Να ζήσει η νύφη και ο γαμπρός (Απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός αριστερού μικροαστού)

Ιούνιος 2019. Η πρόσκληση σε γάμο -από πελάτη της επαρχίας- που ήρθε στο γραφείο μου, δεν μου προκάλεσε ενθουσιασμό. Κάλεσα τον επιθεωρητή πωλήσεων, που δραστηριοποιείται στη Βόρεια Ελλάδα, για να μπορέσει να δικαιολογήσει την απουσία μου, χωρίς να με παρεξηγήσει ο πελάτης.

«Αλέξη, πρέπει να έρθεις» μου είπε. «Θα τον τιμήσει πολύ, η παρουσία σου».

«Αφού, ρε Μπάμπη, το ξέρεις. Τα πολλά πάρε-δώσε με τους πελάτες, δεν τα θέλω» του απάντησα. «Ξανοίγονται και ζητάνε πιστώσεις. Δεν τα έχουμε πει αυτά;».

«Ρε, σε καταλαβαίνω» επέμενε ο επιθεωρητής μας. «Αλλά σε ένα μήνα, πρέπει να ανανεώσουμε την σύμβαση, για τα απόβλητα που του παίρνουμε από την παραγωγή του πτηνοτροφείου του. Θα προσβληθεί o Πρόεδρος, αν δεν έρθεις».

Ο Σταύρος Κορδόμπεσης, ο Πρόεδρος, είναι από τους βασικούς πελάτες της εταιρείας μας. Από τα σκατά των πτηνών, τα άχυρα και τα ψόφια κοτόπουλα που αλέθει, μας φτιάχνει ένα χαρμάνι αποβλήτων, με τα οποία τροφοδοτείται μια μεγάλη μονάδα παραγωγής βιοαερίου στην ευρύτερη περιοχή.

Η πρόσκληση του Κορδόμπεση αφορούσε τους αρραβώνες της μεγάλης κόρης του. Το κορίτσι, κοντά εικοσιτριών χρονών, απόφοιτος του ΤΕΙ Κοζάνης, εργαζόταν στο Λογιστήριο του πατέρα της. Την είχα δει μόλις μια φορά -σεμνή φαινότανε και όση ώρα συζητούσα με τον πατέρα της αυτή χάζευε το κινητό της- σε μια μεγάλη περιοδεία, που επισκέφθηκα τους πελάτες Γρεβενών και Κοζάνης.

“Δεν γ@μιέται, θα πάω. Ευκαιρία να την κοπανήσω και από το σπίτι για κάνα διήμερο» σκέφτηκα.

«Καλά, εσύ δεν ήρθες στους αρραβώνες της ξαδέλφης μου στο Γέρακα και θα ανέβεις τετρακόσια χιλιόμετρα, να πας για την κόρη του βλάχου;» είπε η γυναίκα μου.

«Δεν θέλω, αλλά πρέπει» της απάντησα και ετοιμάστηκα για το ταξίδι.

Δεν έδωσα σημασία στο μυστήριο -όλοι οι παπάδες τις ίδιες ευχές δίνουν πάνω κάτω- και καμία εντύπωση, με εξαίρεση τις τέσσερις τεράστιες αρχαϊκές γυψοκολώνες της εισόδου και την βαλσαμωμένη αρκούδα που στόλιζε την reception, δεν μου έκανε ο πολυχώρος της επαρχίας, στον οποίο ο Κορδόμπεσης παρέθεσε την γαμήλια δεξίωση, ευθύς μετά το πέρας του μυστηρίου.

Να γράψω στο ημερολόγιο πόση αηδία μου προκαλεί η εικόνα των καλεσμένων, που με τα πιάτα τιγκαρισμένα από σαλάτες, ζυμαρικά, γαρίδες, μπιφτέκια και γύρο περνούσαν από δίπλα μου, είπα να το αποφύγω, αφού τέτοιες λεπτομέρειες είναι άνευ πολιτικής ουσίας. Ούτως η άλλως, ένα ποτό εγώ έπινα και το συνόδευα μόνο με τυριά και κριτσίνια.

