Καληνύχτα σας
Φίλε πιτσιρίκο, γεια. Έχουμε να τα πούμε τόσο καιρό που δεν ξέρω καν αν με θυμάσαι.
Μια εποχή Φλεβάρη-Μάρτη του 2021 σου έστελνα πύρινα επαναστατικά κείμενα με τίτλους του στυλ “Τι περιμένουμε” όταν ακόμη πίστευα ότι μπορούν να υπάρξουν μαζικές αντιστάσεις σε αυτή την χώρα, την εποχή που είχαμε γεγονότα όπως της Νέας Σμύρνης και συγκρούσεις της νεολαίας με αστυνομικές δυνάμεις.
Τώρα πια δεν έχω αυτή την φλόγα. Εντυπωσιάζομαι με τον εαυτό μου ότι μπορούσα να την έχω σε σχετικά προχωρημένη ηλικία και μέσα στο ζόφο του καθεστώτος Κούλη με τους παράλογους εγκλεισμούς και περιορισμούς που ούτε καν έσωσαν κάποιες ανθρώπινες ζωές.
Τώρα θέλω κι εγω να φύγω μετανάστης. Όχι σε δυτικές χώρες. Έχω αποφασίσει να αναζητήσω την τύχη μου στην Κίνα. Τεράστιος λαός, αρχαίος πολιτισμός και είδα και αρκετά YouTube βίντεο δυτικών που μένουν εκεί και παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική εικόνα από την καρικατούρα της δυτικής προπαγάνδας.
Θα έχεις λοιπόν σε κάποια χρόνια και ανταποκριτή από Κίνα! Μαθαίνω κινέζικα. Πολύ ενδιαφέρουσα γλώσσα και πιο απλή από όσο την φανταζόμουν.
Όσον αφορά τις τελευταίες εκλογές δεν μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα.
Προσωπικά, περίμενα αυτό που έγινε. Νόμιζα ότι θα ήταν 15 μονάδες η διαφορά, τελικά ήταν 20.
Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία αυτού του τόπου τέτοια φοβική, αλλοπρόσαλλη, ενοχική και ανύπαρκτη αντιπολίτευση σαν αυτή του Τσίπρα. Έχοντας μάλιστα απέναντί της την πιο αδίστακτη και θρασύτατη δεξιά από τα μετεμφυλιακά χρόνια.
Ακόμη κι όταν έγινε το τρομερό μαζικό κρατικοκαπιταλιστικο έγκλημα στα Τέμπη λίγο πριν τις εκλογές και επιτέλους ο κόσμος κινητοποιήθηκε, η πρώτη αντίδραση του Τσίπρα ήταν να πει ότι δεν είναι τώρα η ώρα να καταλογίσουμε ευθύνες.
Να θέσει θέμα κρατικοποίησης των τρένων με τρελή αποζημίωση από τους Ιταλούς ούτε λόγος, βέβαια, αφού ο ίδιος υλοποιώντας μνημόνια τα είχε ιδιωτικοποιήσει. Ούτε καν στους Κινέζους δεν τα έδωσε τα τρένα που έχουν το μεγαλύτερο δίκτυο τρένων παγκόσμια με μηδενικά ατυχήματα σε σχέση με την πυκνότητα και συχνότητα των δρομολογίων τους.
Όλη αυτή η γελοία αντιπολίτευση το μόνο που τελικά κατάφερε στο θυμικό ενός πολύ πιο υποταγμένου λαού σε σχέση με αυτό που ήταν το 2007-2015 ήταν να του θυμίζει πόσο επαίσχυντη ήταν η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ντόπιο και ευρωπαϊκό κατεστημένο το 2015. Ευρωπαϊκό κατεστημένο που τώρα στα μουλωχτά θέλει να κάνει πάλι πολεμική την οικονομία του και δίνει αβέρτα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στους Ουκρανούς φασίστες για να σφαγιάζονται αυτοί κατά δεκάδες χιλιάδες και να σφαγιάζουν χιλιάδες Ρώσους σε έναν πόλεμο που κάθε μέρα γίνεται πιο βίαιος και αποκρουστικός.
Ναι, με αυτό το κατεστημένο που γουστάρει πολέμους και δεν έχει πρόβλημα να πνίγονται πρόσφυγες και μετανάστες αν δεν είναι ξανθοί με γαλανά μάτια συνθηκολόγησε τότε το ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι δεν είχε κανένα σθένος, καμία συνέπεια και καμιά αποφασιστικότητα να κάνει μαχητική αντιπολίτευση απέναντι στην χειρότερη δεξιά που γνωρίσαμε.
