“Θα αργήσει να έρθει φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα”

H απαγόρευση της αλιείας σε θαλάσσιο καταφύγιο του Μεξικού δεν μείωσε τις ψαριές, Πιτσιρίκο, όπως απέδειξε έρευνα που δημοσιεύει ο Guardian.

Kαι η οποία κατέρριψε και τον μύθο που συντηρούσαν από την αλιευτική βιομηχανία, ότι, αν κηρυχθούν προστατευόμενες θαλάσσιες περιοχές, ο κόσμος δεν θα έχει να τρώει ψάρια.

Συγκεκριμένα, η βιομηχανία που κάνει τζίρο 1 δισ. δολ., προειδοποιούσε ότι μπορεί να μειωθούν οι ψαριές τόνου και άλλων πελαγίσιων ειδών κατά 20%.

Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβη κυρίως επειδή η έκταση των 147 τετραγωνικών χιλιομέτρων που κηρύχθηκε προστατευόμενη ήταν πολύ μικρή, σε σύγκριση με αυτή που εξακολουθεί να επιτρέπεται η αλιεία.

Αλλά και διότι τα ψάρια μετακινούνταν σε όμορες της προστατευόμενης περιοχές, με συνέπεια να αλιεύονται νόμιμα εκεί.

Παρεμπιπτόντως, το παράνομο ψάρεμα στο θαλάσσιο καταφύγιο μειώθηκε κατά 82%.

Επί της ουσίας, το πρόβλημα δεν είναι τα θαλάσσια καταφύγια, αλλά η υπεραλίευση, που, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, έχει μειώσει τις ψαριές.

Άλλωστε, μόνο το 3% των ωκεανών έχουν χαρακτηριστεί ως προστατευόμενες περιοχές.

Και κοντά σε ένα τέτοιο θαλάσσιο πάρκο στη Χαβάη, η αλιεία του κιτρινόπτερου τόνου έξω από αυτό έχει αυξηθεί κατά 54%.

Καταρρίπτοντας πανηγυρικά τον μύθο ότι, αν οριοθετηθούν περισσότερες περιοχές ως θαλάσσια καταφύγια, θα μειωθούν οι ψαριές.

Πέρσι, στη Σύνοδο COP15, τα κράτη συμφώνησαν ότι πρέπει να προστατεύεται το 30% των ωκεανών ως το 2030 και αν το Μεξικό θέλει να πετύχει αυτόν τον στόχο, χρειάζεται 2-4 θαλάσσια πάρκα ακόμα.

Επί τη ευκαιρία και με αφορμή τον χαμό που έγινε με τον βίντεο που φαίνεται να τηγανίζουν ζωντανά ψάρια σε ταβέρνα στην Κάρπαθο, ναι ήταν απαράδεκτο και αποτρόπαιο, αλλά μην χάνουμε το δάσος.

Το θέμα δεν είναι πώς θα θανατωθούν μερικά ψάρια λες και το να σκάνε πιασμένα στα δίχτυα ή από έλλειψη οξυγόνου όταν αγκιστρώνονται, ή με αφόρητους πόνους από ψαροντούφεκο ή ακόμα κι από δυναμίτες κ.λ.π., κ.λπ. είναι λιγότερο οδυνηρό- αλλά να μειωθούν οι ποσότητες που αλιεύονται.

Να γίνει, επίσης, κάτι για να μειωθεί η θαλάσσια ρύπανση, που προκαλεί αμέτρητους θανάτους ψαριών και άλλων ειδών.

Το ζητούμενο είναι, λοιπόν, να σκοτώνουμε οι άνθρωποι λιγότερα ψάρια και άλλα θαλάσσια είδη -παρεμπιπτόντως, τους αστακούς βράζουν συχνά ζωντανούς, αλλά μάλλον δεν υπήρξε κάνα βιντεάκι για να γίνει ξεσηκωμός- έτσι ώστε οι θάλασσες να βρίθουν από ζωή και τα οικοσυστήματα να είναι υγιή.

Παρεμπιπτόντως, θυμήθηκα μικρός στο Θυμάρι, που ένας ψαροντουφεκάς είχε χτυπήσει 2-3 μπαρμπουνάκια και τα έβαλε ζωντανά ακόμα σε μία μίνι ψησταριά στην παραλία, προσφέροντας το ένα στην οικογένεια μας.

Τότε, ο πατέρας μου το πήρε και το χρησιμοποίησε σαν δόλωμα για να καρφώσει με το καμάκι του ψαροντούφεκου έναν βασιλικό κάβουρα, που βγήκε από το θαλάμι του και να τον ρίξει κι αυτόν, μισοπεθαμένο, μαζί με το μπαρμπουνάκι στη φωτιά, έτσι ώστε να ανταποδώσει στον ψαροντουφεκά.

