Η ζωή είναι κωμωδία, παίζεται πάντα σοβαρά
Όταν η Ελλάδα καίγεται κάθε καλοκαίρι με τον ίδιο τρόπο επί δεκαετίες, δεν μπορείς να κάνεις τον έκπληκτο και τον αγανακτισμένο. Όταν μάλιστα η πυρκαγιά φτάνει από τον Βαρνάβα στο …Χαλάνδρι, μάλλον σε πιάνουν πια τα γέλια. Νευρικά γέλια, αλλά γέλια.
Διαβάζω τι έγραφα τον Αύγουστο του 2007, μετά τις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, όπου έχασαν τη ζωή τους 84 άνθρωποι. Ήμουν στη Νίσυρο και θυμάμαι πόσο είχα θυμώσει, όταν, επιστρέφοντας από το μπάνιο, είδα τις ειδήσεις σε μια ανοιχτή τηλεόραση στην Ηλικιωμένη. Δεν είχα laptop μαζί μου, οπότε πήγα σε internet cafe και έγραφα“>έγραψα θυμωμένος.
Από το 2007 ως σήμερα, έχουν περάσει 17 χρόνια. Η Ελλάδα χρεοκόπησε και υποθηκεύτηκε, πάνω από 600 χιλιάδες Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό, χιλιάδες αυτοκτόνησαν, οι μισοί Έλληνες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν διακοπές ούτε στη χώρα τους, οι υποδομές της χώρας έχουν διαλυθεί, ενώ τα Μνημόνια προέβλεπαν περικοπές ακόμα και στην Πολιτική Προστασία.
Οπότε, πώς να νιώσω έκπληξη ή οργή για τις πυρκαγιές και τις άλλες καταστροφές; Είναι καταστροφές που εξηγούνται από τη λογική.
Υπάρχουν ακόμα πολλοί Έλληνες που δεν έχουν αντιληφθεί τι έχει συμβεί στη χώρα μας, δεν καταλαβαίνουν τι σήμαιναν τα Μνημόνια για τις ζωές τους, και επιμένουν να περιμένουν …σωτηρία από τον Μητσοτάκη, τον Κασσελάκη, τον Ανδρουλάκη και άλλους. Όλους αυτούς τους Έλληνες τους θεωρώ ηλίθιους.
Δεν ψηφίζω πια αλλά είμαι ευχαριστημένος από τον Μητσοτάκη.
Ως νεοφιλελεύθερος αναρχικός -και χίπης- είμαι κατά του κράτους.
Θέλω λιγότερο -έως καθόλου- κράτος, οπότε δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που λένε σε κάθε καταστροφή “Πού είναι το κράτος;”.
Μετά τις πυρκαγιές του περσινού Αυγούστου -του Αυγούστου του 2023- παρατήρησα πως ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει να κάνει ακόμα και τους αναρχικούς να λένε “Πού είναι το Κράτος;”. Το βρίσκω πολύ αστείο αυτό.
Εγώ, επειδή είμαι συνεπής αναρχικός, σαν τον Αναρχικό Τραπεζίτη του Πεσσόα, χαίρομαι που δεν υπάρχει κράτος. Ο στόχος των γνήσιων αναρχικών επετεύχθη. Δεν υπάρχει κράτος, γιατί δεν χαίρεστε; Αυτό δεν θέλατε;
Αλλά στην Ελλάδα -που έχουμε δει αναρχικούς να δουλεύουν σε γραφεία …υπουργών- βλέπεις αναρχικούς να κλαίνε για τις ιδιοκτησίες και τις περιουσίες. Περίεργο, εγώ νόμιζα πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Νόμιζα πως τα σπίτια είναι φυλακές. Και τα “σπίτια” είναι όνειρα για τους μικροαστούς μόνο.
“Και πώς θα την φτιάξει ξανά την περιουσία του και το σπίτι του ένας 75χρονος και ένας 80χρονος;” λένε οργισμένα κάποιοι.
Μην θυμώσετε μαζί μου αλλά ένας 75χρονος και ένας 80χρονος δεν έχουν κανένα λόγο να αποκτήσουν ξανά σπίτι και περιουσία γιατί είναι έτοιμοι για μετακόμιση σε ένα άλλο σπίτι. Μαρμάρινο. Είναι η ζωή έτσι, δεν φταίω εγώ, δεν εξαρτάται από εμένα ή από κάποιον άλλον. Μετά από κάποια ηλικία, ο θάνατος είναι ένα βήμα μακριά. Για όλους μας.
