Η ταξικότητα της Δευτέρας Παρουσίας

Γεια σου, φίλε μου Πιτσιρίκο,
Να προειδοποιήσω, πριν αρχίσεις την ανάγνωση, ότι το κείμενο έχει πολλές στάσεις και παρακλάδια, και το κουβάρι είναι μεγάλο. Βαθιά ανάσα λοιπόν, και φύγαμε.

Την περασμένη Παρασκευή, το COP26 ολοκληρώθηκε, και με αυτό οποιαδήποτε ελπίδα είχαν οι επιστήμονες, αλλά και ορισμένοι πολίτες -γιατί οι περισσότεροι περιμένουν στωικά την Black Friday- για να αποφευχθούν οι πιο καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.

Που ήταν “αλλαγή”, μέχρι που έγινε καταστροφή, όπως λέει και ο Άρης.

Οι κυβερνώντες του κόσμου, μαζί με τους 503 λομπίστες της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων -οι πετρελαϊκές μπορεί να μην ήταν καλεσμένες στο πάρτι, για τα μάτια του κόσμου φυσικά, αλλά οι αντιπρόσωποί τους ήταν- αποφάσισαν για ακόμα μια φορά, ότι οι ζωές μας δεν έχουν καμία απολύτως αξία μπροστά στα κέρδη των καπιταλιστών.

Στο μεγάλο δίλημμα, τα λεφτά ή τη ζωή μας, οι πλούσιοι επέλεξαν τα λεφτά, πάλι.

Σοκαριστικό, δεν είναι;

Οδεύουμε προς έναν κόσμο, όπου ο μέσος άνθρωπος δεν θα ζει πια περισσότερο από τους προγόνους του, σε έναν κόσμο όπου τα διαθέσιμα χρήματα που θα έχει θα είναι λιγότερα από αυτά που απολάμβαναν οι γονείς του και οι παππούδες του, όπου θα χρειάζεται να πουλήσει την αξιοπρέπειά του όσο όσο σε οποιονδήποτε εργοδότη αποφασίσει να τον προσλάβει, για να μπορέσει να επιβιώσει, χωρίς να διατηρεί καμία ελπίδα ότι κάποτε θα ζήσει και λιγάκι, πριν πεθάνει.

Κάποιοι φαντάζονται σκηνικά αποκάλυψης τύπου Mad Max, αλλά είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σενάριο. Αν και για όλα μας έχω ικανούς.

Βέβαια, όποιος χρειάζεται την Δευτέρα Παρουσία για να καταλάβει ότι ο καπιταλισμός είναι όχι απλά ασύμβατος με την δημοκρατία, αλλά και με την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού, μάλλον δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει γύρω του.

Κοιμήσου, κανακάρη μου, όλα θα πάνε καλά.

Για εκατομμύρια ανθρώπους, η κλιματική αλλαγή είναι κάτι παραπάνω από ένα ρεπορτάζ στο βραδινό δελτίο ειδήσεων. Ακόμα και στον σημερινό κόσμο της μέσης αύξησης της θερμοκρασίας κατά 1,1 με 1,2 βαθμούς Κελσίου, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κοινότητες, είδη ζώων και φυτών, ακόμα και ολόκληρες χώρες, έχουν καταστραφεί ή απειλούνται από εξαφάνιση.

Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι, από το 2010 έως σήμερα, οι κλιματικοί πρόσφυγες ανέρχονται σε 21,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν εξαιτίας της έλλειψης νερού, της καταστροφής των καλλιεργειών και των ζώων που τους έτρεφαν επί γενεές, εξαιτίας του πολέμου για τον έλεγχο των πόρων, ή λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων, που, από εκεί που ήταν ένα ανά δεκαετία, πλέον είναι ετήσια φαινόμενα.

Περί τα 260 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε παράκτιες περιοχές του κόσμου, από τα οποία το 90% κατοικεί σε φτωχές, ή νησιωτικές χώρες.

Στο Μπαγκλαντές, για παράδειγμα, όπου το 17% της χώρας προβλέπεται ότι θα θυσιαστεί στη θάλασσα ως το 2050 -εξαιτίας της ανόδου της στάθμης της θάλασσας λόγω κλιματικής αλλαγής- αυτό θα σημαίνει ότι 20 εκατομμύρια άνθρωποι θα πρέπει να βρουν σπίτι και εργασία κάπου αλλού.

