“Τώρα που είσαι νέος θα δουλέψεις. Μέχρι τα 75.”
Μεγάλωσα σε μια εποχή που οι άνθρωποι έλεγαν “Τώρα που είσαι νέος θα δουλέψεις”, ενώ διαπιστώνω πως το λένε ακόμα.
Βέβαια, οι άνθρωποι λένε “Τώρα που είσαι νέος θα δουλέψεις”, λες και θα δουλέψεις για πέντε-δέκα χρόνια και μετά θα σταματήσεις να δουλεύεις και θα ζήσεις τη ζωή σου.
Η σωστή φράση είναι “Τώρα που είσαι νέος θα δουλέψεις, μέχρι τα 75”, γιατί, με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, είναι βέβαιο πως η ηλικία σύνταξης θα είναι τα 75 ή και τα 80 χρόνια.
Δεν ξέρω πώς η δουλειά έγινε κάτι ιερό και πως έπεισαν τους ανθρώπους πως έχουν έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να δουλεύουν, κάνοντας μάλιστα -οι περισσότεροι- μια δουλειά που τη σιχαίνονται.
Ξέρω, πάντως, πως η Αριστερά αντιμετώπισε την δουλειά σαν ….ελευθερία, σαν …δικαίωμα, την ιεροποίησε και αυτό με έβαζε πάντα σε σκέψεις για την αστική Αριστερά, τα κόμματα της αστικής Αριστεράς και τον ρόλο τους.
Διάβασα ευλαβικά το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” των Μαρξ και Ένγκελς και το “Κεφάλαιο” του Μαρξ, αλλά πάντα έβρισκα πιο σωστό το “Δικαίωμα στην Τεμπελιά” του Πωλ Λαφάργκ, του γαμπρού του Μαρξ, αφού είμαστε άνθρωποι και πρέπει να ζήσουμε τη μια και μοναδική ζωή που έχουμε ελεύθερα και όχι να γίνουμε δούλοι, ενώ εμείς, ως Έλληνες, θα έπρεπε να ξέρουμε καλά πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δημιουργήθηκε από “τεμπέληδες”.
Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το γυναικείο κίνημα αντιμετώπισε την δουλειά σαν δικαίωμα για τις γυναίκες -καλά, σήμερα θεωρείται δικαίωμα ο …γάμος- και οι γυναίκες ζήτησαν να έχουν το δικαίωμα να δουλεύουν όπως και οι άνδρες, ενώ το σωστό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν οι γυναίκες να απαιτήσουν να μην δουλεύουν ούτε οι άνδρες ή, έστω, να δουλεύουν 4 ώρες οι γυναίκες και 4 ώρες οι άνδρες. Με αυτόν τον τρόπο, οι γυναίκες έγιναν δυο φορές δούλες -και στο σπίτι και στην δουλειά- και άρχισαν την γκρίνια, χωρίς να τους περνάει από το μυαλό πως οι ίδιες το ζήτησαν, ενώ είναι άξιον απορίας γιατί οι γυναίκες δεν ζήτησαν ποτέ να πληρώνονται για τον ρόλο και την προσφορά τους στην οικογένεια και, άρα, στην κοινωνία, αν και αυτό είναι κάτι που κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί, όπως κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί πως αυτός ο κόσμος πρέπει να γίνει πιο γυναικείος (σ.σ. Αυτό που πολλές γυναίκες ζητούν να κάνουν ό,τι και οι άνδρες σε έναν ανδρικό κόσμο, φτιαγμένο από άνδρες για άνδρες, και παράλληλα αποθεώνουν “ανδρικές” θρησκείες που υποτιμούν τις γυναίκες, αλλά μετά τους φταίει η πατριαρχία και η τοξική αρρενωπότητα, είναι ένα θέμα ψυχολογικό και εγώ δεν είμαι ψυχολόγος. Πάντως, το βλέπω το πρόβλημα. Όπως βλέπω το πρόβλημα σε κοινωνίες που ζητούν από τους άνδρες να γίνονται πολεμιστές και δολοφόνοι για την πατρίδα, να σκοτώνουν για την πατρίδα και να είναι προδότες αν δεν το κάνουν, αλλά μετά οι ίδιες κοινωνίες ζητούν από τους ίδιους άνδρες να πατάνε ένα κουμπί στο μυαλό τους και στην ψυχή τους, και να γίνονται τρυφεροί σύντροφοι και στοργικοί πατεράδες. Καμία κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης κατάστασης.).