Τι έμενε, λοιπόν, να περιμένω για να σχολάσει ο γάμος; Όχι αυτό που κάνει η νύφη κατά το γνωστό ελληνικό γνωμικό, αλλά αυτό που έμελλε να δω από την πεθερά και το γαμπρό, σύμφωνα με τα λεγόμενα του επιθεωρητή μας, ο οποίος, καθότι ντόπιος, τυγχάνει γνώστης των τοπικών εθίμων.

Του ζήτησα να μου πει τι αφορά το έθιμο, και η απάντηση του ήταν «Θα δεις».

Κόψανε, λοιπόν, την τούρτα, η νύφη και ο γαμπρός, δυο όμορφα νεαρά παιδιά, χορέψανε τανγκό, ο dj έβαζε μουσική για όλα τα γούστα, και τίποτα δεν έβλεπα που να διαφέρει από αυτά που γίνονται στους αθηναϊκούς γάμους.

Και όλα αυτά μέχρι που χτύπησε μια γιδοκουδούνα. Τότε όλοι καθίσανε στα τραπέζια τους και άρχισαν να φωνάζουν: «Η πεθερά, η πεθερά να ανέβει να χορέψει τον γαμπρό».

Κάποιοι σφυρίζανε με τα δάχτυλα στο στόμα, ενώ άλλοι χτυπούσαν τα μαχαιροπήρουνα στα πιάτα με σκοπό να παροτρύνουν την πεθερά να σηκώσει τον γαμπρό.

«Βρε παιδιά» έλεγε η πεθερά, «δεν είναι σωστό. Δεν είναι οι δικές μας εποχές, που δεν γνωρίζαμε τα κορίτσια τι άντρα θα πάρουμε. Οι καιροί αλλάξανε».

«Έλα, έλα, άστα αυτά» της φωνάζανε οι άλλοι από κάτω. «Δεν θα χαλάσουμε την παράδοση».

Και η πεθερά, χαμογελώντας, ανέβηκε στη πίστα, παίρνοντας τον γαμπρό από το χέρι -έκανε πως δεν ήθελε, αλλά εγώ κατάλαβα ότι ήθελε- ο dj έβαλε ένα τσιφτετέλι και άρχισε να το χορεύει με τον γαμπρό. Ένα γεροδεμένο παλικάρι που δεν θα ‘ταν πάνω από εικοσιπέντε χρονών.

Ήταν όμορφη η σαρανταπεντάχρονη γυναίκα του Κορδόμπεση. Φορούσε ένα εφαρμοστό φόρεμα, έβγαλε τα παπούτσια της την ώρα που χόρευε, σήκωνε τα μαλλιά της με νάζι και άρχισε να χαϊδεύει τον γαμπρό σε όλο του το σώμα.

Το να χαϊδεύει μια πεθερά τον γαμπρό της κακό δεν είναι. Σαν παιδί της είναι και αυτό.

Το να σφίγγεται όμως με πάθος πάνω του, σε λίγο να αρχίσει να τον φιλάει στο λαιμό, να την φιλάει και ο γαμπρός στο λαιμό και στους γυμvούς της ώμους, να του ξεκουμπώνει εκείνη το πουκάμισο, εκείνος να την περιστρέφει και να την σφίγγει σε κινήσεις πισωδρόμησης (δηλαδή κανονικό σφιχτό πισωκολλητό και απορώ πώς δεν του σηκώθηκε του γαμπρού) είναι κάτι που υπερβαίνει την ανοχή ενός αριστερού στην ελευθεριότητα των ηθών.

