Τυχαίες συναντήσεις

Σε μια ταράτσα της Αθήνας. Τα διαδοχικά ραντεβού με δυο φίλους αναβλήθηκαν. Κάθομαι με δυο δεκαοχτούρες στις καρέκλες απέναντι. Τυχαία συνάντηση, όχι προγραμματισμένη.

Οι τυχαίες συναντήσεις είναι οι καλύτερες. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο άνθρωπος που κάθεται δίπλα σου.

Ενάμιση μήνα στα νησιά, ο πιο ενδιαφέρων άνθρωπος που γνώρισα ήταν ένας Γερμανός καθηγητής ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο. Φυσικά, μιλούσε ελληνικά. Και αρχαία και νέα.

Έχει γράψει 15 ή 17 βιβλία, δεν θυμόταν. Δεν είχε καθόλου έπαρση. Μιλήσαμε για τον Όμηρο, τον Καζαντζάκη, τον Χάιντεγκερ. Στην ταβέρνα. “Εσύ τι κάνεις;” με ρώτησε. “Γράφω, για να ζήσω” του είπα -στους ξένους λέω τι κάνω, στους Έλληνες δεν λέω-, “όχι σαν τον Όμηρο αλλά γράφω”. Γέλασε.

Βασικά, είμαι αναγνώστης και βιβλιολάγνος -εκτός από μυθιστορήματα πια, που δεν τα αντέχω- αλλά γράφω πού και πού κάποιες σκέψεις. Είχα στο σακίδιό μου δυο βιβλία του Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν. Του τα έδειξα. Του διάβασα κι ένα απόσπασμα από την “Κοινωνία της κόπωσης”. Δεν τον γνώριζε, αν και ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν είναι καθηγητής σε πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Καλά, πέντε ζωές δεν φτάνουν για να διαβάσεις όλους αυτούς που αξίζει να διαβάσεις. Αν τον πετύχω ξανά, σίγουρα θα τον έχει διαβάσει και θα μιλήσουμε για τα βιβλία του. Τους ξέρω αυτούς τους ανθρώπους. Τους αναγνωρίζω. Γιατί κι εγώ κάπως έτσι είμαι.

“Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι βλάκες” μου είπε κάποια στιγμή. Όχι για να πει ότι είναι έξυπνος, το είπε σαν διαπίστωση. Ναι, έτσι είναι.

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά -με ελάχιστες εξαιρέσεις- οι ενδιαφέροντες άνθρωποι που συναντώ πια είναι ηλικιωμένοι. Και, κυρίως, γυναίκες.

Γνώρισα μια κυρία, Ελληνίδα, που έκανε διακοπές με τα εγγόνια της. Σε ταπεινό κατάλυμα. Μετά από πέντε λεπτά συζήτησης, μιλούσαμε για βιβλία. Αυτή τη φορά είχα τέσσερα βιβλία στο σακίδιό μου. Έβγαλε χαρτί και στιλό και άρχισε να σημειώνει.

Αυτή η κυρία ήταν από τους πιο προοδευτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Και ήταν και απολαυστική.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Τα γράφω γιατί θέλω να πω πως το μόνο πράγμα που έχει σημασία στη ζωή είναι οι άνθρωποι που γνώρισες.

Καριέρα, χρήματα, επιτυχίες δεν έχουν καμία μα καμία σημασία.

Το μόνο που μετράει στη ζωή είναι οι άνθρωποι που γνώρισες, για πολύ ή για λίγο.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ηλικιωμένη κυρία από τη Σερβία, που συνάντησα πριν από πολλά χρόνια σε ένα ταξίδι με το τρένο στην Θεσσαλονίκη. Καθόταν όρθια, αν και στο τρένο -θεωρητικά- δεν υπάρχουν όρθιοι, της πρόσφερα την θέση μου, αρνήθηκε, αρνήθηκα κι εγώ να κάτσω, οπότε περάσαμε το ταξίδι στο καφέ του τρένου, και, αφού μου είπε πως ήταν στην Αθήνα για τον μαραθώνιο ειρήνης με γυναίκες από τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, μου εξήγησε πώς ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος και όλα όσα ακολούθησαν. Στον σταθμό της Θεσσαλονίκης, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε τρεις φορές και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Εγώ δεν την ξέχασα ποτέ.

Ναι, στη ζωή έχουν σημασία μόνο οι άνθρωποι που γνώρισες και είχες έστω και κάποιες στιγμές εξομολόγησης και οικειότητας μαζί τους. Και καμία ιδιοτέλεια. Η μοίρα του ανθρώπου είναι οι άνθρωποι.

(Θέλω να πάω στην θάλασσα. Αυτό το καλοκαίρι μυρίζει θάνατο.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.