Θα μας βρείτε όλους απέναντί σας, να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας

Όποιος δεν ανακάλυψε την “επανάσταση” στα 70, έχοντας δουλέψει πρώτα όλη του τη ζωή σαν πιστό σκυλάκι για σχεδόν όλους τους ολιγάρχες της χώρας και έχοντας κάνει περιουσία, δεν συγκινείται ιδιαίτερα από το επαναστατικό πνεύμα που φουντώνει στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Η εμπειρία δεκαετιών στους δρόμους σε βοηθάει να καταλάβεις τι συμβαίνει στους σημερινούς “αγώνες”.

Πόζες και μεγάλα λόγια στα social media, ατελείωτες σέλφι από “αγωνιστικές κινητοποιήσεις”, και είναι προφανές πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν πάει σε διαδήλωση ή πορεία στην προ-smartphone εποχή.

Αναρωτιέσαι τι θα γίνει αν κάποιος πάρει τα κινητά από τους “διαδηλωτές” ή αν δεν υπάρχει σήμα στο χώρο της “διαδήλωσης”. Μάλλον θα πάθουν όλοι υστερία από το στερητικό σύνδρομο και θα τρέξουν να βρουν οθόνη και σήμα, για να συνεχίσουν τον “αγώνα”.

Επίσης, παρά τα μεγάλα λόγια για ενωμένο λαό, η αλήθεια είναι πως ο καθένας νοιάζεται μόνο για την πάρτη του.

Λογικό είναι αυτό σε μια εποχή άκρατης εγωπάθειας, ατομικισμού και ναρκισσισμού, αλλά γίνεται ακόμα πιο έντονο γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε κοινό σημείο εκκίνησης, ούτε κοινό στόχο.

Όταν κάποιοι αγωνίζονται να μην χάσουν το μοναδικό τους σπίτι από τις τράπεζες στον πλειστηριασμό, πολλοί άλλοι ξέρουν πως δεν θα αποκτήσουν ποτέ στη ζωή τους σπίτι, άλλοι έχουν από δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατό σπίτια, και άλλοι είναι άστεγοι και θα πεθάνουν στον δρόμο.

Βέβαια, αν τολμήσεις να πεις πως κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει ένα σπίτι για όλη την διάρκεια της ζωής του, θα πέσουν να σε φάνε γιατί αυτά είναι …παλαιοκομμουνιστικά. Όλοι ενωμένοι, όμως.

Όταν οι ηθοποιοί και οι άλλοι καλλιτέχνες κάνουν απεργία και κινητοποιήσεις για το προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία τους με το απολυτήριο λυκείου, την ίδια ώρα κάποιοι ηθοποιοί είναι σε συνομιλίες με την κυβέρνηση για τις επιχορηγήσεις για το Φεστιβάλ, για καμιά εκπομπούλα στην ΕΡΤ, για καμιά θέση στο ψηφοδέλτιο, και όλα αυτά που ξέρουμε αλλά κάνουμε πως δεν συμβαίνουν· καλά, για τους Έλληνες καλλιτέχνες το απόλυτο ξεβράκωμα έγινε το 2016, όταν, με έξι χρόνια καθυστέρηση, αντιλήφθηκαν την χρεοκοπία της χώρας και τα Μνημόνια, και μαζεύτηκαν την Πρωταπριλιά του 2016 σε ένα θέατρο, για να διαμαρτυρηθούν επειδή θα έχαναν τις επιχορηγήσεις, αφού η τότε κυβέρνηση επέλεξε ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών έναν Βέλγο, τον Γιαν Φαμπρ (1,2), ενώ η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε επιλέξει για διευθυντή του Φεστιβάλ, ένα άξιο Ελληνόπουλο, όπως ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Μόνο στην Ελλάδα οι δημόσιες σχέσεις, οι αλλαξοκωλιές και οι αυλές ονομάζονται Τέχνη, ενώ οι πάντες μιλάνε για πολιτισμό, λες και η Ελλάδα σήμερα δεν είναι ένα προτεκτοράτο με δούλους αλλά ζούμε τον χρυσό αιώνα του Περικλέους. Οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό, κακοί μου άνθρωποι.

