Οι νουθεσίες των πλουσίων

Με αφορμή την ξεπερασμένη έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που εκστόμισε ένας πρώην υπουργός -που δεν φημίζεται για την ιδιαίτερη ευφυία του- σε ένα δυστυχή υπάλληλο αεροπορικής εταιρείας, έγινε ένας σαματάς -άνευ λόγου φυσικά- για την απρεπή συμπεριφορά των ανθρώπων της εξουσίας.

Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας, την εποχή που τον φτωχό δεν τον λένε φτωχό αλλά ευάλωτο, δεν επιτρέπεται, λένε, να μιλάς απαξιωτικά σε ένα κατώτερό σου, στην μεταξύ σας επικοινωνία.

Είναι και αυτός άνθρωπος, σου λένε, και ο σεβασμός της προσωπικότητας ενός κατώτερου ανθρώπου, είναι στοιχείο του δημοκρατικού πολιτισμού μας.

Η πρόκληση του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο με εκφράσεις ειδικής επισήμανσης της ισχύος η της αναγνωρισιμότητάς του είναι μια μορφή λεκτικής βίας που δεν συνάδει με τις αξίες που οφείλουν να πρεσβεύουν οι δημοκρατικοί πολίτες.

Αγνοούν, βέβαια, οι κήνσορες της υπουργικής αυτής παρεκτροπής, ότι οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις και ειδικότερα οι υπάλληλοι, οι οποίοι ευρίσκονται σε κάποια μορφή εξαρτημένης εργασιακής σχέσης, έχουν αποδεχτεί τις συνέπειες μιας χρόνιας ψυχικής βλάβης, που δεν είναι άλλη από την υπακοή προς το αφεντικό της επιχείρησης.

Και η εξαναγκασμένη υπακοή είναι μια μορφή βίας εξαιρετικά πιο επώδυνη από την λεκτική βία, την οποία μπορεί να υφίσταται ένας υπάλληλος στις συναλλαγές η τις επαφές του με τρίτους.

Μεταξύ μας, εάν ο υπάλληλος δεν είναι κανένα ιδιαίτερα εύθικτο άτομο, ενενήντα εννέα στις εκατό περιπτώσεις που κάποιος θα τον ρωτήσει εάν ξέρει ποιος είναι, θα τον γράψει στα @ρχίδια του, και στην ακραία περίπτωση που ο συναλλασσόμενος επιμένει να τον ρωτάει ποιος είναι, δεν αποκλείεται να του πει να πάει να γαμηθεί.

Ο υπάλληλος μπορεί να μη ξέρει ποιος είναι αυτός, που τον ρωτά εάν τον ξέρει. Ξέρει, όμως, πολύ καλά, τον Εργοδότη που του δίνει δουλειά ή τον Προϊστάμενο στον οποίο διοικητικά ανήκει.

Και με τα χρόνια που περνούν, ο υπάλληλος, συνειδητοποιεί και ποιος είναι ο ίδιος.

Ο ίδιος είναι ένα δυστυχές άτομο, που εργάζεται συνήθως με ευτελείς μηνιαίες αποδοχές, υπομένει ή και αποδέχεται προσβολές και παρατηρήσεις για την εργασιακή του απόδοση η την συμπεριφορά προς τους πελάτες από κάποιο Προϊστάμενο, ο οποίος με τη σειρά του μεταδίδει την πίεση που ασκούν σε αυτόν οι ανώτεροι Διευθυντές και οι οποίοι, οι Διευθυντές, με τη σειρά τους μεταφέρουν στους Προϊσταμένους την πίεση των ιδιοκτητών η των μετόχων για αυξημένα κέρδη η παραγωγικότητα.

Ειδικότερα, ο συναλλασσόμενος με πελάτες υπάλληλος, πέραν της βίας της υπακοής στους ανωτέρους του, υφίσταται και μια σύγχρονη παράπλευρη βία.

Είναι η βία της αξιολόγησης της απόδοσης η της συμπεριφοράς του από τους πελάτες. Παραγγέλνεις πίτσα –προσωπικά πηγαίνω και την παίρνω ό ίδιος από οικογενειακή επιχείρηση της γειτονιάς μου- και σου ζητάνε να αξιολογήσεις τον δυστυχή Πακιστανό που την κουβάλησε.

Ο κατώτερος υπάλληλος, σαν και αυτόν της αεροπορικής εταιρείας, υφίσταται και άλλες πολλές μορφές βίας στην διάρκεια της ζωής του.

Υφίσταται την συνεχή βία των κοινωνικών διακρίσεων με την μορφή οδοφραγμάτων στην πραγμάτωση των ονείρων της νιότης του και των επιθυμιών της ικανοποίησης των καταναλωτικών προτύπων που άλλοι του έχουν βάλει.

Γνωρίζει καλά ο υπάλληλος αυτός, ότι ζει σε ένα οικονομικό περιβάλλον που καιροφυλακτεί η βία του εξευτελισμού σε θέματα υγείας, πρόνοιας ή προσφοράς παιδείας στα παιδιά του.

Ποσώς τον ενδιαφέρει, εάν κάποιος τον ρώτησε εάν ξέρει ποιος είναι. Εκείνος ξέρει, ακόμη και αν στην αφέλεια των νεανικών του χρόνων το αγνοούσε, ότι τα παιδιά του θα πάρουν μια υποβαθμισμένη εκπαίδευση, ό ίδιος η κάποιο μέλος της οικογένειάς του εάν αρρωστήσει θα βρεθεί στο ράντζο ενός άθλιου δημόσιου νοσοκομείου και η σύνταξη που θα πάρει, εάν προλάβει και δεν περικοπεί από κανένα χρεωκοπημένο ταμείο, δεν θα του επαρκεί για να ζήσει με αξιοπρέπεια το υπόλοιπο της φτηνής ζωής του.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι δόθηκε υπερβάλλουσα σημασία , ιδιαίτερα από την πλευρά των δημοσιογράφων, με άφησε παντελώς αδιάφορο. Και οι προτροπές για το συμπεριφορικό ήθος της εξουσίας, καθόλου δεν με συγκίνησαν.

