι (συνηθέστερα το ένα από τα σπίτια σου). Το σπίτι, εφόσον το θέλεις, ξαναχτίζεται. Αν όμως είσαι φτωχός μεροκαματιάρης, δικαιούσαι να κλαις και να βυθίζεσαι μέσα στην μαύρη απελπισία όταν καταστρέφεται το μοναδικό σπίτι που έχεις; Μπορείς να γράψεις στα αρxίδια σου το μήνυμα από το 112 και να παραμείνεις δίπλα στο σπίτι σου για να το σώσεις από τις φλόγες ή μήπως κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ένας μ@λάκας μικροαστός που νομίζει ότι έγινε κάποιος επειδή απόκτησε ένα γαμόσπιτο μέσα στον καπιταλισμό από τους illuminati; Μπορείς να βάλεις στο ίδιο ζύγι την ζωή σου και την ιδιοκτησία σου; Κι αν αφήσεις το σπίτι σου να καεί, ποιος θα επωμιστεί τα έξοδα στέγασης της οικογένειας σου; Ο Μητσοτάκης ή μήπως η επανάσταση; Αμείλικτα ερωτήματα που δυστυχώς ή ευτυχώς απαντώνται εύκολα από τους ordinary και καθόλου ψαγμένους ανθρώπους.

4. Tους βρίζετε γιατί δεν μπορείτε να τους ξεπεράσετε. Χρησιμοποιώ την φράση αυτή ως αφορμή για να μιλήσω για κάτι διαφορετικό και όχι -προς θεού!- σαν μομφή στο τελευταίο κείμενο του Άρη. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ο λαός βρίζει τις κυβερνήσεις που τον διοικούν. Το κάνουν οι Γάλλοι με τον Μακρόν, οι Γερμανοί με την Μέρκελ, οι Εγγλέζοι με τον Τζόνσον. Το κάνουν κι οι Έλληνες με τον Μητσοτάκη. Το βρισίδι αυτό είναι μια απλή εκτόνωση, μια βαλβίδα ασφαλείας για κυβερνήτες και πολίτες, η μοναδική διαφορά ανάμεσα στις δυτικού τύπου “δημοκρατίες” και σε καθεστώτα τύπου Κίνας και Ρωσίας. Εκτός από το δικαίωμα να βρίζεις και να χλευάζεις τους ηγέτες σου για να εκτονώνεσαι, καμία άλλη ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει. Ζούμε σε συνταγματικές δικτατορίες, ή περισσότερο ανεκτικές ολιγαρχίες. Ο λαός βρίζει αλλά δεν εναντιώνεται ουσιαστικά. Είναι οι συνέπειες της μεγάλης ταξικής ήττας για την οποία μίλησα παραπάνω και των συσχετισμών δυνάμεων που καθορίζουν τα δικαιώματα και την στάση υποταγής των λαών. Δεν είναι ζήτημα mentality. Ακόμα κι αν το θελήσουμε πολύ, το σύμπαν δεν πρόκειται να συνωμοτήσει για να απαλλαγούμε από τους δυνάστες μας. Η ιστορία είναι η ίδια παντού. Και βρίσκεται ακόμα στην αρχή, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει αν θα προφτάσει να καταλήξει κάπου. Στις ΗΠΑ πχ που κάτι φαίνεται πως κινείται, τα πισωγυρίσματα είναι πολλά, αλλά κι αναμενόμενα. Μαθαίνουν οι άνθρωποι από τις εμπειρίες και τα λάθη τους; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα που απαντιέται όμως αύριο, όχι σήμερα. Ξανά, για άλλη μια φορά. Ας μην είμαστε άδικοι και σκληροί με τους ανθρώπους και κυρίως με τους πιο αδύναμους από αυτούς.

Βράδιασε όμως και πρέπει να το κλείσω. Έπεσε πολύ μαύρο τις τελευταίες μέρες και μου χάλασε λιγάκι την διάθεση και την γεύση. Ό,τι γλυκερό και τραλαλό μου πέφτει βαρύ αυτή την περίοδο. Ο κόουτς στον πάγκο έχει κάνει το σήμα για time out.
Καλό χειμώνα σε όσους γύρισαν. Καλό καλοκαίρι σε όσους ετοιμάζονται να φύγουν ή συνεχίζουν.

Την αγάπη μου. Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Φίλε Ηλία, κάθε λαός παίρνει αυτό που του αξίζει και αυτό που διεκδικεί. Η θυματοποίηση ενός λαού ή ενός ανθρώπου -όπως την περιγράφει ο Πασκάλ Μπρικνέρ στον “Πειρασμό της αθωότητας”- έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα και άλλα δεινά. Για να προχωρήσεις στη ζωή, πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Καλά να περνάς. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.