Καληνύχτα.

Τα προσωρινά προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι πολλά πράγματα, αλλά προσωρινά δεν είναι. Ήρθαν για να μείνουν, αλλά και να πολλαπλασιαστούν, αφού άλλωστε αποφέρουν τρελά κέρδη σε δεκάδες ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας, αλλά και υποδομών, και οι οποίες υπάρχουν για να δημιουργούν “πολύτιμες” θέσεις εργασίας, αποκλειστικά εξαιτίας των συμβολαίων που έχουν με τις χώρες που συντηρούν αυτά τα ανθρώπινα κοτέτσια.

Ήδη, στα μεγαλύτερα από αυτά, που βρίσκονται κρυμμένα σε φτωχές διαλυμένες από την καπιταλιστική λαίλαπα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν γνωρίσει τον κόσμο έξω από το συρματόπλεγμα.

Που γεννήθηκαν, έπαιξαν, μεγάλωσαν, ερωτεύτηκαν, πληγώθηκαν, δούλεψαν, υπέφεραν και δημιούργησαν, μέσα σε μια ανοιχτή φυλακή, χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, παρά το “έγκλημα” του να γεννηθείς φτωχός.

Σκεφτείτε το λίγο. Να είσαι 20 χρονών, να έχεις γεννηθεί σε έναν πανέμορφο πλανήτη, με εκατομμύρια πράγματα να δεις, να ζήσεις, να απολαύσεις, και εσύ να μην μπορείς να βγεις έξω από την περίφραξη.

Για το καλό σου, φυσικά. Και για το δικό μας.

Γι’ αυτό τον λόγο, πολλοί κλιματικοί επιστήμονες και αναλυτές, θέτουν το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, όχι μόνο στην βάση του περιβαλλοντισμού, αλλά και της δικαιοσύνης.

Με λιγότερα λεφτά μπορούμε να ζήσουμε, όπως λέει και ο Πιτσιρίκος, αλλά χωρίς δικαιοσύνη, η ζωή είναι ανυπόφορη.

Δυστυχώς, υπάρχουν και πολλοί πληρωμένοι παπαγάλοι προπαγανδιστές, οι οποίοι εξακολουθούν να προσπαθούν να μας πείσουν, ότι από τότε που ο άνθρωπος σκότωσε τον Θεό -στο κατά Νίτσε “ευαγγέλιο”- ο άνθρωπος έγινε τόσο ο δημιουργός της ζωής, όσο και ο καταστροφέας της.

Δηλαδή, εμείς, όλοι εμείς, εσύ, εγώ, το τουμπανιασμένο παιδάκι στην Αφρική, η σκλάβα ράφτρα στο Μπαγκλαντές, ο ντελιβεράς στην Αθήνα, και ο άνεργος άστεγος στην Καλιφόρνια, φτιάξαμε αυτό το παγκόσμιο χάλι, το οποίο κάθε χρόνο κάνουμε χειρότερο, όχι από κανένα βίτσιο, ή επειδή μας αποφέρει κάτι, αλλά επειδή είμαστε άνθρωποι, και είναι της μοίρας μας γραφτό.

Μωρέ, δεν πάτε στο διάολο.

Και επειδή οι προπαγανδιστές παπαγάλοι είναι τραμπούκοι, και έχουν μεγάλα μέσα και φράγκα από πίσω τους, έχουν καταφέρει να μονοπωλήσουν τον διάλογο περί της κλιματικής αλλαγής, φορτώνοντας τον με αναφορές στην “ανθρωπότητα”, την “ανθρώπινη φυλή”, τον “homo sapiens”, το “ανθρώπινο πείραμα”, και άλλα τέτοια, παρουσιάζοντας το ανθρώπινο είδος σαν τον μεγάλο κακό σε ταινία του Τζέιμς Μποντ, που οδηγείται στην αυτοκαταστροφή, επειδή είναι άπληστος.

Ο “φιλόσοφος” Τζον Γκρέι, είπε μάλιστα ότι, “Θα ήταν περισσότερο ακριβές, να περιγράψουμε την (κλιματική) κρίση ως μια σύγκρουση ανάμεσα στις διογκωμένες απαιτήσεις της ανθρωπότητας, και του πεπερασμένου κόσμου.”