Αντίθετα, για να είμαι ειλικρινής με συγκινούν ιδιαίτερα οι κοινωνικές διαπιστώσεις και οι συμβουλές των προσώπων που έχουν αναγνωρισμένη οικονομική ισχύ. Ισχύ η οποία μπορεί να μην προέρχεται από αυτοδημιουργία πλούτου αλλά ως αντικείμενο κληρονομικού δικαίου και ισχυρών οικογενειακών καταβολών.

Μου αρέσει να ακούω ή να διαβάζω ότι πλούσιοι νουθετούν άλλους πλούσιους ή ισχυρούς. Μπορεί να γελάω με την ακάματη προβολή αυτών των άνευ σημασίας νουθεσιών ως κοινωνικές επισημάνσεις, από δημοσιογραφικά έντυπα, που προσπαθούν απεγνωσμένα να αρπάξουν καμία διαφήμιση από τις εταιρίες που ελέγχουν οι νουθετούντες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δίνω την δέουσα σημειολογική αξία των λεχθέντων.

«Όμως εάν ένας απλός άνθρωπος έχει ευθύνη στο πώς συμπεριφέρεται, ή στο πώς μεγαλώνει τα παιδιά του, τότε εμείς, που έχουμε επιρροή και δύναμη, έχουμε πενταπλάσια ευθύνη. Την ευθύνη να μεγαλώσουμε παιδιά που σέβονται τον διπλανό τους και χρησιμοποιούν την δύναμή τους για καλό» δήλωσε η εγγονή του αποδημήσαντος εφοπλιστή Γιάννη Λάτση.

Το μυαλό του κοριτσιού φορτισμένο από το κοινότοπο συμπέρασμα περί ευθύνης που απορρέει από την δύναμη των ισχυρών η και ολιγαρχών, εφόσον ελέγχουν μια σειρά επιχειρήσεων, δεν μπαίνει στο κόπο να προβληματιστεί πως κάποιοι απέκτησαν η κληρονόμησαν δύναμη.

Γιατί ο τρόπος απόκτησης δύναμης η ισχύος είναι και οδηγός συμπεριφοράς απέναντι στους κατώτερους.

Πως, δηλαδή, κάποιος ολιγάρχης απέκτησε την δύναμη που απολαμβάνουν σήμερα οι κληρονόμοι του.

Αλλά, βέβαια, γιατί να ενδιαφέρει ένα κορίτσι της γενιάς των Millennials – και δεν αναφέρομαι προσωπικά στο εν θέματι πρόσωπο- εάν κάποιος πρόγονός του είχε περάσει μετά την Κατοχή από το δικαστήριο δοσίλογων -ακόμη και εάν αθωώθηκε όπως και το 98% των δοσίλογων-, είχε κατηγορηθεί για μαυραγοριτισμό, η συνεργάστηκε με τη χούντα για να αποκτήσει μια σημαντική εμπορική άδεια.

«Υπάρχει τεράστια βρώμα στην εξουσία και το χρήμα» γράφει το κορίτσι.

Ναι, υπάρχει. Αλλά μεγαλύτερη βρώμα υπάρχει στον τρόπο απόκτησης της εξουσίας και του χρήματος. Και ελπίζω, κάποια μέρα, να προβληματιστεί ανάλογα η συμπαθής Εριέττα.

«Υπάρχουν βέβαια και καλοί άνθρωποι με χρήματα και εξουσία – καταπληκτικοί άνθρωποι- όμως είναι λίγοι και σπάνια ακούμε για το έργο τους γιατί πολλοί δεν το κάνουν για να ακουστούν. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που προέρχομαι από τέτοιους ανθρώπους» καταλήγει η εγγονή του εφοπλιστή Γιάννη Λάτση.

Να΄ναι καλά, λοιπόν, η πατρίδα μας που έχει και καλούς ανθρώπους με χρήμα και εξουσία, ακόμη και εάν για το έργο τους δεν ακούμε, να ‘ναι καλά και το κορίτσι, η Εριέττα, που προέρχεται από τέτοιους ανθρώπους.

Και μακάρι στο μέλλον να βγουν και άλλες, πολλές νέες μητερούλες, που όχι μόνο θα φροντίζουν στα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα ορφανά, άστεγους και άλλους ανίατους, τους οποίους το θλιβερό κράτος αδυνατεί να φροντίσει η θεραπεύσει, αλλά θα νουθετούν και τους υπόλοιπους πλουσίους να συμπεριφέρονται στους υπηκόους τους με ευγένεια.

Γ.Κ.

(Αγαπητέ φίλε, στην Ελλάδα νίκησαν και κυβέρνησαν οι συνεργάτες των Γερμανών Ναζί. Και οι Έλληνες -φτωχοί και πλούσιοι- το αποδέχτηκαν αυτό. Είναι απίστευτη η δουλοπρέπεια και η εθελοδουλία μεγάλου αριθμού Ελλήνων. Δεν έχω σε καμία εκτίμηση τους “εθνικούς ευεργέτες” αλλά στον Γιάννη Λάτση αναγνωρίζω αυτό:

Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.