Φτάσαμε ο Κούλης, ένας πολιτικός νάνος που κυβερνά σε δίσεκτα για τον δυτικό ιμπεριαλισμό χρόνια, να βγαίνει πολιτική ιδιοφυΐα που μπορεί να κάνει τα χειρότερα σε έναν λαό και να βγαίνει και με περισσότερους ψήφους και με συντετριμμένη την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο Τσίπρας φαινόταν πολιτικός γίγαντας που νικούσε εύκολα όλους τους προηγούμενους πρωθυπουργούς μαζί, όσο είχε πίσω του κινήματα που βγήκαν στο καμίνι των πρώτων μνημονιακών χρόνων, δίνοντας πολλαπλασιαστικά προοπτική στις δράσεις τους.
Στο απόγειό του αυτός ο λαός, που βρίζουν τώρα χυδαία κάποιοι Συριζαίοι γιατί δεν έχουν άλλη εξήγηση για την ήττα τους και λειτουργούν μόνο με το θυμικό τους, λάτρεψε για κάποιο καιρό τον Τσίπρα σαν εθνικό ηγέτη που θα βάλει στην θέση τους ΔΝΤ και τρόικες και θα τιμωρήσει το χρεοκοπημένο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που χρεοκόπησε και όλη την χώρα, δίνοντας του μια τεράστια κοινωνική πλειοψηφία που είχε από αναρχικούς και αριστερούς (θυμάστε τον πρώτο αναρχικό βουλευτή στις εκλογές του Γενάρη του 2015;) μέχρι τίμιους αξιοπρεπείς δεξιούς που τον υιοθέτησαν σαν δικό τους άνθρωπο.
Κανείς ούτε ο Αντρέας, ούτε ο Καραμανλής του 1974 δεν είχε την λαϊκή στήριξη που είχε ο Τσίπρας στο πρώτο μισό του 2015. Τα γκάλοπ τότε έβγαζαν μέχρι και 55% τον ΣΥΡΙΖΑ με προοπτικές και για πιο πάνω. Είχε την χώρα στα χέρια του.
Αν ήταν Τσέπρας και όχι Τσίπρας δηλαδή αν ήταν γνήσιος λαϊκός ηγέτης που ήθελε να δώσει στην χώρα ανεξάρτητη πορεία μακριά από τα πολεμοκάπηλα αντικομμουνιστικά καθάρματα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, θα μπορούσε μαζί με όλο τον λαό, όπως το κατάφεραν γνήσιοι λαϊκοί ηγέτες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, να είχε χαράξει άλλη πορεία.
Με κρατικοποιημένες τράπεζες, περίτεχνες υποδομές σε συνεργασία με τους Κινέζους που είναι μάστορες να φτιάχνουν ασφαλή και γρήγορα τρένα, ουδετερότητα με Ρωσία ώστε τώρα να είχαμε φθηνές πρώτες ύλες και να μην δίνουμε όπλα σε φασίστες που θέλουν καθαρές Ουκρανίες, μηδενικό χρέος αφού θα το μηδενίζαμε φεύγοντας από το κωλοευρώ, το ένα τρίτο των νεκρών από πανδημία με διπλάσια και καλύτερα νοσοκομεία και χωρίς υποχρεωτικότητες για πατενταρισμένα εμβόλια αμερικανικών πολυεθνικών, εξαιρετικές σχέσεις με Τουρκία, αφού δεν θα ήμασταν αμερικανικό στρατιωτικό προτεκτοράτο, και θα είχαμε κοινό μέτωπο μαζί τους υπέρ των Παλαιστινίων και κατά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Ισραήλ, άνοιγμα και συνεργασία με Βαλκάνια λειτουργώντας ως πρότυπο εναλλακτικού συστήματος, περισσότερες γεννήσεις χωρίς δημογραφική κατάρρευση γιατί ο κόσμος θα είχε δωρεάν γεννήσεις και γενναία επιδόματα για κάθε νέο παιδί, νομοθεσία για τα σεξoυαλικά και τα θέματα φύλου σαν της Κούβας μαζί με συνεργασία μαζί τους όπως και με τον υπόλοιπο παγκόσμιο νότο, δημόσια πανεπιστήμια ενισχυμένα με εγχώρια έρευνα και ανοιχτά προς όλο τον πληθυσμό, κατάργηση φονικών αστυνομικών μηχανισμών που φυλάνε ολιγάρχες και πουλημένες εξουσίες, προστασία του περιβάλλοντος, των δασών και του βιότοπου και πόσα ακόμη, πόλεις με πράσινο για τους πεζούς τους ποδηλάτες και τα παιδιά.