Δε μας χέζεις, ρε Τζον;

Βέβαια, όπου υπάρχει ένας απατεώνας διανοούμενος σαν τον Τζον Γκρέι, υπάρχει και το αντίθετό του, όπως είναι η περίπτωση της Ναόμι Κλάιν, η οποία βλέπει μια διαφορετική σύγκρουση από αυτή του Τζον, αυτή ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον πλανήτη.

Αλλά γιατί έτσι αντιδραστική η Ναόμι; Τι είναι αυτό που βλέπει, και που ο Τζον αγνοεί;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας πάμε λίγο πίσω, στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης και την εισαγωγή της μηχανής εσωτερικής καύσης, δηλαδή, την πρωταρχική σύνδεση μεταξύ του άνθρακα και της καπιταλιστικής μαζικής παραγωγής αγαθών.

Κατ’ αρχάς, είναι λίγο μπανάλ ως επιχείρημα, αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, η υιοθέτηση της μηχανής εσωτερικής καύσης στην βιομηχανική παραγωγή, δεν ήταν μια απόφαση που πάρθηκε από σύσσωμο το ανθρώπινο είδος.

Η απόφαση αυτή πάρθηκε από τους ανθρώπους που ήλεγχαν το κεφάλαιο, το κάπιταλ, δηλαδή από τους καπιταλιστές, δηλαδή από τους πλούσιους.

Απ’ όσο γνωρίζω, τα κέρδη από την υιοθέτηση αυτής της τεχνολογίας δεν διαμοιράστηκαν στην ανθρωπότητα εν γένει, αλλά συσσωρεύτηκαν στα χέρια λίγων πλουσίων, οι οποίοι έφτιαξαν επιχειρηματικές αυτοκρατορίες, εξαγόρασαν βασιλιάδες, προέδρους, πρωθυπουργούς και βουλευτάδες, έριξαν κυβερνήσεις με πραξικοπήματα, εφηύραν πολέμους, κατέστρεψαν το περιβάλλον, και διέλυσαν αναρίθμητες κοινότητες ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Απ’ όσο γνωρίζω, το κατά Μαρξ “ευαγγέλιο” απέδειξε περίτρανα, πριν 150 χρόνια, πως η εισαγωγή της μηχανής εσωτερικής καύσης στην βιομηχανική παραγωγή, ήταν η αρχή της θεσμοθέτησης της μισθωτής εργασίας, δηλαδή της μισθωτής μας σκλαβιάς.

Πόντος στην Ναόμι, λοιπόν, λυπάμαι Τζον, αλλά η ρίζα του κακού δεν ήταν ποτέ οι ανάγκες της ανθρωπότητας, αλλά η απληστία μιας πολύ μικρής μειονότητας πλούσιων, λευκών, μεσήλικων, ανδρών.

Μην με παρεξηγήσετε, δεν συμμετέχω στο παιχνίδι της πολιτικής των ταυτοτήτων, γιατί εδώ, μιλάμε για παλιά καλή πάλη των τάξεων.

Και απ’ όσο γνωρίζω, οι πλούσιοι μεσήλικες λευκοί άνδρες, αποτελούν ένα πολύ μικρό κομμάτι του ανθρώπινου είδους.

Θα μου πεις, και οι μειονότητες πρέπει να ακουστούν, και θα έχεις δίκιο, αλλά όχι μόνο μία μειονότητα Τζον, όλες να ακουστούν.

Λευτεριά στους πλούσιους!

Έχει δίκιο ο Άρης, έχουμε και εμείς ευθύνη για την κλιματική καταστροφή, δεν φταίνε μόνο οι πλούσιοι, αλλά η δική μας ευθύνη, φίλε Άρη, το δικό μας κλιματικό αποτύπωμα, είναι ότι καθόμαστε και τους κοιτάμε.

Βλέπεις, για ανθρώπους σαν τον Τζον, η ανθρωπότητα καθορίζεται από την κοινωνική του τάξη, ή από το λευκό χρώμα του δέρματός του, γι’ αυτό και παρουσιάζουν την βιομηχανική τεχνολογική πρόοδο ως μονόδρομο της ανθρώπινης εξέλιξης, παρά ως απόφαση μερικών πλούσιων σακαφλιάδων, που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα που διέθεταν, ώστε να τεμπελιάζουν και να ζουν μες τη χλιδή, εις βάρος όλων των υπολοίπων.