Ο Μάρλον Μπράντο είχε πει πως ο ηθοποιός είναι κάποιος που, αν δεν μιλάς συνέχεια για αυτόν, δεν σε ακούει -και αυτό είναι απόλυτα λογικό για ένα τόσο εγωκεντρικό επάγγελμα-, οπότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος τι είδους αγώνα κάνουν πολλοί ηθοποιοί μαζί. Βέβαια, η ελπίδα είναι στους νεαρούς σπουδαστές των θεατρικών σχολών, αφού καταλαβαίνουμε πως υπάρχουν καλλιτέχνες πολλών …ταχυτήτων και πολλών διαφορετικών περιουσιών, με πολύ μεγάλα εγώ, που σιχαίνονται ο ένας τον άλλον.

Βέβαια, όπως είπε ο J.D. Salinger, ο κόσμος είναι γεμάτος από ηθοποιούς που προσποιούνται πως είναι άνθρωποι, ενώ ένας άλλος κύριος είχε πει πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί ηθοποιοί, εκτός από μερικούς ηθοποιούς.

Πραγματικά, είμαστε όλοι ηθοποιοί και παίζουμε ρόλους -να, εγώ τώρα, ας πούμε, παίζω το ρόλο κάποιου που ενδιαφέρεται για όλα αυτά, ενώ το μόνο που πραγματικά με νοιάζει είναι να τελειώσω το κείμενο, για να φάω ένα παγωτό παρφέ σοκολάτα- αλλά κάποιοι παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους ρόλους τους, τους σωματοποιούν έξοχα και δίνουν υπέροχες -αλλά και πολύ κωμικές- ερμηνείες ως Τσε Γκεβάρες και Πασιονάριες των social media.

Ακόμα κι αν, παρ’ όλα αυτά, υπήρχε το ενδεχόμενο να ενωθούν οι άνθρωποι και να γίνουν πραγματικά επικίνδυνοι για την εξουσία, υπάρχουν όλα αυτά τα “δικαιώματα” που δεν θα επιτρέψουν ποτέ στους ανθρώπους να ενωθούν, να διεκδικήσουν και να νικήσουν.

Πάνω που θα είναι έτοιμοι να ανατρέψουν το σύστημα, κάποιος θα τους θυμίσει πως ο διπλανός τους διαδηλωτής είναι ομοφοβικός ή ρατσιστής ή εθνικιστής, ή, τέλος πάντων, κάτι πολύ κακό· μπορεί να τους πει πως ο διπλανός τους λέει “όλοι και όλες”, αντί να λέει “όλα”, και πως δεν θέλει οι τρανσέξουαλ να πηγαίνουν στις τουαλέτες των γυναικών. Μιλάμε για σοβαρά θέματα τώρα.

Δηλαδή, έχεις βγει στον δρόμο να διαδηλώσεις επειδή δεν έχεις να φας και σου παίρνουν το σπίτι αλλά ξαφνικά βρίσκεσαι να σκοτώνεσαι με τον διπλανό σου -που κι αυτός δεν έχει να φάει και του παίρνουν το σπίτι- για το αν πρέπει να υιοθετούν παιδιά τα ομόφυλα ζευγάρια.

Βέβαια, αν δεν έχεις να φας και δεν έχεις εισοδήματα και σπίτι, δεν έχει καμιά σημασία αν είσαι ομόφυλο ή ετερόφυλο ζευγάρι, γιατί, για να υιοθετήσεις παιδιά και να τα μεγαλώσεις, πρέπει να έχεις χρήματα. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες, αν είσαι τέρμα ηλίθιος.

Όταν η Χίλαρι Κλίντον έκανε προεκλογική καμπάνια στις ΗΠΑ με την πολιτική των ταυτοτήτων, ο Μπέρνι Σάντερς, που στήριζε τη Χίλαρι, είχε πει πως ωραία είναι όλα αυτά για μαύρους, ισπανόφωνους, γκέι, λεσβίες κλπ, αλλά όλοι αυτοί δεν είναι ένα πράγμα -υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί μαύροι, πλούσιοι και φτωχοί γκέι κλπ- και πως θα πρέπει η Χίλαρι και οι Δημοκρατικοί να μιλήσουν επιτέλους και για τους φτωχούς, αλλά η Χίλαρι δεν τον άκουσε, με αποτέλεσμα ο Ντόναλντ Τραμπ να την στείλει στο σπίτι της μαζί με τα “δικαιώματα”, που δεν έχουν κανένα νόημα, αν είσαι πάμφτωχος και εξαθλιωμένος.

Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά όλοι αυτοί που λυσσάνε για τα δικαιώματα των “μειονοτήτων” είναι όλοι ζάπλουτοι, έχουν λυμένα όλα τα προβλήματά τους, έχουν και μερικά σπιτάκια για αποκούμπι στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, αλλά θέλουν να σου υποδείξουν και τι θα σκέφτεσαι, και τι θα κάνεις.

Είναι αυτοί που, στην διάρκεια του λοκντάουν, έβγαιναν από τις τεράστιες σπιταρόνες τους στα βόρεια προάστια με τους κήπους και τις αυλές και έβριζαν αυτούς που έμεναν στα ημιυπόγεια της Αθήνας, γράφοντάς τους μάλιστα “Stay the f*ck home”.

Είναι αυτοί που σε μαλώνουν αν δεν λατρεύεις τους πρόσφυγες ή τους Ρομά, αλλά, αν πάνε να μείνουν δίπλα τους τίποτα πρόσφυγες ή Ρομά, θα πάρουν αμέσως τηλέφωνο την αστυνομία για να πάει να συλλάβει τους “εγκληματίες”.

Τα “δικαιώματα” έχουν γίνει η νέα Χρυσή Αυγή. Το νέο “διαίρει και βασίλευε”.

Μετά την χρεοκοπία της χώρας το 2010, το πολιτικό και ολιγαρχικό κατεστημένο πέταξε το τυράκι της Χρυσής Αυγής, πολλοί Έλληνες τσίμπησαν γιατί δεν είδαν τη φάκα, και, αντί να ενωθούν, για να πατήσουν κάτω αυτούς που χρεοκόπησαν τη χώρα, άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι δημοκράτης και ποιος είναι φασίστας, λες και το πρόβλημα της Ελλάδας το 2010 δεν ήταν η χρεοκοπία αλλά ο φασισμός.

Σήμερα, το τυράκι είναι τα “δικαιώματα”. Και οι Έλληνες έχουν πέσει πάλι με τα μούτρα, ξεχνώντας πως, αν δεν έχεις χρήματα για να ζήσεις με αξιοπρέπεια, δεν έχουν κανένα νόημα τα “δικαιώματα”.

Αλλά στο μυαλό κάποιων, “θα μας βρείτε απέναντί σας ενωμένους”. Ναι, παιδιά, με θετική σκέψη, θετική ενέργεια και κάνα μπάφο, όλα θα γίνουν. Όλα στα μυαλό είναι. Έχει ο Θεός. Πρώτα ο Θεός.

(Κάποιοι θυμώνουν με τα κείμενα. Μην θυμώνετε με τα κείμενα και τις σκέψεις των ανθρώπων, με τις πράξεις να θυμώνετε. Δεν εξαρτάται από εμένα η ζωή σας και οι μισθοί σας, ούτε έχω κάποιο κυβερνητικό, κομματικό ή άλλο πόστο. Να, εδώ γράφω στο μπλογκ μου αυτά που σκέφτομαι. Και μπορεί να είμαι και λάθος. Στην Ελλάδα χειροκροτούνται οι γλείφτες που μιλάνε για γαμάτους Έλληνες και …Τέχνη και …Πολιτισμό. Να είστε καχύποπτοι με αυτούς που σας κολακεύουν και σας λένε όσα θέλετε να ακούσετε. Στους πρόσφατους σεισμούς στην Τουρκία, με τους χιλιάδες νεκρούς, σε μια πόλη της περιοχής δεν έπεσε ούτε ένα κτίριο. Γιατί; Γιατί ο δήμαρχος της πόλης δεν έκανε τα χατίρια των κατοίκων και μοίραζε πρόστιμα αβέρτα. Σχεδόν όλοι τον έβριζαν. Τώρα τον ευγνωμονούν γιατί τους έσωσε τη ζωή.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.