Εμείς οι αριστεροί (για τα παιδιά μου το γράφω αυτό, που θα είναι νόμιμοι κληρονόμοι της πολιτικής παρακαταθήκης αυτού του ημερολογίου) είμαστε οι κατ’ εξαναγκασμό ηδονοβλεψίες της ηθικής παρακμής των αστών και των επαρχιωτών που μιμούνται συμπεριφορές αστών.

«Ρε μ@λάκα» ρώτησα τον επιθεωρητή μας, «είσαι σίγουρος ότι δεν τρέχει τίποτα με τον γαμπρό και την γυναίκα του Κορδόμπεση».

«Θα αστειεύεσαι, φυσικά» μου απάντησε ο επιθεωρητής μας. «Ο Κορδόμπεσης δεν τα σηκώνει κάτι τέτοια. Αλλά, είναι βλέπεις το έθιμο».

Ο Κορδόμπεσης, γνωστός ακροδεξιός της περιοχής, είχε πρωτοστατήσει στα γεγονότα που είχαν συμβεί ένα χρόνο πριν στο Πισοδέρι με αφορμή την συνθήκη των Πρεσπών.

Η εύλογη απορία που μου γεννήθηκε, ήταν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που νταραβερίζεται με παπάδες -τον αρχιμανδρίτη δίπλα του τον είχε στο τραπέζι- να ανέχεται την γυναίκα του να χορεύει τόσο προκλητικά.

«Δηλαδή;» τον ρώτησα πάλι τον επιθεωρητή μας, «τι σόι έθιμο είναι αυτό, να χορεύει η πεθερά με το γαμπρό και να ακκίζεται μαζί του; Αυτή, όπως το πάει, δεν το ‘χει σε τίποτα να το κάνει και με το γαμπρό».

«Αυτό θα κάνει» μου απάντησε γελώντας «Το συνηθίζουμε στα μέρη μας. Η πεθερά πρέπει πριν τον γάμο να δοκιμάσει τον γαμπρό. Να διαπιστώσει εάν είναι πραγματικός άντρας και όχι καμία κρυφολούγκρα. Είναι κάτι που το γνωρίζει άλλωστε, τόσο η νύφη, όσο και ο πεθερός. Η νύφη, βέβαια, πρέπει να είναι παρθένα».

»Και το κάνουνε;» ρώτησα στην κορύφωση της περιέργειας μου.

«Κοίταξε» μου απάντησε, «θα δεις σε λίγο την πεθερά και τον γαμπρό να φεύγουνε μαζί αγκαλιασμένοι. Πάνε σε ένα δωμάτιο του σπιτιού ή του πολυχώρου. Κάθονται μαζί κανένα μισάωρο. Δεν ξέρω αν το κάνουνε, η κάνουν πώς το κάνουν, αλλά η πεθερά όταν επιστρέψει πρέπει να έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια του γαμπρού. Είναι το σήμα ότι ο γαμπρός λειτουργεί ερωτικά στην εντέλεια. Αν βγει κατσουφιασμένη ή δεν του σηκώνει ψηλά το χέρι με καμάρι, απόδειξη ότι ο γαμπρός δεν τραβάει, ο γάμος μπορεί και να διαλυθεί. Στις μέρες μας, βέβαια, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο, δηλαδή να διαλύσουν ένα γάμο, όπως σπάνια τυχαίνει και η νύφη, κατά το έθιμο, να είναι παρθένα».

«Αν είναι έτσι, αλλάζει» είπα, για να μη δείξω οπισθοδρομικός, και έκλεισα την κουβέντα. Οι παραδόσεις της μικρής αυτής επαρχιακής κωμόπολης ποσώς με ενδιέφεραν.

Η αποχώρηση μου, όμως, από τον χώρο συνοδεύτηκε από τον ανάλογο προβληματισμό.