Το τι κλάμα είχα ρίξει, Πιτσιρίκο, εκείνη τη μέρα και τι μύδρους είχα εξαπολύσει κατά του πατέρα μου δεν περιγράφεται.

Πήγαινα, όμως, μαζί, διότι μου άρεσε τόσο πολύ να βρίσκομαι στη θάλασσα από παιδί.

Μία μέρα, το καμάκι του πατέρα μου δεν διαπέρασε το σκληρό κέλυφος δύο βασιλικών καβουριών, οπότε τα ακινητοποίησε με τα χέρια.

Τα αφήσαμε ελεύθερα και εκείνη τη μέρα έμαθα πώς να τα πιάνω με τα χέρια, πατώντας τα ελαφρά με ένα δάχτυλο στο πάνω μέρος του κελύφους τους και κλείνοντας τις δαγκάνες τους με άλλα δύο δάχτυλα.

Ο πατέρας μου σταμάτησε να πιάνει βασιλικά καβούρια από εκείνη τη μέρα, όμως πολλοί ακόμα σκότωναν με καμάκια -του εμπορίου ή και αυτοσχέδια δένοντας ένα πηρούνι σε ένα μακρόστενο ξύλο- ακόμα και 20 τη φορά, σαρώνοντας όλη τη δαντελένια ακρογιαλιά.

Παιδάκι, τους ακολουθούσα κάτω από τον καυτό ήλιο και στα κοφτερά, ακόμα τότε βράχια, αφού δεν τα είχαν καλύψει με αμμοχάλικο, με την ελπίδα να πιάσω με τα χέρια μερικά βασιλικά καβούρια και να τα κρύψω για λίγο, αφήνοντας τα και πάλι στην ακτή, όταν θα έφευγαν οι”κακοί”.

Μερικά χρόνια αργότερα, έκανα το ίδιο και με τα χταπόδια, κρατώντας τα στα χέρια, μέχρι να βγουν από τη θάλασσα οι ψαροντουφεκάδες, ενώ πολλές φορές έχω σκίσει και δίχτυα και έχω αδειάσει και κιούρτους για να απελευθερώσω ψάρια που είχαν πιαστεί.

Και φυσικά έχω αρκετές φορές διαπληκτιστεί.

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι τη (μεγάλη) ζημιά δεν την κάνουν οι ερασιτέχνες, ούτε οι επαγγελματίες ψαράδες με μικρά αλιευτικά, κι ας είναι αυτά περίπου 14 χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα.

Αλλά οι ανεμότρατες και τα γρι γρι, που με αυτά τα ειδικά δίχτυα σαρώνουν τους βυθούς και όχι μόνο πιάνουν όποιο ψάρι και άλλο θαλασσινό βρεθεί στο διάβα τους, αλλά καταστρέφουν και τις ποσειδωνίες, δηλαδή, το καταφύγιο πολλών ειδών και ειδικά του γόνου, στον πυθμένα.

Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι πώς θα θανατώσεις τα ψάρια – λες και όταν κοπανάνε τα χταπόδια στα βράχια τους επιφυλάσσουν ένα ωραίο τέλος – αλλά να σκοτώσεις όσο το δυνατόν λιγότερα. Έτσι ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον οι θάλασσες να έχουν περισσότερα.

Όσο για τους τουρίστες, που κατακλύζουν τις θάλασσες μας, μην χολοσκάς, Πιτσιρίκο, σε μερικά χρόνια το καλοκαίρι θα είναι πιο ζεστό στα μέρη τους απ’ ό,τι στην Ελλάδα, οπότε θα ησυχάσουμε και εμείς και αυτοί.

Για του λόγου το αληθές, το καλοκαίρι θα αργήσει να έρθει φέτος στη νοτιοανατολική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, αντίθετα θα φτάσει πιο γρήγορα στα κεντρικά και βόρεια τμήματα της ηπείρου, με συνέπεια να βιώσουν συνθήκες ξηρασίας στην αρχή του η Σκανδιναβία, η Βρετανία και η Ιρλανδία.

Το Accuweather επισημαίνει, μάλιστα, ότι η Σουηδία ίσως κινδυνέψει από πυρκαγιές, όπως και το 2018.

Κίνδυνος πυρκαγιών υπάρχει και για την Ιβηρική, τη νότια Γαλλία και τη βόρεια Ιταλία, καθώς η ξηρασία θα επιμείνει κι εκεί, συνοδευόμενη από ξηρές καταιγίδες (δηλαδή, χωρίς πολύ νερό, αλλά με αρκετά ηλεκτρικά), που θα αυξήσουν την απειλή.