Αυτά φαίνονται τώρα ουτοπικά στο εφιαλτικό παρόν που ζούμε αλλά αντικειμενικά ήταν μια πολιτική δυνατότητα και ευκαιρία, αν ο Τσίπρας του 65% του 2015 τα πρότεινε ανοιχτά στον κόσμο, ξεσκεπάζοντας τους δολοφόνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον ακόμη πιο επικίνδυνο αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Ναι, η αντίδραση του ντόπιου και ξένου κατεστημένου θα ήταν λυσσαλέα και είχαμε πάρει μια γεύση την πρώτη βδομάδα του Ιούλη του 2015 όταν μας έλεγαν ότι θα γυρίσουμε δραχμή, η Ελλάδα θα πεινάσει και θα διαλυθεί αν ψηφίσουμε ΟΧΙ. Κι όμως τότε δεν μασήσαμε και το πρώτο θριαμβευτικό δείγμα βγήκε με αναπτερωμένο το ηθικό και με φοβερή αποφασιστικότητα.
Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβαιναν στον δρόμο για να στηρίξουν μια κυβέρνηση που ο κόσμος θεωρούσε ότι δίνει πραγματική μάχη ενάντια σε ένα αδίστακτο κατεστημένο.
Και τι έκανε ο Τσίπρας; Καταχράστηκε αυτή την τρομερή λαϊκή δύναμη που δίψαγε τότε για πραγματική αλλαγή και σύγκρουση μέχρι εσχάτων (και με τις τράπεζες κλειστές ε;) και προχώρησε στην πιο κυνική, άχαρη, άδοξη και ξεφτιλισμένη συνθηκολόγηση που διέσυρε την αριστερά όχι μόνο εδώ αλλά και διεθνώς.
Σε ένα ενωμένο 65% του πληθυσμού που για πρώτη φορά μετά από 70 χρόνια ένιωθε ότι δρα ιστορικά και μπορεί με έναν σωστό ηγέτη να κάνει θαύματα, φέρνοντας νίκη του ΟΧΙ ακόμη και στην Λακωνία, αυτός το οδήγησε στην πιο παρδαλή και καταραμένη ιδιώτευση και αποιστορικοποίηση. Και για να σώσει ποιους; Τους πολιτικά μαφιόζους που σήμερα νιώθουν τον απόλυτο θρίαμβο. Και για να μας αφήσει σε ποιους; Στους πολεμοκάπηλους αντικομμουνιστές Ευρωπαίους γραφειοκράτες που τώρα είναι τα πιο επιθετικά τσιράκια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Σε τύπους που μας έβαλαν να πουλήσουμε τα τρένα μας σε Ιταλούς μαφιόζους και ούτε καν στους Κινέζους, για να δίνουν λεφτά με το τσουβάλι και όπλα σε Ουκρανούς φασίστες που απαγορεύουν να τραγουδάς την διεθνή και δένουν κόσμο σε πασσάλους.
Ναι, αυτό που έγινε τον Ιούλη του 2015 ήταν ένα πολιτικό έγκλημα που μόλις τώρα αρχίζουμε να νιώθουμε τις πραγματικές συνέπειες και επιδράσεις του.
Γράφω ένα πολιτικό μυθιστόρημα φαντασίας σε μια Ελλάδα του 2015 που είναι σε ένα εναλλακτικό σύμπαν που, αντί για Τσίπρα ηγέτη έχει κάποιον που τον έλεγαν Τσέπρα δηλαδή όπως ανέφερα έναν πραγματικό λαϊκό ηγέτη που αντί να πάει το 65% του κόσμου ατιμωτικά στο σπίτι του με ανήκουστες συνθηκολογήσεις, δρα διαλεκτικά μαζί του. Γίνεται πιο επαναστάτης ηγέτης όσο πιο πιο πολύ ο κόσμος επαναστατικοποείται και το αντίστροφο. Εκεί γίνονται όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν εδώ και πότε δεν έγιναν και ανάποδα εκεί ο κόσμος συζητά για πλάκα ως φανταστική εφιαλτική εναλλακτική προοπτική αυτό που δεν έγινε εκεί αλλά στο δικό μας σύμπαν.
