Στ’ αρxίδια μου

Αγαπημένε Πιτσιρίκο, γεια σου.
Είπα να μοιραστώ το παραλήρημά μου για την Αρχή του Χρόνου.
Να ξεκαθαρίσω πως η αρχική μου πρόθεση ήταν να χρησιμοποιήσω μια πιο ήπια έκφραση, όπως: δεν πολυνοιάζομαι, δεν με πολυενδιαφέρει, χέστηκα, δεν σκοτίζομαι, δεν μου καίγεται καρφί· εκφράσεις που μπορεί να κρύβουν μια τυραννισμένη ή νηφάλια αποδοχή, που με τη σειρά της ενδέχεται να καμουφλάρει μια ενοχική ή απελευθερωτική παραίτηση – που σε κάθε περίπτωση συνοδεύεται από τα απαραίτητα απόνερα συμπόνιας – ωστόσο, επέλεξα το πιο ντόμπρο, αν και νιχιλιστικό όρο: “στ΄ αρxίδια μου”, για τους απλούστατους δύο λόγους:

(i) γεμίζει το στόμα σου και (ii) δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
(ας σημειωθεί πως καθ΄όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ακούγεται το εκνευριστικό τοκ-τοκ τοκ-τοκ που κάνει ένα μπαλάκι του τένις που πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε δυό ρακέτες ή μήπως είναι οι ζοφεροί χτύποι ενός εκκρεμούς που μετράει τη μονότονη επαναληπτικότητα της μαλακίας που μας δέρνει;).

Eίπα λοιπόν να γράψω για τα γεωστρατηγικά παιχνίδια που παίζονται γύρω από το φυσικό αέριο και τηn ξαφνική εκτίναξη των τιμών σχεδόν στα πάντα, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι η δική μου προσωπική ενεργειακή κρίση όλο και πιο πολύ μοιάζω με σύστημα που δεν μπορεί να παράγει ικανό έργο, με μπαταρία που καθημερινά αδειάζει με μη αναστρέψιμο τρόπο, παρά τα βιβλία αυτοβοήθειας που καταναλώνω μανιωδώς και παρά την καθοδήγηση του πνευματικού μου, του προσωπικού μου life coach δηλαδή: η συμπαντική ενέργεια φαίνεται να με αγνοεί, άρα λογικά κι εγώ … στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για την εκδικητική πoρνογραφία…αλλά ποτέ μου δεν υπήρξα εκδικητικός και ποτέ δεν αντιλήφθηκα την ερωτική μου ζωή ως αισθησιακό υπερθέαμα, ξεκομμένη από το συναίσθημα – ή για να το πούμε κι αλλιώς: η κ@ύλα που είναι ο serial killer της υπόθεσης, γεννά έναν ασύλληπτο ορυμαγδό ψυχρών παλιρροϊκών ρευμάτων, μόνο και μόνο για να επιτρέψει στο θερμό ρεύμα, που είναι το συναίσθημα, να αναδυθεί από τα βάθη και να κάνει το κλίμα λιγότερο κυριαρχικό, πιο συναισθητικό, πιο ανθρώπινο, οπότε… στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για την υγειονομική κρίση, το 4ο κύμα της πανδημίας και την τρομακτική μεταδοτικότητα της μετάλλαξης Όμικρον, αλλά δεν με συγκινεί ιδιαίτερα το θέαμα ενός μαζικού αφανισμού από ένα γαμημέvο, αόρατο, σχεδόν ανύπαρκτο σκατόπραγμα – ας υποθέσουμε πως ο επόμενος ιός ενδέχεται να είναι 99,9% θανατηφόρος: τότε ποιο το νόημα της ανθρώπινης προσπάθειας, ταραχής και ελπίδας; Υπάρχει κάποιο δραματουργικό βάθος σε όλο αυτό που μου διαφεύγει; Άρα, προς τι όλα; Άρα ….στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για Πούτιν-Ουκρανία, Πινγκ-Ταιβάν, Συρία, Υεμένη, Λιβύη, τους εξωτικούς Ουιγούρους και Ροχίγια, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις των Ταλιμπάν και της Μπόκο Χαράμ, τα γραφικά θέρετρα Τιγκράι, Σομαλία, Ν. Σουδάν και δεκάδες άλλες “εστίες έντασης” (τα σημεία G του πλανήτη, που έχουν εκτοξεύσει τα κέρδη της παγκόσμιας βιομηχανίας όπλων στο νέφος του Όορτ), αλλά αμέσως, ως συνεπής στωικός, αναλογίστηκα: για ποιο λόγο να ασχοληθώ με πράγματα που δεν ελέγχω, ούτε μπορώ να αλλάξω; (the horror…the horror που ακόμα ψιθυρίζει ο συνταγματάρχης Kurtz) άρα… στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για τους πολιτικούς μας, αλλά κόβω τις φάτσες που θα μας οδηγήσουν στη 4η βιομηχανική επανάσταση και απελπίζομαι: ασήμαντα μεγέθη που λειτουργούν αποκλειστικά με αταβιστικούς όρους, αυτούς της επιβίωσης και του πλουτισμού (λες αυτό να εννοούσε ο Mr. Spock με το “live long and prosper”;) ιστορικά υπολείμματα που ακόμα λειτουργούν με όρους 20ού αιώνα, ανυποψίαστοι ή αδιάφοροι γι΄αυτό που έρχεται – κι αυτό που έχει ήδη μπει σε τροχιά σύγκρουσης, είναι ένας κομήτης στο μέγεθος του βράχου της Ακρόπολης, που θα πέσει…. κάτσε να δω τις συντεταγμένες… α, ακριβώς στον ιερό βράχο – κοιτάξτε πάνω μόλις βραδιάσει αν δε με πιστεύετε ή μη κοιτάτε…στ΄@ρχίδια μου (κι ότι θα επέστρεφαν και τα μάρμαρα…τι ατυχία ρε γαμώτο)

