Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη. Βρέχει. Πίνω καφέ στην παραλία. Έξω. Ωραία κορίτσια. Πολλά όμορφα κορίτσια. Ούτε ένα βλέμμα. Καλά, κοιτάω εγώ. Επιτρέπεται ακόμα.

Παύση. Αγόρασα λαχείο. Τώρα. Δεύτερη φορά μέσα σε δέκα μέρες. Δεν αγοράζω λαχεία ποτέ. Αλλά δεν βλέπω πια άλλη πιθανότητα για να περάσω έναν χρόνο με το μαγιό στα Κανάρια Νησιά, πριν πεθάνω. Μετά θάνατον, μπορώ να ζητήσω να δώσουν τις στάχτες μου σε κάποιον ταξιδευτή, να τις πετάξει στην Τενερίφη. Και θα είμαι για πάντα εκεί. Εκτός αν οι στάχτες μου δεν είναι γευστικές για τα ψάρια και φτάσουν στην Κούβα.

Και Κούβα θέλω να πάω. Καλά, και Κρήτη δεν είναι άσχημα.

Η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη πράσινα παπαγαλάκια. Τα θυμάμαι και από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τώρα μου φαίνονται ακόμα περισσότερα.

Το πρωί, στο Λευκό Πύργο, ένας κύριος μου είπε “πώς θα γίνει να πιάσω ένα;”. “Γιατί να το πιάσετε;” τον ρώτησα. “Για να το βάλω στο κλουβί”.

“Ε, όχι”

“Καλύτερα ελεύθερα;”

“Αφού δεν είμαστε ελεύθεροι εμείς, ας είναι τα παπαγαλάκια”

Και η Αθήνα έχει πολλούς παπαγάλους. Με την αλλαγή του κλίματος, περιμένω και τα λιοντάρια, τους ελέφαντες και τους κροκόδειλους.

Πριν από μερικές ημέρες, ήμουν στο σπίτι ενός φίλου, σε ένα χωριό στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Μέσα στο δάσος. Ένας φίλος του φίλου μου, μου είπε πως στο χωριό εμφανίστηκε πριν από μερικές μέρες μια αρκούδα, οπότε δεν θα πρέπει να ανησυχώ μόνο για τους λύκους που γυρνάνε εκεί γύρω. Κάθομαι να γράψω έξω, θυμάμαι την αρκούδα, σηκώνομαι να κλείσω την αυλόπορτα. Ότι δηλαδή, θα δει η αρκούδα κλειστή την αυλόπορτα και θα πάει παρακάτω. Κάθομαι ξανά στην καρέκλα μου και συνειδητοποιώ πως η περίφραξη του σπιτιού δεν έχει ολοκληρωθεί και η αρκούδα μπορεί να έρθει από παντού. Τελικά, η αρκούδα δεν ήρθε. Και έτσι ήρθα εγώ στην Θεσσαλονίκη.

Μπήκα και στο μετρό. Είπα ότι δεν θα μπω μέχρι αύριο, αλλά μπήκα. Πήγα δυο σταθμούς πιο εκεί και μετά επέστρεψα. Οι άνθρωποι εδώ είναι ενθουσιασμένοι με το μετρό. Όπως ήμουν εγώ, όταν πήγα ξανά στη Νέα Φιλαδέλφεια, στην Οπαπαρίνα, που νόμιζα ότι δεν θα πάω ποτέ πια στη ζωή μου. Το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι πολύ όμορφο αλλά εμένα δεν μου αρέσουν τα μετρό. Βασικά, δεν μου αρέσουν οι πόλεις. Πολλή κούραση, πολύ τσιμέντο, πολλοί άνθρωποι. Αλλά η Θεσσαλονίκη έχει θάλασσα. Να, εδώ, είκοσι μέτρα από τον καπουτσίνο μου. Να σηκωθώ τώρα να βουτήξω, να είμαι αύριο πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Πάνω από το μετρό και την κακοκαιρία Bora Bora. Bora την βαφτίσανε την κακοκαιρία -δίνουν ονόματα στα καιρικά φαινόμενα για να νομίζουν τα χάπατα πως φτάει η βροχή για τις καταστροφές και όχι το ότι η χώρα είναι τριμπούρδελο-, αλλά Bora Bora μου κάνει πιο chic και εξωτικό.

Εν τω μεταξύ, έμαθα από τον οδηγό του ταξί πως η κακοκαιρία ξερίζωσε πολλά δέντρα στην Θεσσαλονίκη και αποφεύγω τα δέντρα. Πρέπει να το δείτε αυτό. Να, εδώ έκατσα σε ένα τραπέζι, αφού υπολόγισα πρώτα το ύψος του δέντρου και βεβαιώθηκα πως, αν πέσει, δεν θα πέσει πάνω μου. Δέκα μέρες πριν περπατούσα μέσα σε ένα δάσος με χιλιάδες δέντρα και στην Θεσσαλονίκη αποφεύγω τα δέντρα. Η ζωή είναι κωμωδία και εγώ είμαι ο Τζέρι Λιούις.

Κι όπως είπε χτες το βράδυ ο φίλος του φίλου μου του Αντώνη, μιλώντας για κάποιον κύριο, “Αυτός νομίζει πως είναι ο ΓαΜάο Τσετούνγκ”.

Τέλος. Πάω στο θέατρο. Αποφεύγοντας τα δέντρα. Θα πάω κολυμπώντας.

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.