Σε έναν κόσμο που νικήσαμε γιατί δεν φοβήθηκε αιμοδιψείς Ευρωπαίους γραφειοκράτες και τα ντόπια τσιράκια τους και την μαγική λαϊκή ενέργεια που ζήσαμε την πρώτη βδομάδα του Ιούλη του 2015 την απογειώσαμε σε επίπεδα που εδώ μας την απαγόρευσαν βίαια ακόμη και να την ονειρευτούμε. Με έναν λαό που έμαθε μαζί με τον ηγέτη του να εμπιστεύεται τις δυνάμεις του, να αλλάζει την κοινωνία προς το καλύτερο, να συνεργάζεται και να αγαπιέται συντροφικά αλλά και να μάχεται με αυταπάρνηση τους δολοφόνους της ζωής που τα σφραγίζουν όλα και τα εξουσιάζουν στον φετιχισμό του χρήματος, φυλακίζοντας τα σε πολλαπλές αλλοτριώσεις, σε αυτοκαταστροφικούς εθισμούς, στο παγερό κενό της απομονωμένης αποιστορικοποιημένης ύπαρξης, στον υπαρξιακό φόβο που συντρίβει το μέγεθος της πολλαπλής ύπαρξης και δηλητηριάζει κάθε άδολη αγνή όμορφη ανθρώπινη επαφή σε ψεύτικους ανταγωνισμούς και διαχωρισμούς.
Δυστυχώς, δεν γέννησε όμως Τσέπρα, αλλά Τσίπρα και πολύ του ήτανε όπως λένε ακόμη οι όλο και λιγότεροι πιστοί οπαδοί του. Όμως, αναρωτιέμαι. Ο Τσίπρας που τώρα οδεύει στην πολιτική εξαφάνιση, ενώ προηγουμένως είχε το μοναδικό ιστορικό προνόμιο να του δώσει αυτός ο ατελής αντιφατικός μικρός λαός αυτή την δύναμη να χαράξει όποια πορεία ήθελε, δεν σκέφτεται στο πίσω μέρος του μυαλού του τι μ@λάκας τελικά ήμουν; Ή είναι τόσο πουλημένος, ώστε ούτε καν του περνάει από το μυαλό τι μοναδική, μια στα 70 χρόνια, ιστορική ευκαιρία υπήρξε τότε να συγκροτηθούμε ιστορικά ως ένας νέος λαός που παράγει παγκόσμια ιστορία;
Ναι, ξέρω ότι αυτό το 65% που είχε τότε πίσω του δεν ήταν ενιαίο. Οι μισοί τουλάχιστον είχαν φόβο για τις περιουσίες, τις καταθέσεις τους, το άγνωστο που θα ερχόταν, την απειρία σε επαναστατικά γεγονότα. Σε αυτούς βασίστηκε για να την γλιτώσει πολιτικά κάνοντας το ΟΧΙ Ναι. Όμως, ας φανταστούμε τι θα είχε συμβεί αν είχε βασιστεί στο άλλο κομμάτι που έβγαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στον δρόμο παθιασμένα και ενωμένα ενάντια στους μαφιόζους Ευρωπαίους γραφειοκράτες. Και πόσο τελικά όλο αυτό το ετερόκλητο 65% ήταν ένα κομμάτι σε διαμόρφωση αλλάζοντας συνεχώς σε πιο ενωμένη και μαχητική εκδοχή από μέρα σε μέρα. Ξέρω άτομα, όλοι ξέρουμε, που ήταν δεξιά και τον Ιούλη του 2015 είχαν βγει παθιασμένα στον δρόμο πιστεύοντας στον Τσίπρα, τον λαϊκό ηγέτη που μαζί του θα άλλαζαν την Ιστορία. Πολλά από αυτά τώρα ξανάγιναν δεξιά βολεμένα που ψήφισαν Κούλη.
Όσο πιο μεγάλος λοιπόν ο ολέθρος τώρα που νιώθουμε τόσο και πιο τρομερή φανερώνεται η ιστορική ευκαιρία του 2015 που χάσαμε. Κι ας λένε οι κυνικοί, οι ανιστόρητοι αυτοί που ακόμη νομίζουν ότι ο δυτικός κόσμος είναι το απαύγασμα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων ότι αυτό που τότε ζήσαμε ήταν ιστορικός μονόδρομος. Ότι η σημερινή φρίκη με την χούντα του Κούλη την εμπλοκή σε πόλεμο με χώρα με το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο, τα διαλυμένα τρένα και νοσοκομεία, την απολύτη κοινωνική αφασία που νομιμοποιεί την δυτική δυστοπία και στηρίζεται στον εξατομικευμένο ανταγωνισμό και την ανυπαρξία πραγματικής ιστορικότητας, είναι η μόνη δυνατή.