Είπα να γράψω κάτι για τον περιούσιο λαό που έχει επωμιστεί το ιστορικό πεπρωμένο να ανασύρει από τις σκιές και να αναδεικνύει τα ασήμαντα πολιτικά μεγέθη, αλλά μπα, λέω να καταφύγω στην θολούρα της παραβολής (την οποία ειρήσθω εν παρόδω, βρίσκω υπέροχα αποπροσανατολιστική, διότι συνήθως ξαστοχά, χάνοντας την ουσία του συγκεκριμένου μέσα στα άπειρα ενδεχόμενά του), ακούτε λοιπόν εμένα: ” η χώρα παιδιά μου θυμίζει καράβι που το πλήρωμά του πάσχει από διπολική διαταραχή, πάντοτε μεταξύ αποχαύνωσης και αλληλοσπαραγμού, όπου οι λίγοι ικανοί καπετάνιοι γρήγορα καταλήγουν στο βυθό, που βάζει ρότα διαρκώς για τα βράχια αλλά που πάντα σώζεται, λόγω (i) ευνοϊκών Δυτικών ανέμων και (ii) μιας ταραγμένης μα και Ιδανικής θάλασσας” και όποιος κατάλαβε κατάλαβε, έτσι είναι οι παραβολές και…στ’ αρxίδια μου.
(θα αποφύγω να αναφερθώ στο δαιμόνιο της φυλής γιατί δεν τα πάω καλά με τη μεταφυσική)