Επίσης, όποιος κάηκε η ιδιοκτησία του και αυτό που έμαθε από αυτό είναι πως πρέπει να την ξανακάνει, περαστικά του.
Όποιος ζει στην Ελλάδα, θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει αντιληφθεί το πόσο μάταιο και επισφαλές είναι να περνάει τη ζωή του, κυνηγώντας σπίτια και περιουσίες σε μια χώρα που ζούμε από τύχη. Αλλά οι Έλληνες επιμένουν. Και τρώνε συνέχεια τα μούτρα τους. Και θυμώνουν με τους λάθος ανθρώπους.
“Τι θα έλεγες, αν είχε καεί το σπίτι σου;” μου έγραψε χτες ένας κύριος. Όταν του απάντησα πως δεν έχω δικό μου σπίτι, μου την έπεσε πως είμαι αποτυχημένος που δεν έχω δικό μου σπίτι και τέτοια. Αποτυχημένος, ξεαποτυχημένος, αυτόν τον Αύγουστο δεν κλαίω πάνω στα αποκαΐδια του σπιτιού μου ρίχνοντας κατάρες στον Μητσοτάκη, ενώ έχω κάνει ήδη πάνω από 60 μπάνια, έχω φάει εξήντα παγωτά και έχω διαβάσει καμιά 25αριά βιβλία.
Φυσικά, κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να έχει ένα σπίτι για όλη την διάρκεια της ζωής του, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ αυτό να έγινε αίτημα των πολιτών. Ο καθένας το σπιτάκι του -ή τα σπιτάκια του- και ο άστεγος στον δρόμο. Και ποτέ δεν θα καταλάβω -γιατί δεν μου το εξηγεί κάποιος- γιατί οι άνθρωποι συγκινούνται τόσο πολύ με τους ανθρώπους που χάνουν το σπίτι τους από την τράπεζα ή την πυρκαγιά, ενώ αδιαφορούν για τους ανθρώπους που κοιμούνται στον δρόμο.
Το να έχει κάθε άνθρωπος στον πλανήτη στέγη και τροφή θα έπρεπε να είναι αυτονόητο τον 21ο αιώνα. Δεν είναι.
Αυτό που απουσιάζει είναι η σκέψη. Οι άνθρωποι νομίζουν πως τα συναισθήματα είναι σκέψεις. Δεν είναι. Άλλο πράγμα είναι το συναίσθημα, άλλο πράγμα η σκέψη.
Αυτό που θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί οι Έλληνες 14 χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας είναι πως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους πολιτικούς και πρέπει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.
Κανείς δεν θα σβήσει την πυρκαγιά που καίει τα σπίτια σας. Εσείς πρέπει να συνεννοηθείτε μεταξύ σας και να αυτοοργανωθείτε, για να αποτρέψετε και να αντιμετωπίσετε τις πυρκαγιές.
Αλλά, αντί να συμβαίνει αυτό, βλέπεις ανθρώπους να σκοτώνονται μεταξύ τους τη μια μέρα για πέντε μέτρα γη, και την επόμενη να κλαίνε παρέα που κάηκαν τα σπίτια τους. Ή να πανηγυρίζουν που κάηκε το σπίτι του γείτονα και όχι το δικό τους.
Και, βέβαια, ακούς όλους αυτούς που λένε “θα το χτίσω ξανά το σπίτι μου”, νομίζοντας πως λένε κάτι πολύ επαναστατικό.
Ναι, να το χτίσεις ξανά το σπίτι σου. Για να καεί και του χρόνου.
Πιτσιρίκος – Πυρομετεωρολόγος με PhD στην Κηλίδωση και στη μαλακία που μας δέρνει
Υ.Γ. Για όσους περιμένουν από το “Κράτος” να τους σώσει, ορίστε ο αντιπρόεδρος του κόμματος που είναι στην κυβέρνηση στο κράτους που περιμένετε να σας σώσει. Ποιος είναι ο ηλίθιος, αυτός ή εσείς;
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.