Για παράδειγμα, όταν οι Βρετανοί καπιταλιστές αποφάσισαν να εισβάλλουν στην βόρεια Ινδία, σκόνταψαν πάνω σε τεράστια κοιτάσματα άνθρακα, τα οποία ήδη γνώριζαν οι Ινδοί που ζούσαν σε εκείνες τις περιοχές, καθώς και γνώριζαν πως να τα εξορύξουν, να τα καύσουν, και να παράγουν θερμότητα από την καύση τους.

Παρόλα αυτά, οι Ινδοί είχαν αποφασίσει ότι δεν τους ενδιέφερε να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τόσο βρώμικο πλουτοπαραγωγικό πόρο που είχαν σε τόσο μεγάλη αφθονία.

Από την άλλη, όμως, αυτοί με τα τουφέκια και τα κανόνια, οι Βρετανοί, χρειαζόντουσαν όσο άνθρακα μπορούσαν να βρουν, αφού κάθε τόνος άνθρακα αντιστοιχούσε σε πολλά εκατομμύρια κερδών για τους καπιταλιστές που θα τον έκαιγαν.

Ήταν αυτά τα ινδικά κοιτάσματα άνθρακα, που έκαψαν οι Βρετανοί καπιταλιστές για να μεταφέρουν με τα ατμόπλοιά τους τον πλούτο από τις αποικίες τους, προς την μαμά Αγγλία, την πρώτη μητρόπολη του καπιταλιστικού συστήματος.

Και επειδή οι Ινδοί, όχι μόνο αδιαφορούσαν για τα κοιτάσματα άνθρακα, αλλά και αρνούνταν να μπουν στα ορυχεία για να τον εξορύξουν, οι Βρετανοί κατακτητές αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν λίγη από την αυτοκρατορική τους πειθώ, και έτσι έστησαν ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα οργανωμένης σκλαβιάς στην Ιστορία, εξαναγκάζοντας τους ιθαγενείς να εξορύξουν τον μαύρο χρυσό από τα έγκατα της Γης, για το καλό της “ανθρωπότητας”.

“Για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε, στο τέλος το μυαλό μου, πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου, κι είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου, στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου.”

Αλλά γιατί συζητάμε για την Βρετανική Αυτοκρατορία, τα ατμόπλοια, και τον άνθρακα της Ινδίας, εδώ σου λέει το 50% των ρύπων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην ατμόσφαιρα, από το 1750 έως σήμερα, είναι ρύποι που παρήγαγαν οι καπιταλιστές τα τελευταία 30 χρόνια.

Και από αυτά τα 30 χρόνια, τα 20, ο μεγαλύτερος ρυπαντής είναι, λέει, η Λαϊκή -χαχαχαχαχαχαχα- Δημοκρατία -χαχαχαχαχαχαχα- της Κίνας.

Φυσικά, κάθε ήρωας χρειάζεται και έναν μπαμπούλα, και, εις απουσίαν των Σοβιετικών, έχουμε την Κίνα.

Γιατί, φυσικά, κανείς δεν θέλει να ομολογήσει ότι ο λόγος που η Κίνα είναι πλέον ο μεγαλύτερος ρυπαντής δεν είναι εξαιτίας των αναγκών του κινεζικού λαού, αλλά εξαιτίας της απληστίας των δυτικών και κινέζων καπιταλιστών, που επένδυσαν στην κινεζική εκβιομηχάνιση, δηλαδή, στην εκμετάλλευση των αστείρευτων μαζών από φθηνούς, αναλώσιμους, κινέζους σκλάβους.

Τώρα τους λένε υπαλλήλους περιορισμένου χρόνου ή φριλάνσερ.

Βέβαια, κανείς από τους δυτικούς δεν νοιάζεται, αφού οι προλετάριοι της Δύσης είναι καλά εκπαιδευμένοι στο να αναγνωρίζουν τον εχθρό μόνο στα πρόσωπα των άλλων προλετάριων, αλλά ποτέ στα πρόσωπα των αφεντικών τους.