Είπα να γράψω για τον καλύτερό μας εαυτό, τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα παραφουσκωμένα συναισθήματα και την άκοπη αγάπη, μα κυρίως για το θόρυβο γύρω από όλα αυτά … το γαμημέvο θόρυβο που συνοδεύει κάθε έλξη και απώθηση, αλλά ξέρετε κάτι; Δεν θα μπω στο κόπο γιατί: (i) δεν είμαι καλός στη παντομίμα, (ii) σέβομαι και εμπιστεύομαι απόλυτα την ανιδιοτελή προσφορά μέσα στη σιωπή και (iii) ξέρω πως όλα τα δίκτυα προστασίας, αν και πρόσκαιρα αναγκαία, αποδεικνύονται σε βάθος χρόνου εξαιρετικά εύθραυστα να σε προστατέψουν από τη μοναξιά και την αναπόφευκτη λήθη, άρα λοιπόν ….σ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για εφήμερους απολογισμούς – ποια ήταν τα τοπ τραγούδια τη χρονιά που τελείωσε, οι τοπ ταινίες, τα τοπ βιβλία, οι τοπ θεατρικές παραστάσεις, οι τοπ τηλεοπτικές σειρές, οι τοπ αθλητές, τα τοπ γκατζετάκια, οι τοπ επιδραστικοί στο οτιδήποτε, αλλά rip που λένε, όλο και λιγότεροι θα συνεχίσουν να μνημονεύονται, ελάχιστα έργα θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τη γαργαντουϊκή μαύρη τρύπα του χρόνου (ό,τι είναι να αντέξει θα αντέξει), οπότε …στ’ αρxίδια μου

Είπα να γράψω για τους ευτυχισμένους εικονικούς εαυτούς και τους δυστυχισμένους πραγματικούς, αλλά καθώς αποδίδω στη ψηφιακή ιδιομορφία την ικανότητα να παράγει (μελλοντικώς) πολύ πιο συγκροτημένους, ενδιαφέροντες και εν τέλει πιο αληθινούς στον πυρήνα τους εαυτούς, απαλλαγμένους από την τυχαιότητα, την τριβή της καθημερινότητας, τις περιστασιακές συγκρούσεις, το ανερμάτιστο των συγκυριακών γνωμών, τα αδικαιολόγητα ξεσπάσματα του θυμικού, τις αυτοκαταστροφικές επιθυμίες και τον ακόρεστο ναρκισσισμό, οφείλω να ομολογήσω πως δυσφορώ με τη φυσική σας παρουσία, λατρεύω όμως τα άβατάρ σας, άρα…. στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για το πως οι αλγόριθμοι των μεγάλων πλατφορμών, η ΑΙ, η αυτοματοποίηση και ο κυβερνοέλεγχος, προοιωνίζονται την έλευση του Μεγάλου Αδελφού…αλλά μια στιγμή….αν ο Μεγάλος Αδελφός αποδειχτεί μια καλοπροαίρετη, καλόβουλη, πάνσοφη και πανάγαθη οντότητα, προγραμματισμένη να δρα προς όφελος της ανθρωπότητας, να πασχίζει για την ευημερία της; Μια ουτοπική Ζουκερλανδία; Τότε τι έχετε να πείτε; Εεεεε; Αν όχι, καλά ξεμπερδέματα και… στ’ αρxίδια μου

είπα να γράψω για το LGBTQ+, το Black Lives Matter, το stay woke movement, τη cancel culture, τους φονταμεταλιστές και εθνολαϊκιστές παντός τύπου, το rewrite history movement…..και για άλλους οργισμένους δικαιωματιστές και υπερασπιστές ποικίλων (ρευστών ή πηχτών) εθνοτικών, σεξoυαλικών, φυλετικών, θρησκευτικών… κλπ κλπ ταυτοτήτων, αλλά μισό: από πότε γίναμε τόσο ευαισθητούληδες; Για ποιο λόγο έχουμε ανάγκη από ένα σκασμό προσδιορισμούς για να ορίσουμε αυτή την εφήμερη συμπαντική κλανιά που είμαστε και γιατί δεν μας καλύπτει ο προσδιορισμός μας ως: (αντιγράφω από Wiki)

Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Υποσυνομοταξία: Σπονδυλωτά (Vertebrata)
Υπερομοταξία: Τετράποδα (Tetrapoda)
Ομοταξία: Θηλαστικά (Mammalia)
Τάξη: Πρωτεύοντα (Primates)
Υπεροικογένεια: Ανθρωπoειδή (Hominoidea)
Οικογένεια: Ανθρωπίδαι (Hominidae)
Υποοικογένεια: Ανθρωπίναι (Homininae)
Υφομοιογένεια: Ανθρωπίνοι (Hominini)
Γένος: Άνθρωπος (Homo)
Είδος: Ά. ο έμφρων ή ο σοφός (Η. sapiens)

Ξέρω ξέρω, θα μου πείτε πως όλο αυτό το συνονθύλευμα από προκαταλήψεις/παραδόσεις/στερεότυπα/φανταστικές κατασκευές/αλλόκοτες ταυτότητες – οι συλλογικοί μας μύθοι εν ολίγοις – αποδείχτηκαν εξαιρετικά χρήσιμοι στη διάρκεια της εξελικτικής μας πορείας, αλλά μήπως, ρωτάω, μήπως τώρα έχουν μετατραπεί σε βαρίδια και δεσμά για την ανθρωπότητα, τα οποία δεσμά κατά ειρωνικό/σαδιστικό τρόπο εξακολουθεί να τα υποβάλλει/επιβάλλει σαν υπέρτατα ιδανικά μια υπερεθνική κοσμοπολίτικη ελίτ, τη στιγμή, βέβαια, που η ίδια έχει φροντίσει να απαλλαγεί από όλα αυτά τα σκατά, εκτός φυσικά από το υπέρτατο ιδανικό, αυτό του πλουτισμού;

Μήπως ο κατακερματισμός των κοινωνιών μας σε αντιμαχόμενες ταυτοτικές ομάδες αποτελεί μια ακόμη εκδήλωση της τακτικής του “διαίρει και βασίλευε”;

Μήπως είναι και πάλι ο γαμημέvος πόλεμος των φτωχών ενάντια στους φτωχούς;