Σήμερα ζούμε την μετα-εργασία εποχή αλλά οι άνθρωποι επιμένουν στην δουλειά.
Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση με την αυτοματοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη εξαφανίζει εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αλλά οι άνθρωποι επιμένουν σε θέσεις εργασίας που δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν, ενώ και οι πολιτικοί υπόσχονται θέσεις εργασίας που δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν (σ.σ. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο αλλά αυτά τα έγραφα το 2012, “Περισσεύετε”. Όπως, πάλι το 2012, έκανα την αναφορά στο Βασικό Εισόδημα, όταν οι Έλληνες διαμαρτύρονταν επειδή οι υπάλληλοι της Βουλής, θα έπαιρναν επίδομα χωρίς να δουλεύουν, “Επιδόματα για όλους”.)
Εκατομμύρια άνθρωποι ονειρεύονται να γίνουν σαν τον Έλον Μασκ, θαυμάζουν τον Έλον Μασκ, αλλά δεν ακούν το Έλον Μασκ που λέει διαρκώς εδώ και χρόνια πως “τα ρομπότ θα πάρουν τις δουλειές μας, δεν θα χρειάζεται να δουλεύουμε, οπότε θα πρέπει οι κυβερνήσεις να παρέχουν Βασικό Εισόδημα στους πολίτες”.
“Πώς θα πληρωνόμαστε, χωρίς να δουλεύουμε;” λένε πολλοί άνθρωποι που έχουν αποδεχτεί πως θα ζήσουν και θα πεθάνουν δούλοι.
Και το ακόμα χειρότερο:
“Έρχονται τα ρομπότ και μας παίρνουν τις δουλειές”. Αυτοί θα σπάνε τα ρομπότ, όπως έσπαγαν τις μηχανές οι Λουδίτες, στις αρχές του 19ου αιώνα.
Τι να πεις σε ανθρώπους που σου λένε “Έρχονται τα ρομπότ και μας παίρνουν τις δουλειές”; Εγώ, πάντως, σηκώνομαι και φεύγω.
Από την Ιστορία μάθαμε πως οι δούλοι προσπαθούσαν να αποκτήσουν την ελευθερία τους και έκαναν εξεγέρσεις για να ελευθερωθούν.
Σήμερα, στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι.
Εγώ το σέβομαι. Το δικαίωμα να είσαι δούλος.
(Απορούσα με ανθρώπους που έχουν τα χρήματα να κάνουν μια όμορφη και ελεύθερη ζωή αλλά προτιμούν να δουλεύουν σε παρασιτικές δουλειές ακόμα και μετά τη σύνταξή τους. Προτιμούν να πεθάνουν στην δουλειά. Κυριολεκτικά. Ξέρω τώρα γιατί συμβαίνει αυτό. Αν σταματήσουν να δουλεύουν, θα πρέπει να αποδεχτούν πως έζησαν όλη τους τη ζωή λάθος. Θα πρέπει να αποδεχτούν πως έζησαν τη ζωή κάποιου άλλου, για να μη συναντήσουν ποτέ τον εαυτό τους. Και αυτό είναι δυσβάσταχτο. Οπότε, θα πεθάνουν στην δουλειά. Τι κρίμα. Ο άνθρωπος είναι κάτι σημαντικότερο από την δουλειά.)
(Η αρχαία Αθήνα μας έμαθε πως, για να υπάρξει μεγάλος πολιτισμός, πρέπει να υπάρχουν δούλοι. Αν πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να υπάρχουν δούλοι, ας είναι τα ρομπότ οι δούλοι.)
(Μια από τις πρώτες φράσεις που είχα γράψει το 2005, όταν ξεκίνησε το μπλογκ, ήταν “Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Η δουλειά είναι ντροπή και αίσχος”.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.