Μα γιατί, εάν θέλουν να τσεκάρουν τον γαμπρό, δεν βάζουν το παλικάρι να πάει με μια μιλημένη πουτάvα της περιοχής, της επιλογής των πεθερικών φυσικά, και στο πέρας της δοκιμασίας να παρελάσει η κοπέλα με τον γαμπρό στην πίστα;

Θα μου πείτε ότι τα έθιμα είναι αυτά που κρατούν την συνέχεια της ελληνικής φυλής, και σε αυτά πρέπει να δείχνουμε σεβασμό. Ακόμη και εάν αυτά θεωρούνται αναχρονιστικά.

Και όσο για το συγκεκριμένο συμβάν που βίωσα, θα πρέπει να επισημανθεί ότι στην ελληνική πραγματικότητα δεν είναι πρωτάκουστο πεθερά να πηγαίνει με γαμπρό.

Τις προάλλες, διάβαζα σε σιχαμερό αστικό site –γνωστό για τα πολιτικά του φλέματα και τις ιστορίες της κλειδαρότρυπας- ότι, στην πουτανογέννα ( γλωσσικός νεολογισμός Στέφανου Χίου, Μακελειό, Αυγ. 2019) Πάτρα, μια πεθερά πιάστηκε επ’ αυτοφώρω με τον γαμπρό της. Και την πιάσανε από τις φωνές που άκουσε η πεντάχρονη εγγονή της, η οποία και μετέφερε πανικόβλητη στους γείτονες την εικόνα του επιβήτορα πατέρα της και της ολόγυμνης γιαγιάς της.

Όλα ξεκίνησαν όταν στο σπίτι του ζευγαριού πήγαινε καθημερινά η πεθερά, δήθεν για να κρατάει το πεντάχρονο κοριτσάκι. Εργαζόμενη κοπέλα η σύζυγος, είχε αφεθεί στην πρωινή αρωγή της μητέρας της. Και η ανάρμοστη τόσο, όσο και κατακριτέα πράξη της ενδοοικογενειακής μοιχείας, δεν άργησε να λάβει χώρα.

Στην επαρχία -όχι ότι στην Πρωτεύουσα υστερούμε- έχουν ακουστεί πάρα πολλές ιστορίες για πεθερές με γαμπρούς, νύφες με πεθερούς, συμπέθερους με συμπεθέρες ή άλλους εξ αγχιστείας συγγενείς, που καταλήγουν συχνά σε μαχαιρώματα, βιτριόλια ή πίτες με φυτοφάρμακα.

Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, για ερωτική δοκιμή γαμπρού από την πεθερά, σύζυγο ενός ακροδεξιού πατριώτη, με το γραφείο του στολισμένο με εικόνες και θυμιατά, πρώτη φορά άκουγα.

Δεν βαριέσαι. Να είμαστε καλά εμείς οι αριστεροί, που φυλάμε τις Θερμοπύλες των ηθικών αξιών και με την ευκαιρία να ζήσει η νύφη και ο γαμπρός, και να κρατιέται καλά και η πεθερά που έχει άλλη μια ανύπαντρη κόρη.

Γ.Κ.

(Αγαπητέ φίλε, θα κάνει θραύση το ημερολόγιό σου. Είναι πολύ ωραία τα ελληνικά έθιμα αλλά χρειάζονται και έναν εκσυγχρονισμό, στο πλαίσιο της ισότητας, της πολιτικής των ταυτοτήτων και το σεβασμό στην διαφορετικότητα. Δηλαδή, να κουτουπώνει κι ο πατέρας του γαμπρού τη νύφη. Ή ακόμα, ο πατέρας της νύφης να φασώνεται με τον γαμπρό, και γιατί όχι να μη φασώνεται και η μάνα του γαμπρού με τη νύφη;. Για την κουμπάρα δεν λέω τίποτα γιατί το θεωρώ δεδομένο πως θα φασωθεί με όλους. Γενικά, καλό θα ήταν να φασωθούν όλοι με όλους, ώστε να σπάσουν τα μικροαστικά ταμπού και οι προκαταλήψεις. Αν και μάλλον αυτό συμβαίνει ήδη. Ανεπίσημα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.