Μήπως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι ταυτότητες αλλά η τραγική ανισότητα στο πλούτο;
(βέβαια ίσως κάποιος οξυδερκής να παρατηρήσει πως και η παραπάνω Wiki κατηγοριοποίηση αποτελεί εξίσου μια φαντασιακή κατασκευή: σωστά, μόνο που αυτή είναι θεμελιακή και οικουμενική και θέλω να ελπίζω πως μπορεί να υιοθετηθεί τώρα, τη 3η-4η-5η δεκαετία του 21ου αιώνα, στη συγκεκριμένη φάση της διανοητικής – ποιας; – και τεχνολογικής μας εξέλιξης) και αν όχι δε τρέχει τίποτα, συνεχίστε να κατακερματίζετε την ανθρώπινη υπόσταση (έχει αποδειχτεί ένας ευφυέστατος εξουσιαστικός μηχανισμός) και…στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για τη κοινοτοπία του κακού και τους διαχειριστές του: τους Επστάιν αυτού του κόσμου, τους παιδόφιλoυς κληρικούς, τα νταβραντισμένα αρσενικά με τους υπερτροφικούς ερπετικούς εγκεφάλους και τους πάσης φύσεως κακοποιητές αδύναμων και ανυπεράσπιστων πλασμάτων, αλλά δεν θα μπω στο κόπο γαμημέvα εξουσιαστικά, ατελή ανθρωποειδή, άρα ….στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για το αν πραγματικά θυμάμαι που ήμουνα και τι έκανα (όπως με καλούν κάποιοι ακτιβιστές), όταν χτυπούσαν τον τάδε, όταν έσερναν στη φυλακή τον δείνα, όταν εξολόθρευαν τα δελφίνια, όταν έκοβαν τα δέντρα, όταν μόλυναν τις λίμνες, όταν σκότωναν τον τελευταίο παπαγάλο κακάπο, και θυμήθηκα· αν ήταν χειμώνας, το πιθανότερο είναι ότι διάβαζα μήπως αξιωθώ κάτι καλύτερο, αν πάλι ήταν καλοκαίρι, κολυμπούσα, χόρευα, έκανα έρωτα ή απλά χάζευα το φεγγάρι σε κάποια κυκλαδίτικη παραλία, αλλά δε μασάω με το delivery ενοχών και επειγόντως…. στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για τους κινδύνους που επιφυλάσσει για το μέλλον του πλανήτη η κλιματική κρίση, αλλά εσχάτως τείνω να πιστεύω ότι:
(i) ίσως να μην υπάρχει κλιματική “κρίση”, παρά μόνο μια κανονική, περιοδική και επαναλαμβανόμενη μέσα στο γεωλογικό χρόνο κλιματική “αλλαγή” (ανάσες, πυρετοί και ανατριχίλες απόλυτα χρήσιμες για τον πλανήτη – για λόγους που προς το παρόν μας διαφεύγουν) συν μια ανθρωπογενής επιβάρυνση που ελάχιστα τροποποιεί την εξίσωση (και εδώ θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ένα μικρό τίμημα το αξίζει η ματαιοδοξία μας να ζούμε 130 χρόνια ε; Ε; Εεεε;) και (ii) ότι πάνω στην κλιματική “κρίση” έχει στηθεί μια κολοσσιαία μπίζνα, άρα και πάλι follow the money και φτου κι απ΄την αρχή και ….στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για τα οράματα της νέας γενιάς και τη δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου, αλλά πιτσιρικάδες μου συγγνώμη, αυτό είναι δικό σας πρόβλημα, το δικό σας άχθος, το δικό σας μπέρδεμα, ο δικός σας γρίφος, εμείς ως γνωστόν τα κάναμε σκατά (είτε από αδιαφορία, είτε από εξαπάτηση, είτε από το αγνό θεμιτό προσωπικό συμφέρον), οπότε καλή τύχη μάγκες και …στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για τις ευτυχισμένες στιγμές, αλλά έχω μια δυσανεξία στα ρήματα σε παρελθόντα χρόνο, άσε που η μνήμη μου συστηματικά πια με εξαπατά· μονάχα το σώμα μου εμπιστεύομαι, το σώμα που θυμάται, όταν το δροσίζει το νερό, όταν το ζεσταίνει ο ήλιος, όταν σέρνεται στην αμμουδιά, όταν το χαϊδεύει ο άνεμος πάνω στο ποδήλατο, σαν ακούει κάποιες αγαπημένες νότες ή μυρίζει ένα αγαπημένο φαγητό, όταν χαζεύει τα παιδιά που παίζουν αμέριμνα, όταν παραλύει ανεξήγητα μπρος στην ομορφιά, γι’ αυτό σας λέω: δεν έχει νόημα και…. στ’ αρxίδια μου.

Είπα να γράψω για συγκρούσεις με εσωτερικούς και εξωτερικούς δαίμονες. Ναι, θα μπορούσα να τα καταφέρω σαν πολεμικός ανταποκριτής, αλλά είναι κάτι που κυριολεκτικά δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο, οπότε όλοι σας θα πείτε εν χορώ: ΣΤ’ ΑΡXΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΙΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣOΥ!

Καλή Χρονιά

Βασίλης από τη Ρεματιά

(Αγαπητέ Βασίλη, ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της ανθρωπότητας δεν πρέπει να είχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι άποψη για όλα αυτά που συμβαίνουν εντός και εκτός πλανήτη, ενώ δεν μπορούν να ορίσουν ούτε αυτό που συμβαίνει μέσα στο σπίτι τους. Αν το σκεφτείς λίγο, είναι το πιο αστείο πράγμα που έχει συμβεί ποτέ. Βασίλη, στ’ αρxίδια σου όλα. Διαβάζοντας το κείμενό σου, θυμήθηκα έναν φίλο μου που έχει πια ένα αρxίδι, οπότε λέει “στ’ αρχίδι μου”. Και γελάμε όλοι στην παρέα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.