Οι καύσωνες θα είναι, πάντως, λιγότεροι σε σχέση με προηγούμενα καλοκαίρια, καθώς η υγρασία από τον Ατλαντικό θα οδηγεί σε εκτεταμένη νεφοκάλυψη, που θα ρίχνει τη θερμοκρασία τη μέρα, αλλά ίσως την ανεβάζει λίγο τη νύχτα, λειτουργώντας σαν κουβέρτα και εγκλωβίζοντας τον θερμό αέρα.

Οι βροχές, οι καταιγίδες, που ενίοτε θα συνοδεύονται και από ισχυρούς ανέμους και χαλάζι, θα είναι, εξάλλου, περισσότερες στα βόρεια Βαλκάνια, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Πολωνία απ’ ό,τι στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον σχετικό χάρτη του Accuweather, το οποίο περιμένει και διαστήματα με καλό καιρό.

Κάπως έτσι και την την Παρασκευή 2 Ιουνίου έριχνε στη Βάρκιζα μία ποτιστική βροχή.

Βέβαια, έπεσα στη θάλασσα και βρήκα και χταπόδι.

Ήταν το πρώτο χταπόδι που απαθανάτισα από τις 4 Ιανουαρίου 2023 και το έβγαλα και λίγο πιο έξω για να το φωτογραφίσουν μία φίλη και μία τουρίστρια, πριν το αφήσω και πάλι στον βυθό.

Στον πυθμένα που επιφύλασσε κι άλλες συγκινήσεις, καθώς δύο λαβράκια κυνηγούσαν ένα κοπάδι αθερίνα.

Τότε κατάλαβα γιατί νωρίτερα ένα χελιδόνι της θάλασσας είχε κάνει βουτιά περίπου στο ίδιο σημείο.

Το χελιδόνι της θάλασσας ή ποταμογλάρονο είναι ένα είδος μικρόσωμου γλάρου που έρχεται στην Ελλάδα για να ξεχειμωνιάσει και φεύγει προς βορειότερα γεωγραφικά πλάτη την άνοιξη.

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί αρχές Ιουνίου και μάλλον και αυτό θα ξεγελάστηκε από τα τερτίπια του καιρού.

Άλλωστε, η βροχή της Παρασκευής ήταν τύπου χειμερινού.

Τα σύννεφα που την προκάλεσαν ήταν στρωματοσωρείτες και μέρος του συστήματος κακοκαιρίος που επηρέασε κυρίως την Κρήτη και τις Κυκλάδες με περισσότερες βροχές και καταιγίδες εκεί απ’ ό,τι στη νότια Αττική.

Παρεμπιπτόντως, η περίοδος των βροχών πλησιάζει και στο Τσαντ, που σε συνδυασμό με το ότι από την έναρξη του πολέμου στο Σουδάν έχει υποδεχτεί 100 χιλιάδες πρόσφυγες επιπλέον, θα χρειαστεί μαζική υλικοτεχνική υποστήριξη για να τα ανταπεξέλθει, όπως μεταδίδει το Reuters.

Και πριν την εμφύλια σύρραξη στο Σουδάν, το Τσαντ φιλοξενούσε 588 χιλιάδες πρόσφυγες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Οι 409 χιλιάδες εξ αυτών ήταν προερχόμενοι από το Σουδάν και κυρίως τη δυτική περιφέρεια του Νταρφούρ, με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες να εκτιμά ότι το Τσαντ θα χρειαστεί 214,1 εκ. δολ. για να καλύψει τις βασικές ανάγκες όλων αυτών των ανθρώπων.

Μόνο για την πρόσφατη σουδανική κρίση απαιτούνται 72,4 εκ. δολ., αλλά μέχρι στιγμής έχει συγκεντρωθεί μόλις το 16% του συγκεκριμένου ποσού.

Πάνω από μισό εκατομμύριο ξεριζωμένους ανθρώπους φιλοξενεί μία φτωχή αφρικανική χώρα, όπως το Τσαντ και οι πλούσιοι Ευρωπαίοι γίνονται φασιστόμουτρα για μερικές χιλιάδες πρόσφυγες σε όλη τη γηραιά (και γερασμένη και κακιά) ήπειρο.

Βαγγέλης Σπανός

(Αγαπητέ φίλε, καλύτερα να αργήσει το καλοκαίρι γιατί διάβασα πως οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε φέτος διακοπές, οπότε τουλάχιστον να μην σκάνε από τη ζέστη μέσα στις πόλεις. Καλές βουτιές. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.