Και δεν νοιάζονται, γιατί γνωρίζουν, ότι η παγκόσμια στασιμότητα του επιπέδου των μισθών τους, ήρθε ως αποτέλεσμα της εκβιομηχάνισης της Κίνας, της Ινδίας, και των άλλων πρώην, ή νυν αποικιών, τις χώρες των πάλαι ποτέ κατώτερων, των πάλαι ποτέ υπηρετών, και σκλάβων.

Τα τελευταία 30 με 40 χρόνια, οι καπιταλιστές έχουν κρεμάσει μια δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια των δυτικών εργαζομένων, ζητώντας τους να κάτσουν φρόνιμα, γιατί αλλιώς, θα πάνε τις επιχειρήσεις τους σε κάποια διαλυμένη χώρα με φθηνά εργατικά χέρια.

Κοίτα να δεις, που και οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα της Κίνας, από τα εργοστάσια της Δύσης, είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης.

Ρε τον άτιμο τον μούσια, δίκιο είχε, η ταξική πάλη είναι παντού. Ποιος να το ‘λεγε;

Άλλωστε, δεν χρειάζεται να ακούτε εμένα, ή τον μούσια, ακούστε τους ίδιους τους καπιταλιστές, όπως τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ -επί του πορτοκαλί μ@λάκα- Ρεξ Τίλερσον, ο οποίος πριν πάρει αυτό το αξίωμα, είχε διατελέσει πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πετρελαϊκής ExxonMobil, και ο οποίος είχε πει το περίφημο: “Η φιλοσοφία μου είναι να βγάλω λεφτά. Αν μπορώ να τρυπήσω την Γη για να βγάλω λεφτά, τότε αυτό θα κάνω.”

Δηλαδή, ο Ρεξ μας λέει ότι σιγά μην μας ρωτήσει, ό,τι γουστάρει θα κάνει. Άρα από πού και ως πού προκύπτει το συμπέρασμα ότι οδηγούμαστε στην καταστροφή από τις διογκωμένες ανάγκες της ανθρωπότητας; Τις ανάγκες της ανθρωπότητας εξυπηρετεί ο Ρεξ, ή την τσέπη του;

Τι, δεν ξέρει ο Ρεξ; Ένας διευθύνων σύμβουλος μιας από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες, και πρώην υπουργός Εξωτερικών της μεγαλύτερης υπερδύναμης στον πλανήτη;

Πόσοι Έλληνες ρωτήθηκαν, αλήθεια, για την εξόρυξη και πώληση των ελληνικών πετρελαίων στην Total, την Exxon και την Eni;

Πόσοι Σουηδοί ρωτήθηκαν για τον νέο αυτοκινητόδρομο γύρω από τη Στοκχόλμη -το μεγαλύτερο έργο στην ιστορία της σύγχρονης Σουηδίας- ή για την κυβερνητική ενίσχυση των εργοστασίων άνθρακα στην Νότια Αφρική, από τη σουηδική κυβέρνηση;

Πόσοι Βρετανοί ρωτήθηκαν για τις δεκάδες νέες άδειες εξόρυξης που υπέγραψε ο Μπόρις Τζόνσον, λίγο πριν υποδεχτεί τους ηγέτες των κρατών στην COP26 στην Γλασκώβη, για να τους πείσει να γίνουν “πράσινοι”;

Χρειάζεται να είσαι βουτηγμένος στις αυταπάτες, ώστε να πιστεύεις ότι οι αγορές χρειάζονται την συγκατάθεση των λαών, για να διαλύσουν τον πλανήτη.

Για να σκοτώσουν, να εκμεταλλευτούν, και να καταπιέσουν, επιβάλλοντας έτσι την βούληση τους για περισσότερα κέρδη.

Η αλήθεια είναι ότι η κλιματική κρίση είναι μια κοινωνική κρίση, μια ταξική κρίση, διότι ένας από τους πιο ταξικούς πόρους που υπάρχουν εκεί έξω, είναι η ενέργεια.