Σε οριακές κοινωνίες όπως ήταν η ελληνική του 2015, μετά από χρόνια μνημονίων και κοινωνικών αντιστάσεων, δυστυχώς όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Εκεί ο ρόλος του ηγέτη (όχι του φασίστα ηγέτη που θέλει να κάνει όλη την κοινωνία στρατώνα και φυλακή) αλλά του αριστερού ηγέτη που σπρώχνεται από τεράστια κύματα λαϊκής υποστήριξης, είναι δυσανάλογα καθοριστικός. Το έχουμε δει και σε άλλες χώρες με αρνητικά και θετικά παραδείγματα να γίνεται αυτό. Εδώ το έχουμε ξαναδεί δυστυχώς αρνητικά. Το 1945 πάλι η αριστερή ηγεσία ήταν εξαιρετικά κατώτερη των περιστάσεων έκανε απαράδεκτες συνθηκολογήσεις και τελικά οδήγησε σε θρίαμβο μιας φρικτής δεξιάς που για κάποιο διάστημα φαινόταν ότι ήταν στην γωνία έτοιμη να δεχθεί το τελικό χτύπημα.
Έχω γράψει ήδη πολλά. Πολλά τα έσβησα. Θέλω να το μαζέψω.
Τελικά τώρα τι; Τώρα αυτό που ζούμε ήδη ως κατάσταση από τον Αύγουστο του 2015 με διακυμάνσεις και κλιμάκωση της δυτικής δυστοπίας που έφτασε στο κρεσέντο της τα τελευταία χρόνια, με έναν λαό που δεν είναι λαός αλλά απομονωμένα άτομα που πασχίζουν να μπουν σε ρόλους που τους φέρνουν χρήμα. Παλεύοντας με τους πιο αλλόκοτους εθισμούς και καταχρήσεις, εγκλωβισμένοι σε ατομικές πορείες και προβληματισμούς που αναλώνονται σε ψηφιακές οθόνες σε πλατφόρμες πολυεθνικών στις οποίες είμαστε τα προϊόντα τους.
Κουβέντα λοιπόν να γίνεται σε έναν κόσμο που γίνεται όλο πιο μοναχικός όλο πιο υποκριτικός και παράλογος με τεχνητές νοημοσύνες να γράφουν ποιήματα και τραγούδια ενώ οι άνθρωποι δουλεύουν ακόμη σαν ρομπότ στις δουλειές τους, με ψεύτικα χαμόγελα και συμβατικές σχέσεις και φοβίες για το άγνωστο και βαρεμάρα για το γνωστό. Κοντολογίς η μηδενιστική δυτική δυστοπία που αποθεώνει το άτομο, μετατρέποντάς το σε μια αναλώσιμη χειραγωγημένη μάζα, που την επιτηρεί, την κατευθύνει και την διαμορφώνει με την πανταχού παρούσα εμπορική και ιδεολογική προπαγάνδα του.
Μην ψάχνετε happy end σε δυτικές κοινωνίες. Τέτοια υπάρχουν μόνο σε μη δυτικές κοινωνίες που ακόμη έχουν επαφή με τις έννοιες της ιστορικότητας, της αλληλεγγύης των μόνιμων δομών αντίστασης και κοινωνικής δημιουργίας. Σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, σε χωριά της Αφρικής, στην συκοφαντημένη από την δυτική προπαγάνδα Κίνα που δεν έχει ιδέα τι πραγματικά γίνεται εκεί.
Εδώ τελειώσαμε. Με τρόπο οριστικό αμετάκλητο και πολλαπλό όπως αρμόζει σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που έζησε φευγαλέα την αίσθηση της ιστορικότητας το 2010-2015, και άφησε έναν τύπο που τον έλεγαν Τσίπρα να τους την ενταφιάσει οριστικά. Γιατί, τελικά, ούτε αυτός ούτε εμείς μπορέσαμε καλύτερα, και αυτό είναι κάτι που θα μας κυνηγάει για πολλά χρόνια.
Καληνύχτα σας.
Υ.Γ. Στην πραγματικότητα αυτή την καληνύχτα την είπαμε στα μέσα Ιούλη του 2015 όταν σαν λαός δεν μπορέσαμε μόνοι μας να υπερασπιστούμε το ΟΧΙ μας. Τώρα είναι και επίσημη.
Greg Batmarx αλλά γιατί ακόμη παρουσιάζομαι με γελοία ψευδώνυμα; Έφτασα τα 50!
Γρηγόρης Αρετάκης
(Αγαπητέ φίλε, καλημέρα στην καινούργια ζωή σας. Το παρελθόν δεν έχει τίποτα νέο να μας πει. Επίσης, ποτέ μην αναθέτεις την τύχη σου σε κάποιον που δεν γνωρίζεις ποιος είναι και τι ρόλο παίζει. Περιμένω να πάτε στην Κίνα και να μας γράφετε από εκεί ή να κάνουμε και πόντκαστ παρέα. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.