Ιφιγένεια εν Ταύροις

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
όταν ο Αγαμέμνονας προσέφερε την κόρη του θυσία στην θεά Άρτεμη, για να έχουν ούριο άνεμο οι αρχαίες στρατιές των Ελλήνων στην εκστρατεία τους στην Τροία, δεν ήξερε ότι η θεά θα λυπηθεί την κόρη και θα την σώσει, κάνοντάς την Ιέρεια στον ναό της, στην μακρινή χώρα των Ταύρων.

Πολύ καιρό αργότερα, ο αδερφός της, Ορέστης, προκειμένου να εξιλεωθεί για τον φόνο της Κλυταιμνήστρας, πρέπει να κλέψει το άγαλμα της θεάς από τον Ναό σε αυτήν την μακρινή χώρα και να το φέρει στην Αθήνα. Στην προσπάθειά του, όμως, συλλαμβάνεται μαζί με τον σύντροφό του, Πυλάδη, από τους Βάρβαρους και οδηγούνται στο Ιερό για θυσία, χωρίς να ξέρει ότι εκεί είναι η αδερφή του.

Η Ιφιγένεια μόνη, άπολις-άφιλος, σε ξένη χώρα, όταν αναγνωρίζει τον αδερφό της, αποφασίζει να τους βοηθήσει και καταφέρνουν να αποδράσουν όλοι μαζί, παίρνοντας φυσικά και το ιερό αγαλματίδιο.

Αναρωτιέμαι τι ήταν πραγματικά αυτό που κινητοποίησε τους αρχαίους ανθρώπους να κάνουν ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να κατακτήσουν την Τροία; Είχαν ανάγκη τον χρυσό; Τις πλουτοπαραγωγικές πηγές; Ή μήπως ήταν περίεργοι για την μακρινή καινούργια χώρα και κυνηγούσαν την δόξα;

Κοίταζα τον χάρτη και σκεφτόμουν, πόσο ισχυρό να ήταν το κίνητρο για να κάνουν όλο αυτό το ταξίδι με τα μέσα της εποχής, με τελικό προορισμό τον θάνατο; Πραγματικά, δείτε τον χάρτη! Πώς είναι σήμερα να ξεκινήσει κάποιος, ας πούμε από την Ιθάκη και να πάει πχ Σαμοθράκη. Να πάρει το πλοίο για Πελοπόννησο, με αμάξι Πειραιά και μετά το πλοίο για ατέλειωτες ώρες για Σαμοθράκη, αναλογιστείτε όλη την διαδρομή…Τι ήταν αυτό που κινητοποίησε τότε έναν ολόκληρο στρατό; Δεν υπήρχε αφθονία στην αρχαία ελληνική γη; Ή μήπως ήταν τόση πολλή που βαριούνταν και ήθελαν νέες περιπέτειες;

Την ιστορία της Ιφιγένειας εν Ταύροις την είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρή και θυμάμαι ακόμη την χαρά του παιδιού που λαμβάνει δώρο αυτό το εικονογραφημένο παραμύθι με τα έντονα μπλε χρώματα.

Χρειάστηκε κοντά 30 χρόνια για να μάθω ότι η μακρινή χώρα των Ταύρων είναι η σημερινή Κριμαία. Κι αν η συγκίνηση τότε ήταν για το δώρο και τα όμορφα χρώματα, σήμερα βρίσκεται στην εκ νέου ανάγνωση της ιστορίας και στην χαρά της Ιφιγένειας για τον γυρισμό στην πατρίδα.

Σήμερα είμαι κι εγώ μακριά από τα παιδικά μου χρόνια και βλέπω γερμανικές ελαιογραφίες με θέμα την τραγωδία του Ευριπίδη, χωρίς να είχα ποτέ φανταστεί σαν παιδί ότι θα πάω κάποτε μακριά.

Κι εμείς τώρα, κι αυτοί τότε και η Ταυρίδα-Κριμαία, ένας κόκκος σκόνης που στροβιλίζεται στον αέναο χωρο-χρόνο. Και οι πόλεμοι κάνουν κύκλους ασταμάτητα, με τις αποφάσεις των μονάδων να καθορίζουν τα σύνολα και αντίστροφα.

Με αγάπη

Ζωή

(Αγαπητή Ζωή, εγώ θα μείνω με την εκδοχή πως οι Αχαιοί πήγαν στην Τροία επειδή ο Πάρις πήρε από τον Μενέλαο την Ελένη. Είναι η πιο ευγενική εκδοχή για έναν πόλεμο, για τον οποίο δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα, ενώ δεν ξέρουμε πού είναι ο μύθος και πού η πραγματικότητα. Αν συνεχιστούν κάποτε οι ανασκαφές, ίσως μάθουμε περισσότερα για την Τροία. Για την Ταυρίδα υπήρχε συζήτηση πριν από μερικά χρόνια, για να αποκτήσει το παλιό ελληνικό της όνομα, αφού Κριμαία λέγεται εξαιτίας των Τατάρων. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.