Τα 19 εκατομμύρια των κατοίκων της πολιτείας της Νέας Υόρκης, καταναλώνουν περισσότερη ενέργεια από τα 900 εκατομμύρια κατοίκων της υπο-Σαχάριας Αφρικής. Η διαφορά στην κατανάλωση ενέργειας μεταξύ ενός μέσου κατοίκου της Σαχέλ και ενός μέσου Καναδού είναι εύκολα χίλιες φορές μεγαλύτερη.

Και μιλάμε για τον μέσο Καναδό, ούτε καν για κάποιον πλούσιο, που έχει πέντε διαμερίσματα, τρία αυτοκίνητα και ένα ιδιωτικό τζετ.

Πόσο μάλλον, αν μιλάμε για τον Έλον Μασκ, ή τον Τζεφ τον Μπέζο.

Ένας μέσος αμερικανός πολίτης, εκπέμπει όσο 500 πολίτες της Αιθιοπίας, του Τσαντ, του Αφγανιστάν, ή του Μάλι.

Αλήθεια, πόσους ρύπους λέτε να εκπέμπει ένας εκατομμυριούχος; Ή ένας αμερικάνος δισεκατομμυριούχος; Πόσες χιλιάδες φορές περισσότερο από τον μέσο αμερικάνο εργαζόμενο, ή από τον μέσο καμποτζιανό αγρότη;

Γι’ αυτό, και θεωρώ λανθασμένη την ονομασία της γεωλογικής μας εποχής σε Ανθρωπόκαινος Εποχή. Καπιταλόκαινος έπρεπε να είχε ονομαστεί.

Ναι, για μια ακόμα φορά, οι γαμημέvοι οι πλούσιοι είναι το πρόβλημα.

Βέβαια, δεν θα ακούσετε πολλούς να σας λένε, ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι τα πράγματα. Τα μόνα αδιέξοδα και μονόδρομοι βρίσκονται στο μυαλό μας.

Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος, για παράδειγμα, που η εξορυκτική οικονομία πρέπει να ανήκει σε ιδιώτες πλούσιους, και όχι στους λαούς αυτού του κόσμου, ώστε να ελέγχεται από αυτούς.

Δεν είναι η ανθρωπότητα το πρόβλημα, ο καπιταλισμός είναι. Το χρήμα, και ο θεσμός της ιδιοκτησίας.

Από το μακρινό Αμστελόδαμο, ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία, και πάντα με αγάπη,

Κώστας

Υ.Γ. Για να συνεννοούμαστε, δεν μιλάμε για κομμουνισμό ή για αναρχία εδώ πέρα, αλλά για στοιχειώδη λογική. Είναι πλέον αστείο, κάθε φορά που λέω κάτι κατά του καπιταλισμού σε κάποιον, να πρέπει να εξηγώ ότι δεν συμφωνώ με τα γκουλάγκ του Στάλιν. Έχετε δει ποτέ κανέναν χριστιανό να απολογείται για τις σταυροφορίες, ή για τον βιασμό αναρίθμητων παιδιών από τους παπάδες; Είναι σαν να προσπαθεί να εξηγήσει ένας γιατρός για την ανάγκη να επικεντρωθεί η ιατρική έρευνα στον καρκίνο, και να του ασκούν κριτική επειδή δεν λέει το ίδιο και για την ευλογιά. Σίγουρα, και οι δύο ασθένειες μπορούν να είναι θανατηφόρες, αλλά μάγκα μου, μόνο η μία υπάρχει πια.

(Φίλε Κώστα, δίνε πόνο. Κώστα, ακούω εκατομμύρια ανθρώπους να φωνάζουν πίσω από τις κλειστές πόρτες τους “αυτά είναι δικά μου και δεν θα μου τα πάρει κανείς”, ενώ παράλληλα ξεσκίζονται να παραγγέλνουν online άπειρα πράγματα που δεν χρειάζονται. Και μετά τους βλέπω να κάνουν like σε ποστ της Γκρέτα Τούνμπεργκ για την κλιματική αλλαγή. Κώστα, σαφώς είναι τεράστια η ευθύνη των ελίτ του πλανήτη -της οικονομικής μαφίας εννοώ- αλλά μάλλον το πρόβλημα είναι το πόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν κομμάτι αυτής της ελίτ και ελπίζουν πως μπορούν να το καταφέρουν. Μεγάλη πουτάvα η ελπίδα. Η ελπίδα είναι καταστροφική και για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.